Waarom zijn mensen zo hard tegen elkaar?!

Harde noot

Door omstandigheden ben ik dak- en thuisloos geraakt. Ik heb me súf gereageerd op woningen. In die tijd vond ik het wel wrang om te zien dat asielzoekers die een verblijfsvergunning kregen al heel snel een huis kregen. Gemeenten zijn dacht ik verplicht om zoveel procent van sociale huurwoningen hiervoor te bestemmen. Ik stond er maar niet teveel bij stil dat deze mensen vaak al járen ergens op de die verblijfsvergunning en dat huis zaten te wachten. Het deed oneerlijk aan omdat ik wél belasting heb betaald in de jaren dat ik een salaris verdiende. Ik vond dat toen een harde noot om te kraken.Zo praat iedereen vanuit zijn eigen straatje. Nu ik alweer ruim 2 jaar een huisje heb, sta ik weer boven dat soort sentimenten.

Tigress dat kan ik me dus heel goed voorstellen

Dat je dat met lede ogen aanziet.
Stond je echt op straat dan? Wat vreselijk lijkt me dat!
Maar dat is dan toch niet de schuld van die mensen? Maar van het beleid dat niet eerlijk is.
Maar dan kan ik me wel voorstellen dat je kwaad wordt op die mensen.

Beleid klopt vaak van geen kant met de realiteit, en dat zorgt terecht voor veel geklaag.

Mijn vader is ook laaiend omdat hij minder pensioen krijgt. Mijn ouders hebben het heel goed, hoeven niks te laten, maar het idee daar wordt hij dus kwaad om.

kan het niet laten

Ik begrijp je frustratie, Tigress, en wil ook niets daartegen inbrengen. Maar ik kan toch niet nalaten op te merken dat het gros van die asielzoekers vermoedelijk maar wat graag belasting zou hebben betaald, aangezien dat zou betekenen dat ze gewoon hadden mogen werken. Maar dat mag een asielzoeker niet zolang hij nog in procedure zit.

Groeten,

Temet

Maar dan kan ik me wel voorstellen dat je kwaad wordt...

... op die mensen, aldus Nianca.

Ik niet Bianca. Ik kan me voorstellen dat je kwaad wordt op het systeem, maar die mensen gaan gewoon mee in wat ze aangeboden wordt en zeg nou zelf: zou jij een eigen huis weigeren als je in een asielzoekercentrum zit?

Ik leef me in Kaaskopje

Ik zou zelf niet boos worden op die mensen, maar ik kan me die emotie voorstellen.
Dat is het groene monster dat afgunst heet.

Ik ben ook een keer boos geworden op een collega, omdat hij weer met een leuk project ervandoor ging, en ik er weer naast greep. Ik heb dit overigens niet aan collega laten merken, maar het gevoel van boosheid was er weldegelijk. Ook naar hem toe.

Heel oneerlijk! Omdat de verdeling van de projecten steeds werd gedaan op de dag dat ik er niet was. Mijn vaste thuisblijf dag.
Dus eigenlijk op kleine schaal de schuld van het systeem. De dag verplaatsen was voor mijn baas geen optie. En voor mij ook niet omdat ik aan de opvang dag van het kinderdagverblijf vast zat en toen was van dag wisselen nog niet snel gedaan.

Maar mijn collega had daar dus geen schuld aan.
Ja hij had kunnen zeggen "dit is echt iets voor Bianca!" Maar dat heeft hij, begrijpelijk, niet gedaan.

Ik heb het hem vergeven hoor, gewoon door eerlijk te zeggen hoe leuk mij dat project had geleken. En ja hoor, bij de volgende verdeling heeft diezelfde collega mij voorgesteld om het te doen.

Op grote schaal, zoals bij Tigress' situatie kun je er ook weinig aan doen. Dat lijkt me dubbel frustrerend.
En hoewel je dan boos bent op de verkeerde, kan ik het me dus weldegelijk voorstellen.

wrok op de verkeerde richten

Zoiets ook gehad op het werk. Ik werd ooit ergens aangenomen op een mooie, leidinggevende positie. Me jarenlang daar afgevraagd waarom een bepaalde collega altijd zo vervelend tegen me deed. Tot ik er achter kwam dat ik positief gediscrimineerd was destijds (men wilde een vrouw indien gelijke geschiktheid) en hij die baan ook had gewild maar dus niet kreeg (hij was overigens misschien gelijk geschikt, maar zeker niet meer geschikt). Kan me goed voorstellen hoe rot dat voor hem was destijds. Alleen, die wrok had hij op het management moeten richten, niet op mij: ik wist er niets van. Niet eens dat ik zo bevoordeeld was bij die aanstelling, is mij nooit verteld.

Bianca

Ik heb dit jaar gemerkt dat ik ook last heb van groene monstertjes en dat vind ik dan ook echt vervelend van mijzelf. Maar ja, inderdaad, je voelt het soms wel zo, dat is waar. Maar wat ik echt niet doe, is dat ik mensen die gewoon gebruik maken van de mogelijkheden die de overheid heeft gecreëerd, daar op aankijk. Uitspraken als dat mensen 'van mijn belastinggeld' lekker profiteren van het een of ander, zul je niet van mij horen. Ik moet belasting betalen. De overheid bepaalt wat daarvan gedaan wordt. En de burger probeert daar zo gewiekst mogelijk mee om te gaan. Natuurlijk is het niet altijd 'eerlijk', Maar ja, wat is eerlijk? Een kennis van mij is laatst op staande voet ontslagen, omdat hij een paar honderd euro achterover had gedrukt. Dat mag uiteraard niet, maar als je vervolgens leest dat een hoge hotemetoot een bedrijf met veel meer nullen heeft benadeeld en toch een een flink bedrag meekrijgt, ben ik op zijn zachtst gezegd verbaasd. Om dat soort zaken kan ik me drukker maken dan of het eerlijk is dat een asielzoeker eerder een huis heeft dan iemand die dakloos is. Dat dat soort keuzes onaangenaam aanvoelen, kan ik me wel voorstellen. Heel goed zelfs.

Kaaskopje ik snap het

Die groene monsters zijn soms lastig te weren.
Ja en veel dingen zijn krom, maar ik geloof dat een democratie de oorzaak is dat iedereen een beetje tevreden is over een deel van alles. En er zijn zoveel regels en regeltjes dat ik het gevoel heb dat niemand meer alles kan overzien.
Dat is de oorzaak van dat er veel dingen gewoon niet kloppen, werkt ook weer fraude in de hand, enz enz.

En veel mensen denken toch vanuit hun eigen situatie. Als je het goed hebt is het voor veel mensen lastig om je in te leven in een asielzoeker die uit de ellende komt en niks heeft.

Zo ken ik meerdere mensen die het grote onzin vinden dat er geld naar de kinderopvang moet. Die maken zich er ronduit kwaad om zelfs.
Ik merk dat vooral bij de generatie van mijn ouders (ooms en tantes bijv). Die zijn al klaar met kinderen.
Argumenten als : "In mijn tijd moesten we het zelf oplossen dus doen jullie dat ook maar" en "Opvang is slecht voor kinderen, vrouwen moeten zelf voor hun koters zorgen" en vooral: "Kinderen zijn een hobby, ik ga niet voor andermans hobby betalen" hoor ik maar al te vaak.
Ik krijg wel eens het gevoel dat het krijgen van een kind een misdaad is ten opzichte van de maatschappij.

Maar ik heb geen auto, dus van mijn hoeft er net in de wegen te worden geïnvesteerd.
Dat vind ik niet echt, maar ik vervang kind door auto en geeft hetzelfde antwoord terug. Dat helpt soms.

Bianca

Mijn reactie op dat soort opmerkingen (ik krijg ze gelukkig nooit persoonlijk trouwens) is dat ik altijd vraag wie dan straks als ze oud en gammel zijn hun rolstoel moet duwen, als er nu geen kinderen geboren zouden worden ...
(of hun AOW-premie moeten opbrengen- de AOW is geen persoonlijke spaarrekening namelijk)

Groeten,

Temet

Anders!!

Ik word er ook moe van. Mensen die oordelen over iedereen die er anders uitziet,het anders doet,anders leeft of een andere gedachte heeft.Het lijkt wel of iedereen zijn eigen leefstijl ,zijn eigen uiterlijk verdedigd.Ik zie overal groepjesvorming met gelijkgezinde. Ik probeer mezelf altijd in de ander te verplaatsen en denken en voelen ,hoe ik er in zou staan.Dat word me niet in dank afgenomen.Als iemand met een oordeel komt en ik spiegel de andere kant voor, dan schiet men vaak in de verdediging.Men moet zijn gelijk halen.
En natuurlijk oordeel ik ook.Maar ik hou mijn gedachte wel voor me.Probeer uit te zoeken ,wat er aan de hand is.
Ik kan me ook indenken dat het zuur voelt als je op een huis wacht en steeds krijgt een assielzoeker het huis.Maar inderdaad deze mensen mogen niet werken,wachten ook al heel lang op een huis.Een vriendin van mijn dochter woont samen met een jongen die als assielzoeker naar Nederland is gekomen.Wij maken van dichtbij de andere kant mee.Zo was er hier eens een assielzoeker een eend aan het vangen in het park.Dat mag niet in Nederland,de oordelen en het commentaar waren dan ook niet flauw. Maar toen wij het verhaal van de vriend hoorde,hebben we er hartelijk om kunnen lachen.Want dan is er het begrip.
Het is ook vaak de onwetendheid.En het is lastig om je te verplaatsen in een ander,eigenlijk mag je pas oordelen over iemand als je zelf in zijn schoenen hebt gestaan.
Mijn kinderen leer ik ook dat anders niet fout is,maar gewoon anders.Dat is ook vaak wat ik automatisch zeg als iemand met een oordeel komt.Okee het is anders,maar ik weet niet of het fout is.
Ik heb ook een familie die erg bekrompen is.Hun waarheid is de waarheid.Mijn dochter is een sociaal kind,nieuwsgierig naar alles en iedereen.Soms na een familiebezoek,moet ze even uithuilen,want de familie snapt niet dat ze als ze harde lompe opmerkingen maken over buitenlanders,dat ze het dan over vrienden van mijn dochter hebben.
Ik kan ook niet werken.Mensen die dat niet kunnen of willen begrijpen ,vind ik ook lastig om mee om te gaan. Vooral als het familie is.Laatst was ik in gesprek met iemand die plotseling dezelfde klachten kreeg als ik,toen was er ineens dat begrip,ze gaf zelf toe,dat ze me nooit begreep,dat ze het niet snapte,dat ze inderdaad dacht dat ik me aanstelde,dat ik best kon werken.Nu was ze zelf thuis,kon echt niet gaan werken.Wat bij haar tijdelijk bleek ,heb ik altijd,en nu heeft ze alle begrip.Jaren uitleggen,begrip vragen ,niets lukte,tot ze zelf 1 week voelde waar ik altijd mee moet leven.

Ik zei het al in mijn posting, op het moment dat je in een bepaalde situatie zit is het al te makkelijk om het alleen op jezelf te projecteren. Ik wilde klagen en kon klagen en ging compleet voorbij aan die arme mensen. Nu ik mijn huisje heb en zó gelukkig daarmee, sta ik weer boven die groene monsters. Kijk ik met verbazing op mezelf terug.
Nee, ik heb niet op straat geleefd, maar in een opvang voor dak-en thuislozen. Ik stel mij voor dat een azc in wezen niet anders is. En dan schaam ik me wel om die sentimenten hoor.

Tigress

Wij stonden echt een fractie van die situatie af, De opslag was al ingehuurd (en hebben we grrr... ook moeten betalen. Idioot gewoon!) dus ik begrijp je emoties wel heel goed.