Ik moet steeds aan die jongens denken.

Kapot leven

Dat leven van die moeder is natuurlijk finaal en voorgoed kapot. Of ze nu nog meer kinderen heeft of niet, alleen is of samen, mijn God, dit is toch een wond die nooit meer heelt.

Toch hoop ik dat ze de kracht vind om door te leven. Voor de mensen die van haar houden. Maar ook voor zichzelf. Ik hoop dat er nog dingen zullen zijn of komen die voor haar het leven toch nog de moeite waard maken.

Debat op 2

Op dit moment een discussie met ervaringsdeskundigen en hulpverleners of de moord op kinderen te voorkomen is en hoe dan.

Storende zin

Emine, ik las deze zin en die stoorde me: 'Dat leven van die moeder is natuurlijk finaal en voorgoed kapot.' Het 'dat' en 'die' stoort me. Maar ook het 'finaal en voorgoed'. Je weet niet wat het leven nog in petto heeft voor deze vrouw. En ze hoeft niet een kapotgemaakt leven te gaan leiden.
Er zijn andere verhalen.
Bijvoorbeeld: een gezin gaat op vakantie, wordt aangereden door een dronken chauffeur. Vader en twee kinderen overlijden, moeder overleeft het, weliswaar zwaargewond. Zij moet daarna verder.
Chauffeur blijkt een notiore dronkeman te zijn, had al eerdere veroordelingen op zijn naam staan. Hij komt voor de rechter.
In de rechtszaak heeft moeder het laatste woord gekregen en bij de rechter bepleit, dat chauffeur een soort taakstraf (bestond toen nog niet) zou krijgen, omdat zij en haar man ervan overtuigd waren dat je van de gevangenis niet beter wou worden.
Moeder is verder gegaan met haar leven, heeft voor pleegkinderen gezorgd, is actief geworden in de kerk.
Met chauffeur ging het niet goed. Zat meerdere malen in de gevangenis.
Jaren later belt chauffeur op een dag op. Of hij langs mocht komen. Met een vriend. Kopje koffie, koekje erbij, praten over koetjes en kalfjes. Als ze weg willen gaan vraagt de vrouw waarom ze nu eigenlijk gekomen zijn. Chauffeur zegt: in de gevangenis kwam ik mijn vriend tegen en hij zei, dat hij niemand meer vertrouwde. Er bestonden geen goede mensen. Daarop zei ik: jawel, ik ken er een.' Vandaar hun bezoek.

Het verhaal is echt gebeurd, ik ken de vrouw persoonlijk. Ze leeft een leven, dat niet kapot is, maar geheeld en ze kan daarmee andere mensen helen. Ze is bijzonder, maar ik hoop dat ook de moeder van de twee kinderen ergens de kraht vindt om een leven te leven dat bijzonder is.

Tsjor

Ontroering

Tsjor, wat een prachtig verhaal, kreeg het er koud van. Wat een bijzondere vrouw. Hoop als er ooit mij zoiets verschrikkelijks zou overkomen dat ik zelf ook zo sterk en krachtig ben.

Ik vrees alleen dat de uitgangspositie van Iris anders is dan die van de vrouw uit het verhaal van Tsjor. Zoveel jarenlange diepe haat en nijd krijg je na zo'n verschrikkelijk bruut geweld niet zomaar uit je systeem. Dat gif zit verankert in hart, handen en hoofd. Lijkt mij. Of zou het intense verdriet het vergif ook wegspoelen?

Haat en nijd en daarna rouwen?

Na jaren van haat en nijd, een vechtscheiding die eindigt met de moord op je 2 kinderen, gepleegd door je ex-man lijkt mij een "normaal" rouwproces bijna onbegonnen.
Je kind verliezen door ziekte of een ongeluk is al verschrikkelijk. Dan is het al dapper als je als moeder weer een enigszins normaal leven kan opbouwen.
Een normaal leven opbouwen na dit drama? Ik kan me er niets bij voorstellen. Je kan ook niets meer met je gif. Zelfs geen rechtszaak waarbij de moordenaar wordt berecht.
Dit zal de bedoeling zijn geweest van de vader van de jongens. Moeder heeft geen wortel meer over die haar hier nog vasthoudt. Tenminste, persoonlijk zou ik ze niet meer hebben.

Laten we niet speculeren

Laten we niet speculeren over het omgaan met een situatie waarin wij nooit hebben gezeten...

Dat vind ik allereerst niet fair tegenover de moeder. Zij heeft de zware taak om haar leven opnieuw in te richten, laat haar dat aub doen op haar manier. Zonder oordelen en zonder schuldgevoelens als ze wel weer sprankjes leven durft te omarmen.

Zelf zou ik hopen de kracht te vinden om te laten zien dat je dat laatste stukje zelfrespect niet opgeeft. Niet meegaan in zijn uiteindelijke doel.

Ook wel misschien omdat ik te laf zou zijn voor zelfmoord. Ik ben ook niet behept met een leven-na-de-dood-geloof waardoor zelfmoord voor mij niet de weg is om bij mijn overleden kinderen te zijn. Ik geloof meer in 'liefde is sterker dan de dood'. Zolang je leeft voel je de liefde, ook van overleden personen... ik hoop dat zij zich daar aan kan vasthouden.

(Maandag hoorde ik (of dacht te horen?) dat de moeder op haar Facebook account had gezet 'Jeroen, okee, jij hebt gewonnen....' (of zoiets).
Zonder sensatiezuchtig te willen zijn: weet iemand of dat zo is?

Ja anneke

Om de een of andere vage reden keek ik op dat moment op haar facebook, die gewoon openbaar lijkt te staan. En het stond er echt.
En verder, je hebt volledig gelijk over het speculeren...we weten het niet. Ik moet nu ook steeds denken aan mijn bet-overgrootmoeder, die in een week tijd haar man en drie kinderen verloor aan de cholera oid. Zij verhuisde naar de andere kant van het land, trouwde een weduwnaar met vijf kinderen en was een echte, liefdevolle moeder voor hen. Dat kan dus ook.

Facebook

ik had de beheerder van 1 van die steunsites bericht dat de moeder inderdaad erg snel te traceren was op FB. Dat kwam omdat ze een bericht van de zus hadden geplaatst en daar de achternaam uit hadden gehaald. zodat ze niet te vinden waren en niet overspoeld werden met prive berichten. Echter, de moeder had zelf al eerder een bericht geplaatst, gewoon met haar eigen naam. Ik heb er toen op gewezen dat je een bericht neerzet, zonder achternaam, maar dat dit vrij eenvoudig te traceren is. Ik gaf aan er verder geen misbruik van te gaan maken, slechts te willen wijzen op.

Niet lang daarna kon ik hem niet meer zien. Ze zal mij wel geblokt hebben. Vind ik prima natuurlijk, ik snap alleen niet dat je je zo makkelijk laat vinden.

Kaatje

Haat is een keuze. En vergif.

Tsjor

Wil40

Je zult je nog verbazen...mensen kunnen door een heel,heel diep dal gaan, en er toch uitkrabbelen en hun leven vormgeven.

Fiorucci

Dat weet ik maar al te goed. Maar ik denk zelf dat ik na een dergelijk drama als dit wel een grens bereikt heb, zelfs ver overschreden.
Maar dat je er niet over kan oordelen totdat je er zelf mee moet dealen, ben ik het helemaal mee eens. Je kan niet anders hopen dan dat dit verdriet je bespaard blijft.