Druk, druk, druk Is dat nou echt?

@Zennie

* Zeker als je dan wordt "betrapt" tijdens een wandeling (en je had geen tijd om...!!!)*

Waarom zeg je dan niet eerlijk, ik zie het nut er niet van in, en heb geen zin om daar tijd in te steken, dan ben je toch klaar?

Maatje we typten tegelijk

Het kwam een beetje door en een tante die steeds te druk is, en een vriendin die inderdaad steeds op het laatste moment afzegt wegens te druk.
Maar vooral om die klassenmoeder die ik net beschreef.

Ik krijg van anderen in mijn omgeving echt het gevoel dat ik iets helemaal fout doe. dat ik misbruik maak van iets ofzo.

En daar zit ik inderdaad wel mee ja.

Jasam en Evanlyn

Jasam: Helemaal gelijk... Maar bij zoiets weet ik altijd precies wat ik moet zeggen als ik weer thuis ben...

Evanlyn: Inderdaad mensen die het erg druk hebben, ik benijd ze niet. Maar het is ook vaak iets waar je helemaal niks aan kunt doen.

Ik heb het vooral over mensen die steeds _roepen_ dat ze het zo druk hebben. En dat zijn hier ook die ouders op school die zich erg druk maken om in mijn ogen onbelangrijke dingen.

@Zennie

Dan zeg je voortaan eerst standaard, hier wil ik even over nadenken, je krijgt zo snel mogelijk een antwoord van me.

Zo ben ik ook begonnen met rust creeren, en het werkt!

Jasam

Dank voor de tip. Die ga ik zeker gebruiken!

Het gaat dus eigenlijk helemaal niet om druk of niet druk, maar om het feit dat jij niet echt achter je eigen 'nee' staat. Blijkbaar heb je het gevoel dat je zo'n 'nee' moet verantwoorden.
Ik denk dat je teveel bezig bent met wat anderen denken en vinden. En dan dus vooral wat jij denkt dat anderen denken en vinden. Niet doen! Je hoeft je helemaal niet te verantwoorden en mag nee zeggen tegen wat je maar wilt. Het is jouw leven. En als een ander daar dan al moeite mee heeft, dan is dat het probleem van die ander, niet van jou.

Jippox

Zou heel goed kunnen die redenatie.
Ik heb op zich best veel moeite als anderen mijn gedrag niet accepteren.
Ik ben best verdrietig om de reactie van de klassenmoeder.

Ga ik zeker iets mee doen.

overly attached klassenmoeder

Dat zijn enge types inderdaad.

Vrijwilligers die zich de benen uit het lijf lopen voor hun 'doel'. (dat kan de school zijn, de kerk, of een sportclub ofzo) En dan de hele tijd klagen: 'Het zijn ook altijd dezelfde die het moeten doen'. 'Het komt allemaal op mij neer.' Ik denk dan altijd: als je het zo erg vindt allemaal, stop er dan mee!

Dat zijn vaak de mensen die denken dat zij de baas kunnen zijn over jouw agenda. Hahaha! Ik dacht het niet.

Ik doe dan altijd net of ik mijn man ben. (die kan dat namelijk heel goed). Dus dan ga ik heel zakelijk kijken. En dan zeg ik: 'Ik heb hier geen tijd voor.' En dan géén redenen opgeven. Want dan gaan ze de redenen aanvechten. Geen excuses. Niet zeggen wát je dan gaat doen. Altijd gewoon zeggen: 'Ik heb er geen tijd voor.' Of: 'Ik kan niet.'

Dat werkt echt veel beter. Ik maakte vroeger altijd de fout dat ik ging uitleggen wat ik allemaal ging doen en zo. Maar dan kom je zwak over. Alsof je smoesjes aan het verzinnen bent. Niet doen dus.

En als ze dan begint over dat wandelen ( dat vind ik echt verschrikkelijk onfatsoenlijk), zou ik geloof ik mijn wenkbrauwen optrekken en zeggen: 'Voor mij is wandelen heel belangrijk.' En dan verder ook niet uitleggen van waarom of zo. Onfatsoenlijk gedrag moet je zo veel mogelijk negeren.

Ken je de film 'Alles is liefde'? Daar gaat het ook over zo'n overspannen klassenouder. Op een gegeven moment zegt haar man tegen haar: 'Mens, ontspan nu toch eens!' Hihihi

herkenbaar

Ik heb ook van die drukke vrienden...vind ik wel eens jammer. Ik kan eigenlijk altijd wel afspreken of ben te porren voor iets leuks. Maar de anderen kunnen zelden of nooit, want druk,druk,druk. Dus ik heb heel veel tijd over. En dan doe ik nog mantelzorg, werk deeltijd, doe het gehele huishouden en heb twee pubers, maar tijd genoeg over om op de bank te hangen, op de computer te rommelen of af te spreken (als een van mijn vrienden eens een keertje tijd heeft )

Jasmijn

Helaas zul je dat moeten accepteren. Misschien hebben je vrienden het gewoon zwaarder, of zijn ze om wat voor reden ook minder belastbaar.

Maar ergens heb je geluk, want je kan dus meer vrienden "onderhouden" dan de meeste mensen. Doe er je voordeel mee, zoek er een paar vrienden of leuke activiteiten bij!

Jasmijn, ik herken dat! en alles is liefde

Ik zou best wat vaker met vrienden willen afspreken, maar ze roepen bijna allemaal dat ze het zo druk hebben. Of zeggen om die reden (op het laatste moment) af.
Dat vind ik zo jammer! Dan zit ik me te 'vervelen'.... En dan voel ik me stiekem een beetje gepasseerd.

En inderdaad! In de film "alles is liefde" (pas nog gekeken met het gezin) die mevrouw: spekend die klassenmoeder! Hihi

afzeggen

kan natuurlijk alleen maar bij ziekte van de vriendin zelf of een naaste. Daar is drukte geen excuus voor!

Aiselle

Wat jij beschrijft zou ik ook meer als kennissen beschouwen dan als vrienden. Kennissen zijn inderdaad mensen die ik op allerlei gelegenheden tref maar ik verder niet perse apart mee afspreek (al gebeurd dat ook wel). Vaak hele leuke mensen en ik ben vaak heel blij ze te zien. Ik kan genieten van hun humor of hun intelligentie of hun vriendelijkheid. Maar dat is voor mij toch heel wat anders dan vriendschappen. Vrienden zijn mensen met wie ik lief en leed deel, grote en kleine zaken, die mij echt kennen en die daarom een intergraal deel van mijn leven zijn. Het zijn mensen die ik enorm graag zie en die ik mis als ik ze niet vaak zie. Natuurlijk hoef je niet 3x per week af te spreken en natuurlijk zie je elkaar soms langere tijd. Ik heb vrienden die aan de andere kant van de wereld wonen en die ik al in geen jaren heb gezien. Maar als ik de kans heb om ze te zien dan neem ik die kans uiteraard gelijk want ik mis ze.

Vriendschappen vragen ook een bepaalde mate van investering in tijd en energie net zoals een huwelijk of mijn kinderen. Dus ja, zoals jij het omschrijft zou ik inderdaad meer van kennissen spreken.

klassemoeders

Ach ja. Dat soort types zijn er altijd inderdaad. Altijd vol verwijten naar anderen (echt niet alleen naar jou). Ik ging destijds niet voor het "te druk" maar voor het "niet geschikt " verhaal. Ik ben totaal ongeschikt voor knutselen en schoonmaken op school. Maar ga wel in de ouderraad of help bij de avi testen. Evenzo in de mantelzorg ( waar je ook die klassemoeder types hebt, om de een of andere reden hebben die vaak een zorgberoep): ik doe geen huishouden of lichamelijke zorg, wel adminstratie, regelen en inkopen. Verder inderdaad de man/broer houding eigen maken, dwz : dit is je bod en je bent geen verantwoording schuldig. Geen redenen uitleggen, ze de doen het er maar mee ( anders geef je ze juist wapens in handen voor tegenwerpingen).

misschien

Is "daar heb ik geen zin in" soms even goed of zelfs beter dan "daar heb ik geen tijd voor". Waarom eigenlijk niet? Ik ga het zelf eens uitproberen!

Stenna

Dan zou ik het nog korter maken: "dat doe ik niet". Anders krijg je toch weer: hoezo geen zin? Dan maak je maar zin, ik heb ook niet altijd zin maar iemand moet het toch doen, etc.

deze dan?

"nee, dat komt mij niet uit".
Dan zeg je niet dat je niet kunt, en ook niet dat je geen zin hebt. En vooral NOOIT toelichten hoe en waarom ;-)

Nee, dat zal helaas niet gaan

Mijn even dubbelzinnige als duidelijke dooddoeners zijn in dat geval 'nee, helaas, dat kan niet' of, in voorkomend geval 'nee, sorry, dat komt niet uit, we hebben andere plannen'. Dat de andere plannen in kwestie inhouden dat je met je pantoffels aan op de bank hangt voor de een of andere makkelijke film dat hoeft je gesprekspartner niet te weten.

En Jippox heeft gelijk. Niet toelichten, niet verontschuldigen. Je discussieert niet, je deelt iets mee

Groeten,

Temet

Nooit zeggen dat je daar geen zin in hebt, dat vind ik al veel te veel informatie.

Houd het echt zakelijk: geen tijd voor, komt niet uit, andere plannen!

Temet

Da's een mooie, die onthoud ik! Inderdaad, zo weinig mogelijk informatie of aanknopingspunten geven.

"Nee, dat zal helaas niet gaan."
"Hoezo dan niet?"
"Het komt niet uit."
"Wanneer dan wel?"
"Nou, gezien mijn agenda de komende paar weken/maanden/jaren zal het er helaas niet van komen."

Sommige mensen zijn echt vasthoudend!

hoofd

en kan: '..mijn hoofd staat daar voorlopig niet naar?'

Want als ik mij overbelast voel is het niet te meten, maar zit het in mijn hoofd, wil ik gewoon rust.

rafelkap

Ik vind het wel kunnen, maar wel een beetje neigen naar 'geen zin'. Misschien kun je in zo'n geval ook zeggen: "dat kan ik er nu echt niet bij hebben"

Zennie

"Alleen heb ik bij veel mensen het gevoel dat ze "het druk hebben" als statussymbool zien, en het er bij mij inwrijven als ik mijn (broodnodige) rust neem, en ze me dan treffen…"

"Het gaat me erom dat het mag; niks te doen hebben. Het lijkt er heel erg op dat mensen van alles doen om te bewijzen dat ze 24-7 nuttig bezig zijn."

Weet je, het belangrijkste probleem, dat ben jij zelf. Je hebt bepaalde ideeën, verwachtingen en je meent dat voortdurend bevestigd te zien. Ook al schrijven velen hier dat ze helemaal niet zo blij zijn met hun volle programma, toch keer je steeds weer terug naar 'ja maar, mensen zien het als status' en 'ik voel dat ze mij niet voor vol aanzien'. Maar dat zit tussen jouw oren, dat is jouw interpretatie. Waarom ben je zo onzeker over wat mensen van jouw vinden? Hoe komt het dat je meent dat anderen jou minder vinden?

Weet je, ik heb het ook hartstikke druk, en dat merken mensen in mijn omgeving ook. Als ik jou tegen kom terwijl ik druk ben en jij lekker aan het wandelen, zou ik ook maar zo een opmerking kunnen maken als 'jeetje, heb jij daar tijd voor!'. Maar verbazing is heel wat anders dan een oordeel:-)

Jippox

"Dat kan ik er nu echt niet bijhebben" klinkt mij iets te dramatisch, bijna een hulpkreet. Dan zeg ik toch liever lekker nuchter dat ik er geen zin in heb.

Ben ik zelf het probleem?

Hmmm. Ik vraag toch niet om die botte (en vaak kwetsende) reacties uit mijn omgeving?
Of is het mijn probleem dat ik het me aantrek.

Misschien vind ik dat inderdaad wel lastig om die verwijten (dat ik me niet nuttig maak) van me af te laten glijden.

Wat ik tot nu toe steeds buiten de discussie heb gehouden, maar toch zeker wel een factor is: Ik ben chronisch ziek en heb daardoor heel weinig energie.

Daar heb ik het best moeilijk mee.
Maar ik wil helemaal niet dat iedereen dit weet. Vandaar dat ik het eerst erbuiten wilde houden, maar het voelt ineens unfair.

Veel mensen staan dan snel met een oordeel klaar heb ik helaas ondervonden. Ik ben meerdere keren voor aansteller en profiteur uitgemaakt. En ik krijg niet eens een uitkering! (dat terzijde).
Maarja ik zorg wel voor gezondheid kosten...

En dat kost energie als mensen (ook die je erg na staan) je veroordelen als je het dus noodgedwongen rustiger aan moet doen.
Ik krijg toch echt het gevoel dat "rustig aan doen" een soort zonde is.
Zelfs mensen in mijn directe omgeving (die dus weten wat er aan de hand is) hebben hier weinig begrip voor.

Maar ik wil me door mijn gebrek helemaal niet zo buitengesloten voelen!
Ik heb mijn fysieke beperkingen op zich redelijk geaccepteerd. Maar de sociale beperkingen (het buitengesloten voelen) heb ik enorme moeite mee.
Ik probeer wel zoveel mogelijk leuke dingen toch te doen. Maar durf inmiddels bijna niet meer naar familie feestjes want ze zeggen me gewoon bot: "oh dus je kunt wel feestvieren!"
Groot nadeel is dat alles hier nogal dorps is en de meeste familie erg in de buurt woont.
Tel daarbij op een oma (ja die heb ik nog) die alles weet en het heerlijk vindt om dit tegen iedereen te vertellen (gewoon roddelen dus).

Mensen snappen gewoon niet dat ik wel kan wandelen (kost toch ook energie en tijd) maar niet voor in drukke klas kan helpen (en daar kun je gewoon bij zitten!).
Zelfs niet als je het uitlegt (ja zo stom ben ik wel geweest om het aan die klassenmoeder uit te leggen!)
Sterker nog de minachting van haar kant werd er alleen maar groter van.