verhuizen naar andere regio/huis verkopen, waar begin ik?

idd Kenfan

Heel lastig. Na in mijn eerste huis wat buurtjes als kennissen bestempeld te hebben, ben ik in mijn 4e huis 27 jaar later toch alles van weleer kwijt en heb ik niets meer over.

Verhuizen

Natuurlijk zijn er omstandigheden waarin het niet handig is. Als je bijvoorbeeld een uitzendbaan kan krijgen dan zul je moeten afwegen of de extra ervaring die je hiermee op doet en de extra kansen die je hebt opwegen tegen de onzekerheid wat betreft woonsituatie.

Ik kom zelf oorspronkelijk uit een regio in Nederland waar de werkeloosheid hoog is. Mensen die samen met mij op school hebben gezeten en daar zijn blijven hangen zijn inderdaad nooit echt heel ver gekomen wat werk betreft. Veel hebben wel werk (gehad) maar vaak slecht betaald, onzeker en weinig toekomstbestendig. Sommigen zijn nu erg bitter. Ze hebben geen werk of geen goed werk, hun kinderen hebben ook geen werk en alles is de schuld van de politiek. Maar ze hebben ook zelf nooit echt iets gedaan om hun situatie te verbeteren. Ze hebben nooit overwogen om de regio te verlaten of een andere opleiding te gaan doen. De mensen die zijn weggegaan zijn gemiddeld beter terecht gekomen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen aan beiden kanten. Maar dat is wel het algemene beeld wat ik zie.

En dat is allemaal prima als je helemaal tevreden bent maar dat zijn de meesten dus ook niet. Die doen weinig anders dan mopperen op Den Haag en de politiek en het is allemaal de schuld van anderen. Ik ben het met ze eens dat men in de randstad bijzonder weinig interesse heeft voor de rest van het land en dat de verre regio's een slechte deal krijgen en dat er te weinig investeringen zijn geweest en de investeringen die er gemaakt worden zijn niet de juiste. Dat klopt allemaal op macro niveau. maar op micro niveau heeft het weinig zin om zo negatief en bitter te doen over je eigen situatie als je nooit de kans hebt aangegrepen om die te verbeteren omdat je geen risico's durfde te nemen, niet weg wilde uit je comfortzone en dergelijke.

En ik zie het nu bij de volgende generatie dus ook weer gebeuren. Dochter van een kennis is nu begonnen aan een MBO opleiding in de richting van theater en dans. Ze woont in de regio. Is van plan daar te blijven. Ik zei nog voorzichtig tegen haar moeder of het niet beter idee was om deze opleiding als ze die perse wil doen te volgen in een van de grote steden waar er misschien nog enige behoefte is aan mensen die dit studeren zodat ze alvast kan netwerken en dergelijke. Maar nee, daar was volgens de moeder het arme kind veel te jong voor en wat moest ze daar zo ver weg. Was een andere opleiding geen beter plan? Nee, dit wilde ze graag.
Dus ik kan nu al voorspellen hoe het naar alle waarschijnlijkheid gaat verlopen. Meisje maakt dit opleiding af. Meisje solliciteert naar banen in haar richting maar die zijn er niet veel en de concurrentie is groot en ze kent niemand in de regio's waar er wel werk is. Bovendien wil ze helemaal niet verhuizen. Meisje gaat uitzendwerk doen en als ze geluk heeft krijgt ze een vast contract ergens in een niet al te goed betaalde baan waar ze niet voor is opgeleid. En als ze weinig geluk heeft blijft ze heel lang in uitzendbaantjes hangen want er is gewoon nauwelijks werk daar. Dat is dus echt setting yourself up for failure. IPV dat ze de stap neemt en gaat verhuizen naar een regio met meer werk en/of een meer praktische opleiding gaat doen waar ze echt iets mee kan.

Risico

Aan verhuizen kleven altijd risico's. Ik ben met weinig begonnen. Mijn man is met niks begonnen. Wat we nu hebben dat hebben we zelf bij elkaar gewerkt. Doordat ik bepaalde risico's heb genomen met werk, opleiding, inkomen en verhuizen heb ik uiteindelijk daar profijt van gehad. Dat was niet altijd makkelijk. We hebben arme periode's gehad, we hebben werkeloosheid gekend, we hebben een periode gehad dat mijn man honderden kilometers verderop woonde want daar was wel werk... En niet elke beslissing is even goed geweest.

Maar als ik nooit wat had gedaan dan werkte ik nu naar alle waarschijnlijkheid in een vrij simpele administratieve baan voor iets meer dan een minimum loon of bij de thuiszorg of iets dergelijks. Dat zijn de banen die de meesten van mijn oudklasgenoten in de regio doen. Nou ja, de thuiszorgers zijn hun baan nu helaas voor een groot deel kwijt. Veel ander werk is er niet. Enkele mensen hebben uiteraard geluk gehad en wel een goede baan gevonden in de regio. Maar de meesten dus niet. En dat zijn mensen die best de kans hebben gehad om er iets meer van te maken maar dat dus niet wilden.
En ik ken ook mensen die heel tevreden zijn met hun leven en dat prima vinden. Maar ik ken er ook vrij veel die dat niet zijn. Die balen dat ze hun opleiding nooit in de praktijk hebben kunnen brengen en dergelijke.

Toen ik zwanger was van mijn oudsten en mijn baan dreigde kwijt te raken omdat het bedrijf failliet ging heb ik een radicale beslissing genomen die die slecht kon uitpakken maar die ook veel goeds kon brengen. Ik had het ook niet kunnen doen en daar kunnen blijven en op zoek naar een nieuwe baan. Maar er was weinig werk. Mijn opleiding was niet sluitend. Ik woonde toen in een stad waar ik dol op was en ik vond het heel erg om weg te gaan maar ik ben wel gegaan.

En nogmaals, ik begrijp dat niet iedereen die risico's wel en kan nemen maar ik kan er moeilijk tegen als mensen dan vervolgens verzanden in eindeloos negatief gezeur. De keuzes die je maakt hebben consequenties en is er altijd een prijs die je moet betalen. Geen enkele keuze is vrij van die prijs.

Kenfan

Tot nog toe is het me altijd wel gelukt om een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Maar ik denk dat je zeker in het begin niet zo zeer moet spreken van vrienden als van kennissen. Het is echt zaak om gewoon heel veel mensen te leren kennen en dan blijft er vanzelf wat hangen.
Nu ben ik ook kerkelijk en dat scheelt inderdaad enorm. Je hebt dan gelijk een structuur waarin je aan de slag kan.
En ik werk in een redelijk mobiele sector waardoor je via werk ook altijd wel weer mensen ontmoet die zelf net in de regio zijn of nog niet zo lang hier wonen.
De meeste nieuwe mensen heb ik in het begin via werk en kerk leren kennen (en via mijn man). En dan ontmoet je vanzelf via via mensen.
Oh en het helpt ook om je een beetje op te dringen in het begin. Niet heel erg natuurlijk maar bijvoorbeeld zelf actief mensen uitnodigen te eten en dergelijke en proberen overal van op de hoogte te blijven. Als mensen je leren kennen dan nodigen ze je ook eerder uit want dan is jouw naam bekend bij hun.

Trivia

wat zo jammer is aan dit soort discussies, is dat mensen altijd wel een voorbeeld kunnen vinden waarvoor het lastiger is. En dat ene voorbeeld is dan meteen een reden om alles maar overboord te gooien. Wat hypocriet is. Want die ene asociaal die juist graag een uitkering heeft en de boel belazert, beschouw je vervolgens niet als reden om alle uitkeringen dan maar te schrappen. Want dan gaat het ineens om uitzonderingen die niet voor het geheel mogen gelden.
Jij denkt in problemen. Ik in oplossingen.

Inaya

Mogelijk begrijp ik je niet goed, maar bedoel je dat je, omdat er inderdaad rotte appels in de mand zitten, elke uitkeringsgerechtigde dan maar als potentiële fraudeur moet behandelen en stevig onder druk moet zetten?

Goedzo Kaaskopje

Het ging inderdaad niet specifiek over jou. Al begon het geloof ik wel zo..

Verder vat Inaya het mooi samen: waarom juist dat ene geval waarin het niet past als voorbeeld nemen?
Stel nou hè dat je ergens een euro per uur meer kunt verdienen, is het dan niet mogelijk om dat geld te investeren in een kamer bij een hospita en voor de time being te kiezen voor een weekendrelatie? Tuurlijk ben je dan niet compleet uit de kosten, voor 160 euro per maand vindt je waarschijnlijk geen kamer. Maar is dat slechter dan thuiszitten? Werken is ook investeren in jezelf en in je toekomst.
En het is nog steeds zo dat je vanuit een baan makkelijker een andere baan vindt. Cv vulling doet ook wat.

Inaya

Misschien moet jij dan eens duidelijk zeggen wat je bedoelt want dat doe je ook niet, je roept maar wat dus ja dan moeten wij wel invullen wat jij bedoelt.

Wie moeten er nu precies weg? Alleen alleenstaanden zonder kinderen die in de bijstand zitten?

Proefballonnetjes

Dat zijn een soort neoliberale proefballonnetjes. Onuitvoerbaar.
Een deel van de uitkeringstrekkers, zeker nu de wajong niet meer courant is, kan helemaal niet elders gaan werken en zijn afhankelijk van de plaatselijke hulpverlening en hun eigen netwerk hoe klein dat ook is. Die dwingen naar elders te gaan leidt tot nog meer narigheid aan de onderkant, daar hebben we al genoeg van. Gezinnen die dakloos worden, psychiatrische patienten die uit hun dak gaan bij gebrek aan zorg en aandacht en de politiezorg belasten.
En nu de sociale werkplaatsen gesloten worden krijgen we ook nog thuiszittende kwetsbare mensen met weinig zorg die ook door de mand dreigen te vallen.
Moet je eens vragen aan medewerkers in de gehandicaptenzorg een ggz hoe dat toegaat met die zelfstandige woningen en buurtwoonkamers waar ze zo sociaal in aanraking komen met de buurt. In grote steden is dat een grote sociale ellende waar kwetsbare mensen de dupe worden.
We denken heel wat van onszelf maar wacht maar af tot je zelf een keer in de sores komt, hoe dichtbij de afgrond dan is.

juist niet Sally

'Mogelijk begrijp ik je niet goed, maar bedoel je dat je, omdat er inderdaad rotte appels in de mand zitten, elke uitkeringsgerechtigde dan maar als potentiële fraudeur moet behandelen en stevig onder druk moet zetten?'

Nee, juist niet! Ik bedoel dat het feit dat Trivia één voorbeeld heeft kunnen vinden voor wie verhuizen misschien niet eenvoudig is, juist NIET wil zeggen dat het hele principe dan maar overboord moet.

Trivia: 'Wie moeten er nu precies weg? Alleen alleenstaanden zonder kinderen die in de bijstand zitten?'

Zucht.
Wie niet eet, hoeft niet te werken. Wie niet kán werken, krijgt een uitkering. Wie wil eten en wel kan werken, maar 'hier' (waar dan ook) geen werk kan vinden en elders wel (!), kan en mag zich niet verschuilen achter heimwee of 'geen zin om te verhuizen'.

Dat is toch niet zo moeilijk?

Inaya

"Nee, juist niet! Ik bedoel dat het feit dat Trivia één voorbeeld heeft kunnen vinden voor wie verhuizen misschien niet eenvoudig is, juist NIET wil zeggen dat het hele principe dan maar overboord moet."

Ik vind dat dat per individu moet worden bekeken, dus ik ben het tot op zekere hoogte met je eens.

"Zucht.
Wie niet eet, hoeft niet te werken. Wie niet kán werken, krijgt een uitkering. Wie wil eten en wel kan werken, maar 'hier' (waar dan ook) geen werk kan vinden en elders wel (!), kan en mag zich niet verschuilen achter heimwee of 'geen zin om te verhuizen'.

Dat is toch niet zo moeilijk?"

Zucht terug.

Zoals ik al zei: individueel bekijken. Je kunt simpelweg de mensen niet dwingen om de paar maanden tot paar jaar als een nomade door Nederland te reizen van tijdelijk baantje naar tijdelijk baantje. Of iemand dwingen afstand te doen van mantelzorgwerk. Het is heel kortzichtig om dan te zeggen dat iemand zich verschuilt achter heimwee of geen zin.

Er moeten garanties zijn. Op korte termijn een passende (!) woning. En een vast contract na een korte proeftijd.

Ik heb vandaag op tv nog gezien hoe een ouder echtpaar door de crisis alles kwijtraakte: bedrijven, en hun woning in de vrije huur. Ze leven nu anderhalf jaar op een camping, krijgen nu een woning (het is een een regio waar de wachttijden niet zo lang zijn). Maar ze hebben nu geen werk.
Ze zijn achterin de vijftig, aangewezen op de sociale huur want door het faillissement hebben ze schulden en zit kopen of vrije huur er niet meer in. Kun je die mensen dwingen naar elders te verhuizen, waar de wachttijden voor sociale huur waarschijnlijk ook langer zijn? Weer jaren op de camping? Leuk voor twee weken vakantie, maar als het langer duurt is de lol er wel vanaf.

http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/136931/swifterbant-struinen-noodgedwongen-op-de-camping

En nee, dit zijn geen uitzonderingen. De mensen die langer in een uitkering blijven hangen zijn juist vaak oudere mensen, of de groep die AnneJ al beschreef.

Niks "heimwee of geen zin".

Zet die kortzichtigheid nou eens uit je hoofd en denk niet zo zwartwit! Ja, in bepaalde gevallen is het goed om te overwegen je heil ergens te zoeken. Mits je garantie hebt op een vast contract en je niet jaren op de wachtlijst voor de sociale huur moet staan. Zoals iemand al schreef: als het een investering voor je toekomst is, zou ik het zeker doen. Maar niet als het je niets zal opleveren wegens geen vast contract bijvoorbeeld.

verhuizen voor baan

Er wordt nu gedaan alsof we als maatschappij mensen dwingen om voor een tijdelijk contract 200 km verderop te gaan wonen. ik vraag me af hoe vaak dat in praktijk voorkomt. De mensen die ik ken die verhuisd zijn vanwege werk, wilden graag een betere/leukere/interessantere baan elders hebben.

Alkes

Inaya wil dat iemand die nu een uitkering heeft gaat verhuizen voor een baan, het gaat dus niet om een beterE/leukerE/interessanterE baan hier. Als je nu in een uitkeringssituatie zit krijg je echt niet zomaar een vaste baan voor onbetaalde tijd aangeboden voor een flink salaris.

Mijn vraag is dus nog steeds wat Inaya nu precies wil of is het gewoon een soort van omdenken wat ze bedoelt? Verhuis eerst eens naar een provincie met werk? Het maakt mij allemaal niet uit maar met vage dingen als wie niet wil/kan etc kom je er niet.

Dat klopt, Alkes

Maar er zijn blijkbaar mensen die dat toch willen gaan eisen van uitkeringsgerechtigden. En of het nou 50 of 200 km is, voor een groep mensen is dat te ingrijpend en te onzeker. Niet voor iedereen, maar wel voor een bepaalde groep mensen. Waarom, is al vaker uitgelegd. Het is niet alleen maar geen zin of last van heimwee.

Of het nu gaat om die bijstandsmoeder of niet

verhuizen voor een andere baan wordt natuurlijk wel ingewikkeld nu inderdaad weinig vaste contracten gegeven worden.

Ik heb altijd geïnvesteerd in werken, want ik vind werken vanzelfsprekend (gelukkig doe ik het graag). Ik ben flexibel geweest bij het zoeken van een baan. Heb niet gehangen aan één bepaalde regio om te werken. Gegaan waar er werk was.
Om terecht te komen in de tak van sport waar ik wilde zijn, heb ik ooit een baan ver van huis aangenomen. Dat was een enorme investering van mijn tijd en onze financiën: ik maakte lange dagen en mijn reiskosten à 500 km per week moest ik bijna geheel zelf ophoesten. Maar ik heb het gedaan en het heeft me interessant gemaakt voor de baan die ik nu heb. Daar heb ik ook nog aardig voor genetwerkt. Ondertussen heb ik mijn kennis en mijn competenties goed op pijl gehouden.
Maar het werk in mijn branche wordt minder, dus de kans dat ik een keer mijn baan of een deel daarvan verlies is aanwezig, al is het niet urgent nu. Ik zal solliciteren en ik ben bereid om te reizen, maar verhuizen terwijl er geen vastigheid tegenover staat is voor mij geen optie. Ik zou het raar vinden als andere mensen gedwongen worden te verhuizen voor een onzekere situatie. Voor een vaste baan verhuizen zou ik een normale gang van zaken vinden, maar dan wordt het weer gecompliceerd door het feit dat in veel gezinnen/relaties twee banen zijn.

Wat betreft ts: hoe naar het misschien ook is, ik ben het wel eens met Tsjor: sommige dingen kunnen niet of nu niet. Een huis onder water levert een restschuld op. Verhuizen naar de Randstad betekent bijna altijd duurdere woonlasten: lever je twee keer in. Zonder zicht op werk op de plek waar je wilt wonen lijkt me dat onhaalbaar, maar vooral onwenselijk. Je zit dan misschien wel in de gewenste regio, maar werkt jezelf in de nesten. Dus: zorgen dat je huis niet meer onder water verkocht hoeft te worden en het dan oas verkopen. Daarna: zorgen voor werk op de plek waar je het wilt en dan pas een nieuwe woonplek. Of idd: kijk of er een andere plek is om te wonen die wel leuk is en die de afstand naar je werk bereisbaar houdt. En dan geldt weer: huis pas verkopen als je er geen schuld aan over houdt. Sterkte!

Aagje

Voor extra ervaring en extra kansen

Jaina, om met het laatste te beginnen: opdringen, tot op zekere hoogte. Daar heb je gelijk in.:-) Toen ik als 22-jarige een half jaar in een flatje woonde, heb ik een paar A4-tjes in de flat opgehangen met een uitnodiging voor mijn 'lentefeest'. Daar heb ik een buurmeisje door leren kennen, via haar andere mensen, waaronder de broer van mijn man, later ook mijn man en zie dus wat er gebeurd is:-). Allemaal in dezelfde flat! Man en ik hebben 2 jaar lang op dezelfde verdieping gewoond, beiden aan het andere kant en hadden elkaar nog nooit gezien, maar tijdens de verjaardag van zijn broer... tadaaa .

Verder: Natuurlijk zijn er omstandigheden waarin het niet handig is. Als je bijvoorbeeld een uitzendbaan kan krijgen dan zul je moeten afwegen of de extra ervaring die je hiermee op doet en de extra kansen die je hebt opwegen tegen de onzekerheid wat betreft woonsituatie. ===

Ik heb helaas mogen ervaren dat ik nieuwe kansen wilde pakken, maar niet geschikt werd bevonden. Ik vind het niet meer dan realistisch om niet te verhuizen als dat alleen maar een verplaatsing van het probleem is. Ik kan prima naar het midden van het land reizen en daarmee heb ik mijn grens bereikt. Gelukkig is de overheid het daar ook mee eens. Althans, misschien de helft van de overheid, want het plan lag al wel op tafel om mensen te dwingen om te verhuizen, dat bleken ze toch te dol te vinden. Nu ben je meen ik verplicht om een bepaald aantal kilometer te reizen als daar werk is. Daar ben ik zeker toe bereid als de werkgever mijn reiskosten helemaal of een groot deel vergoedt. Anders is het niet haalbaar.

Jij zegt: Maar als ik nooit wat had gedaan dan werkte ik nu naar alle waarschijnlijkheid in een vrij simpele administratieve baan voor iets meer dan een minimum loon of bij de thuiszorg of iets dergelijks.

En wat dan nog?
Hebben de mensen die nooit iets gedaan hebben dan een hbo of wo opleiding en werken ze daarmee in de thuiszorg, of 'simpel' kantoorwerk? Of gaat het om mensen die een middelbare opleiding hebben gedaan en dus in het verlengde van hun opleiding een baan hadden of hebben? Als het om het laatste gaan, zie ik niet wat er mis mee is. Administratief werk op mbo-niveau noem ik niet simpel en ik vind het ontzettend mooi dat mensen voor een baan in de thuiszorg kiezen. Het is pure pech dat in de thuiszorg zoveel ontslagen zijn gevallen. Het irriteert mij, dat het als slechte eigenschap wordt gezien als mensen geen hogere doelen nastreven als ze tevreden zijn met hun situatie. Als iedereen maar 'meer' van zijn leven wilde maken, zou het dringen worden aan de top. Persoonlijk zou ik heel gelukkig zijn met een 'simpele' baan voor de komende 13 jaar.

Inaya

Stel iemand is wel bereid om aan de andere kant van het land te werken. Door onzekerheid over de toekomst kan er niet verhuisd worden. De afstand is te groot om iedere dag af te leggen. Nou, dan maar een kamer huren. 300 euro per maand is dat op zijn minst, eerder 400 euro. Op mijn niveau hou je dan zo'n 800-700 euro in de maand over. Omdat je binnen 10 km van je werk woont, krijg je de reiskosten van en naar huis niet vergoed. Dus er gaat ook iedere week zo'n 47 euro vanaf voor de trein, naar boven afgerond is dat 204 euro per maand. Dan kom ik op 596-496 euro wat overblijft. Dat is 200-300 euro minder dan de ww en dat is al erg krap. En dan moet er ook nog gegeten worden. Wie niet eet hoeft niet te werken, maar wie werkt heeft toch wel brandstof nodig. Stel dat je thuis een man/vrouw hebt met een goed inkomen, dan zou het te doen zijn, anders niet.

Nu heb ik het alleen nog maar over geld gehad. Er is ook nog een gezin, of minstens een partner. In de ideale situatie heb je in een gezin een vader/moeder en kind(eren). In een iets minder ideale situatie heb je een gescheiden vader en moeder en in de minst ideale situatie heb je een ouder zonder (ex)partner. De laatste kan niet op kamers bij een hospita, dus is een onzekere baan aan de andere kant van het land onmogelijk. Voor zo iemand is het zelfs ook niet wenselijk, dat (meestal een) zij 3 uur per dag moet reizen. Je kunt niet verlangen dat ze de kinderen om half 6 naar de opvang brengt en ze daar om half 8 weer op kan halen.
Dan heb je nóg een niet bepaald ideale situatie: de partner is door ziekte of een aandoening minder in staat om het gezin de hele week op te vangen, of 5 dagen alleen alles te moeten regelen. Na een maand of 3 is de partner overspannen. Moet je dat er voor over hebben?

Kortom, alleen als er een (ex-) partner is die de kinderen kan verzorgen of alles kan regelen (denk ook aan huisdieren) en er voldoende inkomen is om de kosten van extra woonruimte op te vangen, is die optie van een baan aan de andere kant van het land te overwegen. Of denk ik nu teveel in beperkingen in plaats van kansen?

Ik heb het idee dat ik het redelijk kloppend heb voorgerekend, maar wie weet toch niet. Als mijn bedoeling maar duidelijk is.

jammer Trivia

'Verhuis eerst eens naar een provincie met werk?'

Je blijft met vage beschuldigingen komen die helemaal niets te maken hebben met wat ik schrijf. Ik ga er niet meer op in, je leest toch alleen wat in je eigen straatje past.

Tv-programma

In de opening van Drexit vroeg ze of het beter was de badkamer op te knappen. Er zijn de laatste jaren vaker tv-programma's met tips hoe je je huis sneller en duurder kan verkopen. Allemaal succesverhalen. Ik bedoel alleen maar succesverhalen. Het is de vraag of het opknappen wel waard is. De tijd de materialen en het eindresultaat moeten de kosten compenseren en Een zodanige verkoopprijs opleveren dat het huis stukken minder onder water staat.

In de buurt had een gezin drie jaar een te hoge prijs gevraagd. Ze verhuurden ondertussen het huis maar daar werd het niet mooier van. Oftewel, de verantwoordelijkheid van de zorg om hun oude huis, deed hen geen goed, financieel niet en psychische niet. Wat een zorg hadden ze om dat oude huis. Uiteindelijk is het verkocht voor een lagere prijs. Ze gaven aan dat als ze in het begin in waren gegaan op een lager bod, ze die drie jaren van zorg bespaard was gebleven. Soms is het beter om wat verlies te incasseren. De zorg om een huis weegt ook zwaar.

Bij Drexit is het niet duidelijk waarom ze terug wilt. Als het gezin zich uitgesloten voelt, zodanig dat ook de kinderen weg willen, vind ik een verhuizing naar een nabij gelegen stad maar met behoud van baan nog altijd een betere oplossing dan een rigoreuze verhuizing die gepaard gaat met meer vraagstukken.( zoeken nieuwe school, welke buurt of huidige baan opgeven).
Als het gevoed wordt door heimwee, zou ik eerst een baan zoeken en dan mijn huis voor een lagere prijs zo snel mogelijk verkopen en met het gezin verhuizen vanwege de reistijden en kosten.

Positief denken

Ik lees de post van Inaya niet als een moeten voor de uitkeringsgerechtigen. Eerder als een 'waarom niet' verhaal.
Soms wordt zo tegen verhuizen en het 'achter je laten' opgekeken, dat men geen nieuwe start durft te maken.
Bang voor het onzekere terwijl die nieuwe start hen ook goed kan doen.

Dan geldt de gezegde oost west thuis best. Of je nu in het oosten woont of in het westen, zolang je met met elkaar goed hebt, maakt het niet uit waar je woont. En zolang een (andere) baan je meer lucht geeft, kan je ook meer ontspannen en genieten.

Het heeft m.i. geen nut om met name de uitgeringsgerechtigde erbij te halen. De keus tot verhuizen vanwege een baan, is een keus die geldt voor ons allemaal. Maar daar is menigeen wel bang voor. Dat heeft soms te maken met de schoolgaande kinderen en soms met achterblijvende familie.

Zelf is ons gezin meerdere malen verhuisd, ( baan). Het heeft ons alleen maar verrijkt. En dan bedoel ik niet alleen op financieel vlak. Het waren veranderingen waar anderen huiverig voor waren en uitspraken waarom we die keus maakten. Het pakte goed uit omdat we wisten hoe belangrijk het is naar nieuwe buren toe te gaan en contacten te leggen.
Maar dat moet je wel liggen. Zowel een werkende als een uitkeringsgerechtigde die moeite hebben met het leggen van nieuwe contacten, kunnen beter niet verhuizen. Vereenzaming in een nieuwe omgeving, is een moeilijk proces.

Flanagan

Dan moet Inaya duidelijker zijn...

'Ik verbaas me vooral over het gemak waarmee sommige mensen denken te kunnen leven. Geen baan is dus een uitkering. Heel bot gezegd zorgt jouw niet-verhuizen voor mijn hogere belastingaanslag. Bovendien hebben we het over verhuizen binnen Nederland, met dezelfde taal, dezelfde wet- en regelgeving, hetzelfde klimaat. Je hoeft niet naar Centraal Afrika.'

' Maar als je kunt werken, en je woont toevallig op een plek waar geen werk is, snap ik niet dat je daar blijft. Of dat je vast houdt aan een maximale reistijd van een uur. Ik snap dat gewoon echt niet, dat je blijft hangen in een situatie waarin je niet je eigen broek ophoudt terwijl dat niet nodig is. Ik kan daar echt niet bij. Je wilt toch niet afhankelijk zijn als dat niet nodig is?'

Het gaat dus om mensen die GEEN baan hebben. Mijn vraag is: hoe moeten die verhuizen? Waar moeten ze heen? Hoe komen ze in aanmerking voor een huis? Als mijn man en ik (want dat is blijkbaar mijn straatje) onze banen kwijt raken wat moeten we dan doen van Inaya? Ons inschrijven in een ander gebied van Nederland voor een huurhuis? Dubbele huur gaan betalen in de vrije sector?

Ik vraag haar hoe ze dit precies voor haar ziet nav het bovenstaande. Ze heeft kaaskopje bedoeld dus dan moet ze ook uitleggen hoe zij vindt dat kaaskopje het aan moet pakken. Als ik daar dan om vraag is het wel heel makkelijk om terug te gooien dat de ander toch alleen maar 'leest wat in je eigen straatje past'. Zij komt toch met de mededeling dat zij een hogere belastingaanslag krijgt door mensen als Kaaskopje?

Triva,

Ergens klopt het toch ook dat het prettiger is als je niet afhankelijk hoeft te zijn. Maar de ene maakt makkelijker die stap dan de ander.

Het verhaal over de hogere belastingaanslag begreep ik niet zo want al onze belastingeld gaat in één pot waaruit een uitkering wordt betaald ongeacht waar je woont. Een Westerling die een baan in het oosten niet wenst, geeft dat inwoner in het oosten weer kans om die baan wel te vervullen zodat in Nederland een uitkeringgerechtigde minder is. (Het wat is dat eigenlijk een naar woord; uitkeringsgerechtigde? Lijkt wel een erenaampje)
Voorwaarde voor een baan is dat je die ook wilt, om welke reden dan ook. Je hoeft niet een baan aan de andere kant te accepteren, als die baan je niet aanstaat.

Verplicht verhuizen gaat m.i. niet werken.

Nóg een voordeel van een basisinkomen

Als je een basisinkomen hebt, hoef je minder zenuwachtig te zijn voor tijdelijke contracten.

Flanagan, ik heb het gevoel dat de mensen die vinden dat je maar een onderkomen zoekt tijdens de werkweek, ook niet zoveel medelijden hebben met mensen die onleuk werk moeten doen. Om je eigen broek op te kunnen houden, ga je desnoods met je hoofd ondersteboven in de wc-pot staan, zolang je de belastingbetaler maar niet tot last bent.

Kaaskopje

Als je niet gestudeerd hebt of een specifieke opleiding hebt gedaan zijn dat inderdaad prima banen. Echter in een regio met veel werkeloosheid worden dit soort banen ook gedaan door mensen die wel een specifieke opleiding hebben gedaan of een studie gevolgd hebben. Mijn klasgenoten en kennissen van toen die in de regio zijn gebleven hebben vaak wel een opleiding gedaan (meestal MBO of HBO, de meeste universitair opgeleiden zijn wel vertrokken). Zij hebben echter vaak geen werk kunnen vinden in hun richting omdat ze daar zijn gebleven. Dus zijn ze ander werk gaan doen. Vaak geen werk wat ze erg leuk vonden. Sommigen hebben alsnog een werkplek gevonden waar ze heel tevreden zijn. maar ik ken er ook genoeg die nooit echt hun plaats op de arbeidsmarkt hebben gevonden terwijl ze dat wel hadden gewild en die nu helemaal niet tevreden zijn. En inderdaad ik snap prima dat mijn generatie nu niet meer die risico's gaat nemen of weggaat. Voor hun is het in zekere zin te laat.

Maar ik zie dus precies hetzelfde weer gebeuren bij een deel van de jongere generatie. Ze volgen allemaal opleidingen op MBO/HBO niveau en een deel vindt inderdaad een prima baan. Maar een deel dus ook niet. Die blijven weer hangen in de uitzendbaantjes en dergelijke. Ze geven zichzelf niet de gelegenheid om elders te kijken.

En nogmaals, als iemand tevreden is dan hoor je mij verder niet. Maar dat is het dus. het is een en al klaagzang over Den Haag/Politiek en weet ik veel wat nog meer. Er is veel ontevredenheid maar men blijft daar in hangen zonder te kijken wat ze zelf kunnen doen om er uit te komen.

Uitkeringen

Bij uitkeringen zal er naar elke situatie individueel moeten worden gekeken. Ik kan me echter wel voorstellen dat in bepaalde situaties iemand inderdaad gedwongen zou kunnen worden om een baan te accepteren (of uitkering te verliezen). maar dan inderdaad niet voor een baan zonder uitzicht.

Een ruimere en flexibele woningmarkt kan daarbij helpen. Als het relatief makkelijk is om te verhuizen en elders een (huur)woning te krijgen dan is het ook makkelijker om die stap te nemen. En wachtlijst van 10 jaar voor een woning moedigt nu niet echt aan om die stap te nemen. Meer goedkope woningen en meer flexibele huurcontracten kunnen ook de arbeidsmarkt flexibel houden.

Een kamer huren voor doordeweeks kan in andere gevallen een goede oplossing zijn. Elke situatie is anders maar het kan soms goed zijn om op de korte termijn te investeren om op de lange termijn profijt van te hebben.