geen vrolijk draadje - wachten op de apocalyps?

Mirreke

Ja, dat heeft Kaaskopje al uitgelegd, maar op een of andere manier maakt de reguliere medische wereld zich nog steeds flinke zorgen over antibiotica resistentie. Ik denk dat ze gewoon een beetje dom zijn ;-)

Dank Anne

Oh mooi Anne, een van mijn favoriete nummers.
In de tussentijd geniet ik zo veel mogelijk van al het moois om mij heen en ga ik niet zitten doemdenken.

Ad Hombre

Waarom zijn artsen onterecht bang voor resistentie?

Jij maakte problemen door onaardig te doen. Dat was vast niet de bedoeling van Wilgenkatje.

Problemen maken - daar hebben we niks aan

Wel aan problemen onder ogen zien en kijken wat er in ons vermogen ligt om ze aan te pakken. Ik denk dat ons vermogen beperkt is. Maar bijvoorbeeld de enorme hoeveelheid zwerfplastic - dat hebben we als mensheid echt zelf gedaan en dat moeten we aanpakken.

Rode krullenbol?

Eh? Heb je deze site verwart met een blog wat je bijhoudt ofzo?

Lastig

Ik was een half uurtje eerder ook hier en ik vroeg me om eerlijk te zijn ook af hoeveel mensen je lappen (nog) lezen Rode Krullenbol. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er zelf plezier aan beleeft en ik geloof ook best dat je zinnige dingen schrijft, maar... het is te lang, teveel. Het is zo jammer als je al je energie erin stopt, terwijl driekwart verder scrolt. Mijn titel is 'lastig' omdat ik het vervelend vind om kritiek te leveren, terwijl jij er zoveel tijd in steekt. Wat wil je duidelijk maken en kan dat in minder woorden dan je gewend bent?

Zelfbevrediging

Daar begint het een beetje op te lijken.

Ter info

Onder dit bericht volgen door mij gecorrigeerde versies van mijn eerdere bijdragen aan dit draadje.

De kabinetsformatie en het algemeen belang

Gewend als wij door toedoen van mijn moeder zijn aan stelselmatige kwaadsprekerijen ten aanzien van onze medemens, kijken mijn broers, zussen en ikzelf niet meer verrast op van een karaktermoordje meer of minder. Zelfs als het onze eigen persoonlijkheid betreft, die met valse praatjes zogezegd om zeep wordt geholpen! Al ligt dat doorgaans wel wat gevoeliger, uiteraard.

Het mag bovendien voor zich spreken, dat het voorbeeld dat zij haar kinderen geeft hun onderlinge sociale verhoudingen veeleer kwaad dan goed heeft gedaan. Onze er- en aanvaringen met elkaar hebben duidelijk gemaakt, dat vrijwel alles als argument kan dienen om de ander mee te stigmatiseren. Waar een wil is, is een weg; zo stelt het spreekwoord optimistisch vast. [zucht]

Let wel: over de vraag of zij moeilijk, zo niet onmogelijk in de omgang is, bestaat inmiddels al jarenlang consensus en dus geen enkele twijfel. De vraag hoe er het beste mee om te gaan, verdeelt ons echter. Lag het alleen maar voor de hand, dat wij hierdoor eveneens in een onderlinge concurrentiestrijd verzeild raakten over de vraag *wie* er het beste mee omgaat? Ik denk het wel.

Deze oorzakelijke keten mag een onontwarbare kluwen lijken voor wie er middenin (gevangen) zit. Uiteindelijk is het echter eenvoudig een kwestie van verdeel en heers. Precies zoals Geert Wilders het voor elkaar heeft binnen de huidige Nederlandse politieke verhoudingen! Met dien verschille, dat moeders binnen families van nature een belangrijker rol spelen dan deze politicus binnen onze parlementaire democratie.

Immers! Zeker zolang Wilders geen regeringsverantwoordelijkheid draagt, vertegenwoordigt hij slechts een deel van het electoraat en allerminst de belangen van iedereen. – Of zijn PVV nu de grootste partij van Nederland mag wezen, of niet. – Bovendien is het nog altijd de vraag in hoeverre hij de belangen van zijn aanhang nu behartigt en/of juist schade berokkent.

Zo bezien is het maar raar, dat hij de onderhandelingen ten behoeve van de kabinetsformatie als het ware heeft weten te gijzelen met het thema migratie als wapen. Terwijl VVD, CDA en D66 de handen angstig in de lucht houden, heeft GroenLinks weten te ontsnappen om nu machteloos aan de zijlijn te staan. Wat een nare impasse!

Maakt dit Nederland achterlijk, achter of anders? – Om eens de vraag aan te halen die prof. dr. Richard T. Griffiths van de Universiteit Leiden ooit aan de orde stelde ten aanzien van de economische geschiedenis van Nederland. – Ik denk: alle drie!

*Achterlijk* is het om het overzicht te verliezen en daarmee een goed zicht op de juiste prioriteiten. Wat is nu – terwijl de verkiezingen achter de rug zijn – belangrijker? Bangelijk inspelen op xenofobie of zo snel mogelijk de vaardigste handen aan het stuur? *Achter* loopt Nederland in vergelijking met andere West-Europese democratieën. Nergens heeft een extreem-rechtse vertegenwoordiger van een minderheid zoveel invloed op het politieke bestuur. *Anders* is het hier door het aantal politieke partijen. Nergens is het politieke landschap zo verkaveld.

De politiek loopt – zoals altijd? – weer eens achter de feiten aan: het volk heeft allang gesproken! Op de PvdA na zijn de gevestigde partijen gemandateerd om in alle vrijheid een brede coalitie aan te gaan. Als je de standpunten van de verschillende partijen ten aanzien van migratie op een rij zet, dan is het eigenlijk ondenkbaar, dat dit thema een onneembare hindernis zou (kunnen) vormen. En mocht één van de partijen zich op een ander punt buiten spel zetten, dan rest toch nog altijd de mogelijkheid van een minderheidskabinet?

Hebben informateurs Edith Schippers en Herman Tjeenk Willink dan misschien het paard achter de wagen gespannen? Of hebben de betreffende partijleiders, informeel gezegd, elkaar te weinig veren in de broek gestoken? Ik was er niet bij – gelukkig! – en kan dat dus niet beoordelen. Toch vermoed ik sterk, dat van beide geen sprake is geweest.

Het bijeenbrengen van vogels van diverse pluimage in één volière behelst nu eenmaal een tamelijk lastige klus, die de nodige tijd vergt. Het zal de betrokken politici allicht niet aan kennis, inzichten en vaardigheden hebben ontbroken. Ik vind het eerder getuigen van verantwoordelijk gedrag; gegeven de olifant in de Kamer die met zijn lange snuit waarschijnlijk maar al te graag het verhaaltje zou willen uitblazen.

Wil er een gezond kuiken uit het ei komen, dan moet je een broedende kip niet storen. Het is al erg genoeg dat overzee een politiek leider als een kip zonder kop hinderlijk haantjesgedrag vertoont! En voor wie denkt, dat een spreekwoordelijke ‘rijke stinkerd’ uit de pluimveesector, veevoerhandel of iets dergelijks dit lastige varkentje wel even zou kunnen wassen? Juist de ronduit verontrustende politieke instabiliteit in de VS van Amerika bewijst eerder het tegendeel.

Voor onze politici zit er niets anders op, dan te doen waar we hier zo goed in zijn: eendrachtig polderen. Al ben ik reuze benieuwd naar hoe mooi het nieuwe politieke landschap eruit zal komen te zien; ik gun hun van harte het vertrouwen en de tijd om dit karwei op een verantwoorde wijze te klaren.

Laat ze met het oog op het algemeen belang en met alle vakkennis in huis een schip bouwen dat zo sterk is als de Ark van Noach, waarop het vreedzaam toeven is. Als kind heb ik ervaren hoe het is om sloten, singels, boezems, vaarten, plassen, meren en de Noordzee te bevaren met een wankel en kwetsbaar rubberbootje vol met ruziënde gezinsleden. Dat was zonder meer een hachelijke onderneming.

Rode krullenbol

P.S.
Nog altijd vieren wij onze verjaardagen met elkaar. Zolang als we de invloeden van mijn moeder klein houden, kunnen de bijeenkomsten zelfs gezellig verlopen!

Armageddon

Gisteren was bijna (het begin van) het einde der tijden losgebroken in mijn tot ‘penthouse’ omgedoopte zolderetage. Mijn stille angst dat op een dag mijn familie me zou herkennen in mijn alter ego ‘Rode krullenbol’, bleek niet geheel gespeend van realiteitszin. Naar aanleiding van mijn laatste stukje werd ik eerst bedolven onder een lawine van telefoongesprekken. Vervolgens werd duidelijk, dat menigeen precies weet waar ik woon. Zo rond een uur of twaalf zat mijn hele huiskamer barstensvol.

Een door mijn moeder op touw gezette collectieve actie met als doel mij aan de schandpaal te binden? Tot mijn grote verrassing en opluchting leek daarvan geen sprake. Ze schitterde in afwezigheid en zou (nog) van niets weten; zo zeiden althans mijn familieleden. Allicht was het wél hun bedoeling om een hartig woordje met mij te spreken. Amai! Na afloop voelde zowel mijn hoofd als hart aan, als waren deze gegaard in een snelkookpan!

Het was mijn oudste zus, die als eerste van wal stak met het maken van verwijten aan mijn adres. Zij bezoekt de katholieke kerk (inmiddels) nog trouwer dan mijn moeder – die te slecht ter been is om deze wedstrijd te kunnen winnen – en stemt steevast op het CDA. “Je bedoelde zeker Jesse Klaver, op wie zogenaamd ‘karaktermoord’ is gepleegd? Wat ben jij toch een overgevoelig typ. Onze Sybrand doet er anders heel goed aan om niet met die gast in zee te gaan! Ten eerste passen die verwaande principiële scherpslijpers helemaal niet bij ons. Dat beseffen die lui trouwens net zo goed als wij. Bovendien zou het de ondergang van het CDA betekenen. Straks loopt al helemaal iedereen over naar de PVV of dat stelletje nieuwkomers op rechts!” Alsof ze daadwerkelijk onder schot stond, hief ze haar handen ten hemel.

Mijn iets jongere, hippe zus maakte handig gebruik van de gelegenheid om op het gezegde in te haken. “Ik vind juist dat Jesse Klaver een historische fout heeft begaan, door deze kans op regeringsdeelname voorbij te laten gaan.” Ook zij bleek zich zorgen te maken over de toekomst van de partij van haar voorkeur. “GroenLinks zal er zeker op worden afgerekend. Zoveel mensen met mij, die erop hoopten eindelijk onze principes niet alleen in onze eigen persoonlijke levens te kunnen toepassen, maar in de Nederlandse samenleving als geheel! Hoe moet het nu ooit nog daarvan komen?” Ook zij liet haar armen demonstratief de lucht in gaan. Door die beweging steeg de geur van wierook nog sterker op uit haar handgebreide gewaad.

“Ja hoor eens!” riep mijn communistische zus uit, die sinds het opheffen van de CPN SP stemt. “Snap dat dan! Links moet pas aan regeringsdeelname gaan denken, als de tijd daar rijp voor is. Of Jesse Klaver nu buiten spel is gezet door de rechtse partijen of zelf buiten het kabinet is gebleven wegens onverenigbare standpunten; het zal zijn partij en de linkse beweging bepaald geen windeieren leggen! Alleen met de *juiste* politieke visie komen we er; ooit.” Ze trachtte haar woorden kracht bij te zetten met het bekende socialistische vuistgebaar, maar stootte daarmee per ongeluk een lamp om.

Mijn oudste broer, nogal een moederskindje en dus aanhanger van de ChristenUnie, ving de lamp behendig op en was zo bijdehand om, nu alle ogen op hém waren gericht, de aandacht aan zich te houden. Hij bleek het van harte eens met Buma. “Lieve Heer! Een samenwerking aangaan met lieden die heulen met de vijanden van het christendom? Zoiets dien je als rechtgeaarde christen toch zeker ten enenmale principieel te weigeren?” En hij spreidde zijn handen open voor zich uit, als ware hij Jezus zelf of één van diens apostelen.

Gallisch reageerde mijn zwager, de zoon van een havenarbeider: “Laat je toch niet zo afleiden van wat echt belangrijk is! Hebben jullie dan niet door, dat die Tjeenk Willink de PvdA het kabinet in loodst? Droom maar lekker van een mooie toekomst! Maar naar het volk wordt toch nooit geluisterd.” Nieuwsgierig naar zijn mening over Geert Wilders, vroeg ik hem plagerig: “Maar door de PVV toch zeker wel?” Het mocht hem niet uit zak en as halen. Ook in Wilders stelde hij geen vertrouwen, zo biechtte hij op. En bijna onverstaanbaar murmelde hij nog iets over “die homo” Thierry Baudet.

Toen nam uiteraard de – mannelijke – partner van mijn broer Jerome het woord. In de kennelijke overtuiging dat Mark Rutte van de VVD ook homofiel is, verkondigde hij trots dat deze homo ons land nu toch al behoorlijk lang “verdomd goed” bij de teugels had gehouden. “Sommigen zetten hem weg als ‘neoliberaal’. Alsof hij overal marktwerking heeft geïntroduceerd. Dat is toch zo bezijden de waarheid! Weet wel: het UWV komt uit *zijn* koker. Als het van nieuwe verkiezingen zou komen, dan krijgt hij opnieuw mijn stem!” Even viel er een stilte waarin ons inwendige gegrinnik voor ons, beelddenkers, tamelijk goed hoorbaar was.

Had hij het in de gaten of niet? Jerome zette het suggestieve taalgebruik voort: “Ik wil niks zeggen, hoor, maar eigenlijk draait nu alles om Alexander Pechtold. Hij zit in een wippositie, want hij zal de doorslag geven met welke partij ‘het motorblok’ verder zal gaan. Alleen maar goochem van hem, hoor; dat hij let op het broodnodige evenwicht. Dat is zo belangrijk!” Even leek het erop, dat hij zich in de sportschool bevond alwaar hij aan bodybuilding doet. Demonstratief liet hij ons een denkbeeldige halterstang zien die in zijn krachtige handen lag te balanceren.

“Daar zeg je wat, krachtpatser!” begon mijn nogal apolitieke jongste zus, de yogalerares. “Daar doet hij inderdaad heel goed aan. Evenwicht! Dat is essentieel voor heel ons universum, tot in de kleinste elementen ervan. Een samenwerking tussen partijen die elkaar niet liggen? Dat zou nou zo ongeveer hetzelfde zijn, als wat ik wel eens zie bij mijn leerlingen. Die proberen dan niet vanuit de *ontspanning* yogahoudingen aan te nemen, maar vanuit prestatiedrift. Zo geforceerd! Dat is vragen om problemen. Echt!” En ze sloot af met een wijze uitspraak die wellicht ook in Delfblauw staat geschreven, ergens aan de wand van de toiletruimte van haar yogaschool: “Om je grenzen goed te kunnen bewaken, dien je te weten waar ze liggen!”

Het was mijn (aan de PvdA verbonden) oom Wim, die het gesprek weer zo snel mogelijk op de politiek bracht. Wat hij inbracht was overduidelijk ook niet vrij van partijpolitieke belangen. “Wil de jeugd toekomst hebben, dan grijpt Lodewijk Asscher deze kans om het vertrouwen van de kiezer te kunnen herwinnen met beide handen aan! Ik vrees oprecht, dat de PvdA reddeloos verloren is, indien de partij niet deelneemt aan het komende kabinet.” Een zwaaibeweging met zijn rechterarm over mijn eettafel visualiseerde zijn idee dat GroenLinks en/of de SP zijn partij electoraal zou(den) wegvagen.

Fel trok hij van leer: “Het een hinderlijke misvatting dat de verkiezingsuitslag zou aangeven, dat het Nederlandse volk het signaal heeft afgestaan, dat de PvdA voorlopig niet meer mag meeregeren. Alleen al het gegeven dat wij meer stemmen hebben gekregen dan onze concurrent binnen de huidige formatie, de ChristenUnie, is hiervan het bewijs.” Bij elke ‘dat’ had hij een priemende vinger naar voren uitgestoken. Na de derde – denk ik – kwam de gedachte in mij op om er even in te knijpen.

Dat heb ik overigens maar niet gedaan. Het zou immers de aandacht maar op mij hebben gevestigd; en ik vond het de hoogste tijd worden, dat iedereen – onverrichter zake! – weer zou vertrekken. Met een familie al even verdeeld als de rest van het electoraat tussen progressief en conservatief, is het op zich goed debatteren. Maar wat nu als zij zich zouden herinneren waarvoor zij eigenlijk kwamen? Dan zag het er voor mij al even somber uit, als voor schijnbaar vrijwel alle Nederlandse politieke partijen in dit spannende tijdsgewricht!

Door mee te werken aan een beleid waarmee je jezelf in de vingers snijdt, raak je voor je het weet – Al dan niet voor eens en voor altijd! – ‘besmet’. Juist iemand die zich in een minderheidspositie bevindt, heeft daar rekening mee te houden.

Rode krullenbol

Armageddon afgewend?

In de door Lotte Stam-Beese uit de grond gestampte ‘revolutiebouw’ waarin ik ben opgegroeid, had mijn familie reeds menigmaal meegemaakt dat de huiskamer overbevolkt raakte, alsook het podium voor redetwist. De Congregatie van de Zusters Dochters der Wijsheid – een hele mond vol – moest eens weten! De discipline en taalvaardigheid die hun nonnen mijn moeder bijbrachten, daar aan het Afrikaanderplein “op Zuid”, brachten teweeg dat ook vrijwel al haar kinderen verbaal nogal sterk uit de hoek kunnen komen.

Blij toe, dat mijn moeder zo verstandig was om ons ouderlijk huis eveneens te bestieren als een weeshuis en daartoe de nodige instructies had gekregen. Alleen al met de eenvoudige gedragsregel elkaar netjes te laten uitspreken, wist zij enige orde te scheppen in de chaos, veroorzaakt door onze – overigens door haar aangewakkerde – hang tot rivaliseren. Al leefden wij als katholiek gezin betrekkelijk geïsoleerd van de rest; het dagelijks (onder behoorlijk hoge sociale druk) oefenen in spreekvaardigheid leverde ongetwijfeld een belangrijke bijdrage aan onze uiteindelijke inburgering in de Nederlandse samenleving.

Haar geloofsfanatisme bracht mijn moeder ertoe vrijwel elk aspect van het menselijk bestaan te politiseren: van de wijdte van het armsgat van de zomertopjes van ons meisjes, tot het kapsel van mijn broers. Geen wonder dat haar kinderen zogeheten ‘politiek bewust’ door het leven gaan, alsook de nodige gevoeligheden kennen!

Bijna als de vluchtelingen in de kampen vanwege de Turkije-deal, zaten we nu al geruime tijd af te zien in mijn ‘penthouse’ zonder airco en deugdelijk ventilatiesysteem. Doordat de zon stond te branden op het dak boven ons, was het er stervensheet geworden. Vanzelfsprekend had niemand eraan gedacht een waaier mee te brengen. In plaats daarvan deden kranten, tijdschriften en handen als zodanig dienst.

Door de vele ‘squats’ van de dag ervoor zat ik al de hele tijd niet alleen in figuurlijke zin op hete kolen. Koortsachtig was ik aan het broeden op een voorwendsel hetzij vermetel plan, waarmee ik de zoete inval een eind kon toeroepen. “Hé! Laat jij je handen ook eens wapperen en doe eens iets tegen het onleefbare binnenhuisklimaat alhier!” schalde het opeens in mijn oren.

Als een donderslag bij heldere hemel kwam een briljant idee bij me op. Al die tijd had ik zelf óók een historische kans gemist! Het dak boven ons is sinds jaar en dag een duivendak; vol met prachtige Turkse tortelduiven van een naar een verzorgingsflat verhuisde buurman! “A man has got to do, what a man has got to do” klonk het kordaat door mijn hoofd, ook al ben ik dan een vrouw. En de, zo mogelijk nog fermere, slagzin: “Kennis is macht!”

In de wetenschap daarmee een nieuwe gemeenschappelijke vijand uit te nodigen, die dan mooi mijn plaats kon innemen, zette ik met herwonnen frisse moed de Velux dakramen wagenwijd open. Minstens drie duiven vlogen naar binnen! Hun paniekerige gefladder deed de gemoederen in eerste instantie nog meer verhitten. Nog meer lampen vielen omver en ook een ‘room diffuser’. Het verrukkelijke aroma van het door mij zelf gemaakte mengsel van etherische oliën dat ons tegemoet kwam, verwerd al snel tot een misselijk makende, adembenemende stank.

Maar ik had het kunnen weten! Mijn plannetje liep stuk op de koelbloedigheid van mijn oudste zus. Zonder rekening te houden met het betrekkelijk hoge aantal tere zielen aanwezig, draaide zij de eerste de beste duif die zij te pakken kon krijgen de nek om. In navolging van mijn moeder bracht ze het als een hygiënemaatregel. “Weg met die ratten van de lucht!”

Even moest ik terugdenken aan die ene keer, dat mijn moeder bij het zien van een muis stilletjes haar zakdoek uit haar schort te voorschijn toverde, deze in haar hand drapeerde en in een flits het beestje te pakken nam en dood kneep. In de tussentijd bleek mijn CPN-zus niet te willen onderdoen voor haar katholieke rivale. Ook zij nam er één te grazen. Alle andere duiven wisten gelukkig tijdig de weg naar buiten weer te vinden. Als de bliksem sloot ik de ramen weer. De Partij van de Dieren kon trots op me zijn.

Terwijl mijn ego tot een dieptepunt was gedaald, doordat mijn plan niet helemaal had uitgepakt als ik wilde, gingen mijn twee zussen stralend van zelfvertrouwen en dus goedgemutst zusterlijk koffie en thee zetten. De boventallige aanwezigheid van mijn familieleden formeerde sinds de ramen weer dicht waren reeds een merkbaar tekort aan zuurstof in de lucht. Dit proces zou nu aleen maar sneller gaan. Hoopvol vroeg ik me af, wanneer dan eindelijk de kritische grens zou worden bereikt en overschreden.

Ik zag, dat vrijwel iedereen er afgemat bij zat. Mijn activistische zwager was echter zo leep om de situatie aan te grijpen, te vragen naar de huurprijs van mijn appartement. Deze bleek – uiteraard – veel hoger dan iedereen had gedacht. Maar i.p.v dat ik erdoor in achting steeg, werd ik voor sufferd uitgemaakt. “Jij leert het ook nooit om je zaakjes goed te regelen!”

Vervolgens ondernam ik nog een heilloze (poging tot een) afleidingsmanoeuvre door weer te beginnen over de kabinetsformatie. “Wil de kar vooruit komen, dan moet er een nieuw en kleiner motorblok in; één zonder de VVD” orakelde ik. Hierin zag echter iedereen het belangrijkste vooroordeel dat zij naar mij koesteren, bevestigd. “Raaskal niet zo, tot domheid opgeleide zus! Begrijp je dan niet, dat er dan een veel te brede coalitie nodig is om een meerderheidskabinet te vormen? En de huidige tijd vraagt nu juist om sterk leiderschap!”

Beseffend te weinig voorwaarden te hebben gesteld aan hun komst, borrelden dictatoriale impulsen in mij op. Ik besloot mijn misschien wat vage ‘getuigenispolitiek’ te vervangen door heldere ‘Realpolitik’. Als zou ik geschikt zijn voor de positie van klimaatminister in het nieuwe kabinet dan wel invloedrijk oppositieleider, nam ik de op de kapstok belande, hippe handgebreide omslagdoek van mijn zus ter hand; hield deze veelzeggend in de lucht met de woorden: “Jullie komen er allemaal toch zeker wel uit, hè? Zonder een koutje te vatten?”

Rode krullenbol

Een lesje ‘klassenstrijd’

“Daar zit muziek in”; moet mijn oom Wim over de situatie hebben gedacht. Hij bleek zich bovendien te hebben beraden op de vraag hoe de juiste toon aan te slaan om de aanwezigen genadeloos recht in het hart te treffen. Terwijl de eersten al aanstalten maakten om de grens van mijn voordeur te passeren, hief hij plotseling het moralistische lied aan ‘Loop door’ van die zo stijlvolle vertegenwoordiger van het Nederlandstalige levenslied, Ramses Shaffy (

Ik schaamde me dood. Hoe had ik ooit kunnen denken, dat deze lieve oude man achter deze vervelende familie-interventie zou staan? Hij was nu juist degene met de meeste afstand naar mijn moeder en de door haar teweeggebrachte omgangsvormen! Daar waar mijn officiële ‘peter’ het naliet mijn zielenheil te beschermen, sprong hij in.

Met ons sociale leven op losse schroeven, was het op zich zo’n slecht idee nog niet om ons te herinneren aan het televisieprogramma ‘Op losse groeven’. Hoe vaak niet hadden we daar naar gekeken; met z’n allen daar in die Rotterdamse huiskamer? Het was een telkens weer uitgelopen in een uitbundig lachen, gieren, brullen! Dit keer had de muziek echter een tegenovergesteld effect.

De doelgroep had zijn boodschap aan zijn/haar adres maar al te goed begrepen. In plaats van beschroomd te reageren, zoals mijn oom had verwacht, ontstak de menigte in toorn. Ongehinderd door (enige vorm van) gewetensknaging. Op basis van wat zoal te berde kwam, begreep ik dat het einde der tijden zou worden voorafgegaan door de grote ‘Kladderadatsch’!

Met een nog grotere scherpte dan de tekst van ‘Loop door’ fileerden mijn (schoon)broers en zussen het door de partij van mijn oom gevoerde beleid. Opmerkelijk eensgezind lieten zij in een duizelingwekkende vaart argument op argument de revue passeren. Waar het allemaal op neerkwam? De PvdA had de historische fout begaan veel te weinig op te komen voor de middengroepen.

Zonder uitzondering hadden zij er de gevolgen van ondervonden: een continue dreiging om in inkomen te dalen, verslechtering van de werkomstandigheden, gebrek aan perspectief op lotsverbetering, prijswillekeur op de huizenmarkt en toegenomen bestaansonzekerheden in het algemeen. “En dan zouden wij de PvdA *dankbaar* moeten zijn?” sloot één van mijn zussen retorisch af. “Laat die partij zich eens serieus afvragen waarom zoveel kiezers er niet meer op hebben gestemd!”

Het opgeroepen, beklemmende beeld van een leven ‘always a minute away from tragedy’ deed me denken aan een salsanummer van de in New York doorgebroken Portoricaanse musici Hector Lavoe en Willy Colon: Calle luna, calle sol (

Mocht iemand op het idee komen mijn voorbeeld te (willen) volgen? Het is daarbij wél een vereiste om meer op het opzwepende ritme en de melodie te letten, dan op de tekst. Inhoudelijk lijkt dit lied namelijk best wel een beetje op het duistere ‘Loop door’. Beide liederen brengen aan de orde, dat mensen nog wel eens in aparte werelden komen te leven: de één in de zon, de andere in de schaduw.

Vormt het leven zelf wel vaker ‘music material’; bij het bitterzoete genre van het levenslied is dit natuurlijk bij uitstek het geval. Het mag dan ook geen toeval heten, dat van de volkszangers – in alfabetische volgorde – Vader Abraham, Marco Borsato, André Hazes en Linda Williams, ieder een lied heeft gezongen met de titel ‘Zo is het leven’! Of ze nu berustend van toon zijn of nadrukkelijk bedoeld als aanklacht; een flinke dosis levensliederen zou eigenlijk verplichte kost moeten zijn voor elke politicus. Ze hebben namelijk als buitengewone verdienste bij te kunnen dragen aan de broodnodige levenservaring.

Enfin; mijn oom en ik waren inmiddels ook weer een ervaring rijker, met de risico’s van het leven.

Rode krullenbol

Rode Krullenbol

Nou ja... ik meld maar even dat ik het niet lees. Je doet het blijkbaar echt alleen voor jezelf. Een monoloog, waarvan de lezer denkt... ik reageer niet, want anders komt er weer zo'n monoloog. Ik heb een vader die daar goed in was. Uren en uren hebben we hem aan moeten horen. Tegenspraak was niet de bedoeling en aan het eind van het liedje vond had hij waarschijnlijk het gevoel dat hij een goed gesprek gevoerd had, op academisch niveau, want dat was en is wel een vereiste van een goed gesprek. Hij leeft nog, mijn moeder ook. Beiden rúim 87. Ze moet echt een ontzettend engelengeduld hebben en ze heeft zich aangepast. Contact met de buren wil niet vlotten, want echt interessante gesprekken kun je er niet mee voeren.

Probeer nu eens kortere stukjes te schrijven. Echt, je schrijfstijl is leuk, dus zonde...

Net als Kaaskopje

Ik sluit me aan bij haar reactie. Reageer je ook even op onze kanttekeningen? Dat past bij een forum :)

Ter info (2)

Ik hou me aan de spelregels van dit forum, mede omdat ik deze van harte onderschrijf. In dit geval lijkt me regel 7 relevant: "geen meta-discussies - Discussies óver discussies (of over de manier van discussiëren) zijn niet toegestaan."

Oké, excuus

Al zie ik in deze fase van de draad geen discussie ;)

En ik

Heb steeds het gevoel dat er een geheime boodschap in de schrijfsels van Rode Krullebol staat, die ik alleen kan vinden als ik alle verhalen aandachtig lees en probeer te doorgronden. Misschien dat ik met de verborgen informatie de apocalyps kan voorkomen?

Ik vermoed een zekere mate van ASS bij onze krullenbol, in gestaag toenemende mate nog wel.

Als ik eerlijk ben

Doe ik met het type blogging post hetzelfde als met de advertenties: accepteren dat het erbij hoort en er langs scrollen. Maar ik kan me voorstellen dat iemand als rode krullenbol liever zou hebben dat het gelezen wordt en ik hoop daarom dat anderen wel van de epistels genieten. Zo niet dan hoop ik dat het schrijven ervan veel voldoening geeft :)

Rode Krullenbol

Ik doe niet mee aan de diagnose-stelling van Ad Hombre, dat wilde ik ook zeker niet uitlokken, discussiëren is misschien ook niet nuttig, omdat je anders in een welles nietes kunt verzanden. Het was een vraag, naar aanleiding van mijn eigen gevoelens die bij mij boven komen als ik jouw schrijfsels tegenkom en de gevoelens van anderen die hetzelfde lijken te ervaren als ik. Daarom jammer dat je niet op de vraag in gaat. Ik neem je bijdragen dusdanig serieus in positieve zin, dat ik je op het effect van je lappen tekst wilde wijzen, maar als jij het gewoon prettig vindt om van je af te schrijven zonder respons te krijgen... prima. Ik heb zelf ook de eigenschap dat ik het niet tot een minimum aan regels kan beperken, maar zelfs ik heb mijn grenzen .

Verwijdering "redactionele correcties"

Beste forumdeelnemers,

Rode krullenbol had een aantal bijdragen geplaatst met daarop "redactionele correcties" Om het overzicht te bewaren heb ik aangeboden de oude bijdragen te verwijderen en zij heeft de juiste versie geplaatst. Volgens mij is het nu weer beter te volgen.
Voor iedereen, het is voor mij makkelijker als u de complete correcte versie nog een keer plaatst als u een fout ontdekt in een eerder geplaatst bericht. Als u alleen de betreffende fout in een nieuw bericht vermeldt moet ik de fout opzoeken, corrigeren en het nieuwe bericht verwijderen. Met een nieuw, correct bericht hoef ik alleen het oude, verkeerde te verwijderen.
Verder is discussie over een bijdrage prima natuurlijk maar zoals in forumregel nr 7 staat, geen discussie over discussies. Dat is hier niet aan de orde.
Met vriendelijke groet.

Heidi Sour
Forumbeheerder Ouders Online
[email protected]

Angela

Dat noemen ze nou een Freudiaanse verspreking

Toch niet Ad

De ene heb ik ooit in het echt gezien en de ander heeft haar leeftijd onthuld. Dat en verdere, ooit onthouden informatie, maakt het geen Freudiaanse verspreking :-)

Prada

Ik dacht aan een asssociatie met 'de beuk erin'...

Over het tarten van het lot

Nu de ene grijze eminentie – oom Wim – op zijn nummer was gezet door de (schoon)kinderen van die andere – mijn moeder – , maakte hij zichtbaar aanstalten om te vertrekken. Zwijgend schoof hij zijn getaande handen richting de knieën, terwijl hij enigszins naar voren boog. Uit zijn houding sprak naast de intentie om op te stappen eveneens een mengeling van ergernis, teleurstelling en misschien zelfs moedeloosheid. Alleen al om hem te bedanken voor zijn poging het voor me op te nemen, vond ik het de hoogste tijd om ook eens vrijelijk mijn zegje te doen.

Al te lang had ik mij in een onnatuurlijke spagaat bevonden. Het sprak immers alleen maar voor zich, dat ik mijn paranoïde grondhouding naar mijn familieleden almaar bewaarheid zag! – Daar kende ik hun toch zeker goed genoeg voor? – Maar sinds wanneer had ik me al te veel aangetrokken van hun eeuwige betweterige commentaren? De defensieve reflex waar ik die middag onwillekeurig in was geschoten, was niet anders dan een mij wezensvreemde capriool; zo bleek (ons) maar weer eens. Als het erop aankomt, snelt mijn ware aard naar het oppervlak als een kurk in water.

“Op het gevaar af over te komen als een over het paard getilde moraalridder ”, begon ik voorzichtig; “Is het niet wrang dat op deze manier vooral de PvdA wordt afgestraft door het electoraat? Hoezo kan de VVD nu ‘gewoon’ doorgaan, alsof er niets is gebeurd? Alsof deze partij geen inbreng heeft gehad in het beleid dat tot zoveel onvrede heeft geleid! Nu gaat de VVD nota bene verder met het CDA; een partij die al eerder door de kiezer terecht is gewezen! Is iedereen zo kort van memorie, dat men dit nu al is vergeten? En is dit dan de manier waarop we in Nederland de kloof tussen burger en politiek denken te overbruggen?” Bij wijze van uitnodiging tot respons keek ik uitdagend de kamer rond.

Ik zag dat mijn oom, voor zover dat nog gaat op zijn leeftijd, moeizaam zijn ruggengraat weer rechtte. “Lieve schat. Het collectieve geheugen mag soms één grote gatenkaas lijken; maar neem van mij aan: uiteindelijk is het allemaal één groot politiek spel! Mark Rutte doet het voorkomen, dat met D66 en de ChristenUnie in het kabinet ook het progressieve deel van de Nederlandse bevolking voldoende vertegenwoordigd is. Hij weet echter maar al te goed, dat men daar in linkse kringen heel anders over denkt. Laat ik liever niet nog een dolkstootlegende in het leven roepen, maar klaarblijkelijk heeft hij er geen enkel probleem mee om een grote minderheid ‘rücksichtslos’ aan de kant te schuiven. Ik vermoed zelfs dat de man er een geweldige machtskick aan ontleent.”

“Maar dat is toch verschrikkelijk!” bracht mijn hippie-zus ontsteld uit. “Wij ons maar blind staren op de dreiging van extreemrechts ... Zitten we hier straks met een dictatuur van de meerderheid! Dat kan het vertrouwen in de democratie toch alleen maar verder ondergraven?”

“Niet zo naïef, zus” bracht onze revolutionaire bloedverwante in. “Laat het een historische les zijn. Om van binnenuit het systeem de scherpe kantjes van het kapitalisme af te slijpen? Dat gaat hem dus echt ‘never’ nooit worden, hè. Dat hebben mijn kameraden en ik altijd al geweten!” Tot mijn ontsteltenis wisselde ze meteen na haar woorden een trotse, vastberaden en vooral ook vertrouwelijke blik met de rebelse schoonbroer die naar alle waarschijnlijkheid PVV stemt. “Amai! Het politieke spectrum is inderdaad geen lijn, maar een cirkel!” schoot het pijnlijk door mijn hoofd.

“Dat is nu precies waarom ik vind dat de ChristenUnie niet moet deelnemen aan een kabinet Rutte III!” verkondigde mijn oudste broer. “We zullen er slechts dienen als een schamel doekje voor het bloeden. Het is niet alleen op het punt van euthanasie en abortus dat het onvermijdelijk zal botsen. De Almachtige heeft ons de opdracht gegeven zorgvuldig om te springen met Moeder Aarde. Veel te veel liberalen malen daar niet om. Juist hun onbegrensde geloof in het kapitalisme heeft in het verleden al veel te veel milieuschade met zich meegebracht.”

“Blij toe dat jullie het lot van de mensheid niet in de handen willen leggen van een opperwezen! Die last moeten wij toch echt zelf dragen!” sprak mijn broer Jerome, de atheïstische gewichtheffer. Zedeprekerig van toon vervolgde hij met zijn hand op zijn hart : “Mijn lichaam? Dat is mijn tempel. Ik eet en drink daarom vrijwel alles biologisch. Ook al mijn voedingssupplementen zijn ‘organic’, hoor. Ik doet niet aan gif. Niet in onze tuin, maar al helemaal niet in mijn lijf. Alcohol, tatoeages en anabole steroïden? Alle Jezus! Ik doet liever zonder. Ech wel! Dachten maar meer mensen zoals mijn. Dan zou de wereld er heel wat beter aan toe zijn!”

Terwijl ik naar hem luisterde, viel me op hoe helder hij uit zijn blauwe ogen keek, daar boven dat mooie, fitte, massief gespierde lijf van hem. Zijn partner kwam onverwacht met een energieke, rechtse kwinkslag uit de hoek: “Zeg Jerommeke? Je moet de politiek in gaan; net als Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië! Alleen een zwaargewicht als jij kan immers genoeg tegenwicht bieden aan onze nationale Donald Trump?” En om het smalende karakter van zijn uitspraken te onderstrepen, sloeg hij pontificaal met zijn rechterarm op zijn bovenbeen; alsof hij in een deuk kwam te liggen door toedoen van zijn eigen grap.

Mijn broer liet zich echter niet overtroeven. Kort maar krachtig zette hij uiteen waarom hij vond dat een coalitie tussen VVD, CDA, D66 en CU een “regelrecht” monsterverbond zou zijn. “Die lui kennen nu wel een meerderheid vormen, maar hoe denken ze te kunnen samenwerken? Vergeet niet: D66 en VVD ... ChristenUnie en CDA ... het zijn van meet af aan elkaars rivalen!” Met deze verwijzing naar de ontstaansgeschiedenis van D66 en CU – beiden opgericht als een alternatief op de bestaande partijen – logenstrafte hij een belangrijk vooroordeel naar (in academisch opzicht) niet al te hoog opgeleide topsporters, als zouden deze geen van allen beschikken over politiek bewustzijn.

Het volk en de elite! In een dynamische samenleving als de onze wisselen ze op curieuze wijze van samenstelling; mijmerde ik bij mezelf. “Hee!” wierp ik spontaan de groep in; “Weten jullie nog hoe het Joop den Uyl is vergaan in 1977? Overspeelde hij niet zijn hand als gedoodverfde premier van Nederland, waardoor hij die post tegen alle verwachtingen in misliep en zijn PvdA zelfs buiten het kabinet bleef?” Jerome ving het lukraak door mij opgeworpen balletje behendig op. “Ja! En Mark Rutte doet dat nu eigenlijk ook, met zijn buitenspelval naar links Nederland!”

Ogenblikkelijk begon zijn wederhelft hoofdschuddend over “een stelletje slechte verliezers”, maar hij werd tamelijk bruusk onderbroken door mijn hippe zus. “Nee ... je man heeft gelijk!” sprak zij zalvend, terwijl ze een hand op zijn onderarm legde. “Wil een democratie goed functioneren, dan houden de machthebbers voldoende rekening met minderheden. Uiteraard zie ik Mark liever niet premier blijven. Maar als het dan zo nodig moet? Dat Rutte III? Laat hem dan hoogstens een minderheidskabinet leiden! Het parlement zal daarmee automatisch een zwaarwegender rol spelen. Dat zou ook een manier zijn om burger en politiek dichter bij elkaar te brengen.”

Plotseling stond mijn andere linkse zus op uit haar stoel. Met een opmerkelijk rechte rug en een spottende blik in haar ogen begon zij een lied te zingen dat ik Adèle Bloemendaal ooit heb zien voordragen bij Sonja Barend: “Recht naar de kroegen en de wijven”. Ook een manier om het lot te tarten.

Rode krullenbol

Zie: