verhuizen naar andere regio/huis verkopen, waar begin ik?

Zeetakje

Ja, dat vind ik zelf heel normaal. Wij hebben dat ook gedaan. Mijn nog studerende dochter is op kamers gaan wonen omdat wij gingen verhuizen. Dat vond ik ook niet leuk voor haar maar een ramp was het ook niet. Ze kon natuurlijk ook mee maar dan moest ze haar studie elders weer opnieuw beginnen en dat wilde ze begrijpelijk niet. Bovendien was ze ook geen baby meer maar een volwassen vrouw die heel goed op haar zelf kon wonen.
Mijn jongere kinderen zaten op de basisschool en middelbare school en ja die moesten van school, stad en zelfs land wisselen.
Mijn oudere moeder is meegegaan.
Onze laatste interlandelijke verhuizing was absoluut heel lastig omdat we al met grote kinderen zaten en er hierdoor een aantal familieproblemen ontstonden. Maar tegelijk was het voor ons ook de beste oplossing en dan zet je gewoon door. En die problemen zijn natuurlijk ook best te relativeren. Daar is een oplossing voor te bedenken.

Ik snap best dat iedereen anders is. En ik ben erg gehecht aan de plek waar ik nu woon. Maar daar ben ik terecht gekomen na een aantal verhuizingen. En op alle andere plekken voelde ik mij ook best thuis.
Mijn vaders familie woont in India, mijn moeder is een echte Groningse. Mijn broers en zussen zijn allemaal over het land verspreid. En ik vind het normaal dat je voor een baan naar een ander deel van het land verhuist. Of naar een ander land als het moet. Maar goed, dat zit ons blijkbaar in ons bloed. Wel is het makkelijker te verhuizen als bij een goed betaalde baan die niet in mum van tijd weer kan verdwijnen. Want dan zou ik inderdaad ook niet verhuizen

Realistisch

Natuurlijk, als het een realistische oplossing is, is het realistisch. Alleen kan ik nog veel meer redenen, dan in mijn eerdere post bedenken, waardoor het niet altijd realistisch is.
Een huis dat verkocht moet worden, dus dubbele woonlasten, of je moet het geluk hebben dat je je huis mag en kan verhuren bijvoorbeeld.

Ik ben zo naief om te denken dat de meeste mensen zonder baan er heel veel voor over hebben om weer aan de slag te komen. Maar ik begrijp ook dat dat niet altijd kan. Hangt af van heel veel omstandigheden. En dan heb ik het natuurlijk niet over mensen die een schop onder hun kont verdienen.

Groningen

ALS je nu in Drenthe woont, zou ik ook de tip geven je op Groningen te oriënteren. Ik heb ik verschillende wereldsteden gewoond, maar ik zou zo weer in Groningen aarden. Leuke stad, veel te doen, fijne mentaliteit.

En dan...

heb ik het niet over vet betaalde banen, waarbij alle bijkomende kosten door de nieuwe werkgever vergoed worden. Mensen komen uit een uitkeringssituatie. Mensen met een hoog inkomen zingen het vaak nog wel even uit, maar mensen die moeten sappelen om rond te komen en om hun hypotheekje te betalen, kunnen zich geen 2 huizen veroorloven. Zeker niet met al die tijdelijke contracten tegenwoordig. Kunnen ze ieder half jaar verhuizen, als het een beetje tegenzit. En verhuizen is nogal duur, als je geen geldboom in je tuin hebt staan.

Ik ben enorm voor werken voor je geld, maar ik heb begrip voor situaties die mensen laten besluiten niet naar de andere kant van het land te verhuizen. Zou het zelf trouwens redelijk lullig vinden als mijn man ooit een nieuwe baan zou moeten zoeken en als ik daardoor die van mij moet opgeven. Moet je ook maar weer zien dat je snel iets anders hebt. Zou hij andersom ook niet heel gelukkig van worden denk ik. Toch eens vragen, je kunt maar beter voorbereid zijn.

Apart toch

Hoe zaken weer uit hun verband getrokken worden.

Er zijn altijd situaties en redenen te verzinnen waarom verhuizen voor werk geen optie is.

Maar wie een beetje serieus in zijn werk staat en in staat is om een aardige kostwinnersboterham te verdienen, zou in mijn ogen toch echt wel de voorkeur moeten geven aan verhuizen in plaats van afzakken naar een bijstandsuitkering. Apart dat mensen liever hun hand ophouden dan hun leven omgooien. Daar kan ik echt niet begrijpen.

Uiteindelijk is die uitkering toch een noodverziening en heb je de morele plicht om daar zo kort mogelijk gebruik van te maken. Ik heb vrienden die een weekendrelatie hebben. Hij verdient fors, maar wel 400 km verderop. Is niet optimaal, maar wel zeer prijzenswaardig qua arbeidsethos.

In je eentje

In je eentje lijkt het me een stuk makkelijker om afstanden te overbruggen voor werk dan in een gezin. Mijn vader kreeg nogal eens een betere baan. Minstens een van mijn broers en zusters had daar heel veel moeite mee om steeds weer op een nieuwe school te beginnen en vrienden te maken.
Dat nooit! Was in hun eigen gezin daarop het motto.

Als je aan de onderkant werk zoekt heb je vaak problemen met het betalen van de benodigde zaken of je kunt je gezin niet meenemen. Aan de bovenkant, met goede salarissen, kan het soms ook lastig zijn maar veel beter te overzien.
Een deel van mijn aangetrouwde familie is hoogopgeleid en woont overal in de wereld, die zie je dus alleen bij hoogtijdagen waarbij ze er dan maar meteen een weekend van maken om elkaar weer eens te zien. Maar een gemiddelde werker zou toch niet zo makkelijk even overkomen uit Hong Kong, Zweden, Canada of Japan voor een familiebezoek.
Ik snap dat werk belangrijk is maar het opbouwen van gezin en samenleving lijkt me een goede reden om als land alle moeite te doen om werk binnen te halen voor je onderdanen. Zoals dat hier in Nederland ook gebeurt met al die missies van WA.

We hebben gewoon ook genoeg mensen nodig die blijven.

Inderdaad

Als je fors verdient is het geen enkel probleem om 400 km verderop een 2e woning te betrekken. Ben ik het helemaal mee eens.

Nee klopt Zeetakje

Maar weet je, zijn vrouw verdient ook best aardig, dus hij had het niet hoeven doen. Maar uiteindelijk is dit wel een investering in zijn toekomst.

En zo moet je zien.

En tuurlijk doe je dat niet gauw voor een salaris net boven bijstandsniveau, maar kom hee er zit nog heel wat tussen amper beleg op je brood verdienen en 4x modaal. En een kamer bij een hospita kan ook een optie zijn.

Ik snap best dat dit voor Kaaskopje misschien net een brug te ver is, maar van die rare ideologien dat het geen nut heeft omdat je dan vast iemand anders het brood weer uit de mond stoot, word ik een beetje kriegel. In sommige streken is gewoon weinig voorhanden in bepaalde vakgebieden, terwijl men aan de andere kant van het land schreeuwt om personeel.

Ginny

Ben ik echt met je eens Ginny, maar het overgrote deel van de werkelozen bestaat uit gewone mensen die hun gewone baan zijn kwijtgeraakt. Zoals laatst bij een faillisement van V&D, of La Place bijvoorbeeld. En alle thuiszorgorganisaties die hun personeel lozen.

Het gros van de mensen die werkeloos thuis zitten, zal ook ver van huis moeite hebben om een baan te vinden. Specialisten op bepaalde vakgebieden kunnen overal terecht, maar de cassiére, de thuiszorghulp en de buschauffeur (ik noem maar wat) zal ook een paar honderd km van huis moeite hebben om een baan te vinden. Gewoonweg omdat er daar heel veel van zijn.

En een werkgever die iemand zoekt voor dit soort banen, zal ook niet staan te springen om iemand die op een kamertje bij een hospita gaat wonen aan te nemen. Hij kan personeel zat krijgen dat wel in de buurt woont. Het geeft een werkgever in ieder geval meer zekerheid dat diegene zijn (meestal) half jaarcontract volmaakt. Iemand die op een kamertje woont, met zijn gezin aan de andere kant van het land is een onzekere factor, want die stapt op als hij/zij een werkgever dichter bij huis kan vinden?

Het is voor iemand met een specialistische, goedbetaalde baan gewoon makkelijker.

En nogmaals, ik heb het niet over degenen die een schop onder hun kont moeten hebben. Die kom ik ook weleens tegen en daar word ik ook kriegel van.

Jong en ongebonden

Toen wij net afgestudeerd waren solliciteerden we ook overal in het land. We zijn toen verhuisd.
Voordat we kinderen hadden, zijn we ook nog een keer verhuisd voor het werk.

Met jonge kinderen die nog niet naar de basisschool gaan zou ik het ook nog overwegen (al zou ik het niet leuk vinden, ik had in die tijd 3 onder de 3 en dat is aanpoten, dan wil je liever niet verhuizen).
Nu de kinderen op de basisschool zitten, zij hier hun vriendenkring hebben, wij hier geworteld zijn en onze vriendenkring hebben, de eerste naar de middelbare gaat, zie ik het niet zitten. Als het niet anders zou kunnen zouden we gaan, maar ik blijf liever hier zitten.
Natuurlijk bouwen we wel weer een vriendenkring op, natuurlijk krijgen de kinderen ook wel weer nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, natuurlijk zijn daar ook leuke/goede scholen. Maar om eerlijk te zijn hebben we hier een goed leven en dat geef ik niet zonder hele goede reden op, en dan moet die reden wel heel erg goed zijn.
Naar een ander land gaan zou ik zelf niet graag doen. Ik zie op tegen de cultuurshock en ik ben niet zo avontuurlijk aangelegd.

Overigen hebben mijn man en ik makkelijk praten, we zijn beide it-ers en er is nagenoeg overal in het land behoefte aan onze kennis en expertise, dus kan ik bij ontslag hier in de buurt makkelijk een nieuwe baan vinden en hij ook.

Fransien en Zeetakje

Ik zou ook liever niet verhuizen. Ben ik het helemaal mee eens, maar het gaat erom dat het door sommigen bij voorbaat al uitgesloten wordt. Dat vind ik laakbaar.

En inderdaad, Thuiszorg is overal nodig en de markt voor winkelpersoneel is vast ook overal ongeveer gelijk. Maar voor ander werk ligt dat weleens anders. En dan moet je soms keuzes maken. Wij hebben dat gedaan toen we nog jong waren. In de regio waar we nu wonen is er voor mijn man veel makkelijker een boterham te verdienen dan in de regio waar ik oorspronkelijk vandaan kom.
Ik ben nu redelijk geworteld hier, maar dat heeft ook best wel even geduurd. Wil ik niet beweren dat iedereen dat maar moet doen maar ik snap wel wat Inaya bedoelt.

Nee hoor

Volgens mij wordt het door niemand uitgesloten. Er wordt alleen door gedaan of het zo simpel is en dat is het voor een hele groep niet. Ik snap ook wat Inaya bedoeld.

Jouw post # 50

Zette mij toch wel op dat spoor.
Maar eerlijk is eerlijk in je latere bijdragen nuanceer je dat wel weer.

Misschien bedoelen we wel hetzelfde.

Geloof...

dat we het inderdaad best aardig met elkaar eens zijn. Het schoot mij een beetje verkeerd dat (in ieder geval bij mij) de indruk gewekt werd dat de meeste mensen die geen werk hebben liever in de bijstand zitten dan dat ze verhuizen. En dat vind ik te kort door de bocht.

Vandaar dat mijn reactie misschien ook een beetje kort door de bocht was, maar dan vanaf de andere kant bekeken. En dan krijg je dit soort dingen. ;-)

angela67

'Vind je het niet een verarming van onze maatschappij en ons niveau van welvaart en delend vermogen als je iemand dwingt om te verhuizen?'

Nee, dat vind ik niet. Maar ik sta er, denk ik, heel praktisch/basaal in. Mensen willen eten. Dan heb je de keuze: een moestuin hebben of een betaalde baan hebben. Dingen als 'niveau van welstand' zeggen niet zoveel als je je rekeningen niet kunt betalen.

'Kan het zijn dat je met andere normen en waarden wat dat betreft bent opgevoed'

Ik heb een deel van mijn jeugd in de crisisopvang en jeugdpensions gewoond, maar wat heeft dat met mijn normen en waarden te maken?

Ik vind dat sommige mensen hier in het westen het verschil niet meer kunnen zien tussen luxe en basis. Ikzelf ben vegetariër. Dat is een luxe! Dat kan namelijk in deze maatschappij, met gigantische hoeveelheden verse groenten, kaas, noten en vegaburgers in de schappen van de supermarkt. Maar iemand die bij de nomaden leeft, kan zich die luxe (!) niet permitteren. Want daar staat vanavond van-ouderdom-gestorven-taaie-geit op het menu. En verder niks. Dus eet je geit.

Er is een gezegde: wie niet eet, hoeft niet te werken.

inaya

een van de voordelen van een welvarende maatschappij is dat we iedereen te eten kunnen geven en een dak boven ons hoofd. Daarnaast verdienen we met z'n allen nog eens zoveel geld extra dat er voor iedereen ook nog veel meer mogelijk is. Dus ik vind dat het niet moet stoppen bij: verhuizen voor een baan want uitkeringen moeten niet.
Ik vind dat we samen die maatschappij maken dus ook dat ik bereid ben mijn salaris voor een deel af te staan aan de maatschappij om idealen mogelijk te maken. Dus ik zal nooit stemmen voor verplichte verhuizing bij het genieten van een uitkering.
Ik ben wel voor duidelijke regels omtrent uitkeringen en misbruik voorkomen - ik geloof ook oprecht dat het merendeel van de mensen met een uitkering daar niet blij mee is.
Maar om hen dan voor een net zo'n tijdelijke baan naar een ander deel vna het land te laten verhuizen en 2.5 jaar later, want geen contract, weer naar een ander deel, dat vind ik armoe.
Daar heb ik graag belastinggeld voor over.
Dat mag jij luxe noemen, maar ik vind het welvaart en sociaal gedrag.
Als jij de luxe hebt om vegetarisch te eten, en toch ook een oordeel hebt over hoe anderen hun woonomgeving waarderen en daar hun leven willen leiden, dan matcht dat niet helemaal met elkaar.
gr Angela

k snap best dat dit voor Kaaskopje misschien net een brug te ver

Goh, laat ik nou denken dat dit nu eens niet allemaal op mij persoonlijk gericht was!

Ik ben wel bereid om 3 uur per dag te reizen. Dat vind ik voorlopig genoeg naast een werkdag van 8 uur (dus 9 uur aanwezig). Verhuizen doe ik echt niet, tenzij het zo'n enorme sprong voorwaarts is, dat je wel gek zou zijn om dat niet te doen. Een baan van gemiddeld 10 euro per uur, op payroll- of gewoon uitzendbasis, zal voor mij een te groot risico zijn om voor te verhuizen. Ik neem aan dat zelfs de grootste globetrotter dat kan begrijpen.

Ik heb de indruk dat een aantal van jullie het vooral vanuit de eigen positie bekijkt. Als ik nu al 1000 euro per maand kwijt zou zijn aan huur, dan is een overstap naar een ander huis van 1000 te overzien. Maar als je in een sociale huurwoning zit, met 1 3/4 inkomen op ons niveau, verbrand je als je wijs bent niet alle schepen achter je.

Maar dan toch even een vraag: het is makkelijk om over een ander te beslissen, maar stel dat het je eigen situatie zou zijn. Ik hou het bij partner en kinderen. Als de partner niet mee kan of wil verhuizen, wat dan? De relatie is nog prima, dus dat wil je graag zo houden.

Kaaskopje en anderen

Het weekendhuwelijk is al genoemd, geloof ik Handig als je de dubbele huur kunt betalen. Maar als je dat niet kunt, heb je een probleem.

En het lijkt me heel kwetsend als mensen langs de kantlijn volhouden dat je tóch moet verhuizen, i.p.v. je hand ophouden. Op enkele asociale uitzonderingen na is er geen mens die voor zijn plezier in een uitkering zit. De papieren rompslomp, de dreiging van strafkorting als je per ongeluk iets fout hebt gedaan, de beperkingen in je persoonlijke leven (vooral in de bijstand, onderschat dat niet!) en het stigma dat je krijgt als je onverhoopt niet in je eigen inkomen kunt voorzien zijn dingen die je niet graag mee wilt maken.

Je noemt nog een ander heel belangrijk punt, namelijk de sociale huurwoning. Iemand met een laag inkomen kan nou eenmaal niet de vrije huur of koop in en is daarop aangewezen. Tenzij ze opeens een bovenmodale fulltime baan vinden, maar als we realistisch zijn weten we dat die kans klein is. En dan loop je tegen wachttijd op. Zelfs in mijn voor sociale huur gunstige gemeente is er een wachttijd. In de Randstad is die wachttijd al snel jaren, zelfs voor het kleinste flatje. Hoe overbrug je die?

Op kamers wonen dan maar: is niet veel goedkoper.

En hoe zit het met reiskosten? Ik hoor steeds vaker dat die niet of niet dekkend worden vergoed. Nou kan je het geloof ik wel bij de belasting opgeven, maar dan moet je het toch nog zelf voorschieten. Wat lastig is als je niet bepaald modaal verdient.

Het is makkelijk bepalen dat je moet verhuizen om uit de uitkering te komen. Maar het is echt niet altijd onmogelijk.

Ik spring niet meteen star in de nee-stand. Ik ben zelf buiten de vertrouwde regio verhuisd, met een laag inkomen. Het kon, ik werd er beter van, ik had spaargeld dat ik er voor kon gebruiken, dus ik deed het.
Maar er zijn, zeker bij een lager inkomen, bij een aantal mensen teveel bijkomende problemen waardoor je van de regen in de drup komt.

Denk ook aan andere zaken, zoals "wie zorgt er dan voor mijn sukkelende moeder", wat als je net eindelijk een goede school hebt gevonden voor je kind met leerproblemen, wie er niet mee te maken heeft zal het wegwuiven maar het is wel een probleem als je er wel mee te maken hebt.

Vlak heimwee niet uit. Ik ken het zelf niet maar het moet verschrikkelijk zijn.

En wat kost een verhuizing? Naar een ander deel van het land kun je moeilijk even een bakfiets lenen en een bestelbusje loopt ook niet op water. Vloerbedekking haal je niet even van de weggeefhoek op Facebook tenzij je mazzel hebt en bij iemand een laminaatvloer kunt uitbreken.

Verder staat verhuizen heel hoog op de stress-top-10. Onderschat dat niet.

Denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden, maar wees ook realistisch. Wie vrolijk van hot naar haar verhuist als het werk dat vraagt, kan zich dat blijkbaar permitteren (niet alleen financieel). Maar besef goed dat dit voor veel mensen niet goed mogelijk is. Of gewoon helemaal niet.

En dat heeft niks te maken met "liever in een uitkering blijven hangen".

Inaya

Schets dan ook even hoe je het voor je ziet. Je zit in de bijstand als alleenstaande moeder van 2 kinderen op de basissschool in een sociale huurwoning en je kunt werk krijgen (met een contract voor BEPAALDE tijd, anders krijg je niet) 150 km verderop.

Hoe kom je aan een huis en wat doe je als je contract niet verlengd wordt? Weer verhuizen? Dat vind jij menselijk?

verhuizen

Hoorde bij het werk van mijn vader, al kwam het bij mij goed genoeg uit zonder schoolwisselingen.

Verhuizen door aard van beroep

Er zijn meer beroepen waar verhuizen heen normaal is. Ik stel me zo voor, maar dit is niet mijn wereld, dat daar ook hulp bij komt. Een werkgever die meedenkt over een nieuw onderkomen, geld om de verhuizing (mee) te betalen, dat soort zaken. En zoals Ginny bevestigt zullen mensen met een laag inkomen gewoon niet de middelen hebben om een (tijdelijke) verhuizing te bekostigen. Daar zitten we dan in Ede (ik zie daar wel eens vacatures). Ik krijg een eerste contractsverlenging na een half jaar, hoera, nog een verlenging na (heel gunstig) 1 jaar en dan krabt de werkgever zich 4 x achter zijn oor en bedenkt dat hij zich geen vast personeel wil veroorloven. Een terugkeer naar de Randstad is praktisch onmogelijk, want niet te betalen. Ik heb de indruk dat Jaina, die in mijn ogen té makkelijk over de behoefte om ergens te blijven heenwalst, een heel goed inkomen heeft, van zichzelf met daarbij opgeteld van de partner. Dan zijn grote stappen sneller gemaakt. Jaina zal nu misschien zeggen dat ze vroeger dit soort keuzes ook al gemaakt heeft, zonder deze man en internationale familie, maar niet iedereen wil en kan dat. Dat lijken sommigen totaal niet te respecteren, want het is 'onbegrijpelijk' en 'je houdt liever je hand op'. Er liep een topic over 'empathie wie heeft dat nie'. Best veel mensen volgens mij.

Ik ben zelf niet zo panisch voor een verhuizing uit de stad als mijn man. Dat zal vast komen omdat ik al een paar keer verhuisd ben en weet dat dat ook wel weer went, maar ik ben er niet meer zo luchtig over als 30 jaar geleden. Ik hou van deze stad, er ligt meer van mijn verleden in deze stad, dan in de plaatsen waar ik eerder heb gewoond. Ik vind dat niet onbelangrijk. Als het echter om mij alleen zou gaan, zou ik (als ik alle bibbers over zo'n grote stap zou hebben overwonnen) het wel kunnen. Maar alleen als de toekomst meer zeker is dan met een baan op uitzendbasis. Ik heb ook niet het gevoel dat de maatschappij in zijn geheel gediend is bij de huidige situatie, waarin we hebben te accepteren dat banen niet meer voor altijd zijn. Het zorgt voor ongerustheid en beperkt de mogelijkheden.

domineeskind

Jouw vader had geen huisvestingsproblemen en kreeg gewoon meteen een vaste baan. Dat kun je niet vergelijken met werk zoeken als je in de bijstand zit.

re triva

Nee en zo heb ik mijn post ook niet bedoeld, meer iets als in gaan waar je ouders gaan/ partner gaat, gaan waar je werk je brengt. Toen was huisvesting idd geen probleem dat is tegenwoordig anders omdat veel pastorieën verkocht zijn en de predikant zelf iets moet kopen/ huren.

Nieuwe vriendenkring opbouwen

Iemand in deze draad zei ook in een vreemde woonplaats "Natuurlijk wel weer een vriendenkring op te bouwen"

Nu ben ik zelf halverwege de 30 en toen ik 40 was naar een andere woonplaats verhuisd, en in mijn beleving was dat helemaal niet zo natuurlijk. Misschien wel als je een verenigingsdier bent of kerkelijk meelevend. Ik had de indruk dat het leven van de meesten tegen die tijd al zo vol zit dat ze amper aan hun oude vrienden toekomen. Ik heb aan het schoolplein twee vriendinnen overgehouden, maar daar blijft het eigenlijk dan ook wel bij.