Gênante lijven

Het zover laten komen

Ik heb zelf nu ook gemerkt hoe het uit de hand kan lopen. 1 kilootje, 2, och 50 is ook nog acceptabel, en voor ik het wist ging het richting de 60. Het gaat er ook nog eens allemaal niet zo makkelijk vanaf. Ik weet wel hoe dat beter kan, maar als het eenmaal heel goed gaat wil ik misschien niet meer stoppen. En het is lastiger om weer meer te gaan eten als je een tijd bijna niets hebt gegeten (daar word je gewoon ziek van), dan om te minderen.

Stenna

'was dat Berber'

Nee.

Het eerste wat je verliest met een dieet...

... Is je goede humeur

Ik ben klein, amper 153 cm. Ik ben inmiddels ruim 50 plus. Ik zal er dus alles aan moeten doen om niet rond te worden. Maar bah, wat heb ik daar een hekel aan. Volgens het boek van Joyce Roodnat ter motivering van wat oudere vrouwen is het beslist wat je moet doen. Matig, matig, matig. Brr.

Ik snoep graag, ik zou het een straf vinden gebak af te slaan als er iemand jarig is. Dus dan maar proberen het bewegen peil te houden.
Naast mij mijn geliefde. Die is te zwaar en bewegen zit er niet in, hij wacht op een knie-operatie.

Pfoe, ik vind het allemaal lastig.

Verandering van levensstijl (kaaskopje)

Ik snap best dat niet iedereen vanzelf gaat afvallen door een bak-hobby op te pakken (als ik de kans krijg vreet ik ook de helft van mijn heerlijke cakes achter elkaar op hoor), maar het kan geen kwaad om je eigen wereld eens door een andere bril te bekijken. Wat mijn invulling daarvan betreft: je hoeft het genieten van boter-suiker-bloem-baksels niet uit te bannen, je kan ook proberen het anders te organiseren. Voor iemand anders werkt een andere reorganisatie misschien beter. Ik denk dat het gewoon goed is om alle gewoonten, alles wat je normaal vindt, eens opnieuw te bekijken en te heroverwegen. Kan het ook anders? Wat wordt er dan minder aangenaam? Hoe kan ik dat weer compenseren? Vaker de fiets pakken in plaats van auto/OV is een goed begin. Het mes snijdt aan twee kanten, want je maakt geld vrij en je bouwt lichaamsbeweging in in je dagelijks leven. Zo maak je ook weer ruimte voor (calorierijke) genotjes. Zo zijn er vast nog meer kleine veranderingetjes in levensstijl te verwezenlijken die de kwaliteit van leven niet aantasten en hooguit een gewenperiode vereisen.

Mijn gewicht is nog nooit constant geweest, waar anderen 'nog drie kilo moeten voor ze weer op het gewicht van voor de zwangerschap waren', da's totaal onbekend voor mij. Altijd is mijn gewicht een probleem geweest, al denk ik bij het zien van foto's uit de puberteit dat het reuze meeviel en ik was ook vergeleken met anderen niet eens mollig.
Na de middelbare school ben ik een jaar naar het buitenland gegaan. Ik merkte wel dat ik aankwam, maar wist niet hoeveel omdat ze met een ander metrisch stelsel werkten. Vervolgens ging ik samenwonen, ook niet bevorderlijk voor je lijn:). Op een gegeven ogenblik wilde ik het gaan aanpakken, kwam bij de diëtist maar werd toen zwanger. Een aantal zwangerschappen later ging ik bij de weightwatchers. Ging prima, tot mijn vader overleed en ik in een diep gat zakte.
Samen met bekkeninstabiliteit, astma en flinke zorgenkinderen had ik niet de rust en structuur om tot een basisgewicht te komen. Verder heb ik een raar beeld van mezelf, een soort omgekeerde anorexia: ik vind mezelf er geweldig uitzien, leuk, knap, slank en verzorgd. Tot ik een foto zie - want bij een spiegel werkt het niet. Dan zie ik een dikkige wat onverzorgde vrouw met raar haar en een grote bril.
Ik heb altijd in meer of mindere mate gelijnd en ik denk dat daar het probleem zit. Vanaf dat ik veertien ben is het een gedoe. Samen met mijn ouders lijnen, sapkuurtjes waarbij je vijf dagen niet eet, brooddieet, ziekenhuisdieet, leven lang fit, Montignac, Southbeach. Ik heb werkelijk nog geen één jaar hetzelfde gewicht gehad. Nu met de kinderen wil ik ook niet 'lijnen', ik doe het puur op gezond eten, sporten en matig zijn. Maar ik denk dat mijn stofwisseling aardig naar zijn grootje is. En het kost me heel heel veel moeite. Deze winter ben ik flink ziek geweest en antibiotica en prednison doet ook niet zo veel voor een mooi uiterlijk. Nu ben ik blij met mijn grotendeels gezonde wat te dikke lijf. Het werkt ondanks wat mankementen voldoende.
Met een bmi van 24 zou ik érg tevreden zijn en mezelf slank vinden.

Rosa van der Zanden

Jaloers op broer (ot)

laatst zat ik met mijn broer(tje) te praten. Broer is 40, veel te dik, klein, down syndroom en zeer tevreden met zijn lijf. Ik ben 43, iets te zwaar (8 kilo in de plus) en niet tevreden met mijn lijf. Wij zaten in de auto te wachten op mijn dochter en hij maakte een opmerking als "hier zit de knapste oom dan te wachten". Ik vroeg hem of hij zichzelf mooi vond. Hij bekeek zich uitvoerig in het het spiegeltje van de zonneklep en zei naar waarheid: ja, ik vind mezelf heel mooi. Toen ik hem vroeg wat hij dan het mooist aan zichzelf vond, zei hij: dat ik tevreden ben als ik alleen 's avonds een filmpje kijk in mijn eigen appartement. Over zijn lijf heeft hij het helemaal niet, dat is goed zoals het is. Als wij kleren kopen en een broek past niet, neemt 'ie gewoon een maat groter. Als ik een paar broeken heb aangehad die niet passen, dan ga ik toch wel een beetje chagrijnig weer naar huis. Ik wou dat ik net zo tevreden kon zijn met mijn lijf als hij is, maar dat is niet zo. Helaas zijn mijn dochters (beiden mollig) ook niet tevreden met hun lichaam en dat vind ik heel jammer en ik vind het heel moeilijk om daar mee om te gaan.

Yogo

Wat een leuke broer heb jij! Inderdaad heel fijn, zo'n andere kijk op de zaak. In Rosa's verhaal herken ik veel van mezelf. Ik was geloof ik dertien toen ik voor het eerst naar de diëtiste ging. Altijd normaal gewicht gehad tot de puberteit toesloeg in combinatie met het instorten van een groot deel van mijn stabiliteit (voert te ver om hier uit te leggen, maar er gebeurden wat zeer akelige dingen achter elkaar). Vanaf die tijd tot nu is het hinken op twee gedachten (accepteren versus zoveelste dieetpoging). Nu moet ik afvallen want overgewicht is niet goed bij gewrichtsklachten, en ik weet precies hoe ik dat moet doen, maar ik krijg mezelf nog niet zover. Heb wel de tussendoortjes uitgebannen (behalve druiven of komkommer ofzo), maar de volgende stap is alle suikers eruit en dat valt niet mee. Heb het al een keer eerder gedaan en ik moet over die hobbel heen.
BMI 21, ik denk (voorzichtig gezegd) dat iedereen sterke en zwakke kanten heeft aan zijn/haar persoonlijkheid. Een van jouw sterke kanten is blijkbaar dat je je gewicht stabiel kunt houden en dat is knap van jou. Het kost absoluut moeite tenzij je (zoals mijn man) gewoon niet zo van eten houdt en wel van sporten. Lijnen is duidelijk niet mijn forte. Chagrijnige pubers zover krijgen dat ze de present perfect beheersen wel. Dat wil echter niet zeggen dat ik neerkijk op / onbegrijpend mijn wenkbrauwen optrek over anderen die niks van pubers moeten hebben. En ik denk dat daar de schoen wringt. In jouw postings is het best lastig om geen veroordelend vingertje te zien richting mensen die het qua BMI of financiën minder goed voor elkaar hebben (of simpelweg anders aanpakken of andere prioriteiten hebben) dan jij. Wellicht is het echt allemaal niet zo bedoeld en maak je je inderdaad alleen maar zorgen over een toekomstig wereldwijd voedseltekort.
Weet je, ik hoorde pas een schitterend Turks spreekwoord: in elk huis staat een pan op het vuur, maar je weet nooit wat er kookt. Laat mensen hun eigen keuzes maken.
Wel mooie tips voor Kaaskopje trouwens. De meeste dikke mensen weten trouwens meer over lijnen en hoe je moet afvallen dan magere. Het blijft alleen wat vaker kamergeleerdheid .

Ik vind niet dat je slank bent met een normaal bmi, dan ben je dus gewoon normaal. Net eronder ben je slank en nog wat verder te mager.

Je kunt toch niet zeggen dat je bij een bmi van 24,9 slank bent en bij een bmi van 25 overgewicht hebt? Daar moet toch wel wat tussen zitten?

Jij moet af van het idee dat je met een normaal bmi geen vetrolletjes mag hebben of een buikje!

Dus jij vindt mij dik?

Haha rosa

Dat heb ik dus ook, vind mezelf er prima uitzien, niks mis mee. Maar bij een foto van mezelf dat ik, wie IS dat? O, juist.....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hoi Mea,

Je moet juist wel tussendoortjes eten!! Fruit kan, maar ook zuivel, een ei, een cracker met mager beleg.

Dus niet de tussendoortjes schrappen hoor!!

Liora

Paar dingen

Grappig P, jouw definitie kwestie. Realiseerde me daardoor dat "slank" = "normaal" in spreektaal maar in gezond/BMI taal helemaal niet mijn definitie van slank. Als ik 10kg aankom voel ik me niet meer slank maar BMI technisch ben ik nog wel "in t groen". Dus dat BMI spectrum zit niet in mijn slank spectrum voor mezelf dus. Bij anderen zie ik juist weer andere dingen, vriendinnen die minder vet hebben dan ik maar meer wegen (en niet langer zijn), andere vriendinnen die molliger zijn dan ik en ik prachtig vind. Weet je, ik word gewoon ook niet mooi dik, sommige mensen wel vind ik, maar bij mij klopt het niet, de verhoudingen enzo.

Ik ga op mijn eten/bewegen letten als mijn kleding me dat vertelt . En daar zit ook gelijk een vraag; poosje terug was ik door omstandigheden een paar kilo aangekomen en dan kan ik gelijk een aantal broeken niet meer aan. Dat helpt wel met het opletten want ik vind het dan zonde om broeken erbij te gaan kopen in een grotere maat. Vroeg me af hoe anderen dat doen ;)?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ook bij foto

Ik heb dat ook bij foto's. Niet over dik/dun, maar wel: wie is die vrouw met die ouwe kop, rare haar, en joekel van een neus? In die spiegel zie ik die nooit.

Gut, ik had dat andersom

Ik heb ooit eens een geïrriteerde opmerking tegen mijn ex gemaakt over een foto waar hij met zijn arm om een knappe vrouw heen zat. Dat bleek ik zelf te zijn, wel heel lang geleden ;-)

Ely, één woord

Stretch.

Rosa van der Zanden

Wel mooie tips voor Kaaskopje trouwens. De meeste dikke mensen weten trouwens meer over lijnen en hoe je moet afvallen dan magere. Het blijft alleen wat vaker kamergeleerdheid .===
Ik vatte de reactie van BMI 21 eigenlijk niet op als tips voor mij, maar gewoon als antwoord:-) Ik zit namelijk nooit in de auto, doe veel lopend, omdat ik mijn fiets stuk is en ik altijd iets belangrijker vind dan mijn lekke fietsband en ik ben zo'n 13 kg lichter sinds het begin van het jaar (en blijf daar momenteel helaas een beetje steken). Ik eet bewuster, maar omdat ik in een stressvolle tijd zit, ben ik even iets minder strikt dan in het begin. Maar ik kan die discipline ergens de komende tijd vast wel weer vinden. Ik vind huisvlijt op gebied van koken wel leuk, maar ik denk dat ik daar pas weer een beetje 'los' in kan gaan als mijn immer kritische dochters hun eigen huis hebben betrokken. Mijn man is inmiddels zover dat hij dat ook wel leuk vindt.

Afvallen

Ik ben in de afgelopen 12 jaar 2x behoorlijk afgevallen en de eerste keer ben ik sluipenderwijs weer aangekomen in de loop van een paar jaar. De laatste, tot nu toe blijvende lijnpoging, deed ik het heel geleidelijk en heb ik rustig twee jaar gedaan over 10 kilo omlaag. Mijn stofwisseling heeft daardoor geen stress ondervonden.

Wat ik allemaal schreef in deze draad was gewoon bedoeld als hoe ik er tegenaan kijk en hoe het bij mij is gegaan. Ik schrijf het niet toe aan een eigenschap van mezelf en ook niet aan geluk. Het was/is voor mij gewoon een route, die nog best leuk is ook.

Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om structureel anders te gaan eten en minder te gaan wegen. De eerste keer dat ik flink afviel is het er allemaal weer bij gekomen. In die tijd hield ik wel van lekker eten en snoepen, maar nog niet van koken en bakken en het was ook minder leuk allemaal, ik kon gewoon alleen maar minder eten en snoepen. De tweede keer ontstond die kook- en bakhobby en dat hielp wel. Goed gelukt eten geeft gewoon voldoening en beloning die enorm aanmoedigen. Het broodje (http://www.kokenmetkarin.nl/gebak/kringler.html) is trouwens ongelofelijk lekker geworden.

Positief zelfbeeld?!

Ha, goed he, dat wij dan allemaal zo'n vertekend positief beeld van ons eigen uiterlijk hebben (aangenomen dat foto's de waarheid weergeven)! Je leest toch meestal dat vrouwen een vertekend negatief beeld daarvan hebben. Wij zijn natuurlijk heel sterke persoonlijkheden, dat zal het zijn.

Waar zeg ik dat?

Ik vind gewoon dat iemand met een bmi tussen 20-25 gewoon 'normaal' is. Ik noem dat absoluut niet slank, het is een gezond gewicht. Zeker 23 en hoger is NIET slank maar het is gewoon nog gezond. Geen overgewicht.

Bij 23 heb ik ook vetrolletjes boven mijn broekrand, hoe kun je dat slank noemen?

Wellicht is 21 en lager 'slank' maar als je het over bmi hebt moet je het hebben over gezond en niet gezond (te mager of te dik), niet over slank!

Inderdaad, de allerliefste en allerleukste broer die je maar kan hebben :-)

Zelfbeeld en commentaar

Wat mij vroeger wel stoorde was het commentaar van anderen op wat ik niet at. Ik zat altijd op een vrij stabiel gemiddeld gewicht, niet mager, niet dik. Gewoon gewoon. Maar aangezien ik klein ben en (daarom )ook minder energiebehoefte had, heb ik toch best vaak commentaar gehad dat ik gebak , sausijzenbroodjes afsloeg en geen halve rookworst bij mijn boerenkool eet. Dan was het altijd "doe je aan de lijn?". Nou nee, maar ik eet gewoon gezond en let een beetje op. Altijd. Bloedirritant vond ik dat. En het commentaar kwam vrijwel altijd van mensen die dikker waren.

Nu ik al een paar jaar wat dikker ben geworden (snaaien door onvrede en minder sporten), en het er niet meer zo gemakkelijk afgaat, heb ik er uiteindelijk na een paar jaar worstelen, ook wel (redelijk) vrede met mijn gewicht. Terwijl het me 5 jaar geleden echt vreselijk leek om dikker te zijn. Uiteindelijk is het niet zo vreselijk en valt het best mee. Er is niets schokkends gebeurd. Ik ben alleen wat dikker. Gevalletje cognitieve dissonantie misschien?

Moet zeggen dat ik wel probeer meer te sporten omdat ik wel graag weer wat meer spieren terugwil , en gezond blijf eten, omdat ik zeker wel gezond wil blijven, dus niet die BMI-grens over of die middelomtrek. Maar slank of dun, zal ik nooit meer zijn, en dat is ook mijn streven niet meer. En desondanks vind ik mezelf nog steeds best aantrekkelijk.

Zelfbeeld verandert dus en dat is maar goed ook, je kan niet je hele leven ongelukkig blijven als je te dik bent. Dat is geen doen.

Genante lijven

Ik vind het overigens wel een goed programma. Er komen toch regelmatig aandoeningen voorbij waar weinig aandacht voor is, mara die wel geregeld voorkomen. Ik denk dat er hele volksstammen van mensen zijn die met diezelfde aandoeningen worstelen en juist door zo'n programma wel naar hun huisarts stappen, omdat ze zien dat ze niet uniek zijn en dat hun probleem een naam heeft. Ik kijk er ook vaak naar en niet uit sensatiezucht, maar om mezelf wijzer te maken. Het engelse programma vind ik beter dan de nederlandse versie. Sensatiezucht vind ik meer die programma's van Pepijn Bierenbroodsprot over mensen met boomstamvoeten, knobbels en weet ik wat. Echt die uitzonderingen. Dat vind ik vergelijkbaar met vroegere kermisattracties als the elephant man etc. .

Dat programma, ik snap er niks van

het gros van de mensen komt met een aandoening "waarmee ze niet eerder naar een dokter durfden". En dan ga je er wel mee op tv????????

Ja sinas

Ze krijgen dan namelijk de (vaak cosmetische) ingreep vergoed. Dat lijkt mij het meest voor de hand liggen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jo-jo-en

Wat mij altijd fascineerd bij mensen die "aan de lijn" doen of dieeten dat ze zichzelf belonen als ze streng zijn geweest door wat lekkers te pakken. Op die manier kom je dus nooit los van je eetverslaving.
Het is als de alcoholist die omdat hij een week nuchter was zichzelf trakteert op een borrel; dat gaat dus nooit goed!