mijn moeder zei altijd ... (en zeg jij dat nu ook?)

Karakter

Niets meer en niets minder. Daar waar 1 kind gek is op pasta maar altijd nog wat commentaar te leveren valt, waar ze het ook eet, is de ander gek op sushi, waar het ook verkocht wordt. Ik ben toevallig een goed Kok en heb zeer creatief leren koken. Mijn kinderen hebben dat karakter van twee generaties terug ontvangen en ik had het er mee te doen.

Past

Dat wil ik hest geloven. Maar ik blijf het opmerkelijk vinden dat kennelijk eten in veel Nederlandse gezinnen zoveel negativiteit met zich meebrengt.

Ceasar,

Het komt met de leeftijd, denk ik.Toen de kinderen jonger waren, deden ze niet moeilijk over aardappels en broccoli met kip. Nu ze zelf wel eens koken, is de Hollandse aardappel snel een aanleiding tot een discussie en probeert men mij op andere gedachten te brengen. Een soort van grenzen opzoeken in praktijk ik zie het maar als een training in discussieren alleen heb ik daar tijdens de voorbereidingen niet altijd zin in. Soms vraag ik hen wat Ij willen eten en hoor ik antwoorden als, 'geen idee'. Dan vind ik dat ze ook best kunnen wachten wat op tafel verschijnt.

We eten trouwens heel gevariëerd; van hutspot, paëla, kiptandoori tot pastaovenschotels.
Hoe oud zijn jouw kinderen?

Ceasar=Caesar

----

Flanagan

Mijn kind is 9.
Ik zou zelf ook wel een beetje moeilijk kijken bij aardappelen, broccoli en kip :-)

Bromvlieg

Die vraag wordt hier ook elke dag gesteld door mijn kind. En die is bijna altijd blij met het menu.

Als je één kind hebt die verder niet zeurt over het menu moet je je toch even voorstellen dat je er een stuk of vijf hebt die het constant komen vragen. Zo ging dat vroeger natuurlijk. Het is vaak ook een beetje vragen naar de bekende weg want soms sta je bietjes te snijden en vragen ze wat we gaan eten...

Precies

Mijn ervaring is ook dat de vraag wat eten we zelden een echt neutrale vraag is. Meestal is het de aanleiding om te gaan klagen of proberen het menu te veranderen. Ik ben geen geweldige kok dus ik wil al helemaal geen gezeur hebben als ik in de keuken sta. Dat kan ik er dan ook niet bij hebben.
Overigens antwoord ik meestal iets als 'dat zie je straks wel' of 'het is in elk geval eetbaar'
Ik heb er geen spreekwoorden bij.

Gezegdes

Mijn ouders bezigden zo ver ik me kan herinneren weinig gezegdes. Mijn grootouders daarentegen wel. Sommigen gebruik ik ook.
Mijn opa gebruikte regelmatig het spreekwoord quod licet Iovi non licet bovi
Die mag ik ook graag gebruiken.
En per aspera ad astra, dat zeg ik tegen de kinderen als ze klagen over moeilijk huiswerk en zo. Mijn grootvader gebruikte het ook zo.

homo homini lupus zei hij ook vaak als de kleinkinderen klikten over elkaar of als we ruzie met elkaar hadden. Die gebruik ik zelf eigenlijk nooit want ik vind het nogal beledigend tegenover de wolf.

As is verbrande turf gebruik ik ook wel. Mijn oma gebruikte die.
Mijn oma mocht ook graag zeggen 'als ik dood ben dan zul je nog vaak denken dat ik gelijk had' Geen echt spreekwoord of zo maar ik zeg dat nu ook wel eens.

Ik kan me zo niet meer herinneren maar ik weet zeker dat ik er veel meer gebruik.

caesar

Ja, kinderen uit mediterrane landen kunnen net zo zeuren over het eten. Zie ik bij mijn kinderen, en bij hun vriendjes. Eten is zelfs vaak een groter issue, omdat er vanaf dat ze klein zijn perse eten in 'gepropt' moet worden, vaak door de oma's.

Jaina

Hé wat grappig, "quod licet Iovi non licet bovi" gebruik ik zelf vaak. Niet van een ouder overgenomen, gewoon een restantje Latijn dat ik kan gebruiken ;-)
Ze hebben er een gloeiende hekel aan, maar het lijkt me typisch iets wat ze zelf ook ooit zullen gaan zeggen.
Ik leg het ze wel uit hoor, vertaal het voor ze en geef context. Maar dan nog.

Eten

Hier twee kinderen die vrijwel alles lekker vinden en ook bijna elke dag komen vragen wat we gaan eten. Gewoon omdat ze trek hebben en benieuwd zijn..,. Afhankelijk van mijn humeur op dat moment sta ik ze vriendelijk te woord, wijs ik in de pan (of naar het aanracht waarop bv de groente klaarligt) of zeg ik 'dat zie je straks vanzelf'. Bij bepaalde gerechten breekt er van blijdschap een soort van indianengehuil uit en ik betrap mezelf erop dat ik dat soms irritant vind. Ben namelijk aan het eind van de dag vaak ook een beetje aan het eind van minn humeur en veel herrie trek ik dan slecht. Erg he? Ik realiseer me na het lezen van de reacties hier dat ik eigenlijk liever blij kan zijn dat er bij ons nooit (of echt uiterst zelden) gemekkerd wordt over het eten...

Even ter geruststelling voor andere ouders: over andere zaken wordt hier dan wel weer genoeg gezeurd of geruziet, hoor. Dat dan weer wel :-)

Bromvlieg

In het rijtje "macabere opmerkingen":

"Morgen kan ik wel dood zijn."
"Tegen die tijd doen mijn keizen al geen pijn meer."
(bij een cadeautje): "Ik geef liever met een warme dan met een koude hand"
Of, nog erger: "ik zie liever een lachend gezicht bij mijn leven dan bij mijn dood."

Vooral die laatste vind ik afrgijselijk. Het was gelukkig niet mijn moeder, maar mijn oma die dit soort dingen zei.

Quod licet Iovi non licet bovi

Die was ik helemaal vergeten, toen de kinderen klein waren gebruikten we die vaak, tot hun grote ongenoegen overigens...

Macabere opmerkingen

In dit rijtje staat de opmerking van mijn oma nog altijd in mijn geheugen als één van de meest irritante:

"als ik het nog mag beleven...".

Dit gaf ze als antwoord op alle afspraken en feesten die zeg maar verder dan een week in het verschiet lagen. Ze begon ermee toen ze ongeveer 65 was en ze is 91 geworden. En dan met zo'n grafstem, alsof het al bijna zover was. Brrr.

Zalig

Als we vroeger zeiden dat iets zalig was zei mijn oma altijd "zalig is het alleen later als je in het Rijk Gods bent" (of zoiets).

Zalig

Zalig is voor de RK riepen ze hier vroeger.

Bij leven en welzijn, als God het wil, zei mijn oma vroeger. Ah ja, hetzelfde als Inshallah wat te pas en onpas wordt gebruikt.

Ik zie de door anderen bovengenoemde uitspraken niet altijd als zwartgallig trouwens. Meer de tand des tijds. En zeker zou ik me er niet somber of zwartgallig onder voelen; dan neem je het zonder het te beseffen over.

Aanvulling op de macabere van Li

Bij het geven van een bloemetje: "Ik geef/krijg het liever nu dan bij je/mijn begrafenis."

Nog een tamelijk macabere

(die zijn het leukst)

Als iemand op hoge leeftijd is overleden: "De baker had er geen schuld aan, en het lag ook niet aan het tandjes krijgen/aan zijn hoektandjes". (geen idee wat de hoektandjes ermee te maken hebben, maar ik heb die ooit zo opgevangen)

Sally

Geweldig!!

en nu een andere kant van het leven:

Een oma zei ooit tegen iemand die commentaar had op andermans sexuele uitspattingen: "Nou, julie zijn anders ook met zijn drieën naar het stadhuis gegaan."

En een man die op de foto ging met zijn vrouw en hun kind dat een andere vader had: "Net de Heilige Familie." Die uitspraak vond mijn moeder (die de foto nam) heel mooi. De moeder in kwestie vond het minder.

menu keuze

Ik had vroeger de regel dat zoon 1x per week (op vrijdag) mocht kiezen wat we aten, op voorwaarde dat hij de rest van de week niet over de menu keuze zeurde. Dat werkte bij hem perfect (hij was sowieso een goede cq grote eter). Mocht hij er na mijn antwoord op "wat eten we"toch over zeuren was 1 verwijzing op vrijdag en dat hij dat voorrecht zou verliezen genoeg. Grappig vond ik dat hij langniet altijd friet, pizza of pannekoeken koos, wat ik half verwacht had. Ook gewone dingen die hij lekker vond kwamen vaak op tafel (lasagna, en veel andere pasta gerechten en ovenschotels, ook wel heel bijzondere).
Werkt waarschijnljk wel alleen met enig kind. Anders is de week snel vol Al kun je het natuurlijk ook per week wisselen wie er aan de beurt is.

Verder hebben wij toen hij klein was in een mediteraan land gewoond. Daar zeuren ze ook. Alleen hebben mediterane ouders er (nog) veel minder geduld mee dan wij. Het eten wat de pot schaft en niet zeuren is daar heel wat sterker.