Macht corrumpeert

Done

"Laat ik weer naar mijn omgeving kijken. Veel vooroorlogse kleine woningen van particulieren. Ik ken toevallig een paar huurprijzen, is 485 euro voor een gerenoveerde 2-etagewoning met kelderbox geschikt voor een lager inkomen?"

Dat klinkt heel redelijk! Heb je daar details van? Wat zijn bijvoorbeeld de wachtlijsten?

“You have to join them to beat them”

Zoals wel meer mensen plaats ik ter bescherming van mijn persoonlijke levenssfeer gewoonlijk slechts niemendalletjes op mijn Facebook pagina. Die heb ik namelijk vooral om bereikbaar te zijn voor vrienden en kennissen van vroeger, zodat wij desgewenst ergens kunnen afspreken in privékring. Onlangs moet ik bij mijn ‘high tech’ fitness club per ongeluk een bericht hebben verzonden dat prijsgeeft waar ik sinds jaar en dag train. Vast en zeker toen ik voor de zoveelste keer een persoonlijk record had behaald!

Er verschijnt dan altijd ineens een applaudisserende mededeling op het schermpje voor mijn bijziende neus. Dit is ongetwijfeld bedoeld om mij te motiveren tot doorgaan. Laat het echter telkens op hinderlijke wijze de filmpjes onderbreken die ik er bekijk op YouTube! Zo snel als mijn vingers en het toestel toestaan, probeer ik dan weer terug te komen bij waar ik was. In de haast moet iets zijn misgegaan. Met als gevolg dat een oude bekende, met wie ik eigenlijk nimmer meer te maken had willen krijgen, mij er wist te vinden.

Hij benaderde me op een uiterst ongelegen moment; namelijk net nadat mijn ‘personal trainer’ me had verlost van een gewichtsstang voorzien van het absolute maximum dat ik hebben kan. Het leek erop, dat hij al een tijdje had staan wachten en gadeslaan, terwijl ik daar op mijn rug de zwaartekracht lag te trotseren.

“Daar gaat je privacy Rode krullenbol!” grapte de verstoorder van mijn (gemoeds)rust, op de hem zo eigen, schofferende manier. “Heb ik jou na al die jaren toch weer weten op te sporen!” Moeizaam opkijkend zag ik dat hij triomfantelijk het puntje van zijn tong tussen zijn lippen klemde, als ware hij een onschuldige deugniet. Eenmaal gezeten, nog trillend en hijgend van de inspanning en met een danig bezweet, rood aangelopen hoofd keek ik de zelfingenomen plaaggeest vragend aan.

Zo te zien brachten mijn boze, ongeduldige ogen hem – zo waar – heel even in verlegenheid, maar gelukkig dwongen ze hem kennelijk ook om meteen van wal te steken. Zodoende wist ik al snel waar het om ging: meneer was de politiek in gegaan – hetgeen ik overigens al had opgemaakt uit het nieuws – en wilde mij vragen om hem bij te staan.

Ik viel, gelukkig slechts in figuurlijke zin, van mijn halterbank van verbazing. Onze vroegere omgang had steevast slechts een katerig gevoel bij mij achtergelaten. Hoe kon het zijn, dat hij uitgerekend mij moest hebben voor een dergelijke samenwerking? Had hij dan geen lering getrokken uit het verleden?

“Nooit gemerkt hoezeer ik jou en de jouwen veracht?” vroeg ik belerend, midden in zijn hondsbrutale gezicht. Het wist hem helaas niet van zijn (voet)stuk te brengen. “Zeker. Maar al te vaak!” grinnikte hij. “Maar je hoeft je heus niet te gedragen als een schoolmeester naar een raddraaier, hoor” sprak hij vervolgens sussend. “Ik ben nu juist hier omdat ... euh ... op z’n Engels gezegd: ‘opposites attrack’!” En hij wierp me een brede grijns toe.

Wederom voelde ik me als door de bliksem getroffen. Beledigd om de impliciete aantijging dat ik bereid zou zijn om mijn ergste vijanden te behoeden voor pijnlijke uitglijders, snauwde ik: “Dat heb je dan helemaal verkeerd begrepen, mannetje: ‘opposites *attack*’! En ik knikte hem toe als Oliver Hardy en Stan Laurel elkaar in geval van ruzie.

Het was maar goed dat er geen 'dumbbell' binnen handbereik lag, want anders had ik deze kordate kennisgeving nog anderszins kracht kunnen bijzetten. Zo beschermde het lot me, zoals wel vaker, tegen mijzelf. Maar daarmee was het gevaar nog niet geweken. Voor een derde keer op rij toverde mijn kwelduivel een verrassing tevoorschijn.

“Mag ik even een misverstand wegnemen? Je denkt kennelijk dat ik je vraag vanwege je historische kennis, polemische kwaliteiten, schrijf- en redigeertalent? *Dat heb je dan mis!* Ik vraag je omwille van je fysieke kunnen; je kracht en behendigheid! Volgens je broer Jerome heb jij een scherp oog voor dingen en ontgaat jou weinig tot niets. Ik zeg maar zo: is er ‘überhaupt’ een betere lijfwacht denkbaar, dan iemand van wie niemand verwacht dat zij de ‘martial arts’ beheerst als geen ander?”

Even had ik er als haren op mijn hoofd spijt van, dat ik onlangs mijn kollosale bos krullen heb laten kortwieken. Een ‘stille’ verraadt zich immers maar beter niet met zichtbare ‘oortjes’. Al snel echter riep mijn aangeboren nuchterheid mijn fantasierijke geest weer tot de orde. Uit zijn mond kon het compliment dat ik “als geen ander” de ‘martial arts’ beheerste, zeker ook dubbelzinnig (en dus net zo goed spottend) zijn bedoeld; zo besefte ik.

Me serieus afvragend of ik niet enorm in de maling werd genomen en in de wetenschap met wat voor een doorgewinterde schuinsmarcheerder ik van doen had, vroeg ik hem argwanend of het hem echt niet om iets anders te doen was. Om zelf niets aan duidelijkheid te wensen over te laten, vroeg ik hem op de man af wie mij zou garanderen dat hij mijn “pussy” ongemoeid zou laten.

“Je hebt je daarover geen zorgen te maken” zei hij bazig. “Ik ben inmiddels uit de kast gekomen als homo, net als je broer!” De proestende lachstuip waarin hij vervolgens schoot, verried hem echter genadeloos. Ik had het kunnen weten: eens een bedrieger, altijd een bedrieger. “Maak dat de kat wijs!” voegde ik hem dan ook bits toe en sommeerde hem zo snel mogelijk te vertrekken. En daar ging mijn kans om de democratie van binnenuit te redden.

Nu vragen jullie je misschien af om welke ‘would be’ politicus het hier gaat; maar met het oog op zijn privacy vertel ik dat niet. Laat dit verhaal echter een waarschuwing zijn aan dat deel van het Nederlandse kiezersvolk dat vast van plan is om bij de aanstaande verkiezingen in maart voor iets ‘nieuws’ te gaan.

Rode krullenbol