Aan de 50 en 60 plussers hier

hm, treurig

ik zie het als realistisch.

Er zijn allerlei dingen in het leven die je erg leuk/bijzonder/mooi hebt gevonden en die niet meer gaan gebeuren.
Er komen allerlei dingen in je bestaan die minder fijn zijn. Minder weerstand, gezondheidskwaaltjes, meer verlies - de eerste begrafenissen van leeftijdgenoten heb ik inmiddels meegemaakt, en dat zal doorgaan. Als je heel oud wordt, heb je meestal ook heel veel vrienden verloren... En wat is nu waardevoller in het leven dan goede vrienden?)
Het leven gaat zo snel voorbij...

Natuurlijk is het leven niet allemaal kommer en kwel en zijn er leuke dingen om te doen en naar uit te zien. Maak je niet ongerust over treurigheid. Dat valt reuze mee. En er wachten inderdaad veel mooie boeken. Dus een betere leeslamp, een scherpere bril en een betere stoel, dan kan ik jaren vooruit. Als senior

Wilgenkatje

Jullie zijn inmiddels opa en oma, dus dat kunnen jullie van de grote levensgebeurtenissen afstrepen, maar je gaat nu toch niet al in het standje 'wachten tot het afgelopen is' staan hoop ik?

Ik ontdekte deze week trouwens dat mijn oma (helaas nooit gekend) dezelfde achternaam heeft als van jouw man (en dus ook van jou). Hoe grappig is dat!?

vast uit Noordholland o.t.

Er wonen erg veel mensen met die achternaam in jouw regio. Mijn man komt echter uit een andere Noordelijke provincie.

Wilgenkatje

Ja Volendam is dat. Mijn familie komt uit Brabant/Rotterdam van moederszijde en de andere familie Overijssel.

Nieuwe dingen doen

Net als Alkes zie ik vooral heel veel nieuwe kansen.
Hier zijn de kinderen voorlopig nog niet het huis uit, maar ze wonen als prettige kamerbewoners bij ons. Koken af en toe, doen boodschappen en zo.
Ze hebben soms wat steun nodig rondom de studie maar dat lijkt het laatst jaar in rustiger vaarwater te komen.

Mijn vrije tijd is flink toegenomen. Ik gebruik die tijd vooral om nieuwe dingen te ondernemen. Extra taken rondom mijn werk. Mijn vakgebied is een beetje aan het exploderen dus er liggen nu heel veel kansen om dingen die ik al jaren wil te versnellen. Nu is mijn werk ook mijn passie (braakwoord, maar in mijn geval echt waar)

Ik ben een half jaar geleden begonnen Russisch te leren. Elke dag 10 minuten en het is kicken om te merken dat het steeds beter gaat.
Ik kies elke keer een nieuw boek uit de Gids voor de Wereldliteratuur. Eindelijk lees ik de klassieken die al jaren op mijn verlanglijst stonden.
Man en ik delen ook nog samen hobbies, en ook na 30 jaar hebben we het samen heel fijn.

Het voelt als een enorme grabbelton van allerlei dingen die ik nu kan doen waar ik vroeger geen tijd voor had.

Ik vind het leven vooral erg fijn. Mijn pa is nu 80 en onderneemt ook nog steeds van alles met zijn nieuwe vrouw. Daaruit concludeer ik dat ik nog lang niet te oud ben.

Dit jaar met fitness begonnen en nieuwsgierig blijven

Vorig jaar ben ik met wandelen begonnen, omdat ik vond dat er iets gedaan moest worden. Ik was gevallen en kon toch gewoon niet meer in de benen komen! Het was gelukkig donker, dus geen al te openbaar schouwspel, maar ik schaamde me gewoon. Door dat wandelen ontstond wel een nieuw fenomeen, ik kreeg regelmatig rare steken rond mijn wreef/enkel en mijn knie voelde ook raar zwabberig. Dus ik naar fysiotherapie. In plaats van me gewoon te masseren, zette deze fysiotherapeute me aan het werk en ik merkte dat het er niet best voorstond. Ik ben opnieuw bij mijn zus gaan 'jengelen' (had ik al eerder gedaan) of ze met me naar fitness wilde gaan en tot mijn grote verrassing zei ze dit keer ja. Ze heeft een nieuwe vriend en die heeft haar over de streep geduwd . Samen doen we nu aardig ons best en ik moet zeggen dat ik me door al het bewegen fitter dan ooit voel. Was ik vroeger bang dat ik met tuinieren door mijn rug zou gaan, tegenwoordig schepperdeschep ik er lustig op los. Dat ik in anderhalf jaar tijd flink ben afgevallen helpt natuurlijk ook heel erg.

Moraal van het verhaal... ik constateer dat je ook in dit opzicht nog heel wat kunt verbeteren, als je het gevoel krijgt oud te worden. Poeh poeh... nou je kunt wel merken dat ik ouder word...., dat werk . Natuurlijk worden we ouder en gaat het zo her en der kraken, maar in beweging blijven helpt, merk ik nu dus ook, wel degelijk.

Wat ik voor mezelf van grote waarde vind, is nieuwsgierig blijven. Wat gebeurt er in de wereld? Mee kunnen praten met jongere generaties, wél openstaan voor wat zij mooi vinden, dus niet bij voorbaat al 'vreselijk' roepen omdat het van nu is.

Oogst

Toen de kinderen nog op school zaten, heb ik veel tijd in de zorg gestoken. Denk aan het met de fiets brengen naar school en naar sport etc. Maar ook het tijd maken voor de begeleiding van huiswerk. Het was een tijd waardoor je leerde flexibel te zijn maar ook je ‘your battles to picken’.

Nu kan ik ze meer loslaten. Het is zelfs zo rigoreus; het zijn geen kinderen meer maar huisgenoten. Dat is omschakelen, tegelijkertijd het geeft mij ook in zekere zin meer tijd om leuke dingen voor mijzelf te doen. Ook al is dat van korte duur..

De opgedane ervaringen van zorg en plannen en flexibel zijn, komen nu heel goed van pas, want ik heb de laatste tijd ook mijn handen vol aan de zorg van van mijn moeder. Ik vind deze periode ergens ook enerverender dan de zorgtijd voor mijn kinderen, omdat je niet aan een demetende kan vragen waar ze haar sleutel het laatst heeft gebruikt. Ik heb ook geen grip op het tanden poetsen etc etc.
Alleen ben ik nu meer door de wol geverfd, dat scheelt. Hier pluk ik nu de vruchten van en blijf ik rustig.
Tien jaar geleden was ik nog niet zo ver.

@kaaskopje

Nou. Nu ben ik wel bekend😏😜

Wilgenkatje

Ik had het nog niet verstuurd, of ik realiseerde me ook dat dat niet zo slim was. Gelukkig hebben ze daar meer achternamen, dus dat scheelt. Maar... sorry.

Juist blij met tweede auto

Vroeger hadden we één auto. Omdat het leven vooral in dezelfde grote plaats, plaats vond en ik ook met de tram op plaats van bestemming kon komen, was er geen noodzaak, eerder kwestie van afstemmen.
Nu ben ik wel blij met de tweede auto want ik ben zo mobieler. Dat is belangrijk voor de vele keren dat ik langs mijn moeder ga, daar de rit zonder de file al minimaal een half uur bedraagt. Per OV kost dit vijf kwartier enkele reis. Ik heb ook nog rekening te houden met haar lunchtijden in het restaurant.

Als ik geen auto tot mijn beschikking had, had ik niet à la minute voor haar klaar kunnen staan.
Daarnaast ben ik regelmatig de vliegende keep voor de kinderen want het leven speelt zich niet alleen binnen de stad af. Juist niet; hou ouder, hoe wijder je wereld. Dat is mijn ervaring.

Burn out

ben ik nu , met 50 jaar. Ik hoop dat ik over een tijd net zo genieten kan van deze fase (nog wel een stapel pubers in huis) als een aantal posters hier. Wat achter me ligt is mooi en verdrietig tegelijk. Het heden is moeizaam- maar ook mooi en verdrietig tegeliojk. Ik hoop van harte dat hierna rust komt en ruimte voor andere dingen.
Moet ik me er wel toe zetten tegen die tijd denk ik.

alles nieuw

Hier veel nieuwe dingen na mijn 55e:
-nieuwe relatie
-carrièreswitch met behulp van werkgever en zonder verlies van inkomen of rechtspositie
-veel overwaarde op mijn huis waar ik van kan profiteren, ook als de huisenbubbel inklapt ;-)
-dochter die steeds meer haar eigen weg vindt. (Twee stappen vooruit, dan weer één achteruit, dat dan weer wel.....)
Dat was 5 jaar geleden echt wel anders allemaal.

Stramme spieren wegen hier niet tegenop. Opvliegers en slechte nachten ook niet echt.
Ik tel tegenwoordig mijn zegeningen.

Heilige tijd

Ja zestig en helemaal geen behoefte aan nieuwe opleidingen (hoewel, net een afgerond) nieuwe liefdes, verre reizen.
nee ik pak deze tijd als Heilige Tijd: naar binnen gaan, me verhouden met mijn ziel, en als ik mijn ogen weer opendoe is zelfs het kleinste blaadje of grasprietje lichtgevend van goddelijkheid.
Klinkt zweefteverig? Interesseert me geen hol Ik weet hoe het voelt: zo wil ik leven.

na 50

Hier ook rond/na 50 de nodige veranderingen. Nieuw huis, ander werk (na 18 jaar bij dezelfde werkgever gewerkt te hebben), nieuwe relatie.
En wat Tihama ook al aangaf meer vrije tijd omdat de kinderen minder zorg vragen. Ik spreek vaker met vriendinnen af, ga geregeld naar een concert en doe wat bestuurswerk buiten mijn werk en sport weer wat.

Ik ben 46 maar zit nog middenin de hectiek met een (bewerkelijk) kind in de tweede van de middelbare. De oudste heeft overigens ook nog wel graag bemoedering, maar heb ik toch al eens een week alleen gelaten. Ik denk dat ik dat toch wat vaker moet gaan doen want ze mopperen al als ik een keer uit eten ga.
Ik ben niet meer zo fit als 15 jaar geleden, phpd en een leesbril nodig. Nee, dat vind ik niet zo leuk.

Brunei

Mijn burn out is inmiddels 10 jaar geleden. Ik heb er heel veel van geleerd. Vooral dat er maar 1 ding echt belangrijk is.

Dat is gelukkig zijn. Niet worden, maar zijn.

Dat betekent ook dat mijn kinderen op eenzame hoogte staan als het gaat om prioriteiten: als het met hen namelijk niet goed gaat, ben ik ook niet gelukkig.
Als goede tweede prioriteit mag ik er zelf zijn. Iedereen zegt dat je jezelf op 1 moet zetten, maar dat vind ik onmogelijk. Mijn kinderen zijn deel van mij ook al is die navelstreng allang doorgesneden. Het goede nieuws is dat er nu maar 2 personen boven mij staan. Voor mijn burn out was dat de halve wereld. Dat was veel te veel.

Brunei: ik kan vanuit mijn ervaring zeggen dat hierna rust en ruimte komt, als je nu diep gaat.
Maar het was wel een traject van 1,5 jaar. Terwijl ik het liefste het hele gebeuren efficiënt had willen afronden in een kleine maand. Dat was ook mijn eerste vraag bij de psycholoog: hoe lang gaat dit duren? Ik had namelijk echt geen tijd voor dit soort psychische fratsen.

Pas na een hele tijd drong het tot me door dat juist deze houding een belangrijke rol speelde in überhaupt het ontstaan van mijn burn out. Je kunt een probleem niet oplossen met de manier waarop het ontstaan is.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat er altijd een waakvlammetje is gebleven met mijjn oude valkuilen. Het gaat me steeds beter af om er niet in te vallen. Ik heb inmiddels ook geaccepteerd dat dit altijd zo zal blijven.

Ik wens jou heel veel geluk en herstel.

Tihama

Dank je voor je opbeurende woorden. Zie ze nu pas- voor mij op 't juiste moment.
Ik hoop van harte dat ik na verloop van tijd ook zo naar deze periode kijken kan. En de spijker op z'n kop; als m'n kinderen ok zijn ben ik ook ok. Juist daar struikel ik over.

En ik wil ook graag snel hier doorheen. Geen trek in dit gedoe en natuurlijk ook geen tijd voor deze flauwekul. Ben nu al een poosje thuis en 't gaat doordringen dat ik er nog lang niet ben. Gelukkig zijn is nog ver van m'n bed. Doe erg m'n best;-)