U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik moet steeds aan die jongens denken.
vooral omdat ik bij het bunderbos ben opgegroeid, ik speelde daar als kind altijd.
vreselijk vind ik het gewoon. Ik hoop dat ze die jongens snel vinden.
Schuld moeder?
Jo Hanna "Ik vind het bij de beesten af om om ook maar te hinten dat het de schuld van de moeder zou kunnen zijn dat de vader zijn kinderen heeft vermoord. Er kan van alles gebeuren in een mensenleven maar dat rechtvaardigt een moord op je kinderen toch niet? En dat staat nog helemaal los van of de vrouw al dan niet een hele goede reden zou kunnen hebben om de kinderen bij hun vader weg te houden. "
Precies Jo Hanna!! Schandalig.
We weten niets
Ik plaatste de link naar dat berichtje omdat wij dus eigenlijk totaal niet weten wat er allemaal gebeurd is, en als het goed is zullen we dat ook weten. Blijkbaar is volgens dat bericht op die site er wel heel veel meer aan de hand geweest waarbij de vader in een hoek gedrukt is. Wil niet zeggen dat hoe hij gehandeld heeft afschuwelijk is. Wel dat een verhaal meerdere kanten heeft waar ik verder niet over ga speculeren.
Deze tragedie heeft alleen maar verliezers aan moeders kan én aan vaders kant, diep diep triest en verder wil ik geen oordeel vellen over moeder én vader. Maar ik vrees wel dat de familie van vaders kan het nog zwaarder te verduren hebben, zonder dat ze hier iets aan kunnen doen.
Peter, diep gewortelde angst
Niet bij iedere dood waarover ik lees nee. Bij maar wel degene die aankomen in mijn diepgewortelde en natuurlijk (denk ik) angst om mijn kind te verliezen. Dus of er nou kinderen een russische school gegijzeld worden, belgische kinderen in een busongeluk komen of amerikaanse kinderen worden doodgeschoten op school: dat grijpt me tot tranen toe aan, elke keer als ik er over hoor, zelfs jaren later nog. Dit ook.
Anderen zullen dat juist hebben zodra ze iets over partnerverlies lezen, of over aids, etc. Het gaat erom dat het dicht bij je eigen leven komt, denk ik. Dat drama grijpt erg veel mensen aan, omdat denk ik iedereen diep van binnen zich realiseert dat het ons allemaal (ouders met kinderen) zou kunnen overkomen.
Verder denk ik dat het de moeder juist wel goed doet dat er zo ontzettend veel mensen met haar meeleven. En dat er geen excuus is voor wat de vader heeft gedaan. Niemand wordt er door anderen toe "gedreven" geweld te gebruiken, dat is een keuze die jezelf maakt, wanhopig of niet. In dit geval lijkt het zelfs een tamelijk weloverwogen keuze te zijn (maar dat is weer speculeren natuurlijk).
Column suzanne bosman
http://blogs.rtlnieuws.nl/suzanne-bosman/1221-verdrietige-vondst-van-de-toevallige-passant.html
"Nee, een verrassing was het nieuws niet. Maar daarom niet minder aangrijpend. Het waren een beetje onze jongetjes geworden.
En nu moeten we ze laten gaan. Ze zijn van hun moeder, van hun familie, van hun klasgenootjes, voetbalvriendjes. In al hun verdriet."
Daar wou ik het maar bij laten.
Logisch
Och, ik vind alle belangstelling niet meer dan logisch. Het gaat inderdaad om een diepgewortelde angst, en vervolgens de zoektocht naar bewijzen waarom dit je eigen kinderen nooit zou kunnen overkomen. En hoe meer men vindt, hoe duidelijker het wordt dat het een ver-van-je-bed-show is. Geruststellend dus.
Ik denk zeker dat veel gescheiden ouders daar behoefte aan hebben. En vanuit eigen perspectief niet alleen de vader, maar ook de moeder tot schurk maken. Vanuit de verschillende perspectieven zal daar best een kern van waarheid inzitten.
En misschien klinkt het vreemd, maar ik las ook ergens dat moeder onder continu toezicht staat, om zelfmoord te voorkomen, en dat vind ik zo hard. Arm mens, wordt ze ook nog eens verplicht tot het leven met dit.
Mooi stuk in de volkskrant...
Het eindigt met:
Zoek niet naar falen in anderen, in instanties, in abstracties, maar neem in plaats daarvan je geliefde in de armen en beloof hem of haar dat, wat er ook gebeurt, je elkaar niet zult gaan haten. Dat zelfs vreemdgaan, of liegen, of geld, geen reden zal zijn om te vergeten dat je ooit van elkaar hield en dat wat je samen hebt gemaakt mensen zijn, die je een toekomst verschuldigd bent. En als het voor jullie al te laat is, als de liefde alleen nog bitter smaakt, ben dan groot genoeg om je ex te bellen en te zeggen:
'Luister, ik vind je een lul/trut en je hebt me pijn gedaan, maar ik haat je niet, want haat is voor monsters en die kunnen nooit zo iets prachtigs produceren als wat wij hebben gemaakt. Waarschijnlijk zal ik nog steeds over je bitchen tegen mijn vrienden, of af en toe een dartpijl op je foto mikken, maar nooit zal ik vergeten dat er dankzij jou mensen bestaan waar ik meer van houd dan van mezelf. En dat is het enige wat telt.'
En annej,
die opmerking over IJsvogeltje die slaat echt nergens op (vind ik).
Berber en fio: als jullie op mij reageerden: jammer want dat bedoelde ik natuurlijk helemaal niet.
Op dat moment was er niets officieel bekend dus Taco had zijn mond moeten houden. Punt. Als je op dat moment niet kan verifiëren of klopt wat je via een smsje krijgt moet je niets zeggen.
Diepgewortelde angst
Misschien ben ik een beetje apart, maar ik voel die diepgewortelde angst niet. En mijn medeleven gaat niet zo diep dat ik er persoonlijk verdrietig door ben. Ik voel ongeloof en ook boosheid dat wéér een vader in staat is gebleken zijn eigen kinderen om te brengen en heb heel erg met de moeder te doen. Ik moet er niet aan denken... Hoe de vader zover gekomen is, is eigenlijk iets wat (inderdaad) niet met heel Nederland gedeeld zou moeten worden, dat moet ook weer zo snel mogelijk stoppen vind ik. Net als Peter heb ik ook moeite met de wijze waarop veel mensen ermee omgaan, hoewel ik wel vind dat dat aan een ieder is. Dat er mensen zijn die meteen naar Cothen zijn gegaan om te kijken, dát vind ik pas walgelijk.
Wat die angst betreft: Omdat ik mijn man totaal niet tot zoiets gruwelijks in staat acht, heb ik niet de angst dat wij ooit in zo'n situatie zullen komen. Nu zijn mijn kinderen inmiddels volwassen, maar ik kende deze angst ook niet toen ze kleiner waren. Wat ons van buitenaf aangedaan kan worden, daar ga ik niet bij voorbaat over piekeren. We hebben een periode gehad waarin dit speelde, ik ben daar lang ongerust en boos over geweest, maar dat is afgesloten. Als je elk drama op jezelf gaat betrekken, heb je geen leven meer.
In dat kader bezien begrijp ik de reactie van Peter heel goed. Dat Nederland met de situatie meeleeft en dat ook laat blijken vind ik mooi en daar is niets op aan te merken, maar dat Nederland er dan weer zo mee aan de haal gaat vind ik ook niet prettig. Op Facebook heb ik 1 foto met mooie tekst gedeeld, maar als ik zou willen zou ik er nog veel meer kunnen delen. En dat doen sommigen ook. Ik voel ook een stille tocht aankomen, of dat zo is weet ik niet natuurlijk, maar daar ben ik inmiddels zwaar allergisch voor. Ik hoop dat de moeder binnenkort haar rust mag krijgen en dat wij daarbij niet staan te pottenkijken.
Angst
Kaaskopje, niet de angst dat pa of ma de kinderen iets aandoet, maar de diepgewortelde angst dat je kinderen iets heel naars overkomt.
En ik denk zeker dat veel ex-echtelieden in (v)echtscheidingen de ander niet voor de volle 100% vertrouwt. Maar dat is speculaas en gebaseerd op veel verhalen, zonder enige eigen ervaring.
Sorry, dan heb ik je inderdaad verkeerd begrepen. Maar ik hoef jou toch niet uit te leggen dat journalisten andere belangen hebben dan de politie. Ja, ook Taco van het Jeugdjournaal. Die ambieert misschien wel een baantje bij een grote mensenjournaal. Of bij een roddelblad.
Angst niet hiervoor
Ik bedoelde het precies zoals Heksenvet aangeeft. Ben in het geheel niet bang dat mijn man ooit zoiets zou doen. Maar wel een soort van diep weggestopte, biologische angst dat je kind iets overkomt, wat dan ook. Met verkeersongelukken bovenaan (voor mij, omdat ik de statistieken helaas goed ken). Dat samen met een nogal te levendig inlevingsvermogen maakt mij zeer gevoelig voor moederleed.
Maar ik echt niet kijken ter plaatse, ook al woon ik er overigens werkelijk een steenworp vandaan. Het is meegevoel en emoties, geen sensatiezucht.
Angst
Natuurlijk hoop ik ook niet dat mijn kinderen iets overkomt, maar ik ben daar vrij nuchter in. Het heeft geen zin om ergens bang voor te zijn als daar geen directe aanleiding voor is. Toen ze jonger waren vond ik wel dat ze het gevaar niet op moesten zoeken, dus niet een park in het donker door fietsen, maar ja toen ging het dus 20 meter bij ons huis vandaan mis.
En dan stond gisteren
ook nog op nu.nl een item over een britse vader die bij Lyon zijn zoontjes heeft omgebracht.
Voor mij
was het ook niet echt angst waardoor het mij bezig hield/houdt. Maar meer het niet kunnen bevatten dat iemand zo in en in slecht kan zijn. Een vader die omdat hij schulden heeft zijn gezin ombrengt doet dat misschien wel uit liefde, maar de vader van deze jongens heeft dit zo van tevoren gepland. Ik vind dit echt heel gruwelijk.
En het is fijn dat je hier op oo daar dan even in het nette over kunt praten.
Dendy
Jo hanna
Dat er al perse van alles gezegd moet worden over deze zaak, daar heb ik al best moeite mee. Waar leidt dit concreet toe? Ergens werd massahysterie genoemd, ook op OOL komt dat steeds meer voor. Het hier over hebben en delen wat je ervan vindt en bij voelt, Mooi! Maar laat dit niet weer de zoveelste jeugdzorgdiscussie worden, ' gebruik' deze vreselijke zaak hier niet voor.... Verplaats je in de moeder, familie, vrienden e.a. En bedenk of een discussie nu gepast is... En laat je eigen ervaringen eens even thuis!
Margriet, je doet wat je een ander verwijt
je gebruikt je eigen mening of ervaring om iedere discussie over dit onderwerp te smoren en dat vind ik nou ongepast en respectloos. Als je het allemaal zo ongepast vindt, dan laat je deze en de andere draadjes waar je roept dat er gestopt moet worden te praten links liggen....dan laat je zien dat het werkelijk een kwestie van respect is en je niet het leed wat hier speelt gebruikt om de discussie over een onderwerp te doen verstommen.
En zo heeft iedereen zijn eigen agenda
Niets van wat jullie doen zal deze moeder helpen bij haar enorme verdriet en schuldgevoel. Knuffel degenen die je lief zijn en besef dat dit draadje alleen nuttig is voor jezelf. Om de demonen weg te jagen.
Zucht...niet
Smoren, wel met (enig) empathie.
Berber
Het wordt wel een beetje vervelend dat jullie constant van die rare dingen over mij denken.
Eerder in dit draadje is een opmerking van mij al totaal uit zijn verband getrokken. Ik reageerde ergens op en opende niet een draadje met die stelling.
Massahysterie
Er worden grote termen gebruikt voor de kritiek. Massahysterie. Ik was ook bijzonder geraakt door de vermissing. Het lijkt mij vanzelfsprekend, dat de media werden opgezocht toen de kinderen vermist waren. De plekken waren van Zeist tot Neerbeek, dat is een groot deel van het land. Vele mensen, waaronder ik, komen dagelijks op plaatsen langs die plekken. En dan vraag je je af: heb ik iets gezien? Dan wil je weten: wanneer, waar, hoe laat. En dan ga je kijken, geen zoektocht, maar opletten: zie ik iets wat anders is dan anders. Dat maakt dat mensen erbij betrokken zijn.
Bovendien zijn er vele mensen die zelf een echtscheiding achter de rug hebben. Zelf vaak beslissingen hebben moeten nemen over de omgang van de ex-partner en de kinderen. Ik heb zelf heel vaak voor de vraag gestaan of dit nog wel kon. En altijd besloten dat de kinderen wel kontakt zouden houden met vader, dat ik geen druk zou opleggen. Tot vader zelf besloot dat het niet ging. Maar dan zijn we vele jaren verder. Al die afwegingen komen terug, in een ander perspectief. Daar ga je nog een keer langs in je hoofd.
Ik vind het afschuwelijk wat er is gebeurd. Maar uit mijn donkerste periode kan ik me herinneren dat de dood plotseling als dé oplossing verscheen voor alle problemen. Heel helder en duidelijk, zo helder, dat er verder niet over nagedacht hoefde te worden. Daar zaten niet echt rationalisaties onder, het was gewoon dé oplossing. Heel konkreet was dat ook, en over die konkrete dingen dacht ik wel na. Ook over de kinderen, maar echt in de volle overtuiging dat het beter voor ze was als ik er niet meer was. In dezelfde flits had ik ook de overtuiging kunnen hebben dat het beter voor de kinderen zou zijn geweest als zij er ook niet meer waren. Dat het niet zover gekomen is was mede te danken aan het feit dat ik er wel over gepraat heb en dat er goede reacties kwamen vanuit mijn omgeving. Rationalisaties, waar ik zelf niet aan toe kwam.
Het is soms zo dichtbij. Ik proef vooral wanhoop bij zo'n drama, intense wanhoop. En ja, met zijn allen mogen we erover praten hoe je zulke wanhoop voorkomt. Wat je eraan kunt doen, want de instanties die we daarvoor in het leven geroepen hebben eraan hadden kunnen doen (alhoewel ik ook weet dat zo'n 'helder inzicht' eigenlijk niet vraagt om communicatie, je weet het gewoon).
Niet nu, maar straks, over enige tijd.
Voor nu is de tekst van de volkskrant prachtig. En ben ik blij dat ik mijn dochter na een intensieve werkweek veilig in de armen kan sluiten, en intens blij als ze zegt, dat ik zo goed voor haar zorg. Gewoon een gezonde meid, die goed in haar vel zit, weet wat ze wil, rustig kan blijven in ingewikkelde situaties, geen probleemkind. Dan denk ik: ergens is er toch iets goed gegaan. En ben ik intens dankbaar en gelukkig.
Tsjor
Demonen
en wat is daar mis mee, elkaar opzoeken bij iets verschrikkelijks, om je eigen en elkaars demonen weg te jagen? Lijkt me juist een heel natuurlijk en logisch iets.
Niemand die hier denkt dat we met dit draadje de moeder helpen, dat is toch ook niet het doel? We helpen onszelf, met alles wat zo'n gebeurtenis bij ons oproept: waarom mag dat dan niet?
Erover praten
dat is wat we doen. Deze gebeurtenis is op een bepaalde manier bij iedereen enorm binnen gekomen. Door de sociale media? de massale hulp? de toch ook 'spannende' zoektocht (ik vind het zelf bv. fascinerend dat uiteindelijk al je stappen nageplozen kunnen worden...) die bijna live kon worden meebeleefd, het gruwelijk feit an sich: kindermoord, onvoorstelbaar, en ook toch de hoop die je stiekem toch had. En nu is daar de ontknoping, en moet je ontladen. Als er iets in je eigen leven dichtbij gebeurt moet je er ook over praten, en nu ook. Praten is ook helend, het helpt je verwerken. In mijn geval was het ook omdat ik daar de buurt ook ken, alle plekken waar gezocht werd, Doorn, Leersum, Rhenen, Cothen, Wijk, alles ken ik... En dan komt het onwillekeurig toch dichterbij.
Ik vind het werkelijk zo verschrikkelijk, voor alle partijen, hoe dat zo gruwelijk uit de hand heeft kunnen lopen... Ooit vond je elkaar leuk en bijzonder genoeg om kinderen mee te maken, en waarom kun je dat nou voor de kinderen niet vasthouden, in je gezamenlijke ouderschap... En hoe erg moet je je als vader voelen om een dergelijke beslissing te kunnen nemen.
Ik kan me erg vinden in het stuk van tsjor. Ook schijnt het zo te zijn dat ouders die hun kinderen doden en daarbij zelfmoord plegen juist het gevoel hebben een goede ouder te zijn. Je laat je kind niet in de steek, in zo'n situatie, dan ben je geen goede ouder, en zie je het zelf neit meer zitten dan is het (in jouw optiek van dat moment) juist heel onverantwoord om er zelf een eind aan te maken en je kinderen onbeschermd achter te laten.
Weet je, niemand begint aan het vader- of moederschap met als oogmerk het leven van je kinderen zo moeiijk te maken. Daarom is het ook zo tragisch allemaal, toen die ventjes geboren werden had niemand dit kunnen voorzien...
Ik heb het trouwens ook heel erg te doen met de familie van de vader... ik hoop dat zij ook goede hulp en begeleiding krijgen.
Wijze column inderdaad, in de Volkskrant...
Ook al is het een unieke gebeurtenis, toch is het ook een social story. We kunnen even reflecteren en onze gedachten ordenen, hoop ik. Wat mij opvalt is dat toch af en toe ook compassie te zien is met de familie van de moordende vader, en dat lijkt mij een goede zaak. Net als het koningshuis op bezoek ging bij de familie van Karst T. en het hele dorp om de familie van Jasper S. heen ging staan, is het zaak de wanhoop en het verdriet van de familie van deze vader te erkennen. Dat is belangrijk. En wat Tsjor beschrijft, hoe ga je om met diepe emoties die in relaties kunnen opkomen tot aan zelfmoord toe. De erkenning daarvan is een soort begrip. In de verste verte nog niet een poging zaken te voorkomen maar wel een alarmbel. Het is goed om dat samen te doen en alert te zijn in onze eigen omgeving. Zonder mensen te beschuldigen de wanhoop te zien.
Familie van de vader
kan hier toch ook niks aan doen? Zij zijn net zo hard, zo niet harder getroffen. Hun zoon kwijt, hun kleinkinderen kwijt en nog wetend dat je eigen zoon de dader is (ok, nog niet 100% zeker, maar toch). Ik leef met die ouders ook enorm mee, ik denk dat je als moeder ook weer aan jezelf gaat twijfelen, waar ben ik de fout in gegaan. Onterecht, maar toch, ik zou dat sterk hebben. Voor alle betrokkenen is dit een drama. En ik weet niet of ik als moeder (Iris dus) nog wel verder zou willen leven hiermee...................