geen vrolijk draadje - wachten op de apocalyps?

Een gemiste kans

Aangezien het lied bij ons een bijkans heilige status geniet, waagde niemand mijn tenenkrommend slecht zingende zus te onderbreken. Nadat zij echter de laatste valse klanken had uitgestoten, zette mijn zwager – de Mark Rutte fan – het lot subiet weer naar zijn hand.

Ook hij ging staan. “Ja, zo ken die wel weer!” riep hij verbolgen uit. “Wat een walgelijke populistische vertoning is dit hier? Neem me niet kwalijk! Het is toch echt de PvdA zelf geweest die pas op plaats heeft gemaakt binnen deze formatie. Dat weten jullie net zo goed als ik. Onze premier afschilderen als een machtswellusteling? Weten jullie nog meer ‘alternatieve feiten’ op te dissen? Bah! Alsof met dit soort van leugenachtige waanideeën de kloof kan worden overbrugd!”

Giftig keek hij Jerome aan en beet hem toe: “En jij? Jij kan op zoek naar een andere partner!” “Hè toe nou” antwoordde deze sussend. “Ook al zijn we het politiek niet eens; dat maakt van ons toch nog geen monsterverbond?” Even zweeg hij, om er voorzichtig, liefkozend op te laten volgen: “Dramaqueen!” En we zagen de twee elkaar aankijken als doorgaans alleen hechte partners doen.

“Zou niet welke coalitie dan ook een monsterverbond zijn; met deze verkiezingsuitslag?” verzuchtte onze yogalerares. “Adem in, adem uit ... ontspan ... en ga in godsnaam allemaal weer zitten!” Het was er een tikkeltje arrogant – want bevoogdend – uit gekomen. Hoezeer ik mij daar ook aan ergerde; mijn ergernis ten aanzien van mijn zus van de strijdliederen was kennelijk nog altijd groter.

Opeens hoorde ik mij zeggen: “Daar heb *jij* nu weer gelijk in! Als een samenwerking tussen SP en PvdA tot de mogelijkheden zou behoren? Dan was die wel eens eerder tot stand gekomen!” Erg genoeg schoot daarbij mijn wijsvinger de lucht in, waardoor ik ongetwijfeld eveneens belerend overkwam; zo besefte ik. Snel schoof ik beide handen tussen de stoelzitting en mijn bovenbenen.

“Wat vind ma er eigenlijk van?” hoorde ik plotseling mijn oudste broer vragen. “Wie het weet mag het zeggen!” vulde ik olijk aan, in een geforceerde poging het toch nog enigszins gezellig te krijgen. Tot onze grote verbazing bleek echter niemand haar te hebben gesproken over de kabinetsformatie.

Eensgezind besloten we dat het een goed idee was deze gemiste kans zo spoedig mogelijk in te halen. Bedremmeld namen we afscheid van elkaar; al was het dan niet het einde van de wereld.

Rode krullenbol

Een gemiste kans (gecorrigeerde versie)

Aangezien liederen bij ons een bijkans heilige status genieten, waagde niemand mijn tenenkrommend slecht zingende zus te onderbreken. Nadat zij de laatste valse klanken had uitgestoten echter, zette mijn zwager – de Mark Rutte fan – het lot subiet weer naar zijn hand.

Ook hij ging staan. “Ja, zo ken die wel weer!” riep hij verbolgen uit. “Wat een walgelijke populistische vertoning is dit hier? Neem me niet kwalijk! Het is toch echt de PvdA zelf geweest die pas op plaats heeft gemaakt binnen deze formatie. Dat weten jullie net zo goed als ik. Onze premier afschilderen als een machtswellusteling? Weten jullie nog meer ‘alternatieve feiten’ op te dissen? Bah! Alsof met dit soort van leugenachtige waanideeën de kloof kan worden overbrugd!”

Giftig keek hij Jerome aan en beet hem toe: “En jij? Jij kan op zoek naar een andere partner!” “Hè toe nou” antwoordde deze sussend. “Ook al zijn we het politiek niet eens; dat maakt van ons toch nog geen monsterverbond?” Even zweeg hij, om er voorzichtig, liefkozend op te laten volgen: “Dramaqueen!” En we zagen de twee elkaar aankijken als doorgaans alleen hechte partners doen.

“Zou niet welke coalitie dan ook een monsterverbond zijn; met deze verkiezingsuitslag?” verzuchtte onze yogalerares. “Adem in, adem uit ... ontspan ... en ga in godsnaam allemaal weer zitten!” Het laatste was er een tikkeltje arrogant – want bevoogdend – uit gekomen. Hoezeer ik mij daar ook aan ergerde; mijn ergernis ten aanzien van mijn zus van de strijdliederen was altijd nog groter, kennelijk.

Opeens hoorde ik mij zeggen: “Daar heb *jij* nu weer gelijk in! Als een samenwerking tussen SP en PvdA tot de mogelijkheden zou behoren? Dan was die wel eerder tot stand gekomen!” Erg genoeg schoot daarbij spontaan mijn wijsvinger de lucht in, waardoor ik ongetwijfeld eveneens belerend overkwam; zo besefte ik. Fluks schoof ik beide handen tussen de stoelzitting en mijn bovenbenen.

“Wat vindt ma er eigenlijk van?” hoorde ik plotseling mijn oudste broer vragen. “Wie het weet mag het zeggen!” vulde ik olijk aan, in een geforceerde poging het toch nog enigszins gezellig te krijgen. Tot onze grote verbazing bleek echter niemand haar te hebben gesproken over de kabinetsformatie.

Eensgezind besloten we dat het een goed idee was deze gemiste kans zo spoedig mogelijk in te halen. Bedremmeld namen we afscheid van elkaar; al was het dan niet het einde van de wereld.

Rode krullenbol

Jazeker

Ik wacht met smart op de Apocalypse. Alles wat verborgen is zal onthuld worden aan de mensheid. Wie wil dat nu niet?

ehmmm. Apocalyps

Ke hoeft nu alleen maar het nieuws te kijken. Het wordt steeds bizarder, met die gekke Trump die steeds meer aangesproken voelt en met alle landen ruzie lijkt te willen gaan maken, Brexit wat rampzalig gaat uitpakken, als het doorgaat. Irak en N.Korea die verder gaan met hun technologische ontwikkelingen, waar Trump, ja die weer,...

Mijn oudste zoon vindt het nieuws nu interessanter dan House of Cards...

Was het maar een Netflix-serie :p

het is allemaal echt. Het voelt knap machteloos.

Je kunt niet anders dan je in je eigen omgeving positief opstellen, waarderen dat er ook veel goeds is in de wereld, en kalmte bewaren. Hopen dat er op ulitieme momenten verstandige mensen zijn die bijsturen.

En wie een gelovig mens is - blijven bidden om vrede en gerechtigheid.

Hoop verloren, al verloren.

Onvermurwbaar

Geen groter genot dan gratis en vrijblijvend veelbelovende musici persoonlijk te mogen komen beoordelen? Mijn oude moedertje dacht er het hare van; zij had er zelfs een treinreis “helemaal naar Amsterdam” voor over. Zo kwam het ervan, dat wij vorig weekeinde als kippen in een kippenhok – zo men wil: als vossen – rondscharrelden in het Muziekgebouw aan het IJ. Net als de vele andere mensen op leeftijd die er – alleen al door hun aantal – de omgeving onveilig maakten, gingen we er onverdroten op zoek naar ons welgevallig muziektalent onder het aanzienlijk jeugdiger publiek dat er optrad in het kader van de Uitmarkt. Trappetje op, trappetje af. Gearmd.

Maar al te goed bekend met het (al dan niet ritmisch) klappen van de zweep, kon ik er daarbij met een (on)gerust hart vanuit gaan, dat mijn moeder een zogeheten ‘verborgen agenda’ met zich mee droeg; bomvol kleinerende uitspraken aan mijn adres. Maar! – haha – Zelf sjouwde ik eveneens rond, bewapend met zo’n ding: haar tussen de bedrijven door uithoren over haar ideeën ten aanzien van de lopende kabinetsformatie.

Deze taak had ik me volgaarne opgelegd naar aanleiding van mijn eerdere bijdrages aan dit draadje, wetende dat het nog een lastige klus zou worden aangezien politiek nu eenmaal niet haar eerste prioriteit heeft. Wat een welkome afleiding zou het betekenen van alle denkbare ellende! En waar een wil zo sterk is, dat deze in principe door niets of niemand kan worden gebroken, daar moet toch zeker wel een (om)weg(getje) te vinden zijn?

Blij toe speelde de voorgenomen deelname van de Christenunie (CU) aan de nieuwe regering mij in de kaart. Het onderwerp bleek haar juist bijzonder nauw aan het (geloofsfanatieke) hart te liggen. Voor wie zich nu afvraagt wat een katholiek in hemelsnaam van doen heeft met de protestants-christelijke CU, is hier een tussentijdse toelichting wellicht op zijn plaats.

Vroeger, ten tijde van de verzuiling stemde mijn moeder steevast op de Katholieke Volkspartij (KVP). Later stapte zij, gedreven door een buitengewoon engagement met ‘het’ milieu, over op de Politieke Partij Radikalen (PPR). Aangezien deze PPR opging in het nieuwe GroenLinks, wat zij een te weinig uitgesproken christelijke partij vindt, is zij uiteindelijk – vooralsnog – terechtgekomen bij de CU. Na het CDA als (slecht gevallen) tussendoortje. “Het CDA is helaas verworden tot een belangenpartij van louter de agrarische sector” herinner ik mijn moeder verkondigen in een gesprek over het klimaat.

Let wel! Er zal nog heel wat vervuild water door de Maas stromen, eer zij zich zou bekeren tot het protestantisme. Voor haar geldt nog altijd: eens katholiek, altijd katholiek. Door haar grondhouding desnoods Roomser dan de paus te willen zijn, voelt zij zich evenwel vrij genoeg om zich onbeschroomd te vervoegen bij de concurrent. Gods wegen mogen dan ondoorgrondelijk zijn; die van mijn moeder blijken op de één of andere manier altijd wel weer een logica te kennen. Al dan niet van ijzer. Het hééft misschien ook wel wat om de eigen moraal de maat der dingen te laten zijn.

Onderaan een van de steile trappen waagde ik het erop. Handig gebruikmakend van het moment dat zij nog even vorsend omhoog keek om te bepalen hoeveel moeite het bestijgen ervan zou kosten, toverde ik langs mijn neus weg de spreekwoordelijke knuppel tevoorschijn waarmee zij dan het hoenderhok op stelten kon zetten: “Het lijkt wel een onbegonnen werk, hè? Die kabinetsformatie. Ik bedoel: gezien de duur van de onderhandelingen.”

Dankbaar greep zij deze kans tot uitstel van executie. “Daar zég je wat” begon ze uiterlijk onaangedaan, maar hoorbaar bewogen. Ze draaide zich naar me toe, zette vermoeid haar handen in de zij en zei: “Een onbegonnen werk is het zeker! En weet je wat?” Haar rechterhand greep me bij mijn linkerschouder. Voorovergebogen en enigszins hoofdschuddend verzuchtte ze: “Ze hadden er ook echt niet aan moeten beginnen!”

“Denk je dat de onderhandelingspartners er niet uit zullen komen?” stelde ik voorzichtig als vervolgvraag. “Nee, dat is het niet, meissie! Er is hier sinds mensenheugenis sprake van onverenigbare standpunten. Die polderen we telkens weer weg. Onderhandelen kunnen wij, handelaren, als geen ander. Maar wil je je wijn goed houden, dan doe je er alleen niet al te veel water bij! Zo simpel is het. Ze komen er dus heus wel uit, maar tegen welke prijs?”

Weet hebbend van haar grondige hekel aan liberalen en het CDA, begreep ik dat zij doelde op de CU en zijn principes. “Weet je wie wél eens wat meer had mogen onderhandelen?” greep ze opeens terug op het verleden. “De PvdA, bij de vorige kabinetsformatie! Als die haar standpunten vooraf beter had uitonderhandeld, dan hadden we nu niet met zo’n impasse gezeten binnen ons democratische bestel!”

De verwarring moet me van mijn gezicht te lezen zijn geweest, want eer ik nog een vraag kon stellen, sloot zij het gespreksonderwerp al even kordaat af, met de woorden: “En dat is alles wat ik daarover te zeggen heb.” Zwijgend en hijgend beklommen we de trap die ons zou leiden naar Ian Richter, de van oorsprong Amerikaanse, in Amsterdam woonachtige bariton saxofonist. Deze gaf een dermate wervelend optreden ten beste, dat de Nederlandse politiek, inclusief het zo belangrijke thema ‘klimaat’, alweer snel geheel uit onze gedachten dreigde te verdwijnen.

Toeval of niet? Een belangrijk onderdeel van Richter’s show ging over gemiste kansen. De onderhandelingen binnen het demissionaire kabinet over de salariëring van leraren waren toen nog in volle gang. Inmiddels kennen we de uitkomst: de PvdA heeft zich – weer eens? – laten afschepen met een vage belofte.

Rode krullenbol

Wilgenkatje

Je kan ook gewoon genieten van het leven en bedenken dat er zoveel moois is en veel moois bijkomt. Dat je je god op je blote knietjes dant dat je nu leeft en niet een paar honderd jaar terug. Of een paar honderd jaar later, want god weet hebben onze kleinkinderen het dan nog veel beter, maar wie weet ook niet.

Wat levert dat zwartgallige gedoe je op?

Ad Hombre

Ik ben ook meer van het glas is halfvol, maar toen ik de beelden en het commentaar van onze klimaatwetenschapper van de NOS zag (https://nos.nl/artikel/2190450-dooiende-permafrost-een-reis-naar-het-einde-van-de-wereld.html), ontglipte mij toch een 'is dit het einde van de aarde?'. Het zal vast niet het einde van de complete aarde zijn, maar of het nog erg leefbaar blijft voor ons als mens, is een vraag die me niet onrealistisch lijkt.

Kaaskopje

Ik klik niet want ik lig hier net zo lekker.
Misschien bij het volgende huis wat minder onder NAP gaan zitten...

Ad Hombre

Dat valt best mee met hoe wij wonen. We wonen op geestgronden. Maar als de duinen weggespoeld worden hebben we daar niet veel meer aan denk ik.

Kaaskopje

Dus jij hebt je schaapjes op het droge.

Ad Hombre

Ik heb er een hele nachttaak aan! :-)

antibiotica-resistentie en bacteriofagen

antibiotica-resistentie is nu al een ernstig probleem. Naar schatting zijn er in B per jaar enkele duizenden vermijdbare sterfgevallen door.

Daarnaast is er de problematiek, dat sommige voorheen betrekkelijk onschadelijke bacteriën, virulent(er) geworden zijn, omdat bacteriën, wellicht ook door het uitwisselen van genetisch materiaal tussen onverwante soorten, veel virulenter worden dan ze daarvoor waren.

Een goed voorbeeld daarvan is E. coli O157:H7. De "gewone" E. coli is een nogal onschadelijke bewoner van uw en mijn darmstelsel. Bij orale inname wordt het beestje door het maagzuur vernietigd.

In 1982 dook E. coli O157:H7 voor het eerst op in de VS: meer dan 70 000 mensen werden ziek, enkele duizenden moesten gehospitaliseerd worden, een zestigtal stierven.

Pas in 2015 werd het mysterie ontraadseld: bleek dat in het genoom van E. coli O157:H7 onverwacht een genengroep van Vibrio cholerae bleek opgenomen te zijn.

Hoe dat gebeurd was, blijft tot op heden onopgehelderd, maar dat onverwante bacteriën onder elkaar genetisch materiaal kunnen uitwisselen is al langer bekend.
Voor E. Coli werd het verschijnsel al in 1947 beschreven.

E. coli O157:H7 wordt niet meer, zoals het onschadelijke broertje, door maagzuur vernietigd.
Een hypothese is, dat de bacterie door gewijzigde voedermethoden bij runderen (voederen van zure maiïssilage) resistent geworden is tegen erg zuur milieu, maar daar is momenteel (nog) geen bewijs voor.

Bacteriofagen zijn virussen die bacteriën aanvallen.
Al van bij de introductie van de eerste werkelijk bruikbare elektronenmicroscopen staan ze in de belangstelling: de fagen T2 en T4 (en hun gastheer: E. coli) hebben een aanzienlijke bijdrage geleverd aan het ontraadselen van de levenscyclus van die beestjes (als je het zo mag noemen!).

Ik lees hier en daar ook over dat "baanbrekend werk" dat er in het oosten zou geleverd zijn, m.b.t. het inzetten van fagen ter bestrijding van bacteriële infecties. Het probleem is alleen, dat wetenschappelijke bronnen daarrond bijzonder schaars zijn. Eigenlijk zo goed als onbestaande...

Fagen

Ik heb het eerder ook over fagen gehad hier op OO en ik had de indruk dat daar nog niet veel vertrouwen in gesteld wordt.

Het lijkt erop dat het wiel weer opnieuw uitgevonden moet worden in ons deel van Europa, inderdaad omdat het allemaal niet wetenschappelijk onderbouwd vastgelegd is, terwijl men in ik meen (hou me even ten goede) Georgië of nou ja... in ieder geval zo'n ex-USSR-land al 100 jaar met succes fagen toepast en het daar ontzettend normaal is om die voorgeschreven te krijgen. In België en nu ook in Nederland is al een aardige verzameling fagen opgebouwd, het zou zomaar kunnen dat we daar op de langere termijn gebruik van kunnen gaan maken.

Kaaskopje

Je weet niks. Ik weet niks. Yvan weet niks. En toch zitten we elkaar hier vliegen af te vangen over 'fagen'. Typisch zo'n onderwerp waar de kranten af en toe iets veelbelovends over brommen.

Leuke academische borreldiscussie wellicht, maar de echte geneeskunde is een lang moeilijk proces om mensen in leven te houden.

Voor mij werd het helaas ineens minder academisch. Ik ben 11 dagen geleden geleden opgenomen en geopereerd aan de ernstige darmontsteking die ik al bijna een jaar heb. De operatie - die op zich al zwaar genoeg is - ging moeilijk en mijn buik voelt alsof er een oorlog in gewoed heeft.

In je darm zitten ca. 300 tot 1000 verschillende *soorten* bacterieen. Veel daarvan hadden me kunnen doden in de afgelopen dagen. Ik heb geluk gehad en de intraveneuze antibiotica die ze me gaven hebben daar ongetwijfeld bij geholpen. Want een infectie na zo'n operatie is vaak dodelijk.

De afgelopen 11 dagen waren de zwaarste van mijn leven, maar ik lag met mensen op een zaal waarvan sommigen na de verschrikking van het herstel van een vergelijkbare operatie nog jaren zullen moeten afwachten of de kanker terugkomt. Mijn vooruitzichten zijn goddank beter.

Maar je hebt gelijk, joh. Fagen, het schijnt veelbelovend te zijn. Helaas heb moet je een faag kweken per bacteriesoort (en misschien wel per mutatie). Die shit in voorraad houden, testen, en nog eens testen en dan maar hopen dat het in de praktijk net zo levensreddend is als wat we nu hebben. Neem nog een glaasje en geniet ervan en bid dat je die fagen nooit nodig zult hebben.

Ad Hombre

Ten eerste heel erg akelig dat dit jou overkomen is. Heel fijn dat je vooruitzichten goed zijn.

Maar dan... Hou je kop? Zo zout heb ik het nog niet eerder gegeten hier op OO. Waarom zou ik dat accepteren? Zelfs iemand die erg ziek is kan het beschaafd houden. Dus ik vind dat je dat terug moet nemen.

Dat men in ons land bezig is met het aanleggen van een verzameling fagen is een feit en geen borrelpraat. Het zal echt geen antibiotica vervangen, dus waar maak je je druk om? Het is vooral handig als blijkt dat antibiotica niets meer doet vanwege resistentie. Verder zou je je boosheid op de wetenschappers kunnen richten die betrokken zijn bij de Nederlandse fagen"bank". Je trekt hun oordeel dat fagen nuttig zijn kennelijk in twijfel en die twijfel lijkt mij niet van een hoger niveau als mijn zgn borrelpraat. Ik zeg kort samengevat alleen dat het er is en dat ik dat een verstandig idee vind, voor als het ooit nodig is.

Tot slot: beterschap.

Kaaskopje

Dank voor je medeleven.

Als jij ooit in de verkoeverkamer tegen de chirurg zegt, ik heb liever dat u fagen gebruikt, geloof ik je (de man zal denken dat je maalt). Maar tot die tijd is dit zo'n vrijblijvend gezwets van leken die eens wat gelezen hebben dat mijn bloeddruk er van omhoog gaat.

Nou ja, naiviteit is een luxe, zullen we maar denken. Geniet ervan

Ad Hombre

Ik hoop dat ik er geen wedstrijdje persoonlijk leed van hoef te maken. Driekwart van mijn gezin had al dood en begraven kunnen zijn. Ik gebruik regelmatig antibiotica. Ik heb er niks tegen en ik hoop dat we er nog lang van mogen 'genieten'.

Nogmaals.... ik zei dat het niet in plaats van antibiotica komt, maar als alternatief voor als antibiotica niets meer doet. Volgens wetenschappers is de kans aanwezig dat dat ooit staat te gebeuren. Wie ben ik, ja inderdaad een leek en dus afhankelijk van wat wetenschappers daarover zeggen, om dat in twijfel te trekken? En ik heb de wetenschappers zelf aan het woord gezien.

Ik wacht nog steeds op dat je de titel van je reactie terugneemt.

Kaaskopje

Ok, ik neem het terug...

Ad Hombre

Dank je wel, dat waardeer ik zeer.

Ik wens u een spoedig herstel

en een lang en gelukkig verder leven, maar uw actuele toestand is geen reden om wild om u heen te gaan trappen. Laat dat maar aan mij over: ik kan dat beter dan u.

Ik heb er eerder al op gewezen, dat er tal van verhalen zijn over fagen en hun nut, maar weinig of geen degelijke wetenschappelijke studies. Om zulks vast te stellen, moet je geen expert zijn.

Zijn er hier mensen

die ooit weleens de tekst van de redes van Nobelprijswinnaars nalezen?
Bijvoorbeeld Flemming's aanvaardingsrede in 1945?
Of kwèkken we maar wat?

Yvan

#97 is dan wel weer heel erg grappig!
Overigens beterschap Ad, heel fijn dat je er nog bent. Ook fijn dat je de belediging weer introk.

Bennikki

Dankje. Misschien verklaart het een deel van mijn grumpiness ;-)

Ad Hombre o.t.

Even kort omdat dit eigenlijk niet de juiste topic is, maar... gaat het nu dus echt de goede kant op? Ook in hoe je je voelt? Of is dat nog belabberd?