Ziekenhuisbezoek vanzelfsprekend?

Snap ik

Het ging me meer om vijf dagen, of dat echt niet in te plannen is om tenminste 1 a 2 x te gaan.
Ik snap best dat 2 u heen en nog weer terug veel is. Ik proefde alleen zo'n weerzin in de dag van het weekend dat die liever anders besteed werd. Wel erg erg eerlijk, dat wel.
Ik denk dat opa hetzelfde zegt, dat hij zijn dagen liever anders had doorgebracht.

Ik heb net als anderen ook al aangeven, sterk de indruk dat Njet er het liefst helemaal niet naartoe wil.

Die indruk wekt de opmerking: "Het weekend erna er heen gaan zou ik al beter vinden (ook niet echt graag, dan kost het ons een hele dag die ik liever anders besteed)," bij mij in ieder geval ook.

Het moet toch wel heel raar lopen wil het voor de man van Njet niet mogelijk zijn om 1x aan het eind van de dag naar het ziekenhuis te rijden. Zal een etentje met collega's of vrienden na werktijd, waarbij je ook een avond kwijt bent, ook op zoveel weerstand stuiten?

En kom op zeg, een hele dag kwijt in het weekend! Je stapt om een uur of 1 in de auto, uurtje op bezoek, op de terugweg de kinderen gelukkig maken met Mc Donalds o.i.d. en je bent om een uur of 7 weer thuis. Heb je de hele ochtend "vrij" gehad, je hoeft niet meer te koken en de hele avond nog voor de boeg. Of je zorgt dat je er om 10 uur om koffietijd een uurtje bent. Ben je om 1 uur weer thuis. En nogmaals...Njet-man kan ook alleen.

Natuurlijk is 5 dagen achter elkaar niet of nauwelijks haalbaar, maar 1x of anders toch maar een keertje in het weekend moet toch wel kunnen? En dan ga je desnoods niet met z'n allen. De kleinkinderen kunnen een kaartje sturen, schoondochter kan een paar keer bellen. Het is gewoon fijn als hij merkt dat er aan hem gedacht wordt,

Het lijkt me stug dat schoonvader niet snapt dat iedere dag niet haalbaar is en mocht hij niet kunnen leven met het feit dat niet iedere dag de hele familie aan zijn bed staat is dat het probleem van schoonvader, maar één bezoekje?!

Ik vraag me af hoe de man van Njet erover denkt. We stemmen onze afspraken hier zoveel mogelijk op elkaar af, maar in dit geval zou mijn man gewoon gegaan zijn, al ging ik op mijn kop staan. Het gaat om zijn vader!

Man alleen laten gaan

In dit soort situaties vind ik het normaal dat het eigen kind gaat, zodat thuis alles door kan gaan. Tenzij het dwars onder werktijd is en je niet zomaar vrij kunt nemen. Dan maak je het zoveel mogelijk goed door te bellen, of te whatsappen, voor zover de patient daar in thuis is. Ik vind wel dat als het éven kan kinderen bij hun ouders op ziekenbezoek moeten gaan en ouders bij hun kinderen. De rest zou ook leuk zijn, maar je kunt niet van iedereen verwachten dat ze alles voor je laten vallen.

Ik heb als 11-jarige in Utrecht in het ziekenhuis gelegen. 3 weken lang. Alleen mijn ouders kwamen, kinderen mochten vanwege infectiegevaar niet komen (het is lang geleden). Mijn ouders kwamen niet elke dag. Op zich vond ik dat begrijpelijk. Ik had ook de leeftijd om de reden te snappen, maar ik voelde me wel eens sneu als de kinderen naast mij wel gezelligheid tijdens het bezoekuur hadden. Ik geloof niet dat ik die keus zou hebben gemaakt. Dan maar elke dag op en neer.

meer

Tja, er zit natuurlijk meer achter.. Schoonvader is dwingende man en hijzelf staat zondermeer op de eerste plaats, altijd. Daar zit mijn frustratie. Echt helemaal nooit rekening met ons houden, zijn wil is wet. Al zou hij maar voor de vorm aanbieden dat we niet perse hoeven te komen. .... Maar dat is uitgesloten, hij is zo belangrijk!
En ja, er is een schoonmoeder, nog 5 kinderen, zijn broers en zussen. Bezoek genoeg.

Man wil gaan, en ik ga, natuurlijk, met hem mee. Kinderen zijn groot genoeg om thuis te blijven.
Maar ik hoop toch echt dat ik later zal zeggen: fijn als je wilt komen kind, maar als het je te veel of te ver is, blijf dan vooral thuis!

Maar ik begrijp wel dat jullie het allemaal belangrijk vinden hietr tijd voor te maken. En ja, het gaat in totaal om 1 bezoek. Meerder is uitgesloten, daar hoef ik dan weer helemaal niet over na te denken:-)

ho ho

waarom ga jij ook alweer mee?
Ik lees nergens dat er een ontzettend goede reden voor jou is?
gr Angela

stand by your man

Ik ga mee want ik vind het niet fijn als hij zoveel kilometers in zn eentje moet maken. maar.... van hem hoeft het niet perse, hij is niet dwingend, en laat het besluit om, mee te gaan bij mij. Maar vind het wel heel fijn als ik mee ga. Dus... Gaan we samen!

o, jee dan ben ik echt erg

Nou, ja mijn vader ook, die belt rustig pas als hij weer thuis is na 2 nachten ziekenhuis wegens hartklachten. Afgevoerd met gillende sirenes van af de huisarts.

2 weken later weer zo'n geval, toen appte hij wel vanaf de SEH en ben ik de volgende dag heen gegaan.

Ik zou het ook nauwelijks rond krijgen, 1x per week zou gaan maar meer wordt erg lastig. En ik ben enig kind (als mijn zus nog geleefd had dan had ik aan haar ook geen steun gehad)Alleen staand ouder, kind in lagere schoolleeftijd, ouders op 1,5 uur reizen en ik werk 4 dagen per week, er wordt 4x per week gesport waarbij ik zelf 1x training geef.
Ik zie dan ook erg tegen de periode op dat mijn ouders ziekelijk gaan worden. We komen er nu ongeveer 1x per 2 maanden en dan is het nog erg lastig. Het lukt me nu net om alles rond te breien.

stand by your man

ik vind t niet fijn als hij in zn eentje zoveel kilometers moet maken. Ik hoef niet perse mee van hem maar hij vind het wel fijn. Dus ga ik mee, vanwege de liefde dus!

Ooit

Ooit had ik een dubbele kaakoperatie. Dat was gepland maar toch ook heel heftig. Twee dagen ziekenhuis. Mn ouders en schoonouders waren met pensioen al en die kwamen met mn kinderen. Verder verwachtte ik niemand en is er niemand geweest. Daar heb ik nooit over nagedacht.
T dwingende karakter van het bezoek zou mij ook irriteren. Maar je gaat toch mee. Dat snap ik dan niet. Zeg dat je geen vrij kon krijgen ivm zieken op het werk.

Doenja

Njet gaat mee voor haar man, niet voor haar schoonvader. Gedeelde smart is halve smart. ;-)

Njet

Zou ik ook doen hoor! Gezellig even samenaar kletsen op de heen en terugweg. Heerlijk zonder kinderen.... oké, dat je naar je schoonvader moet is minder. Maar hé, positief bekijken hè, quality time met je man

Taruh

Is het voor jouw ouders niet moegelijk om op termijn jouw kant op te verhuizen? Een vriendin van mij zat in een vergelijkbare situatie en heeft aangegeven dat zij alleen kon helpen met boodschappen en ziekenhuisbezoek als haar ouders in de buurt zouden komen wonen. En zo geschiede....

Misschien kan je ze de komende jaren hierop voorbereiden? Of vragen hoe zij dat dan zien? Andere mantelzorgers?

Niet geweest

Wij wonen in een uithoek van het land, bij ieder familiebezoek is het twee uur rijden. Ik vind het een opgave hoor, die lange autoritten. Voor zo'n ongemakkelijk kort ziekenhuisbezoek zou ik dat alleen doen in een ernstig geval.

Toen mijn schoonvader in het ziekenhuis lag voor een staaroperatie hebben we het bij wat telefoontjes, en een brief met een tekening van de kinderen gelaten. Hij was toen nog een vitale zeventiger, had zat kinderen en kennissen in de buurt om hem van voldoende aanloop te voorzien.

In hun laatste jaren zijn ze verder niets aan ons tekort gekomen, toen hebben we de mantelzorg over alle kinderen verdeeld.

hoe iemand zich opstelt

is afhankelijk van meerdere dingen denk ik.
- hoe is contact met patient-kind
- hoe is t contact met patient en partner van kind(schoon...)
- leeftijd, gezondheid, patient wel/geen partner,
- wie is mantelzorger patient
- hoeveel kinderen heeft patient
- hoe is omgangscultuur onderling
- hoe ziet taakverdeling/zorgverdeling uit van de oudjes
- beschikbaarheid, reistijd/afstand, persoonlijke omstandigheid
- voorbeeldfunctie naar eigen kinderen

Anna

Nee het is niet mogelijk om mijn ouders te verhuizen.

Mijn moeder is psychiatrisch patient en kan nu nog zelfstandig wonen omdat zij de omgeving kent. Zou zij mijn kant op komen, dan komt ze niet meer buiten en heeft 24u per dag iemand om haar heen nodig. Dat gaat 'm niet worden, de band is daar ook niet naar.

Mijn vader wil niet weg daar waar hij nu woont, heeft daar zijn netwerk, vrienden en familie. Die ga ik echt niet vanuit de polder naar de randstad krijgen.

Mijn ouders zijn gescheiden en hebben,geen contact.
Mijn moeder is door haar psychiatrische achtergrond ook niet in staat om naar mij te reizen bv, lichamelijk is ze nog helemaal in orde.

Er zijn geen broers of zussen, gelukkig is mijn zus overleden crue gezegd want anders kreeg ik ook de zorg voor haar er nog bij. Ook al zat zij in een instelling dat vergt veel bij sturen en opkomen voor de belangen van de client. O, en dan natuurlijk nog het beslechten van de discussies tussen mijn ouders over wat dan de juiste beslissing voor mijn zus zou zijn. Want als ma 'ja' zegt, zegt pa 'nee' en andersom.

verschillende dingen

Gedram en dwingelanderij is voor mij juist een reden om de voet op de rem te zetten. Ik weiger daaraan toe te geven.

Ik lees ook over het verhuizen van ouders naar jouw omgeving. Wij hebben een tijd geleden hiermee gezeten. Ik woonde destijds een half uur rijden van mijn ouders weg, en zij wilden kleiner wonen. Ze waren toen eind zestig, begin zeventig. Ik was net gescheiden, zat in een spagaat tussen werk en de (extra) zorg voor een paar kinderen met wat extraatjes en mijn ouders schoten er echt bij in.
Ze zijn serieus bezig geweest met het zoeken naar een woning, maar uiteindelijk is het niet doorgegaan. Doorslaggevend waren:
* ze waren geboren en getogen in hun huidige woonplaats. Ze hadden er hun vrienden en kennissen en waren er bekend. Mijn moeder kon niet autorijden, mijn vader toen nog wel, maar hoe lang nog? Dan zouden ze niet meer naar de vrienden en bekenden in de buurt kunnen als ze verder weg zouden wonen.
* wie kon garanderen dat ik in de toekomst niet ging verhuizen wegens werk of andere redenen? Ik was destijds in de veertig, freelancer en zoekend naar een vaste baan en woonde in een te kleine woning in een gemeente waar passende woningen voor gezinnen niet bepaald voor het oprapen lagen (woningen voor mijn ouders juist wél!).

Dus bleven ze waar ze zaten en zochten daar een kleinere woning. En het is uitgekomen: al na enkele jaren kon mijn vader geen auto meer rijden en waren ze beiden niet meer in staat het OV te pakken, en ik ben inderdaad verder weg verhuisd toen die mogelijkheid op mijn pad kwam.

Mijn ouders zijn nu in de tachtig en hebben beiden zorg nodig. Ik kan, nu ik geen auto meer heb en mijn inkomen is gekelderd, niet meer op stel en sprong op het OV springen (reistijd van deur tot deur 2 uur). Mijn ouders hebben al een paar keer in het ziekenhuis gelegen en begrepen dat ik niet zomaar even langs kon komen, we hebben toen veel telefonisch contact gehad, voor zover mogelijk, want bij sommige opnames was telefoneren (en ook bezoek) te vermoeiend.
Ik krijg nu af en toe treinkaartjes van ze en trek dan een volle dag uit om er heen te gaan, dan krijgen ze alle aandacht en doe ik eventueel kleine klusjes voor ze waar de thuishulp niet aan toe komt, of dingen als hun laptop of tablet opschonen.

En dat werkt prima zo.

Een tijdje geleden schrok ik erg toen één van mijn ouders (die al vaker een herseninfarct heeft gehad) aan de telefoon was en verward klonk. Ik kon toen iemand in hun directe omgeving bellen die direct kon kijken wat er aan de hand was (het was een TIA, helaas komt dat vaker voor). Gelukkig is die mogelijkheid er ook en zo kan ik op een afstand ook een oogje in het zeil houden.

Liefst had ik om de hoek gewoond, maar dat kan helaas niet.

Maar als er een vorm van dwingen was geweest, dan hadden ze toch echt een probleem gehad. Al woonden ze naast me. Ik weiger namelijk principieel dwingelanden hun zin te geven.

verwachtingen scheppen

Waar ik ook rekening mee zou houden is wat doe je als het wel ernstig is. Mijn schoonvader is net overleden. Drie maanden ernstig ziek en zelfs met een maand zorgverlof lukt elke dag niet. We wonen ook 2 uur rijden verderop. Gelukkig is contact goed en waren we er aan het eind wel veel. Maar stel dat je schoonvader een maand in het ziekenhuis ligt of naar verpleeghuis moet. Wat zou je dan realistisch waar kunnen maken. In tijd en in geld? Wat 4 x 4 uur in de auto kost ook nogal wat...

Mijk

Noodgeval

Tja, als er sprake zou zijn van een noodgeval, ja dan gingen we natuurlijk direct helpen.

Mantelzorg is nog helemaal niet aan de orde, maar dat zou ik ook niet kunnen en willen opbrengen. Mocht mijn man dat wel willen, dan zou ik hem wel steunen, voor zover mogelijk. Maar ik zou niet meer over mijn grenzen heen (laten) gaan, ook niet voor de goede sfeer. Zo wijs ben ik inmiddels wel. Mijn man zou daar alle begrip voor hebben.

En inderdaad ga ik nu voor mijn man mee. Bijpraten in de auto. Kopje koffie onderweg, komt goed.

Wel verdrietig om te lezen dat er mensen zijn die wél graag ouders willen ondersteunen, maar waarbij dan de afstand te groot is. Dat is bij mij ook het geval, mijn eigen ouders zou ik veel meer willen helpen. Ook zij wonen ver weg. Als dan ook geld om te reizen een probleem is, tja, dat is verdrietig.

Maar goed, echt makkelijk en goed helpen/mantelzorgen kan eigenlijk alleen als je zo ongeveer bij elkaar in de straat woont lijkt me.

Ik zelf

doe een mix van wat ik kan, wil, en van wat de ander wil.
Dus als het voor schoonpapa belangrijk is, ja, dan doe ik wat meer mijn best te komen.
Dwingend eisen, ach, dat negeer ik gewoon. Probeer er de wens, vraag uit te filteren en kijk zelf wat ik ermee doe.

Ouders vragen om te verhuizen

Dat hebben wij ook wel eens geopperd. Ik zat er echt mee, dat ze niet snel bereikbaar waren voor ons. Nou nee hoor! Ze woonden daar prima. Het spreekwoord is "oude bomen moet men niet verplanten" en ik geloof ook wel dat het zo werkt. Het is teveel gedoe. Mijn schoonvader, toen inmiddels weduwnaar, liet doorschemeren dat hij niet afwijzend stond tegenover een terugkeer naar onze woonplaats, maar hij had in zijn eigen woonplaats alles wat hij nodig had. Winkels dichtbij, ziekenhuis op een hop en een drop bereikbaar, een leuke flat, zie dat allemaal maar net zo te krijgen. Dus nee, hij begon er niet meer aan. Maar hij was daar wel eenzaam en dat is dan zo verdrietig.

Grote veranderingen of veel 'gedoe' kunnen er, zo heb ik ook meegemaakt, ook voor zorgen dat iemand opeens hardhollend achteruit gaat. Mijn oma heeft haar 80ste verjaardag met de hele familie gevierd, dat bleek te vermoeiend voor haar man. Het is daarna niet meer goedgekomen.

Ziekenbezoek

ik heb helaas dit jaar al teveel ziekenhuis van binnen gezien. en in het verre verleden maanden in een ziekenhuis gelegen. Ik vond het naar, dat mensen denken dat ze dan op bezoek moeten komen, man elke dag. Maar het is ook wel afleiding. Ik vond het naar en belastend voor de mensen.
In de familie maken we dankbaar gebruik van de ziekenhuisplanner: www.ziekenhuisplanner.nl. Werkt heel eenvoudig: iemand maakt het aan, nodigt mensen uit per email, die vervolgens kunnen plannen wanneer ze gaan en kunnen schrijven in het dagboek. Op die manier voorkom je dat er plotseling zes mensen staan en de volgende dag niemand. en je kunt aan elkaar doorgeven hoe het gaat. Ook prettig.

Tsjor

Verplichtingen

Man van mijn moeder zit in een verpleegtehuis. Mijn moeder wil als het even kann dagelijks op bezoek maar kan hier niet zelf heen. Ze kan geen auto meer rijden en ook het openbaar vervoer is geen optie.
Dit houd in dat ik elke week 3 x met haar heen en weer gaat. Mijn broer gaat 1 x en we hebben 2x een taxi voor haar kunnen regelen (daarvoor ging ik nog vaker)
Ik doe het voor hem en vooral voor mijn moeder. Maar af en toe voelt het echt als een verplichting. Het is geluk geen 2 uur rijden maar als ik via mijn moeder rijd ben ik toch bijna een half uur onderweg.
Maar moet zeggen als een van zijn zoons een x gaan en mijn moeder ophalen sla ik over. Vind het niet nodig om dubbel te gaan. Helaas lukt bij ons de verdeling niet altijd. Het duurt nu al te lang mensen hebben geen tijd meer enz
Maar als er meerdere kinderen gaan en je kan het verdelen zou ik ook niet elke dag gaan.
Die link van Tsjor lijkt me overigens heel handig

Ouders onvervangbaar , vrienden aanvulbaar

Ik ben een vreselijke romanticus. Ik geloof in oplossingen uit liefde. Dat liefde overwint, dat liefde sterker is dan het kwade....dat mensenliefde/naastenliefde het meest krachtige is om te helen.

Mijn vader heeft mij vanaf mijn achttiende jaar gehekeld, genegeerd, afgewezen, weggekeken, kortaf gehouden, ongelijkwaardig behandeld...ik had weinig contact met hem en weer waren vreemden voor elkaar.
Ik kwam op bezoek vier keer per jaar of zo maar na een uur ging ik al weer weg.

Rond 2013 ging zijn gezondheid achteruit en werd ik ingeschakeld omdat de zorg van beide ouders te veel werd voor de mantelzorger. Ik heb dat met gemengde gevoelens gedaan. 1,5 uur heen en 1,5 uur terug, soms twee keer in de week.

33 jaar lang heb ik gehunkerd naar vaderliefde en niet gekregen want hij voelde zich gekwetst die mij omdat ik gekozen heb voor mijn eigen levensstijl en eigen pad.

Of hij t echt meende of t kwam door de zorg die hij nodig had, of door inzicht/wijsheid, heeft hij in 2014 zijn excuses aangeboden dat hij mij in de steek heeft gelaten en dat hij dat niet met zal doen.
In 2015 is hij overleden op 85 jarige leeftijd.

Mijn moeder is 86 inmiddels. De relatie met haar is ook niet zoals ik t graag zou willen mat minder hard dan mijn vader.
En ook voor haar sta ik nog steeds klaar.

Ik kan ondanks alles mijn ouders niet in de steek laten. Door hen de zorg te geven die ze nodig hadden kan ik mijn "schuld" als kind vereffenen. Want dat ben ik hun verplicht als kind.
Zij hebben mij t leven geschonken en Dank zij hun heb ik t leven gekregen.

Vandaag was ik er weer voor mijn eenzame moeder. En ze was blij dat ze in de rolstoel gereden is en dat ze van de zon en buitenlucht heeft kunnen genieten.

Ouders zijn onvervangbaar, vrienden lijst is aanvulbaar.

'schuld' als kind?

Nee dit vind ik wel een heel vreemde opvatting als volwassen kind zijnde.

Ouders kiezen voor kinderen en hebben daar voor te zorgen in goede en slechte tijden. Maar kinderen hebben nooit een 'schuld' te vereffenen.

Taruh

Enerzijds heb je gelijk - een kind wordt geboren, ouders voorzien in basisbehoeften,de taak van ouders houdt op, kind vormt eigen gezin of gaat als alleenstaande volwassene door het leven, je houdt intensief/heb vaag contact met ouders.

k vind t tegelijk een ethische vraagstuk.

Want kinderen blijven in hun volwassen leven terug vallen op ouders
Denk hierbij aan
-oppassen van kleinkinderen
-erfenis
-financiële zaken
-praktische Hulp/zaken
-

Zijn ouders dit soort dingen verplicht te doen voor hun kinderen? Bij jouw stelling niet , dus waarom vallen dan kinderen terug op hun ouders?

Wiens zorg zijn de ouders?
Kinderen krijgen kinderen, wil je dan als ouder ook dat jouw eigen kind niet naar jou om kijkt?

Wanneer houdt de taak van ouders op?