U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Uitstelgedrag bij volwassenen
Het gaat om mezelf in dit geval...
Ik moet al enkele maanden beginnen aan een vervolgstudie. Ben ingeschreven bij de hogeschool, betaal collegegeld, wil die studie graag doen, en eigenlijk is het niet eens zoooooo moeilijk. Enig probleem: mijn begeleider is de grootste chaoot dat er is, waardoor elke vraag dat ik aan hem zou willen stellen leidt tot nog meer onduidelijkheid.
Maar goed: ik moet dus een portfolio samenstellen om te beginnen. En het lukt me maar niet om te beginnen. Ik weet wel (ongeveer) wat erin moet, ongeveer ook hoe het moet (heb toegang gekregen tot de portfolio van een paar medestudenten om het even te bekijken), maar wat ik ook doe kan ik me niet ertoe zetten om te beginnen.
Het heeft niet direct gevolgen voor mijn werk, behalve dat ik meer zou verdienen als ik die studie af kon ronden.
Ik ben sowieso altijd iemand die dingen op het laatste moment doet. Maar dit is wel heel extreem.
Hoe zorg ik in hemelsnaam voor meer motivatie? Procrastination is my middelname, zei een collega Engels toen ik het haar vertelde. Maar een oplossing had ze ook niet voor mij.
Sini
En...
ze kijken niet alleen naar nu, maar ook naar je kindertijd. Liefst met iemand erbij die jou uit je jeugd kent. Je moet op beide lijsten aan behoorlijk wat "voorwaarden" voldoen om de diagnose te krijgen, is mij verteld. Was bij mij overigens geen enkel probleem. 
Ik vond het wel schrikken toen ik de bevestiging kreeg. Ik wist het wel, maar toch. Nu begin ik heel langzaam maar zeker aan het idee te wennen.
Wat ik misschien wel de grootste winst vind is dat ik begrijp waarom ik al van kind af aan van de ene in de andere mislukking val en ik kan mezelf nu vergeven dat het me vrijwel nooit lukte om aan verwachtingen van m.n. mijn vader en mijn werkgevers te voldoen. Het verklaart ook mijn onzekerheid en het verklaart waarom ik me bij heel veel mensen de mindere voel. Ik weet ook eindelijk zeker dat ik niet lui ben en ik snap waarom ik mijn huishouden niet goed georganiseerd krijg. Het verklaart nog veel meer.
Ik heb nog best een lange weg te gaan, maar ik ben (meestal) wel blij dat ik na jarenlange twijfel de stap naar de psych gemaakt heb. De gesprekken en begeleiding daar zijn ook waardevol.