U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Taaltopic
En los :-)
Sjaggie
Het is chagrijnig of sacherijnig.
https://onzetaal.nl/taaladvies/chagrijnig-sacherijnig/
sjagrijnig vind ik nergens.
Ginny, ouders en taal
Ik vind dat appeltje eitje een stuk minder 'ernstig' dan 'me broer' of 'hij wilt'.
Ik ken universitair opgeleide mensen die hun kinderen gewoon 'hij wilt' laten zeggen zonder ze te corrigeren. Die luiheid en zogenaamde tolerantie stuiten me tegen de borst.
Op een of andere manier is het blijkbaar 'not done' geworden om mensen (en zelfs je eigen kinderen) te corrigeren.
Het is natuurlijk een illusie dat je je kinderen de taal leert. Dat doen ze zelf. Maar, het is (in de meeste gevallen) ook een illusie dat ze dat uit zelf *goed* leren. Ze maken de klassieke fouten en ze pikken rommel op van straat. Als je ze dan niet corrigeert leren ze nooit behoorlijk Nederlands praten of schrijven. Maar blijkbaar interesseert dat die ouders niet.
Als het je al niet interesseert of je eigen kinderen hun eigen moedertaal behoorlijk leren beheersen, wat interesseert je dan eigenlijk wel?
Dus misschien is dat wat ik hier extra irritant vind. Die ouders die er hier bewust met de pet naar gooien geven hun kinderen dezelfde kutmentaliteit mee *en* ze remmen ze in hun mogelijkheden (de dame uit het smartphone draadje is een goed voorbeeld).
Mijn kinderen zeggen 'hij wil' (maar dat kostte mij wel enige moeite).
Anneque:
http://www.vandale.nl/gratis-woordenboek/nederlands/betekenis/Sjagrijnig maar verwijst naar chagrijnig dus dat is de voorkeursspelling.
Als dat corrigeren van jou de interactie in de weg staat is dat bijzonder slecht voor de taalontwikkeling, met name bij jonge kinderen.
Chagrijnig
Denk toch dat je er in dit geval naast zit, Ad.
Woordenlijst Nederlandse Taal, gebaseerd op het groene boekje, geeft het volgende aan:
Heu Ad
Ik corrigeer me suf bij mijn koters. Desalniettemin blijkt de invloed van de omgeving vrij sterk. Mijn kinderen zeggen dus zonder blikken of blozen "hun hebben". En dan ik weer "Wat zeg je????". En zo door (groter dan MIJ is ook zo'n klassieker).
En de jongste gaat nu het dyslexietraject in. Wat we ook proberen, zijn problemen met schriftelijk taalgebruik gaan maar niet over. Luie ouders, slechte school en lui kind?
hun hebben
tot vervelens toe tegen de kinderen gezegd: hun kunnen niks, dus het moet zijn zij. Laatst verbeterde mijn oudste van 16 haar leraar. Hij zei 'hun doen' en in een reflex zei mijn dochter: hun kunnen niks, dus het moet zijn zij doen. Ze schrok er zelf van :-)
Taaldocent
Taaldocent:
"Als dat corrigeren van jou de interactie in de weg staat is dat bijzonder slecht voor de taalontwikkeling, met name bij jonge kinderen."
Je kunt veel zeggen van mijn kinderen maar niet dat ze niet interacteren. Mijn 8ste groeper zat laatst in een radiouitzending met een paar academici en daar kon hij zich verdomd leuk redden. Laat ik het zo zeggen, hij was niet degene die hakkelde 
Zeetakje:
Yep, chagrijnig is het, maar dat had ik al toegegeven.
Pirata
Dit is wel symptomatisch voor de huidige cultuur. Als er iemand hamert op het belang van goede spelling en goed taalonderwijs begint er gelijk iemand te miepen dat hij of zij zich tekort gedaan voelt.
Het is jammer dat je kind slecht in taal is, Pirata (de mijne zijn trouwens ook niet allemaal even goed), maar dat wil nog niet zeggen dat taal, taalopvoeding en taalonderwijs niet vreselijk belangrijk zijn.
Het kan toch niet zo zijn dat niemand meer beoordeeld mag worden op zijn of haar beroerde taalgebruik omdat sommige kinderen dyslectisch zijn?
Pas echt erg: de lerares Nederlands van mijn dochter heeft ook uitgelegd in de klas dat je nóóit ME mag zeggen, altijd MIJN, en meer niet. Als je het doet, doe het dan goed. De grap hier nu is: ik schaam MIJN voor ME lerares Nederlands. Corrigeren heeft geen zin meer hier :-)
Ad: het gaat natuurlijk niet over de interactie tussen jou persoonlijk en je kinderen 
@sw4
Haha, herkenbaar, dat hebben mijn kinderen ook. Met 'hun hebben' inderdaad en nog veel sterker met 'groter als/dan mij/ik'.
en, algemeen
Hebben jullie nou ook dat je je eigen reactie nog een keer goed doorleest op spelfouten, voor je 'm plaatst?
Tine
"Hebben jullie nou ook dat je je eigen reactie nog een keer goed doorleest op spelfouten, voor je 'm plaatst?"
Zo hoort het toch eigenlijk? Ik probeer dat in ieder geval meestal wel te doen. (en nee, ik doe het niet *altijd* en zelfs dan glipt er nog wel eens een sjagrijnig door)
"Haha, herkenbaar, dat hebben mijn kinderen ook. Met 'hun hebben' inderdaad en nog veel sterker met 'groter als/dan mij/ik'."
Ik word zelfs wel eens gecorrigeerd door mijn eigen kinderen. De volgende keer ga ik ze vertellen dat dat slecht is voor mijn interactie
Correcties op mezelf
En wat mij stoort is niet zozeer een tikvautje, maar de eigen "redactionele" correcties die daar op volgen. Laat dat nou toch.===
Ja Pirata, wie de schoen past trekke hem aan. Ik dus ook . Ik sla soms hele woorden over, of het staat er zo dat ik bang ben voor misverstanden.
Ik erger me wel wezenloos aan de letterlijk zo aangekondigde 'redactionele correcties'. We zitten hier niet op een schrijversclub, of als volleerde journalisten, dus ook niet 'redactioneel'.
Wilt
Ik ben bang dat 'hij wilt/zij wilt over een poosje in de Van Dale staat als correct Nederlands. Als dat de normale vervoeging wordt, waarom zou het dan niet 'mogen'. Maar ik vind het zó lelijk klinken!
"Me" stoort me ook, maar in mindere mate. Je zou het (geschreven) spreektaal kunnen noemen. Wilt is gewoon nooit goed, gesproken noch geschreven.
Goede voorbeeld
Mijn kinderen worden bij vlagen knettergek van mijn correcties. Maar ik kan het niet laten hun woorden even correct te herhalen. "Hij wilt" en "beter dan mij", daar komen ze echt niet mee weg. Uiteindelijk zal de boodschap wel aankomen. Daarnaast probeer ik gewoon het goede voorbeeld te geven, zoals bij alles in het leven. Goed voorbeeld doet goed volgen.
motivatie
Onkunde is wat anders, maar er zijn echt veel mensen die wel snáppen dat iets fout is, maar gewoon niet gemotiveerd genoeg zijn om er hun best voor te doen. Die zijn gewoon niet zo geinteresseerd in correct taalgebruik. Jammer is dat.
Nee Ad, je mag in bepaalde situaties gerust naar het taalgebruik kijken. Natuurlijk. Zoals gezegd is het op websites, in zakelijke communicatie e.d. heel erg belangrijk. Maar niet iedereen zal het leren, welke inspanning er ook gepleegd wordt. En in een informele omgeving zou dat niet zo'n punt moeten zijn.
Overigens ben ik dus echt zo'n lastige ouder qua taal. Helaas beklijft het bij één kind alleen zolang het over mondeling taalgebruik gaat. Als hij iets opschrijft ben ik al blij als ik snap waar het over gaat.
En tegenwoordig
De kinderen gaan mij nu ook corrigeren... mijn eigen schuld. 😁
Pirata
Ja, mijn oudste dochter corrigeert ook graag. Hoewel ik haar taal- en grammaticakennis op prijs stel, denk ik ook wel eens 'ja ja... niet alles hoeft benoemd te worden'. We hebben een taal-tic in de families, aan beide kanten dus. De opa's waren beroepsmatig met taal bezig, hun kinderen, man en ik dus, kregen dat dan toch ook mee, hoewel man bepaald niet alles correct zegt. Leggen en liggen, kunnen en kennen, zijn lastig. Mijn jongste dochter lijkt niet erfelijk te zijn belast met de tic, gelukkig ook niet met leggen/liggen, kunnen/kennen .
"Zeetakje:
Yep, chagrijnig is het, maar dat had ik al toegegeven."
Sorry, Ad. Niet gezien. Goed lezen is natuurlijk ook een vak. ;-)
Correct
Ik corrigeer mijn kinderen wel eens maar het ligt ook aan de situatie. Als zij heel enthousiast een verhaal vertellen dan laat ik ze dat mooi op hun eigen manier doen. Mijn kinderen zijn erg gevoelig en worden heel onzeker als ik continu benoem als ze dingen niet goed zeggen. Wil niet zeggen dat we er geen aandacht aan besteden.
ik heb er zelf niet zo heel veel moeite met schrijffouten. Alleen bij bedrijven, scholen etc. Of het moet heel dramatisch zijn. Meestal prik ik er wel doorheen.
En zelf
maak ik ook wel fouten maar niet zo dat je er niks van kan maken. Soms is het ook de snelheid of dan denk ik dat ik het goed heb nagelezen en dan toch niet goed genoeg :-(
Ooit (gecorrigeerde versie)
In het kader van redactionele werkzaamheden heb ik eens meegemaakt, dat een ingeleverde tekst was voorzien van het volgende bijschrift: "Correcties van jullie kant corrigeer ik graag!" In de veronderstelling dat de schrijver in kwestie – een nogal anti-autoritair en uiterst zelfverzekerd persoon – een grapje met ons uithaalde met zijn dubbelzinnige taalgebruik, moest ik er hartelijk om lachen. Dat werd me bepaald niet in dank afgenomen; hetgeen dermate op mijn – toch al geactiveerde – lachspieren werkte, dat ik kwam te huilen van het lachen.
Nog zie ik al die bloedserieuze gezichten vol onbegrip zó voor me. Amai! Hoe kon ik toch zo uit mijn rol vallen? Hoe dan ook; het is en blijft een fijne herinnering.