Moeten alle vrouwen binnenkort weer achter het aanrecht?

Enorm verschil gezonde levensduur hoog- en laagopgeleiden

Interessant Fay, dat overzicht.

Wat ook telt, is dat er een gigantisch verschil is wat betreft de leeftijd tot wanneer men nog gezond (of zonder zware beperkingen) is. Dat scheelt zo'n 20 jaar tussen hoog- en laagopgeleiden! Dat betekent dat hoogopgeleiden pas zo'n 20 jaar later mantelzorg van hun kinderen nodig zouden hebben dan laagopgeleiden. En aangezien opleidingsniveau en sociaal-economisch-culturele klasse vaak van ouders op kinderen wordt doorgegeven, zijn de kinderen vaak ook nog langer gezond. Het feit dat hoogopleiden vaak op oudere leeftijd kinderen krijgen, wordt daarmee gecompenseerd.

http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/gezondheid-welzijn/publicaties/artikelen/archief/2012/2012-feb07-glv-opleiding-art.htm

"Mensen met een hbo- of wo-opleiding leven bijna 20 jaar langer in een als goed ervaren gezondheid dan mensen met maximaal basisonderwijs. Bij de levensverwachting zonder chronische ziekten, zonder lichamelijke beperkingen en in goede geestelijke gezondheid zijn de verschillen iets kleiner, maar ook nog zo’n 10 tot 14 jaar."

Oneerlijk

Dus de laagopgeleiden worden eerder ziek (rond hun pensioen of eerder) en hun laagopgeleide kinderen moeten eerder en meer mantelzorg geven, terwijl man en vrouw allebei fulltime in een laagbetaalde baan moeten werken om genoeg inkomen te hebben. Daarbij kunnen ze de kinderopvang niet betalen, en zouden opa en oma dat moeten doen, maar die zijn dan al niet meer gezond...

En dan komt er ook nog bij dat de kinderen van laagopgeleiden ongezonder zijn dan van hoogopgeleiden. Ook komen er meer echtscheidingen bij laagopgeleiden.

Laagopgeleide mantelzorgers zitten dus op alle manieren in de knel: niet alleen hun ouders, maar ook zij zelf en hun kinderen zijn ongezonder, ze hebben veel minder inkomen, moeten meer werken, en hebben minder mogelijkheden om hulp (kinderopvang, schoonmaakster) in te schakelen.

Zo oneerlijk kan het dus zijn!

Oneerlijk

Heel goed, Darts. Maar daar was je toch allang achter he? Dat 'het' oneerlijk verdeeld is in de wereld. Kijk maar eens bij 'kinderwens' of 'gezondheid' of 'verlies en verdriet' of 'echtscheiding'.

Back on topic: Ik ben ook zo'n voorbeeld, vijftiger, vriendin halverwege de 40, jongste kind drieenhalf. Laatst overgebleven groutouder was halverwege de 80 toen ze dit jaar overleed. Zo te lezen heeft ze het aan haar opleiding te danken dat ze de weg van behoorlijk gezond naar morsdood in 15 minuten aflegde.

De mantelzorg voor die generatie is ons (en hun) i.i.g. geheel bespaard gebleven. Mijn eigen grootouders zaten overigens wel in bejaarden en verzorgingstehuizen.

Jaren 60/70

Daaruit ben ikzelf ook...Maar jullie hebben dus ook géén oudere broers en zussen boven je??? (celine en may)
Ik ken wel mensen van de generatie van mijn ouders die inderdaad nog kleinere kleinkinderen hebben, maar dat zijn vaak de jongsten in het gezin. Mijn jongste broer heeft ook nog kleine kinderen En die kan ook wel zeggen dat het niet klopt, maar hij heeft mij nog en mijn andere broer. Mijn kinderen zijn al wel zover dat ze zelfstandig zijn en van mijn andere broer de helft ook (andere helft is nog te jong).
Maar mijn ouders zijn (nog) geen 80, hebben nog géén zorg nodig en dat kan natuurlijk zo veranderen maar ik ben er me terdege van bewust dat ik dan de meest aangewezen persoon doorvoor ben. Als ik dan, stel dat morgen 1 van deze 80-ers hulp nodig heeft even optel:
Dat is 4 (ons gezin) + 3 (broer) is 7 personenen die de taken kunnen verdelen. Bij mijn broer is er nog iemand over maar de jongsten zullen ook hun zorg nodig hebben dus die tel ik voor 't gemak even niet mee. Blijft jongste broer over en daar kan ook nog best 1 iemand enigzins iets doen. Voor mij part de administratie.
Er zijn wel bij ons cliënten waarvan de kinderen even oud zijn of ex-klasgenoten waren, maar die waren thuis allemaal het jongste . Dat zijn dus ouders die ong.5 tot 8 jaar ouder zijn dan mijn ouders.
Ik denk dat gemiddeld gesproken de kans erg klein is dat de generatie van onze ouders (jaren 60-70) pas begonnen rond hun 40ste aan kinderen. De meeste ouders kregen er namelijk meer dan 1. De eerste kwam meestal eerder....en dan zit er een aantal jaar dus tussen. In ons geval meer dan 10 jaar. Ja toen was mijn vader wél 40+ maar hij hád er al 2....Toen ik werd geboren was dat nog niet zo.
Daarom kloppen die gemiddelden ook niet. Die gaan uit van de gemiddelde leeftijd dat iemand kinderen krijgt. Maar meestal krijgen mensen er meer dan 1 en die worden dan gedeeld tot een gemiddelde.
En ja mijn ouders zijn hoogopgeleid. Hebben hun leven lang gewerkt en dus ook financiëel het nodige om te besteden (meer dan wij in ieder geval) daar denk ik dat ook het nodige van aan te spreken is (van die financiën dus). Mijn overgrootopa (ook hoogopgeleid en nóg beter in zijn slappe was) heeft ook zelf zijn (particuliere) verzorgingshuis betaald toen dat nodig was. Wel was hij zo slim om daar maar 1 maand te hoeven te verblijven...Toen kneep hij er mooi tussenuit. Maar toen was hij ondertussen 96. Tot die dag dat hij werd opgenomen daar heeft hij amper zorg nodig gehad. 1 keer in de week boodschappen met 'm doen en z'n huis werd bijgehouden door een (betaalde) poetshulp. Dat was alles.
Zo gaan trouwens de meeste ouderen dood. Gewoon in hun eigen huis, met amper nog verzorging die ze nodig hebben buiten wat han en spandiensten. De groep die langdurige zorg nodig heeft is maar een zeer klein gedeelte van de totale populatie aan ouderen. Ik dacht (uit mijn hoofd) maar 20% van het totaal. Dat moet je ook niet uit het oog verliezen.
De combi én kleine kinderen én oude ouders én dat je in die langdurige zorg-populatie terecht komt én dan ook nog 's enig kind bent, als je dat allemaal optelt is die kans écht héél klein.
En volgens mij zijn de maatregelen die nu ingesteld zijn allemaal zo dat je óf zelf je verzorging regelt óf het zelf betaald. Daaruit mag je kiezen. En als je dat geld niet hebt wordt het nog wel vergoed.
Het is dus of zelf zorgen óf je ouders betalen iemand ervoor (gaat dus van jouw erfenis af) of ze hebben geen geld en dan wordt het vergoed.
Er zitten daaraan wel haken en ogen, zo is het in huis nemen van je ouders bepaald niet handig belastingtechnisch b.v. maar ik ga ervan uit dat dit soort dingen recht getrokken gaan worden als het vaker voor komt.
groeten albana

Laagopgeleiden en kinderopvang

Volgens mij krijgen laagopgeleiden gemiddeld jonger kinderen dan hoogopgeleiden. Dat maakt dus dat hun kleinkinderen al volwassen zijn als de trend van laagopgeleid tenminste doorzet de generaties erna, tegen de tijd dat ze met pensioen gaan.
3 keer iets meer dan 20 is 65. Als we er 25 (25+25=50)van maken is hun kleinkind al 15. Heb je bepaald geen kinderopvang meer nodig lijkt me.
Maar het aantal 65-ers dat al zorg nodig heeft is ook nog's te verwaarlozen zo klein. Bij laagopgeleid en zorgbehoevend moet je eerder aan 70 tot 75 jarigen denken.
groeten albana

Werk en opleiding

Lager opgeleide vrouwen werken vaak minder, geven sneller dan hoogopgeleide vrouwen hun werk op voor de kinderen. Waarschijnlijk omdat hun salaris niet opweegt tegen de kosten van kinderopvang, het werk minder bevredigend is, en ze minder hebben geïnvesteerd in hun opleiding en carriere.

Echt niet

Albana, wat jij zegt, dat zie ik gewoon niet om me heen. Ik zal wel heel ergens anders wonen dan jij of in een andere groep mensen verkeren. Ik concentreer me even op mijn groepje van 6 studiegenoten die ik nog regelmatig zie. Op 1 na komen we allemaal uit een gezin van 2 of 3 kinderen (bij die ene waren het er 4). We komen allemaal uit een zeer welgesteld middendeel van NL, en zonder uitzondering allemaal uit zeer hoogopgeleide ouders (HBO of Uni). Grappig genoeg zijn we op twee na ook allemaal oudste kinderen, maar die kans is ook vrij groot natuurlijk bij gezinnen van 2.
We hebben zelf allemaal gestudeerd, onze partners in studietijd leren kennen, kinderen gekregen tussen ons 28e en 37e (de vrouwen). Allemaal blijven werken op studieniveau. Mijn ouders zijn overleden toen ze 65 en 75 waren, na jaren ziekbed, evenals mijn schoonouders. Bij 1 studiegenoot was dat hetzelfde: ook zo vroeg, er leeft nog 1 schoonouder. Bij een ander is een van de ouders overleden, ook na ziekbed, was rond de 70. De rest leeft nog en heeft voor zover ik weet geen zorg nodig. In die tijd dat de ene studiegenoot en ikzelf voor de zorg stonden waren onze kinderen tussen de 4 (haar jongste) en 11 a 12 (mijn enige, en haar oudste). Bij de derde studiegenoot was de jongste 8 en de oudste 16. We vonden het allemaal zwaar, de ene studiegenoot is voornamelijk om die reden op een gegeven moment toch gestopt met werken.
Ik dacht ook ooit dat wij uitzonderlijk waren, met alle ouders zo vroeg al ziek en overleden. Maar als ik om me heen kijk zie ik dat bij ongeveer de helft van mensen “zoals ik” als ik dat zo mag noemen. Van het groepje studiegenoten hierboven dus 3 van de 6. Ik kan dit groepje zonder meer kopieren naar het sportgroepje van man: precies hetzelfde verhaal. En naar collega’s van mijn leeftijd. Overal zie ik dit. Dus, je hebt gelijk dat niet iedereen dit heeft, maar wel ongeveer 25 to 50%, schat ik. En dat klopt ook wel met de cijfers die ik je eerder gaf.

Ik begrijp trouwens niet wat het uitmaakt of we de oudste zijn of niet. De meeste van ons komen uit 2 hooguit 3 kinder gezinnen. Dan komt er op ieder van ons veel belasting terecht, of je nou de oudste bent of niet. Broers en ik waren ook met z'n drieeen, eentje viel om eigen gezondheidsredenen uit, met z'n tweeen over om alles te doen: en dat was veel. Zeker omdat we allebei vollop in de kinderen zaten, zeker mijn dus inderdaad enkele jaren jongere broer (heel kleine kinderen zelfs nog)

Hoe dan ook slecht voor carriere vrouwen

Ook voor de andere 50-75%, Albana's kennissen, is het een slechte zaak. Want het betekent dat vrouwen wier kinderen inmiddels groot en het huis uit zijn dan nog steeds niet hun carriere volledig op kunnen pakken. Ze zullen dan waarschijnlijk doorgaan met kleine baantjes, om nu weer voor hun ouders en schoonouders te zorgen. Er even van uitgaand dat het met die zorgende mannen toch tegen zal vallen, maar ik geloof de voorbeelden hier wel dat daar nog een kans ligt voor verbetering, dat wel.

Laagopgeleid vlgns cbs

Het CBS (zie link van Darts) noemt mensen met alleen lagere school laagopgeleid. De verschillen tussen mensen die de middelbare school hebben afgemaakt en mensen die HBO of WO hebben gedaan zijn niet zo heel groot.
In je carriere investeren als je kinderen de deur uit zijn lijkt mij overigens echt te laat.

Carriere, kansen

Nou ik doe dat anders wel. Zoon is weliswaar nog niet de deur uit, maar ik ben wel van 3 naar 5 dagen werken gegaan omdat hij nu aardig groot is. En er geen zorg meer voor mijn ouders aankomt, want dat heb ik dus al achter de rug, dat is dan weer het voordeel. Ik moet nog minstens 18 jaar werken hoor, als de pensioenleeftijd omhoog gaat zoals gepland.

Ik kon het niet laten de werkelijke kansberekening even te maken. Het zit zo: Als je van onze generatie bent, geboren tussen 1960 en 1985 (ik neem het wat ruim), dan is er 28% kans dat je bij je geboorte een moeder van 30 of ouder had. En er is 49,9% kans dat je zelf een kind hebt gekregen terwijl je 30 of ouder was. Ik houd geen rekening met of het je eerste kind was of niet, niet bij jezelf en niet bij je moeder. Want dat vind ik niet relevant, zie eerder. Als je die twee kansen vermenigvuldigd is er 14% kans dat je allebei hebt: een oude moeder en een jong kind. Dat is dus 1 op de 7. Gemiddeld. De kansen zijn waarschijnlijk niet zo onafhankelijk als ik ze nu genomen heb (als je moeder vroeg kinderen kreeg zul jij dat misschien ook sneller doen), dus voor bepaalde groepen is de totale kans kleiner, voor andere groepen hoger. Mijn kennissenkring zit blijkbaar in de tweede groep, die van Albana in de eerste.

De kansen heb ik berekend op basis van de CBS gegevens in Statline over aantal geborenen naar leeftijd van de moeder per geboortejaar van de moeder. Voor de dy-hard liefhebber:
http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?DM=SLNL&PA=71329ned&D1=a&D2=a&D3=1-35&D4=0&D5=0&HDR=G1,G3,G4&STB=T,G2&VW=T

Grootte gezinnen

was ik vergeten: Gemiddeld aantal kinderen per vrouw in 2011 was 1,76; in 1970 was dat 2,57 en in 1960 was het 3,1

Veel kinderen

Mijn man gaf mijn dochters het advies om maar véél kinderen te krijgen, altijd handig voor later. (knipoog)

Kans 1 op 7 en met meerdere kinderen

Dus gedeeld door het aantal kinderen is die kans iets van 1 op 15.
Niet écht enorm groot en dan moeten die ouders ook nog's in die 20 % vallen die langdurig zorg nodig hebben. Is dus 1 op de 75.....
Maar waar is iedereen nu zo bang voor? Bijna alle 'zorg' wordt nog gewoon vergoed, er moet alleen een eigen bijdrage betaald worden naar rato van hun vermogen en inkomen (van de zorgbehoevende ouders dus). Hebben ze dat inkomen en dat vermogen niet....dan dus niet. En er moet gewoon betaald worden voor kost in inwoning zoals gewoon werkende mensen dat ook moeten. Dat is alles. Als je dan per se die 'last' niet wil dragen en dat ook nog 's niet kan delen met je broers en zussen en nog midden in de kleine kinderen zit dan laat je toch gewoon alsnog de betaalde zorg/hulp komen? Van hun eigen inkomen/vermogen? Simpel zat....
Het laagopgeleiden verhaaltje gaat dus ook niet op want voor ouderen zonder dat vermogen/inkomen wordt alles nog gewoon vergoed. Op een grijpstuiver na (dacht iets van 17 euro per maand).
Het is alleen dat als dat allemaal lang duurt je erfenis eraan gaat....Dan heeft dus die 1 op de 75 pech wat dat betreft, maar dat lijkt me ook geen onoverkomelijk probleem als de geschetste situaties kloppen. Tenlostte ben jij hoogopgeleid en je ouders ook al én hebben jullie allebei járen gewerkt voordat je kinderen kreeg....Dus de spaarpot lijkt me ook evident vol te zijn. Zowel bij de ouders als bij diegene zelf.
groeten albana

Stenna, het kan nog anders

Natuurlijk kun je in een spagaat komen als je oude ouders hebt en jonge kinderen. Maar een spagaat wat ik nu veel in mijn groepje zie is een andere, namelijk oude ouders en jonge kleinkinderen.
Wij zijn vijftigers. Ouders van beide kanten achter in de tachtig en véél zorg nodig, zijn we echt druk mee. Onze schoondochter is net bevallen en dochter verwacht ook de eerste. Zoals zoveel jonge gezinnen werken beide stellen flink, willen (en moeten) dat ook blijven doen, kinderopvang is duur, kortom oma en opa wordt gevraagd ook een oppasrol te nemen. We zijn vereerd, doen het graag, heel leuk ook. Maar, samen met onze eigen banen (en we moeten ook nog een tijdje mee!) en hulpbehoevende ouders, én zelf ook je jaren voelen tellen, is het veel...

Precies (en kans blijft 1 op 7)

Oudje, dat begrijp ik, lijkt me ook heel zwaar. Alweer een illustratie dat er andere situaties mogelijk zijn dan de "gemiddelde". Zelf weet ik dat bijv. de combinatie dementerende ouder en puberend kind een emotioneel heel zware is voor wie er middentussen zit. Dat kan bij jullie ook heel goed (puberend kleinkind).

Ik huurde regelmatig prive betaalde krachten in, zoals Albana voorstaat als oplossing, inderdaad noodgedwongen. Van mijn eigen geld, want ik kon niet zomaar beschikken over alle rekeningen van mijn vader, zelfs al verzorgde ik zijn administratie. Ik had geen volledige volmacht zolang hij nog enigszins toerekeningsvatbaar werd geacht (en terecht). En hij wilde dat niet, vond dat het mijn taak was. Was al lastig genoeg om het dan toch te doen, zelfs al betaalde ik het zelf (en gelukkig had ik daar wel de financiele middelen voor door mijn soort baan).

Albnan, 1 op de 75 van de totale generatie tussen 30 en 50 zijn nog altijd 62.000 mensen. Maar 1 op 75 klopt niet. Je moet niet delen door het aantal kinderen. En de 14% was dus om een OUDE ouder te hebben en jonge kinderen: de kans op functiebeperkingen boven de 70 is 30%. Dat geeft 4%, dus 1 op de 25. Bijna 200.000 mensen tussen de 30 en 50. En de kansen zijn niet gelijk verdeeld zoals ik al zei (oude moeder hebben geeft grotere kans zelf ook laat kinderen te krijgen).
Maar ik hou verder op met dit gereken. Want het overtuigt jou toch niet. Ik begin langzaamaan dezelfde frustratie te voelen als tegenover de bejaardenverzorgers van mijn vader: die muur van onbegrip en wantrouwen, dat het niet gewoon niet waar kan zijn dat ik het ook nog druk had met baan en schoolgaand kind. Dat gevoel wil ik nu wel erg graag achter me laten. Gelukkig kon ik wel terecht bij de vele lotgenoten om mij heen (zie eerder bericht) en lees ik herkenning in kranten en tijdschriften die dit probleem onder hun lezersgroep wel groot genoeg achten om er aandacht aan te schenken (NRC, Trouw, Opzij).

Het verhaal van oudje

Het verhaal van oudje zie ik wel terug in de praktijk, dat komt veel voor. Ja dat is een lastige combi, dat snap ik.
En Stenna ik snap dat gereken heus wel...en vindt het nogal logisch. Natuurlijk is die kans vrij groot als je het aantal kinderen niet meetelt. En hoewel (in verhouding) mijn ouders misschien jong waren toen ik geboren werd, zijn mijn ouders óók de oude ouders van mijn broers. 1 paar ouders kunnen dus beiden zijn als je meer dan 1 kind hebt. Dus logisch dat er dan zovelen zijn die 'oude ouders' hebben als je het aantal kinderen niet meetelt.

Ik denk wat betreft het feit van 'de vrouw weer achter het aanrecht', meer het feit meespeelt dat er blijkbaar ouders zijn die dat beeld hebben en het dus verwachten van hun dochters, dan statistieken of kansberekeningen of maatschappelijke veranderingen. Dat ze daar dan ook nog's niet zelf voor willen betalen als de dochter het niet kan en dus hun dochters laten betalen vindt ik helemaal te gek voor woorden.

Persoonlijk zou ik gauw klaar zijn met zo'n vader of moeder. Hij zou de pot op kunnen.

Maar in praktijk zien wij ook wel zulke cliënten. Die willen dat we dingen voor ze doen die ze nog best zelf kunnen, willen dat we zorg verlenen waar ze (nog) geen recht op hebben en er het liefste er ook niet voor betalen. In praktijk kan dat niet. De zorg is behoorlijk afgebakend, de tijd houd je er gewoon niet voor over. Of het moet wél betaald worden (volgens een officiële rekening) dan wordt het ook verrekend in de tijd. Daar zeggen ze in de zorg ook nee op. Het kan niet, we hebben er geen tijd voor en u kan het best nog zelf en er zijn andere mensen die het niet meer kunnen en op ons rekenen en als u dat écht wil kan u die extra zorg aanvragen én betalen.

Wij zeggen dus ook heel vaak 'nee'.

En ik denk met zulke ouders dat je dat ook moet zeggen of leren zeggen. Om jezelf te beschermen.
groeten albana

Iemand veranderen

Ik ging mijn vaders levensovertuiging op de rol van man en vrouw echt niet meer op zijn 75e nog eens veranderen. Of hen alsnog leren zijn eigen was te doen of potje te koken. Terwijl hij half dementerend was. Ik deed gewoon mijn eigen zin, dus soms toch iemand inhuren, ook vond hij dat niet fijn. Of mijn broer laten komen, ook al vond hij dat die (wel) moest werken. "De pot op kunnen" dat zou een fijne houding zijn: als kinderen het bijltje er bij neergooien zodra er oud zeer opduikt tussen hen en hun ouders. Dat blijven er niet veel mantelzorgers over vrees ik.

Wat ik net op tv zie

Een oudere vrouw mantelzorgt een nog oudere man, ze worden beschuldigd van AOW fraude!
Aan de ene kant moet je elkaar helpen, maar als je dus een of andere uitkering hebt wordt je vervolgens daarvoor gekort. Schande.

Jaymza

Dat klopt, jaymza

En er zijn veel meer voorbeelden bekend via de media. Bijvoorbeeld: een alleenstaande AOW-er die tegen de eenzaamheid regelmatig bekenden te eten vraagt of bij hen gaat eten. Inderdaad, mantelzorg in allerlei vormen als dat regelmatig gebeurt. Mensen die bij je over de vloer komen, of jij bij hen, voor een hobby zoals een kaartclubje. Of als je bijvoorbeeld een auto deelt met meerdere mensen. Voor de gezelligheid, of om de kosten te drukken.
Alleenstaande AOWers die een sociaal leven in stand willen houden worden zo keihard gestraft. De regels zijn nogal schimmig, maar dat maakt niet uit: laatst was er op Kassa een schijnend voorbeeld van een vrouw die een enorme boete kreeg, en ik weet via mijn ouders nog een paar gevallen (in dit geval ook mantelzorgers zoals bij een oude dame met een vrijgezelle neef die wel eens klusjes voor haar deed of af en toe bleef eten - leeftijdverschil zo'n dertig jaar!).
Hoe de SVB (die de AOW uitkeert) er achter komt? Als iemand fraude vermoedt kan dat gemeld worden, net als bij de bijstand. Je zal maar een vervelend persoon in je omgeving hebben die je een hak wil zetten!
En dan komt er een controleur. Als jij in je onnozelheid vertelt "ja, ik ga vaak bridgen met wat vrienden" kan je al hangen. En die oude dame had het gereedschap en jasje van de neef in huis hangen (gereedschap omdat de klus nog niet af was, jasje was hij vergeten). Klets je daar maar eens uit...

Ik wist dat dit bij bijstandsgerechtigden voor kan komen, maar het gebeurt blijkbaar ook bij AOW-ers. En zelfs bij kinderbijslag (ook SVB) is het mogelijk, hoewel ik daar nog geen rare gevallen over heb gehoord.

Je zal toch mantelzorg hebben... Of, zoals mijn schoonmoeder zaliger, mantelzorger zijn (ernstig zieke zoon)! Of van bridgen houden... Of een fijne neef die na zijn werk even langs komt om te kijken of je nog klussen hebt, of zin hebt in gezelschap bij het eten!

Ik dacht dat het in de praktijk wel zou meevallen allemaal, maar mijn ouders, die helemaal niet sensatiebelust elk gerucht oppikken maar heel nuchter zijn, vertelden me dat vorige week en waren echt geschokt dat dit blijkbaar zomaar kon...

Veranderen

O nee, van mij hoeft er niemand te veranderen, het nee zeggen gaat alleen om dáár liggen mijn grenzen en einde verhaal. En er is een oplossing (broer laten komen of iemand betalen) en dat wil ik óók nog wel regelen, maar betalen daar zou ik zowiezo niet aan beginnen als ze zelf de financiën hebben. Dat is mijn grens. Net zo als het bewaken van 'tijd', daar zit ook een grens aan.
En dat heeft niets te maken met 'oud zeer', maar alleen maar met zelfbehoud. Tussen veeleisende cliënten en betaald personeel zit ook géén oud zeer, toch zal die grens bewaakt moeten worden. En veranderen van mensen daar doen we al helemaal niet aan, is onbegonnen zaak, verlies van tijd en inzet en compleet nutteloos.
Wat betreft mijn eigen vader en mij, wij hebben geen 'oud zeer' en toch heb ik een grens. Een grens die ik duidelijk aangeef....Zo hadden we pas geleden nog 'een ding' waar we niet over eens waren. Hij had een vloerkleed liggen, dat opbolde aan de zijkant. 10 keer gezegd dat dat ding weg moest....aangedrongen, aangeboden het naar de stomerij te brengen of samen een nieuwe te kopen die beter zou liggen. Nee kleed 'moest' blijven liggen, hij was eraan gehecht, vond het koud zonder kleed en het was zo kaal zonder. Uiteindelijk legt hij een zwaar boek op het opbollende stuk (!). Ook daar was ik niet mee eens...gevaarlijk vond ik het. Tot ik er zelf bijna over struikelde. Toen was ik boos en heb aangekondigd dat mócht hij ten val komen door dat r*ttige kleed of boek ik dan niét van plan was om hem onder de douche te komen zetten als hij thuis kwam met een gebroken heup. Grote discussie volgde over schuld en gevolg en weet ik het wat allemaal....einde was dat ik enigzins boos vertrok en maar 's een paar dagen niets van me heb laten horen. Toen belde hij...of ik wilde komen koffiedrinken....En tot mijn verbazing was het kleed weg. Weggehaald met buurman samen Want ja 'zijn dochter' wilde per sé dat hij het weghaalde. En wie moest 'm dan volgende week naar de oogarts rijden? Afgemaakt met grapjes want eigenlijk wist hij best dat wat ik zei de waarheid was, het was gewoon een potentieel benenbreek-kleed. En naar die oogarts had ik 'm heus wel gereden...zo ben ik dan ook wel weer. Bosje bloemen gehaald om de 'kaalheid' wat te compenseren...en nu maakt ie grapjes dat ik zelfs zijn inrichting bepaal en geen smaak heb Wat ik overigens prima vind en lachend onderga, zolang hij zich maar geen doodsmak maakt door zo'n oud kleed.
Ik had dat wel kunnen laten gaan voor de lieve vrede en omdat die man nu eenmaal zo is en houd van vloerkleden, maar had dan zelf de gevolgen kunnen oplossen. En zolang die gevolgen voor mij zijn, heb ik ook inbreng op dit soort praktische veiligheids zaken. Zo simpel is het.
groeten albana

Houding zorgverleners

Mijn vader nam ik die houding niet eens zo heel erg meer kwalijk, andere generatie en ander geloof etc. Maar de professionele zorg om hem heen had ook vaak die houding en dat stoorde mij wel. Dat waren toch voornamelijk jonge vrouwen of vrouwen van mijn eigen leeftijd. Die het dan harteloos vonden en soms zelfs verwijten maakte als ik iemand inhuurde terwijl mijn vader liever mij had. Niet dat ik me daar verder iets van aantrok (inderdaad, mijn grens dus), maar raar vond ik dat wel. Zie jij dat niet bij sommige collega’s, Albana (ik ga er vanuit dat jij dat zelf niet doet)? Dat ze toch als een soort vanzelfsprekendheid altijd eerst de dochters inschakelen/ aanspreken als er direct familiehulp nodig is?

Zelf

Het is ook een beetje het gestuurde protocol. Er wordt niet nagedacht, daarvoor ontbreekt de tijd, het niveau van de medewerker, de manier waarop er gewerkt moet worden. In eerste instantie vraag je aan de mensen zelf, de oudere zelf, om te regelen dat er iemand uit de familie of kennissen iets kan doen. Er zijn altijd meer mogelijkheden. Ook is er misschien een vrijwilliger of een personeelslid of familie of bekenden van buren die even iets kunnen doen. Maar dat gebrek aan echte relatie tussen verzorgende en oudere moet ondervangen worden door een contactlijstje dat sturend is.
Jammer hoor. Maar ook invaliderend voor de oudere zelf.
Wat kinderen verder voor hun ouders doen is vaak een voortzetting van de relatie die ze toch al hadden, dus het is als verzorgende goed om te weten hoe dat gaat, dan kun je des te beter samen met een oudere overleggen en daar de finesses van begrijpen. Mooi vak, de ouderenzorg, helaas ook onderhevig aan de schaalvergroting, bezuinigingen, verschraling en crisis.

Zelfstandigheid

Helaas kan ik de cartoon niet meer vinden waarin de crisis bestreden wordt door steeds duurder betaalde mannelijke managers en bezuinigd wordt op vrouwelijke dienstverleners. Dat maar scherp duidelijk moet zijn dat je om voor je zelf te zorgen een baan moet ambieren in de ratrace van de financiele sector of in het management. Financiele zelfstandigheid voor vrouwen is nog steeds een beetje 'man' worden. En natuurlijk de onderwaardering van zorg en huishouding. Zo normaal vind ik dat allemaal niet om al die ballen in de lucht te houden en dan met name door vrouwen.

Nee ik vind dat niet harteloos hoor!

Nee, ik vind dochters (en ook zonen) die hun eigen grens aangeven alleen maar verstandig! Dat is zelfbehoud en in vind het ook knap omdat het soms (als het niet iets is wat je dagelijks tegenkomt zoals wij) best moeilijk is en je standvastig moet zijn.
Nee wij gaan er al járen niet meer vanuit dat het automatisch 'dochters' zijn die mantelzorg verrichten. Dat is écht iets enorm achterhaalds....Het is al heel veel jaren normaal dat je de 'eerste contactpersoon' aanspreekt en als die er niet is de 2de en de 3de en de 4de etc. Is de eerste contactpersoon wél bereikbaar (tegenwoordig met mobiel is dat vrij makkelijk) dan is het wel de bedoeling dat die eerste contactpersoon dat wat geregeld/gedaan moet worden dan ook regelt of doet. Dat hoeft diegene helemaal niet zelf te doen, dat maakt ons niet uit, diegene mag het ook doordelegeren aan de 2de contactpersoon of de 3de.
Wat wij wel vaak meemaken is dat we die eerste contactpersoon bellen voor iets (mee naar de dokter ofzo) en dat diegene zegt niet te kunnen en dan van ons verwacht dat wij dus de 2de contactpersoon bellen met dezelfde vraag of de 3de etc. En dat doen we dus niet (kost ook gewoon veel te veel tijd, tijd die niet vergoed wordt). Zo'n groep contactpersonen moet zélf de vraag aan mantelzorg verdelen over de mensen die zich daarvoor beschikbaar hebben gesteld.
Wij leggen dat ook duidelijk uit in het begin. En van ons uit vinden wij het vooral belangrijk dat het iemand is die te taken goed kan verdelen. En niet dat het iemand is die dus 'alles' maar doet....de meest zorgzamen dus. In praktijk gebeurd dat wél vaak. En niet omdat wij het willen,maar meer omdat dat een soort automatische is van de betrokkenen. En we evalueren het ook nog's elk half jaar of jaar als de familie dat wil. Het is een vast onderdeel daarvan. Als wij merken dat het niet werkt (iemand raakt overbelast omdat die niets door kan schuiven) dan proberen we dat ter sprake te brengen en de 1ste contactpersoon te wijzigen. Maar dat lukt niet altijd. En de familie of betrokkenen zélf zijn daarin de 'baas'. Toch zien wij daarin een verandering de laatste tijd. De eerste contactpersoon is steeds vaker 'de oudste' in huis of een man/vrouw die gewend is taken uit te delen (b.v. hoofd van afdeling, manager etc.) en niet meer de 'zorgzaamste'.
Er gebeurd ook steeds meer met digitale ontwikkelingen, maar ook dat is iets waar familie zelf voor moet kiezen.
Nu hebben we hebben we een proefsysteem voor een soort digitaal afgesloten familiegedeelte waar we mantelzorgvragen op kunnen zetten en waar ze dan zelf allemaal op kunnen reageren (alle contactpersonen).
Dat ouderen er automatisch vanuit gaan dat 'dochters' wel zorgen is ook iets dat al bijna uitgestorven is of in ieder geval heel erg afgenomen. Er zijn er zoveel met alleen zonen of zonen die meer tijd hebben (zijn met de VUT ofzo) of trouwe zonen die om de dag langs komen of neven voor mij part. Nee het aandeel mantelzorgende mannen is alleen maar aan het toenemen dat zien en horen ouderen ook zélf om zich heen. Dus wordt het steeds 'gewoner'.
groeten albana

Stenna....

Nog even over die verwijten die aan jouw adres geuit werden...Wat waren dat voor zorgverleners? Wat deden die voor werk bij jouw vader?
En je hebt groot gelijk dat je je daar niks van aantrok hoor.
groeten albana