Druk, druk, druk Is dat nou echt?

Nare mensen

Nare mensen heb jij in je omgeving.

Zou het helpen als je standaard antwoorden bedenkt, dooddoeners. Die je kunt gebruiken als ze zo vervelend tegen je doen?

Wij hebben een kind met een psychische stoornis en ik heb een aantal van die zinnen. 'Hij heeft er zelf ook niet om gevraagd.' 'Hij heeft er zelf meer last van dan wij kunnen bedenken.''Het is voor hem moeilijker dan je denkt. Zelfs als je denkt het zal wel moeilijker zijn dan ik denk, dan nog is het moeilijker dan je denkt.'
Als ze nog vervelend waren zei ik weleens iets als: 'Wat wil je nu van me? Wil je bewijs hebben dat hij zich echt beroerd voelt? Zal ik het dossier van de arts bij mij gaan dragen, zodat ik het kan aantonen? Je mag me echt op mijn woord geloven hoor. Vertrouw me maar.'

Daar worden mensen wel stil van, als ze hun oordeel alweer klaar hebben.

Ik las hier ooit eens: Zij die oordelen weten niet. Zij die weten, oordelen niet.

Dat soort dingen helpen mij wel om mezelf minder open te stellen. Om mezelf wat af te schermen van de mensen om me heen.

Maar goed, ik kan van mezelf altijd heerlijk alleen zijn. Ik denk nog steeds wel eens: als ik groot ben, wordt ik een kluizenaar. Maar ja, dat is mijn dingetje.

Heb je mensen in je omgeving waar je wel wat aan hebt? Die je wel steunen? Die je wel geloven? Als ik jou was, zou ik me daar op gaan richten. Niet de barbaren bekeren, maar je richten op de mensen waar je energie en liefde van krijgt. Soms zijn dat overigens mensen waarvan je het niet verwacht had. Is mijn ervaring.

Ik herken het helemaal.

Ook hier chronisch ziek, daarbij ook alleenstaand, kinderen met een diagnose en een familie die het allemaal beter weet. En geen vangnet.
Ik heb me ook altijd onder druk gezet gevoeld en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging toch mee te doen, maar niemand die me dan thuis zag huilen van oververmoeidheid terwijl de kinderen elkaar nog net niet de strot afknepen vanwege hun stoornis.
Tot ik echt heel erg ziek werd. Toen heb ik geleerd meer op mezelf te passen en vooral: géén verklaringen meer geven. Zoals anderen hier ook zeggen, een simpel "nee, lukt niet" of "ik heb dan al iets" (en ook een "vandaag lig ik in bed want dat heb ik nodig" is "iets").
En afstand nemen. Dat kan heel eenzaam worden, vooral als je oude vriendenkring van die doorzetters en multitaskers zijn.
Maar geleidelijk leerde ik mensen kennen die het wél begrijpen (ook zonder uitleg). Pas toen ik afstand kon nemen van de mensen die me opjoegen, en ik mijn grenzen ging respecteren, en pas toen ik mezelf niet meer verplicht voelde overal een verklaring voor te moeten geven, pas toen kwamen die mensen in mijn leven.

Sterkte en laat je niet gek maken. Mensen mogen pas oordelen als ze een week in je schoenen hebben gelopen, en ik weet zeker dat de mensen die het het best denken te weten nog niet eens een uur op je kind willen passen als je een rotdag hebt.

Zennie

Ah, maar dat is dus een heel ander verhaal. In jouw eerdere postings lees ik namelijk alleen maar over dat andere mensen het druk hebben, en dat jij daarom het gevoel hebt dat dat een status-ding is en jij niet meer durft te zeggen dat je het niet druk hebt. In jouw eerdere berichten lees ik alleen maar dat jij 'voelt' en 'denkt' dat anderen over jou zouden vinden.
Neemt niet weg dat de oplossing nog steeds bij jou zelf ligt. Je zult al die mensen niet kunnen veranderen. Wat je wel kan doen, is op een andere manier omgaan met jouw omgeving. Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet. En dat zul je zelf moeten doen. Het is heel naar als je veel wind ervaart, maar wij kunnen die wind niet voor je wegnemen.
Je schrijft: "Mensen snappen gewoon niet dat ik wel kan wandelen (kost toch ook energie en tijd) maar niet voor in drukke klas kan helpen (en daar kun je gewoon bij zitten!).
Zelfs niet als je het uitlegt"
Ik las een keer deze mooie uitdrukking: Never explain. Your friends don't need it and your enemies don't believe it. Misschien heb je er wat aan.

Steun tja

Eerlijk gezegd krijg ik niet erg veel steun. Het zit ook heel erg in de familie-cultuur; doorgaan ook al ben je ziek. Hand op houden is iets om je diep voor te schamen. En een dokter ga je alleen naartoe als het echt niet anders kan.

En ik zou ook meer om steun moeten durven vragen. Maar na een nee durf ik al niet meer.

Met mijn man een erg zware tijd gehad. Ik heb op een gegeven moment wel ge-eist: Of je toont begrip en handelt ernaar, of ik ga weg.

Maar ik heb nog best veel mazzel met twee gezonde en rustige kinderen:) En een man die dus zijn deel in huis op zich neemt, weliswaar na wat aandringen. Ik tel mijn zegeningen.

Wat me de laatste tijd gewoon opvalt is dat iedereen maar door raast en er zo trots op is. En hun opmerkingen maken mij dat ik me zo nutteloos en overbodig voel.
En dat ziek zijn geen excuus mag zijn.
Ik probeer er boven te staan, maar ik vind dat zo lastig.

Heb overigens ook al een poos psychologische begeleiding, maar dat is in mijn familie helemaal iets om je dood voor te schamen. Naast mijn man weet alleen mijn moeder het. En mijn moeder trok echt wit weg toen ik het vertelde en zei "je bent toch niet gek!" en "denk erom dat je dit niemand vertelt". Ze vond dit vooral erg voor zichzelf, en dit vind ik dus erg...

Maar nu ga ik erg off topic...

pubermoeder

Ik vind je posting erg waar.
Ik hoop ook vurig dat ik er spoedig naar kan handelen.

Sorry dat ik je op het verkeerde been zette. Ik wil blijkbaar zo krampachtig mijn gezondheid niet als troef gebruiken, dat ik het zelfs niet gebruik als het belangrijk is.

Komt ook voort omdat ik het verwijt een paar keer heb gekregen dat ik mijn gezondheid gebruik om dingen niet te hoeven doen.
Dat vind ik zo naar.

zennie

het is geen troef. Het maakt het verhaal gewoon compleet!

Zelf gewoon ook zeggen

Volgende keer dus ook gewoon zeggen "nee ik kan niet, druk,druk,druk". (en niet uitleggen waarmee uiteraard)
Gaat hun toch niet aan dat dat betekent 'ik moet dat boek nog uitlezen, of ik wil nog wandelen in het park'
Hier zijn de kinderen al van de lagere school af en ik deed ook niet veel op school hoor, had er gewoon geen zin in en was altijd een beetje pissig van het gemak waarmee ouders maar ingeschakeld werden. Ik herken dat ook helemaal niet van mijn lagere schooltijd, toen zag je ook niet allemaal leesouders, overblijfouders enz.. en daar liep het ook gewoon. Dus ik had altijd het idee, dat als je als ouder maar blijft meehelpen, je het probleem in stand houdt, ze hoeven het dan namelijk niet zelf te doen of een betaalde kracht in te huren. (wellicht stuit ik nu wat leerkrachten tegen de borst)
Ik koos altijd wel iets uit om me nuttig te maken (vaak was dat met de auto ergens heen rijden, kamp ofzo, of een schoolreisje) de rest van het jaar deed ik niets. (en als ik heel soms iets deed, dan zocht ik wel iets uit wat ik niet zo naar vond om te doen) Bijv. de theedoeken wassen (ook zo raar, heb ik mijn ouders nooit zien doen voor mijn lagere school)

theedoeken

werden vroeger gewassen door een van de vrouwelijke leerkrachten. En meer van dat soort zaken, dat was toen heel normaal. Weet ik omdat mijn vader basisschooldirecteur was. Al die extra activiteiten die er nu zijn en waarvoor je moet rijden of helpen etc, die waren er veel minder (niet). Overblijf ook niet. Er liepen twee moeders op school: een gaf handwerken en een deed het "documentatiecentrum". Op de een of andere manier konden wij gewoon met 30 kinderen en 1 leerkracht knutselen zonder ouderhulp?

Ach Zennie

Wat een vreselijke mismatch tussen jouw familiecultuur en situatie. Laat los joh, al die (voor)oordelen, jij mag dan chronisch ziek zijn maar zij denken chronisch beperkt! En dat is moeilijker dan het lijkt (knipoog).
Iedereen heeft zijn eigen agenda en tempo. Ik ken ook mensen die met drie uur slaap afkunnen en naast een carrière allemaal waanzinnige hobby's op na houden. Fijn voor hun (of niet). Maar geen twee mensen zijn gelijk dus so be it.
Wat bij mij opkomt is de vraag hoever je zelf bent in je acceptatieproces?

Druk ja

Met 4 dagen werken, 2 jonge kinderen, een man die werk met 2 uur reistijd per rit, een hond en een kat, 2x in de week fysio en de huishouding erbij....ja ik ben dan zo iemand die het druk heeft. Zelf merkte ik wel als ik dan zei dat ik een avond lekker thuis was dat mensen zeiden "oh, dan kunnen we afspreken!". Lief, maar niet de bedoeling dus zeg ik maar dat ik het druk heb om ook mijn geringe uurtjes relaxen thuis te kunnen behouden.....Vind ik het erg dat ik zo druk ben? Ja zeker, maar even niets aan te doen en in geval van echte vriendschap zou dat ook geen probleem moeten zijn....

Zennie

Kun je ook niet een beetje begrijpen dat mensen het wellicht écht niet snappen als je in de klas op een stoel kunt zitten om mee te helpen maar dat niet kan doen en ze je dan zien wandelen in het park? Het is dan in hun ogen geen kwestie van tijd of lichamelijk probleem.

Let wel: ik weet dat het jou blijkbaar niet lukt maar snappen zij dat wel en vind je het niet een beetje logisch dat ze het niet begrijpen?

zennie

Toen ik tijdens een minder fijne periode in mijn leven ook zulke akelige verwijten kreeg (ik zou de situatie misbruiken om niks te hoeven doen), gaf iemand me deze quote: "Never explain - your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway."

Jij bent niemand verantwoording schuldig. Ook al ben je kerngezond, zelfs dan ben je niemand verantwoording en uitleg schuldig.

Een andere quote, beetje kort door de bocht maar wel met een kern van waarheid, van Jimi Hendrix: "I'm the one who's got to die when it's time for me to die. So let me live my life the way I want to."

Zolang je niemand kwaad doet trek je gewoon je eigen plan. En je familie? Ach, je vrienden kun je kiezen, maar je familie niet

Sterkte ermee!

Hortensia en dingen uitleggen

Je hebt gelijk: je HOEFT niemand iets uit te leggen.

Toch denk ik dat het soms wel handig is als je wel iets uitlegt. Als het bijv druk is op je werk en collega's werken allemaal over, of door in hun lunchpauze, en jij neemt wel gewoon een half uur lunchpauze (omdat je dat nodig hebt), dan KAN het toch heel handig zijn om je collega's uit te leggen: Jongens, ik zie dat we het allemaal onwijs druk hebben en dat jullie allemaal overwerken/ doorwerken in jullie pauze, maar echt, ik moet gewoon na zoveel uur een pauze nemen, ik trek het niet om aldoor door te gaan. Dus hopelijk hebben jullie daar begrip voor."

Ik zeg niet dat iedereen daar dan begrip voor heeft, maar sommige mensen zullen allicht milder op je reageren dan als je gewoon vertrekt zonder iets te zeggen en te doen alsof je neus bloedt. Hoe erg je het ook nodig hebt. Mensen kunnen immers niet gedachtenlezen, zijn niet helderziend, en dan kan het wat raar overkomen.

Wat een reacties alsnog; fijn

Als iemand zonder uit te leggen opstapt dan kan ik me wel wrevel voorstellen. Maar ik ben juist wel van het uitleggen en ik zal nooit zomaar weglopen ofzo.
Maar een klas met 30 drukke kinderen is toch echt veel zwaarder dan wandelen, behoeft dat uitleg? Dat hou ik geen hele dag vol in ieder geval.

En tja de mismatch tussen mijn situatie en mijn familie / vriendenkring. Het is hier echt heel erg taboe om niet mee te kunnen draaien met de maatschappij. Meerdere familieleden vinden dat uitkeringen helemaal afgeschaft moeten worden; zeker vanwege ziekte; allemaal aanstellers! En werkloos zijn: eigen schuld! Er is werk zat als je maar wil! Dat er steeds meer mensen onvrijwillig thuiszitten en zich suf solliciteren dat willen ze niet weten.

Dit roepen ze echt aan de lopende band.

En dat maakt het voor mij sowieso lastig om maar te durven zeggen dat ik nooit meer 100% zal kunnen werken. Niet iedereen weet dat ook; ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor; ik durf nu ook bijna niet meer op een doordeweekse dag te gaan lopen...

En dat maakt accepteren voor mij ook lastig inderdaad.
Dat ik ziek ben op zich kan ik nog mee leven (ik kan er oud mee worden dus wat zeur ik nou!?). Maar dat ik niet meer 100% nuttig ben dat voelt zo vervelend.
Ik heb ook lang geprobeerd wel vol te houden en alles te blijven doen, maar daar pluk ik nu wel de zure vruchten van want dat is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van dat de schade zo groot is dat ik nooit meer helemaal fit ga worden.

Is natuurlijk helemaal eigen schuld, ik was er zelf bij toen ik me forceerde, maar de druk om maar door te gaan heeft zeker meegespeeld, en dat maakt acceptatie zeker niet makkelijker.

En Hortensia opmerkingen als dat ik de situatie misbruik om niks te hoeven doen; dat is zo herkenbaar en zo pijnlijk!
Helaas is dus de klassenmoeder die zo'n verhaal heeft rondgestrooid, en ineens praatte niemand meer met me. Leuk als je dan bij een voorstelling op school van je kind komt en iedereen mijdt je als de pest. Zo erg dat het mij kind zelfs opviel.
Gelukkig was er een moeder die wel naar me toekwam en me vroeg wat er was; dat is nu ook een vriendin van me geworden.
Helaas wordt er echt super veel geroddeld op school; zo rottig vind ik dat.

zeker niet

"Maar een klas met 30 drukke kinderen is toch echt veel zwaarder dan wandelen, behoeft dat uitleg? "
Nee! Dat behoeft echt zeker geen uitleg, natuurlijk is dat veel en veel zwaarder. Ik mankeer niets en kan het ook niet volhouden, zo'n klas een hele ochtend.
Geroddel op school/schoolplein, daar zouden ze een hele soapserie over kunnen volschrijven. Later (ik nu dus) kijk je erop terug en vraag je je af waar je je druk over maakte. Neemt niet weg dat het op het moment zelf erg vervelend is. Die klassenmoeder lijkt wel zo'n soort "Queen bee" in een amerikaanse highschool serie.

Niet iedereen weet dat ook; ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor; ik durf nu ook bijna niet meer op een doordeweekse dag te gaan lopen...
Als jij doordeweeks loopt in het park of in het bos (wat gewoon je goed recht is!), en iemand heeft daar iets op aan te merken, betekent het toch dat degene die jou ziet ook op dat moment in het bos, of in het park is? Of werken ze allemaal in groenvoorziening en zijn ze aan het werk als ze jou zien lopen?

Nou Caton

Hier in de buurt (polder) kun je eigenlijk alleen maar wandelen door het dorp of over de dijk en polderwegen. Dan zie je iemand echt van kilometers afstand lopen.

Het is trouwens wel heerlijk wandelen, door de polder, heerlijk hoor, die mooie luchten boven je.

Schoolpleinterreur, wannabevrienden en dramfamilie

Oei, zo herkenbaar, die schoolpleinterreur, zoals ik het noem! Ik heb het ook meegemaakt. Zo ongelooflijk kinderachtig als volwassenen iemand gaan doodzwijgen omdat die niet genoeg naar hun pijpen danst! Maar het bestaat, helaas, en het komt vaker voor dan je denkt. Stenna zegt het heel goed: een Queen-Bee. Het zijn maar enkele moeders met een hele sleep aan "aanhang", meelopers die bang zijn dat ze het volgende slachtoffer zijn als ze niet braaf meelopen. Ik vraag me af of er al eens serieus studie is gemaakt van zo'n schoolpleincultuurtje.

Laat dat los. Je hoeft er niet bij te horen.

En wat je familie betreft: sommige mensen hebben zo'n plaat voor de kop, daar kom je nooit doorheen. Ze zullen je nooit begrijpen, vraag dan ook nooit om begrip. Lieg desnoods enkele uren bij je werkelijke werkuren en hou de schone schijn maar op voor je eigen gemoedsrust.

Ik wil niet teveel privézaken vertellen, maar ook ik ben ooit te ver over mijn grenzen gegaan omdat dat van me verwacht werd. De schade is helaas blijvend gebleken. Ik heb daarmee wel geleerd dat diezelfde eisende buitenwereld daar geen dankjewel voor de moeite voor zegt. Ik heb wel geleerd wie er toen wél voor mij waren. En die zijn me vele malen dierbaarder dan niet-begrijpende familie, de schoolpleinmaffia of wannabe-vrienden die opeens heel stil werden toen het tijdelijk slecht met me ging.

Het was best een schok die niet zonder tranen is verlopen, maar sindsdien houd ik een soort oppervlakkige "ja, hoor, het gaat goed, hahaha, drukdrukdruk he!" in stand. Ik hou ze maar in de waan en beperk het contact verder. Zij hebben hun wereldje, ik het mijne.

Het was niet makkelijk. Mijn eigen ideaalwereldje was zo gericht op die mensen dat ik helemaal opnieuw heb moeten uitvinden hoe mijn échte wereldje was. Met beperkingen, ja, die niet in mijn oude kringetje thuishoorden. Maar ook met uitdagingen en nieuwe mogelijkheden. Zoals het ontstaan van een nieuwe groep vrienden. Misschien niet zo groot, succesvol en bruisend als mijn oude groep, maar hén hoef ik niets uit te leggen. Ik voel me er veilig.

En de familie? Op zich valt het bij mij mee, op één persoon na met een erg uitgesproken (starre) mening. Ik heb geleerd dat ik zelfs zijn goedkeuring niet nodig heb. Ik jok wat over wat ik doe (altijd méér dan ik werkelijk doe) om discussies te voorkomen, knik braaf ja en amen en hou het verder comfortabel oppervlakkig, en denk: "Ach, hij weet niet beter."

Maar het is een lange weg met veel tranen, een naar opgejut gevoel in jezelf (andermans oordelen blijven altijd langer hangen dan andermans complimenten, heb je dat wel eens gerealiseerd?), een gevoel van falen...

Tot je leert dat jij op jouw manier er ook toe doet. En dat dat gebral van "er is werk genoeg en ziekte is aanstellerij" in feite gewoon alleen maar het verbaal verplaatsen van lucht en geluid is.

Tegenover elke schoolplein-queenbee, wannabevriend en dramfamilie staan mensen die het wél begrijpen en geen uitleg nodig hebben. Zij vreten geen energie. Maar vaak worden ze overschaduwd en dat is zo zonde!

Ik moest goed ziek worden voor ik ze zag. En realiseerde me dat ze er al veel langer waren. Maar ik had alleen aandacht voor dat schoolplein en die familie, al mijn energie ging daarheen.

Achteraf zeg ik: wat zonde...

Mensen

Vrijheid is een fundamenteel recht.

Dit geldt ook voor het indelen van je tijd en je keuze iets wel of niet te doen.

Als je jezelf laat manipuleren door gedachten die anderen hebben, of zouden kunnen hebben, geef je een deel van je vrijheid op.

Leef je leven zoals je dat zelf wilt en goed vindt, je hebt er maar één!

Ga lekker wandelen!

nachtuil

Ook ik woon in de polder en ook ik wandel er regelmatig.

Maar ik wens me niet te verstoppen. Als men graag aannames doet, mag men ook aannemen dat ik misschien wel onregelmatig werk en net vrij heb. Of pauze heb.

Maar eigenlijk gaat het niemand een klap aan waarom ik midden op de dag een wandeling maak. En wie daar een oordeel over heeft past niet in mijn leven.

jasam

Helemaal met je eens!

Het heeft me vele kostbare jaren van mijn leven (en mijn gezondheid) gekost en uiteindelijk niets opgeleverd.

ieder is toch verschillend

en werkt vaak op verschillende tijdstippen. Zelf werk ik 's ochtends en begin dan al heel vroeg zodat ik nog voor de middag klaar ben. Dus na de middag kunnen mensen mij door de polder zien lopen, geen probleem mee.

Energie verdelen

Ik moet mijn energie echt verdelen, fysiek gaat het soms echt niet. Begrip is daar niet altijd voor, dus ook ik heb het drukdrukdruk, ja, met uitrusten of energie opdoen voor de komende werkweek of toch dat ene uitje waarvan ik weet dat het me een hele dag gaat kosten om hier van bij te komen. Ik lig nu op de bank, het is kwart voor 7 en blijf hier lekker liggen tot na het journaal van half 8, dan kijk ik wel weer verder. Vanavond vroeg naar bed, ik schat rond half 10 om morgen om half 7 redelijk fit op te kunnen staan. Heb ik het druk? Nee, eigenlijk niet, maar ik heb weinig tijd voor uitjes, afspraken etc.dus Hortensia, ik snap jou helemaal.