Gênante lijven

Is dat standaard dan?

Is dat standaard dan? Is de geëikte beloning niet om een nieuwe jurk oid aan te schaffen?

Ik weet het niet, ik heb nooit echt gedieet.

Het verschil tussen eetverslaving en alcoholisme is overigens dat je wel geheel van alcohol kunt afzien, maar dat afzien van eten weinig perspectief biedt. We zijn allemaal eetverslaafd

Groeten,

Temet

Eetverslaafd

dat is altijd de dooddoener: eten is een levensbehoefte. Maar je kunt met je verstand leren dat eten een afgebakende plaats te geven. Nu is het vaak verslaving/troost/beloning. Dat heeft niets te maken met levensbehoefte. Je kunt jezelf inderdaad ook belonen met een jurk, maar heus, dan wordt er toch vaak gegrepen naar iets "lekkers"; weliswaar "beheerst" ( op dat moment nog wel). Maar op die manier blijft "iets lekkers" dus eeuwig geassocieerd met beloning/troost.
Er is al zo vaak gezegd: wil je op een gezond gewicht blijven, dan is dat een levenshouding die je voor altijd, voor de rest van je leven, moet vasthouden.

Yes pluk!

"Maar je kunt met je verstand leren dat eten een afgebakende plaats te geven"

Als jij weet hoe mensen dat kunnen leren: count me in your business plan! Je hebt goud geld in handen! Weight Watchers eat your heart out (huhuh); de Plukmethode komt eraan! Ik wil m ook van je overnemen: de Elymethode klinkt ook goed ;)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bedoel je te zeggen dat je heel goed weet dat je teveel eet, maar dat je het niet kunt laten? Dan moet je niet op dieet, maar naar een gedragspsycholoog

Pluk ;)

Zelf geen last van (di)eetproblemen, gelukkig. Maar ik zie genoeg mensen om me heen die niet de signalen van hun lichaam herkennen en structureel meer innemen dan hun lichaam nodig heeft. Zoals jij het beschreef klonk het alsof je een eenvoudige manier wist om mensen te leren daar mee om te gaan en ik zag een gat in de markt daarmee, vandaar ;)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

"Signalen van hun lichaam niet herkennen"? Wat dacht je van een weegschaal ;),,
Nogmaals: als je eenmaal doorgeschoten bent zal het moeite kosten om.het eetpatroon LEVENSLANG aan te passen. Eten moet weer functioneel worden (= brandstof + genieten, maar binnen grenzen). Als je je niet aan die grenzen kunt/wilt houden, dan moet je of hulp zoeken, of berusten dat je obees blijft/wordt

We praten geloof ik langs elkaar heen

Met signalen bedoel ik hongersignalen, het verschil weten tussen voedsel nodig hebben voor lichamelijke redenen of emotionele redenen. Van wat ik om me heen heb gezien gaat het daar vaak mis. En waar ik op reageerde is dat jij het leek voorkomen dat je daar een redelijk eenvoudig trucje voor wist wat je mensen zo zou kunnen leren. Daar zie ik zakelijke kansen in . Want ondanks alle verschillende benaderingen die er zijn om een gezond gewicht te bereiken en te behouden is het blijkbaar voor veel mensen nog steeds iets wat een forse uitdaging is voor sommige zelfs onmogelijk. Ook met behulp van een psycholoog zie je dat sommige het niet volhouden. Er is nog geen sleutel gevonden hiervoor, dus als jij m hebt, grijp je kans ;)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely, het probleem is duidelijk (denk ik )

Dat zou mooi zijn, "de" oplossing. En dan ook nog eens in een commercieel jasje, en je loopt binnen.
Het zal wel vloeken in de kerk zijn, maar voor mij geld:
- ieder pondje komt door het mondje; en een persoon die nu 30kilo te zwaar is, was ooit 5-10-15-20-25kg te zwaar.
- niemand wordt van de lucht dik
- niemand wordt dik geboren (maar er zijn er wel heel veel die al vanaf kind "foute" eetgewoontes hebben meegekregen)

- de maatschappij staat bol van (eet)verleiders.
-

Eens met pluk

Ja zo zie ik het ook, ik heb een man die al 20 jaar pogingen doet om af te vallen, maar hij eet gewoon altijd meer dan ik eet. En de weegschaal is toch het meest duidelijke signaal: val je niet af (bij een dieet) of kom je aan (zodra je je streefgewicht hebt bereikt), dan moet je actie ondernemen. Niet wachten tot je 20 kilo aangekomen bent.
Het is gewoon heel duidelijk in ons gezin dat man altijd met eten bezig is. Gaan we op vakantie is hij de eerste die weet waar de eettentjes en snackbar zijn, daar lijkt hij wel een 6e zintuig voor te hebben. En hij is altijd in voor een snackje. Vroeger kregen we er wel eens ruzie om, als ik weer eens een heel betoog met nieuwe dieetplannen had moeten aanhoren en man doodleuk in de eerste de beste zijstraat een ijsje gaat halen (met 3 bollen, niet eens eentje) 'moet kunnen', zegt hij dan. Volgens mij is het gewoon een kwestie van jezelf veel eten aanwennen, je kan dan steeds en steeds meer op. En ik vind het bij mijn man soms echt een gebrek aan doorzettingsvermogen, iedere keer maar weer zwichten voor lekkers dat voorbij komt. Ik let namelijk ook op mijn gewicht (ben 1.70 en weeg 65 kilo) maar ik zorg dat ik dit zo blijf, ik vind het zoals ik nu ben een prima gewicht niet te dun, niet te dik, houden zo. Maar omdat ik ook 40+ ben merk ik wel dat je makkelijker wat aankomt. Dus als de weegschaal 66,5 aanwijst dan ga ik op de rem staan, even een aantal dagen normaler eten, (veel groente geen snacks, geen wijntjes) en het is weer oké. Ik snap niet dat mijn man dat niet kan. Lastige is natuurlijk dat hij een inhaalslag moet plegen, want voorlopig is hij nog lang niet op zijn streefgewicht. Hij zal dus strenger moeten opletten dan ik doe. (en dat doet hij niet)

En toch

Ik ken een kind (puber inmiddels) die uit een slank gezin komt met prima eetgewoontes en beweeg/sportgewoontes. Allen slank én rank: vader, moeder, broer. Maar dit kind is dik én groot/fors, verre van rank. Altijd al geweest van baby af aan. Enorme eetbehoefte. Tja, dat krijg je met een fors lichaam. Thuis wordt er normaal met eten omgegaan, d.w.z. normaal gezond eten en in het weekend iets lekkers. Maar het maakt allemaal niet uit. Kind heeft zo'n eetbehoefte dat ze overal iets probeert binnen te halen (bij anderen, stiekem iets kopen enz. enz.). Ouders proberen er normaal mee om te gaan, dus als er 1x per week pizza/patat of wat dan ook wordt gegeten, dan ook voor haar natuurlijk.
Hoe dan ook: voor mij een situatie dat het niet altijd zo simpel is, sommigen worden zo geboren.
Bibi

Ja maar

Ik geloof meteen dat sommigen zo worden geboren. Alleen betreft het probleem van overgewicht inmiddels zo'n 40 procent van de bevolking. Het aandeel ernstig overgewicht is zelfs van vijf procent begin jaren tachtig toegenomen tot 12 procent nu. Dat is echt niet allemaal aangeboren.

Ik denk ook dat Pluk gelijk heeft.

Oordelen

Het helpt alleen niet al teveel door mensen in de hoek te zetten dat ze slap zijn en wat meer wilskracht moeten tonen. Dat zou toch nou ook weleens duidelijk moeten zijn. Het pondje door het mondje bestaat al meerdere generaties en toch worden we met zijn allen steeds dikker.
Het is een taai probleem maar het zou al schelen als we daarbij minder andere mensen zouden veroordelen. Dan zijn ze nog dik maar dan is het wat leuker voor ons allemaal.

Hulp

Ook de hulp is maar beperkt effectief. Gisteren op de tv pubers die na meerdere hulptrajecten, dieten en opnames, een maagbandje zouden krijgen of al gekregen hadden.
Dat helpt ook maar beperkt overigens.

Oordelen

heel terecht AnneJ, dat je benadrukt dat (ver)oordelen niets helpt. Het is een soort verslaving/mindset. Je mag blij zijn als je hem zelf niet hebt.

Ons lichaam/geest is vaak niet opgewassen tegen de overvloed van deze tijd.

En dat bedoelde ik dus

Dat alle wijsheden en kennis ten spijt veel mensen het toch niet voor elkaar krijgen zichzelf te beheersen. De wetenschap dat "elk pondje door het mondje gaat" is voor velen niet genoeg om minder te eten en hun vege lijf te redden. Maar wat dan wel? Ik dacht dus dat Pluk daar antwoord op had, maar helaas ;)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik denk

Ik denk, even los van de mensen die door een medische oorzaak aangekomen zijn, dat de mensen die het niet lukt zichzelf te beheersen qua hoeveelheid eten ze tot zich nemen het misschien toch zou helpen om in therapie te gaan?
Ik heb wel eens een uitzending gezien van (ik dacht) Oprah, waar mensen een maagband o.i.d. kregen en dus op een gegeven moment helemaal op gewicht waren (omdat ze niet meer kónden eten met die maagband) en vervolgens een andere verslaving kregen omdat het psychische deel niet aangepakt werd.
En ik denk zeker dat een soort inzicht in wat voor een eten je neemt al heel veel kan helpen. Hier thuis zijn er natuurlijk al heel wat dieten gedaan en man weet inmiddels prima wat hij wel en niet kan eten, dat helpt al wel een beetje. Toch is het hier ook een soort 'eetverslaving' ware het niet dat man eet als hij blij is, verdrietig is, het gezellig vindt, zich verveelt....tja, bijna altijd is er wel een reden om te eten. Heel lastig natuurlijk. Wat bij hem helpt, omdat hij nu eenmaal graag wat eet is zich helemaal suf rennen (3x in de week 15km) zodat hij ook nog lekkers kan blijven eten. En langzaamaan valt hij af, of staat weer een tijdje stil, het blijft moeilijk voor hem.

Pluk

Het valt me op dat jij vaak in draadjes over overgewicht schrijft. Wat heb jij daarmee eigenlijk?

En verder, om het te begrijpen: vergelijk het met een verslaving. Dat geeft meer inzicht dan teveel eten te vergelijken met iemand die matig eet.

Ik drink bijv geen alcohol. Kost me geen enkele moeite. Toen ik nog wel dronk, dronk ik erg weinig. Er staat nu nog een halve fles wijn in de koelkast van mijn verjaardag vorig jaar.
Maar ik zou nooit tegen een alcoholist zeggen: je weet toch dat je niet zoveel moet drinken?

Liora

Liora

Die wijn zou ik maar weggooien.

Verder mag ik toch hopen dat niet iedereen die overgewicht heeft eetverslaafd is, dat geldt lijkt me alleen voor mensen met morbide obesitas.

Liora

Ik reageer in de draadjes met betrekking tot overgewicht omdat ik dat een interessant onderwerp vind en omdat ik dat zelf ook constant in mijn omgeving tegen kom. Ik geloof niet dat ik daarin veroordelend bezig ben. Maar ik vind het wel belangrijk dat feiten en fictie worden benoemd.

Chrish

Een verslaving geldt niet pas als het een dodelijke vorm heeft bereikt.

Siobo

Je hebt gelijk, er zijn uitzonderingen op de regel.

Voor pluk

kijk op korte termijn de herhaling van Focus, vanavond op Ned 2, ik vond het erg verhelderend!

Focus

Ik heb de documentaire ook gezien en zat toch nog met een vraag.
Het lijkt er dus op dat het verschil tussen mensen met aanleg voor gewichtstoename tot ongezonde proporties en mensen zonder die aanleg hem zit in de aanwezigheid van bepaalde hormonen. Bij mensen die 'normaal' zijn zou er een gezonde schommeling moeten zijn tussen hongergevoel en verzadigd gevoel. Bij mensen met fors overgewicht is er amper sprake van schommeling, maar van een doorlopend gevoel van 'trek hebben'. Een normaal mens heeft dus een natuurlijke rem en eet niet wanneer die trek er niet is, terwijl de andere groep geen rem heeft door het ontbrekende signaal dat eten niet nodig is. Maar... volgens mij is er nog een groep. De groep die ook geen normale schommeling heeft van honger naar trek en omgekeerd en net als de 'obesitas'-groep altijd zin in eten heeft maar daar toch niet van in gewicht toeneemt. Mijn man is zo iemand. Hij heeft jarenlang alles naar binnen kunnen schuiven waar hij zin in had en kwam er geen grammetje door aan. Jaloersmakend, want voor mij werkt dat dus niet bepaald:-)

Siobo en mien

Ik zal de uitzending bekijken, en dieper ingaan op de stofwisselingsproblematiek.
Maar even een tussenvraagje: waarom speelde dat 50 jaar geleden veel minder???

Pluk

Ik denk omdat 50 jaar geleden minder overvloed aan voedsel beschikbaar was, er minder geld was voor biodschappen en het dagelijks leven veel meer energie vroeg. Zo ongeveer al het werk vraagt nu minder (zware) lichaamsbeweging als 50 jaar geleden en destijds waren 1, laat staan 2 auto's voor de deur ook veel minder gewoon.