Wat is het ergste wat je hebt meegemaakt? (los van ziekte)

Kaaskopje

"Omdat dit soort herinneringen boven kunnen komen bij een gebeurtenis als de brand van de Notre-Dame. Het leven is niet alleen maar leuk, dus mag er soms ook ruimte zijn voor minder leuke herinneringen."

Zeker komen die herinneringen boven en zeker mag er ruimte zijn voor minder leuke dingen. Maar dat was mijn vraag niet. Waarom wil jij dit lezen, vroeg ik mij af.

Misschien is het ook gewoon niet meer dan wat het is: herinneringen delen. Prima.

De bijlmerramp

Daar moet ik meteen aan denken. De puinhopen, het zoeken naar vermiste familieleden, De brand in bij de jaarwisseling in Volendam - al die omgekomen en verminkte jonge mensen, vreselijk. De vuurwerkexplosie in Enschede.

In ons eigen gezin de geboorte van ons 24-weken-kleinkind, zo angstig als die eerste tijd was.

Alles is vervangbaar

Toe; ik de beelden van de Notre-Dame zag, vond ik dat wel triest. Zoveel arbeidsjaren, zoveel handwerk. Gelukkig bleven de westtorens bespaard. Net als die hoek met de drietand waarop een paar mannen stondente blussen. Die paar brandweermannen intrigeerden mij zeer. Steeds hopende dat die hoek overeind zou blijven omdat die mannnen daar stonden.
Maar het gebouw kan nu beter gesloopt worden zodat het herbouwd kan worden op een wijze met de technische vernuft en brandspoilers op de koop toe.

Dat is het mooie van de beschadiging van materialistische zaken. Wat ervoor in de plaats komt, is technisch gezien een vooruitgang.

Eens hadden we ‘s nachts tijdens een wolkbreuk lekkage. Kind riep ons dat water langs de ramen de slaapkamer instroomde. Idd bij iedere raam op die verdieping aan die zijde stroomde het water langs de bovenkant! van de raamstijlen naar binnen, zo op de laminaat vloer. Het kwam niet via de ramen maar via de stijlen naar binnen. Iedereen moest zijn bed uit en meehelpen. Met handdoeken en potjes op de smalle vensterbank, met theedoeken en kookpannen dweilden we in ons slaaptenue de vloer. Man ging op dakterras kijken wat er aan de hand was. Hij stond meteen tot boven zijn enkel in het water. De afvoer bleek te zijn verstopt met bladeren en het water was over de loodplaten tussen de gevels het huis in gestroomd. In de stromende regen heeft hij de afvoer vrij gemaakt en een gootje tussen de dakbedekking getrokken. We hadden de pech in het midden van het rijtje te wonen; de ene buurman had nergens last van, de andere buren wel, in het wat minder.

Maar we hebben er ook wat van opgestoken. Tegenwoordig letten we op de staat van de afvoer. Dergelijke ervaring eens maar nooit meer.

Tineke

Voordat je reactie ondergesneeuwd raakt. Wat verschrikkelijk. 20 Jaar nog maar. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ben je nieuw op het forum?

Ik ben een beetje sprakeloos door je achterdocht. Waaraan heb ik dat verdiend?

Tineke

Ook van mijn kant, wat erg dat je je zoon moet missen. Wat een verdriet. Mijn eerste kindje, ook een zoon, zou nu 30 geweest zijn, maar is niet levend geboren. Ik vind mijn verlies ook heel erg, maar ik besef heel goed dat een kind wat kort of lang bij je heeft mogen zijn, die je als persoon(tje) hebt leren kennen, een groter gat achterlaat.

Zeetakje, Bennikki, Kaaskopje

Dank
Ik kom al heel lang op het forum maar het werd tijd voor een nickwissel. Ook omdat iemand hier dezelfde naam gebruikt met een H als toevoeging.

Sterkte Clarissa

Het is nog wat anders als je terug kunt kijken met een zekere afstand en gewenning. Voor jou is het nu.
Ik wens je heel veel sterkte met de studie van je dochter, een andere keuze/richting kan vanwege haar beperking nodig zijn. Maar ook met de ernstige ziekte van je moeder en ook dan nog eens het gebrek aan levenszin van je zoon. Zeer, zeer heftig.

Vooral omdat je er ook voor je dierbaren wil zijn en het is gewoon teveel.

Ik wens je heel veel warmte om je heen, lieve mensen al is het maar een glimp die jou zien, en de kracht en de kalmte om dit door te maken op weg naar hopelijk betere tijden.

Zeetakje

Natuurlijk was de gewonde brandweerman erg en voor zijn familie uiteraard veel belangrijker dan "een gebouw". Maar als je zo gaat vergelijken oordeel je voor een ander dat jij het een niet erg mag vinden omdat het andere erger is. Het verlies van een geliefde, de angst voor verlies, zorgen om een dierbare en dergelijke, daarover kun je stellen dat dat natúúrlijk erger is dan een brandend monumentaal kerkgebouw. Maar die brand is óók erg. Ik heb ook de nodige kruisjes aan mijn huisje hangen, waarvan de ernst voor mij op een ander niveau staat dan een brandend gebouw. En zo ben ik dit draadje ingegaan. Natuurlijk is heel veel erger dan verlies van vervangbare zaken. Maar ik vind eigenlijk dat het niet "eerlijk" is om zo te vergelijken, daarmee doe je elkaar tekort. Je mag elke situatie los van elkaar en naast elkaar heel erg vinden, vind ik.

Kaaskopje

Ik ontken toch ook nergens dat die brand niet erg is? Maar ikzelf vind het meer ontzettend zonde dat zo'n historisch gebouw zoveel schade oploopt. Persoonlijk leed schaar ik dan weer meer onder erg en raakt mij meer.

Stenen

De verhalen en de geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen. Dat snap ik allemaal wel en alles is vervangbaar natuurlijk. Maar ik word oprecht verdrietig als spullen met een verleden of emotionele binding verloren gaan. Ik mis nog steeds dingen die meer dan 30 jaar geleden bij een inbraak zijn gestolen door een junk (een viool, een mooi boek). Maar ook het verlies van dingen met een cultuurhistorische (en niet voor mij persoonlijke) waarde vind ik verschrikkelijk . De Notre Dame betekent voor mij persoonlijk minder, maar ik kan me te goed inleven in die Fransen en hun verdriet om het verlies van hun persoonlijk én cultureel erfgoed.

ik snap het ook niet

Het nut van dit onderwerp, bedoel ik.

En, "Je mag elke situatie los van elkaar en naast elkaar heel erg vinden, vind ik" - maar als iemand het wat minder erg vindt, heeft die geen historisch besef, vind jij. Zo raar dat je mensen er dan op aanspreekt.

Geen achterdocht

Geen achterdocht hoor Kaaskopje. (Waarom zou je dat erin lezen, vraag ik me dan juist weer af.) Ik had een vraag en daar is kennelijk geen antwoord op te geven. Dat geeft niet. Echt niet )

Aanslagen

De aanslagen in mijn stad, vanzelfsprekend. Stad afgesloten, kinderen opgesloten op school, militairen voor de school, man van vriendin op de luchthaven. De talloze gewonden, de onzekerheid of er vrienden of collega's getroffen zijn en hoe erg, wat er nog staat te gebeuren.
En dan nog komt dat niet in de buurt van ernstige ziekte in je gezin.

Dit dus

===De verhalen en de geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen.

De Notre Dame betekent voor mij persoonlijk minder, maar ik kan me te goed inleven in die Fransen en hun verdriet om het verlies van hun persoonlijk én cultureel erfgoed.===

Inderdaad @Emma, de verhalen en geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen, helemaal waar en toch.......

In 2009 is de kerk waar mijn familie generaties lang doop-, communie-, vormsel-, huwelijksfeesten en uitvaarten vierden aan de eredienst onttrokken en het gebouw zal een andere bestemming krijgen.
Tot nu toe staat het gebouw al 10 jaar leeg en is op slot. Niemand kan er meer in. De herinneringen zijn er nog in de hoofden van de familie maar het samengaan met de andere parochie en voortaan in de andere kerk "vieren" is toch anders.
Een stap over de drempel van de andere kerk geeft niet het hetzelfde gevoel als een stap over de drempel van de inmiddels gesloten kerk.
Het ruikt er anders, het orgel klinkt anders, het is er donkerder. In de gesloten kerk binnenlopen bracht in een klap heel veel mooie maar ook verdrietige herinneringen naar boven, liet mij even stilstaan bij alle goede momenten die we daar als familie hebben gehad. Als ik nu de kerk inloop die mijn kerk zou moeten zijn heb ik dat niet.
Dus in die zin is de gesloten kerk een gemis. Het gebouw staat nog maar heeft geen prominente rol meer in het vervolg van onze familiegeschiedenis.
De overgang naar de andere kerk heeft er ook voor gezorgd dat het instituut kerk minder voor mij is gaan betekenen, mede veroorzaakt door de moeizame samensmelting van de 2 parochies.

Hierdoor kan ik het verdriet van de Fransen heel goed meevoelen en heb ik net een traantje weggepinkt toen ik eindelijk een filmpje had gevonden van de avé Maria zingende Parijzenaars

Die zingende Parijzenaars, dat deed mij ook wat. Dat gezamelijke verdriet wat daar tot uiting kwam. Maar niet mijn verdriet, ik heb geen binding met die kerk.

Verder begrijp ik dit draadje ook niet goed. Ieder verdriet mag er zijn, naast elkaar.

het deed me niet veel, en daar schrok ik van.

Misschien niet de reactie die je zocht, maar ik schrok van mijn eigen 'koelbloedigheid'. Op 9/11 kon ik niet losgerukt komen van de tv. Val van de Berlijnse muur, Bijlmerramp, Brussel: ik weet nog de ontzetting die ik voelde en hoe verdrietig ik er van werd.

En dit? Het kan me niet raken. Na diep graven in mezelf kan ik alleen maar concluderen dat er in mijn eigen leven momenteel te veel verdriet en gedoe is, om mee te leven met het verlies van een prachtig bouwwerk.

Meehuilen op ave maria ging dan weer wel. Merci, lieve Parijzenaren, voor dat!

Ach Tineke

Ik kan me goed voorstellen dat een overlijden van een kind (zo erg...) naast het verschrikkelijke gemis ook een enorme druk legt op je gezin.

Dikke knuffel voor jou.

Biebel

Ik kan me alleen maar heel goed voorstellen dat het vat gewoon te vol kan zijn om er nog iets anders naast te kunnen voelen. Die ruimte komt er ooit misschien weer, maar nu even niet. Dat geeft niks.

Wat ik vaak heb, is dat ik vrij nuchter op iets kan reageren, maar dat ik ontroerd raak door hoe een ander erop reageert. Dan vind ik het gebeurde wel erg, maar het verdriet van de ander maakt dat de impact ervan zichtbaar wordt. En dan gaan mijn traanbuizen soms open.

De Bijlmerramp

Ik en man woonden in Kikkenstein, met uitzicht op Klein-Kruitberg. We hebben de ramp meegemaakt, de vliegtuig neer zien storten, alles. Ons dochtertje was toen 10 maandjes oud. De trillende ramen en de doffe klap, De paniek, de ontreddering, de stank, de lucht die opeens zwart werd alsof de nacht was gevallen, dat vergeet ik nooit meer. En daarna maandenlang kijken naar het gat en de bergactiviteiten vanuit je keuken- of slaapkamerraam. Het moment dat we ruim een jaar later konden verhuizen was een van de grootste opluchting van mijn leven.
Sini

mirreke

Dank je

Sinilind

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Uiteraard was drama het grootst voor de direct betrokkenen, maar voor de omgeving was het ook vreselijk om mee te maken.

Hmmmm

Persoonlijk het moment dat ik als 8 jarige met mijn ouders en zus bij mijn moeders psychiater zat welke mij had verteld dat mijn moeder het woord kreeg en wij later aan het woord mochten. Ik moest aanhoren hoe mijn moeder mij beschuldigde dat ik niets voor jaar over had, en niets voor haar wilde doen. En als ik daar tegenin wilde gaan werd mijn mond gesnoerd. Het besef kwam toen dag elke dag na school 1 uur poetsen in huis, strijken, dweilen, stoffen, zuigen terwijl zij op de bank zat op mijn bij elkaar gespaarde Gameboy te spelen niet voldoende was geweest. Stiekem wist ik het al want elke avond somde ze op wat we niet voor haar wilden doen, maar er zin grenzen, want na de woonkamer stoffen en zuigen wilde ik ook wel even wat eigen tijd en had ik geen zin om ook nog de trap te zuigen of de vuilnisbak voor te zetten wetende dat de afwas ook nog op me wachtte.

Het meest nare was dat ik nooit de mogelijkheid heb gekregen om wel aan het woord te komen want na het gesprek vol verwijten vanaf mijn moeders kant werd besloten dat ik voor dat soort gesprekken te jong was.

Daan!

Wat verschrikkelijk oneerlijk!

Er stond in de krant een stuk over onderzoek naar woede. Bij dat onderzoek werden verhalen verteld die woede moeten opwekken, en dan werd er geregistreerd hoe mensen daarop reageren. Jouw verhaal past naadloos in die verhalen, ik word er behoorlijk boos van.

Inderdaad wat akelig Daan!

Ik keek gister naar Spoorloos. Daarin was een vrouw die haar biologische moeder zocht. Ze was als baby bij een adoptiemoeder terechtgekomen, die heel slecht voor haar is geweest. Ik laat het hoe en wat er nu maar even buiten. De hereniging met haar biologische moeder was ontroerend, zo hoop je toch dat het altijd gaat. Het verhaal erna was van een vrouw die de dochter was van een Duitse vrouw en Marokkaanse man. Ze woonden op een gegeven moment in Marokko. Vader ging op een dag naar Spanje, had kennelijk iets op zijn kerfstok, want hij verdween in een Spaanse gevangenis voor 4 jaar en moeder liet het haar dochter achter bij haar Marokkaanse grootouders. Ze is daar in armoede opgegroeid. Omdat vader in de Spaanse gevangenis had gezeten, zijn hem al zijn papieren afgenomen en daarbij zag ook haar geboortebewijs. Kennelijk was/is het in Marokko zo, dat je zonder geboortebewijs nergens recht op hebt, ook geen onderwijs, dus dat heeft ze niet gehad. Vanwege haar gemengde uiterlijk, was er een gevaar op pesten e.d., dus oma hield haar ook binnen. Wat een leven . Ze wilde haar moeder vinden, de redactie van Spoorloos herinnerde zich een eerder verhaal, dat bleek dezelfde moeder te zijn. Toen zocht haar zoon haar, dus de halfbroer van de vrouw van de aflevering van gister. Ze hebben haar gevonden en gesproken en toen wilde moeder niets van haar zoon weten, ze zochten haar nu weer op en wéér wilde ze ook niets van de dochter weten. Geen behoefte aan. Niet willen weten hoe het met de kinderen is gegaan. Ze had genoeg aan zichzelf.

Als ik dat soort dingen zie of hoor, of nu van Daan lees, vraag ik me altijd af hoe het mogelijk is dat dat soort mensen bestáán. Hoe werkt dat in de hersens van zo'n persoon? Dan ben je toch ziek?

Hoe was het verder voor jou als kind, Daan? Los van het gedrag van je moeder en hoeveel je moest doen?