Moeten alle vrouwen binnenkort weer achter het aanrecht?

Selectieve zorgplicht.

Twee verhalen van 'een moeder'.

Hartverscheurend, én ze tonen aan hoe selectief dit beleid wordt toegepast.

Van de moeders zelf worden bovenmenselijke oplossingen verwacht, en de mensen die toevallig in haar 'netwerk' zitten worden tot in hun studentenflat achtervolgd om voor de zorg op te draaien..

Terwijl de vaders in dit verhaal zich kennelijk heel eenvoudig aan hun verantwoordelijkheid kunnen onttrekken, simpelweg door 'buiten beeld' te zijn.

Ik weet dat alimentatie steeds meer als 'niet van deze tijd' wordt gezien. Toch denk ik dat er wat te zeggen valt voor een zorgplicht voor vaders, in het geval van zorgbehoevende kinderen.

Fred

Maar dat vind ik ook twee verschillende dingen. Zorgplicht veroorzaakt niet automatisch een grote financiële druk op het leven van de alimentatiebetaler. Je bent vader/moeder en dan heb je ook de taak om je daar je leven lang voor in te zetten. Alimentatie voor kinderen is wat mij betreft niet aan discussie onderhevig, maar de partneralimentatie vind ik een geval apart. Zo heb ik een collega die nu 12 jaar alimentatie heeft ontvangen. Zij moest daar weer belasting over betalen en hij was zo goeiïg om dat weer voor haar aan te vullen, omdat hij dat meen ik weer van de belasting af kon trekken. Wat een gedoe. En dat terwijl je liever helemaal niet meer met elkaar omgaat. Partneralimentatie kan in bepaalde gevallen misschien een oplossing zijn, als er een kind is die zoveel zorg vraagt dat de zorgende ouder niet kan werken. Voor de rest zou ik niet weten waarom iemand moet betalen voor een ex. Ik vind dat inderdaad niet meer van deze tijd.

Pa/ka

Partneralimentatie is een heel ander ding inderdaad. maar wat kinderen betreft is het wel heel makkelijk om erbij weg te lopen.

Is meer hun rare seksistische houding

Ja, het zijn eigenlijk ambtenaren natuurlijk Albana, maar in mijn ogen (en misschien die van meer zorgafnemers) horen ze toch “bij de zorg”.

Ik begrijp prima dat zij het verstrekken van zorg en voorzieningen moeten beperken en daarop gericht zijn. Dat vind ik zelfs wel goed, ik verbaasde me regelmatig wat mijn allebei mijn ouders allemaal kregen uit de WMO terwijl ze een erg hoog pensioen hadden en veel daarvan ook zonder moeite zelf hadden kunnen betalen (ze hadden wel een eigen bijdrage altijd, en regiotaxi bijv. kregen ze niet vanwege te hoog inkomen).

Maar wat mij stoorde was niet hun doel, maar hun houding naar mantelzorgers. Zo neerbuigend, moralistisch en (in het licht van dit draadje) toch ook echt seksistisch. Een heel vreemde houding naar een werkende vrouw hadden ze toch echt wel. Hoogst verontwaardigd dat ik er nooit was als ze overdag naar mijn huistelefoon belden, of dat ik niet altijd mijn mobiel beantwoordde. Op mijn werk vraag ik mobiel bellers vaak om op een later moment terug te bellen als ik in bespreking zit. Of ik laat het door de secretaresse afvangen en een afspraak maken voor terugbellen, als ik extern ben of een lezing geef oid. Heb nog nooit meegemaakt dat iemand dat weigerde, kwaad werd of eiste dat ik ‘m nu meteen te woord zou staan. Behalve bij die tutmutsen dus! Moest ik dan de vragen over mijn vaders incontinentie midden in de directievergadering gaan beantwoorden? Ik denk toch echt niet dat ze zoiets bij mannen ook klaarspeelden. Bij mijn broer in elk geval niet, als die aan de beurt was voor een vragenlijstje. Daarnaast wat ik al aangaf: ze wisten precies hoe ik mijn leven eigenlijk zou moeten inrichten en zeiden dat ook steeds. Heel (ver)oordelend.

Bah wat een nare houding...Maar hoewel ik die dames hier van de WMO ook bepaald 'harde tantes en zeurpieten' vind bij tijd en wijle...heb ik ze nog nooit op sexisme kunnen betrappen. Maar ik denk ook dat wij (als betaalde krachten in de zorg) 'anders' benaderd worden dan mantelzorgers. Ik vind het ook een beetje raar...het zijn (meestal) zelf werkende vrouwen en ze gaan 60% van hun tijd om met meestal zélf werkende vrouwen (de zorgverleners dus). Misschien is het ook afhankelijk van welke gemeente? (geen idee hoor) Wat de cultuur is binnen die gemeente?
En ik weet dat ze als 'zorgverleners' worden gezien, zo presenteren ze zich ook, maar praktisch gezien voeren ze geen enkele zorg uit, ze zijn juist 'niets-zo-weinig-mogelijk-zorgcoaches' of zoiets. Ze zijn om de hand op de knip te houden. Ze zitten achter hun bureau, voeren gesprekken, verwerken adminstratie en voeren beleid uit vanuit de WMO. En de resultaten en maatregelen zijn voor iedereen hetzelfde...voor mantelzorgers én voor daadwerkelijk op de werkvloer werkende zorgverleners.
Het is ook een heel andere 'sector' ze worden betaald linea recta door de gemeente, staan daar ook op de loonlijst. Terwijl alle andere zorg wordt verleent door instellingen of stichtingen of wat dan ook.
Zoiets als de afdeling vergunningen voor aannemers in de bouw. Krijg je geen vergunning dan bouw je niet. Zoiets dus.
groeten albana

Ja gemeente wel

Gemeente zou er wel iets mee te maken kunnen hebben inderdaad. Het is een kleine gemeente. En niet op de veluwe, maar wel al enigszins die richting op. Toch verbaasde het me, omdat die dames (net als jij zegt) toch zelf ook werken?!
Grappig genoeg hadden de meisjes in het verzorgingshuis die rare houding niet zo erg: terwijl die voor een groot deel wel nog meer uit richting Veluwe verderop kwamen (rokken en knotten). Die meisjes waren juist erg lief, meestal.

Maar stenna

Als zij verontwaardigd vragen waarom jij nooit de huistelefoon opneemt kaats je dat toch terug door te zeggen: Neem jij nu jouw huistelefoon op als ik JOU zou bellen?

Ik zou werkelijk alles terugkaatsen want inderdaad: zij zitten op dat moment ook op hun werk!

Nou nee

Ik ging niet mee in hun verontwaardiging hoor, ook niet terugkaatsen. Wordt het helemaal zo'n rare discussie. Meestal reageerde ik kort en zakelijk ("ja, ik ben aan het werk") of ging over tot waar ze voor belden. Maar vreemd is het wel, toch, zo'n houding?

Hoewel

het op zich wel een leuke gedachte is, P. Dat ze dat zelf niet bedenken he.

Die verontwaardiging herken ik wel

Die verontwaardiging en dat ze graag á lá minuut geholpen willen worden herken ik wel. Alsof ze ik weet niet wát zijn...de Koningin ofzo....
Was laatst nog...ik zat achter p.c.(op gezamelijk kantoor) en was bezig met nogal een ingewikkeld ding, een maandelijks rooster wat niet pastte omdat er een aantal op vakantie waren. Soortement puzzel dus, waarvan de stukjes niet pastten. In diepe concentratie en ik hád het bijna....zag ergens een oplossing....Maar kon die oplossing nét niet helemaal vinden.
Komt die mevrouw van het zorgkantoor binnenvallen (zonder kloppen, ook dat nog) en zoekt een collega van mij....Normaal moet je je dan melden bij de receptie, maar afijn, ik bel mijn collega (interne telefoon) collega is net iemand aan het douchen. Dat meld ik dus de mw van het zorgkantoor en zeg dat het dus wel 'even' kan duren...ze komt zo snel mogelijk en ik raad haar aan even koffie te gaan drinken. Daar heeft m.w. geen tijd voor, ik moet dan maar ándere collega gaan bellen. Ik bel andere collega (ondertussen al enigzins geïrriteerd, zucht, dat mens haalt me de hele tijd uit mijn concentratie!). Andere collega is óók druk en kan ook niet á la minuut weg...Ik raad dus mw. nogmaals aan dat ze even gaat koffie drinken en wacht en draai me om, om verder te gaan. Mw. gaat achter mij staan en probeerd mee te kijken (nou ja zeg!) en vraagt of ik niet in de patiëntendossiers kan, dan kan ik even doen waarvoor ze komt. Dat kán ik wel, maar is mijn taak niet. Om discussie te voorkomen zeg ik dus dat ik dat niet kan. Ondertussen probeer ik te bedenken hoe ik van 'dat mens' af kan komen....Tot mijn opluchting komt er een collega binnen die overigens 'helpende' is en dus ook niet de aangewezen persoon is om haar te helpen. Ook die wordt aan een kruisverhoor onderworpen.
Ik krijg telefoon (gelukkig!) en ondertussen snap ik dat collega-helpende uiteindelijk 1 van de andere collega's is gaan aflossen zodat deze verzorgende deze ongeduldige mw. zo snel mogelijk kan helpen.
Pfff...wat een brutaal mens zeg! Collega-helpende schijnt ook gezegd te hebben dat deze mw. 'iedereen' aan het 'lastig vallen' was. Nou zo was het precies eigenlijk.
Het puzzelstukje was ik ondertussen helemaal kwijt. Dat snappen jullie.
groeten albana

Precies

Ontzettend herkenbaar verhaal, Albana! Zo ging het precies aan de telefoon ook bij mij! Dat complete koninginnegedrag: iedereen moet alles onmiddelijk uit haar handen laten vallen als zij iets vragen. Heel apart. Niemand van mijn zakenrelaties of collega's gedraagt zich ooit zo merkwaardig (gelukkig).