Aan de 50 en 60 plussers hier

Niki

Blijkbaar denken sommigen dat ik het hier over parttime werkende mannen heb en dat ik of mijn archaïsche omgeving daar problemen mee zou hebben.

Misschien is het voor die mensen interessant om te weten dat ik in mijn leven hooguit een paar weken fulltime gewerkt heb. Tenminste als je 80% al als parttime beschouwt.

Misschien moeten jullie mijn postjes in deze draad nog eens herlezen.

Parttime bij mannen betekent vaak 32 uur

Parttime bij vrouwen varieert tussen 16-32 uur.
Ik heb veel collega's (man en vrouw) die 32 uur werken. Dat wordt volledig geaccepteerd. Vrouwen krijgen wel te horen (privé en op het werk) dat ze met 32 uur wel erg veel werken terwijl de man complimenten krijgt dat die een dag minder werkt.

Ik ken geen mannen die 3 dagen per week werken of minder, tenzij daar een speciale reden voor is (bijvoorbeeld handicap man, werkeloosheid). Ik ken wel veel vrouwen die 3 dagen per week werken of minder. En dat vindt iedereen heel normaal. Ik ben al blij dat vrouwen die niet werken steeds meer een uitzondering zijn.

Lente

DAT er meer vrouwen pt werken, is en blijft toch echt de keuze van pa en moe zelf....

Ja en nee

Ja, individueel gezien kunnen ouders zelf kiezen hoe ze de werkverdeling maken.

Het gaat mij om de invloed van de maatschappij, de sociale acceptatie.
En die werkt anders naar vrouwen dan naar mannen.
De cultuur van het land heeft invloed, ook al denk je zelfstandig te kiezen.

Kunnen we even terug naar de startvraag?

Vaststellend dat de invloed van de maatschappij en de sociale acceptatie groot zijn, graag terug naar de startvraag.

(Waarbij ik even wil melden dat toen onze oudste kinderen geboren werden, er niet eens kinderopvang bestond in ons dorp - wel een peuterspeelzaal, maar daar heb je niks aan met een baby. In een.groter dorp was wel kinderopvang. Wij hadden in die jaren geen auto en het was geen haalbare kaart per OV een kindje daarheen te brengen en vervolgens aan het werk te gaan. Niet zo vreemd dat begin jaren 80 in dat dorp weinig moeders buitenshuis werkten, de meeste gezinnen hadden één auto. Zomaar een illustratie van hoe de inrichting van de maatschappij medebepalend is voor keuzen betreffende werk en gezin)

@Temet

Dankjewel voor jouw antwoord, leuk.

Oh toe maar! Jij hebt inderdaad geen fitnessclub nodig 😃

Ja injectiebehandelingen slaan niet altijd aan. Sneu voor je vriend.

Wilgenkatje

In 2002 toen mijn dochter naar de bs ging, in een flinke gemeente was bso ook nauwelijks te vinden.

Bieb

Wilgenkatje heeft het over het kinderdagverblijf, niet over de bso. BSO had inderdaad een achterstand qua beschikbaarheid t.o.v. het kdv.
En in christelijke dorpen was de beschikbaarheid van het KDV een stuk minder dan in de rest van Nederland. Ik denk dat Wilgenkatje het daarover heeft

In 1994

Kreeg ik mijn eerste kind. Kdv bestond echt wel in de stad waar ik woonde, maar de wachtlijsten waren enorm. Ik heb daarom een aantal maanden met mijn baby geforenst, zodat ze naar de crèche van mijn werk kon. Voor ons allemaal een zware periode (1 uur reistijd), en ik snap wel dat dit niet voor iedereen te doen is.
Later zijn we naar een groot dorp in de randstad verhuisd. Kind 1 moest overblijven en deed dat als kleuter samen met 1 andere leerling ( uit groep 8).
Ik ben blij dat daarin wel verandering kwam, toen onze jongste 9 jaar later ook naar de(zelfde) basisschool ging bleef meer dan de helft van de kinderen over!

The Voice Senior

Heerlijk genoten van de Voice Senior. Leuke oude nummertjes: James Brown, Johnny Jordaan, Mamma's and the Pappa's.

Nog verrassend goede stemmen. Niets mis met de derde levensfase.:-)

Wilgenkatje

Speelde in jouw geval misschien ook mee dat je toenmalige woonplaats in de biblebeltstrook, die door Nederland loopt, ligt? De vrouw thuis bij de kinderen heeft daar misschien toch langer als het hogere doel van de vrouw standgehouden.

Is het nu echt zo dat de meeste gezinnen twee auto's hebben?

Ik weet nog dat onze buren gingen scheiden, eind '70, begin '80. Dat was al wat, maar toen moest buurvrouw werken. En nóg hadden mijn ouders kritiek als ze zomaar midden op de dag, haar vrije dag dus, in een boek zat te lezen. Had ze niks nuttigers te doen? Ledigheid is des duivels oorkussen....

@Kaaskopje

Ons toenmalige dorp was niet zo kerkelijk als de regio waar ik nu woon, ik denk niet dat het daaraan lag. Ik denk dat er in veel dorpen sowieso in die tijd nog nauwelijks kinderopvang vanaf de babyleeftijd was.
Als ik terugdenk aan klasgenoten van mijn oudste kinderen waren er weinig vrouwen die werkten zolang er een klein kindje in het gezin was. Je moest het hebben van oppasfamilie, die had ik in die periode niet. Als er incidenteel oppas nodig was (ik deed soms invalwerk in die jaren) dan vroeg ik een vriendin.

Twee auto's per gezin - ja hoor, het is bij veel gezinnen heel gewoon Kaaskopje. Als je tenminste in een plaats met parkeerruimte woont. Van kennissen in Amsterdam hoorde ik van nieuwbouwwoonruimte nadrukkelijk zónder parkeerplaats. Het is maar net waar je woont en wat de mogelijkheden/behoeften zijn.

In 1991 ging mijn eerste kind naar het kdv een dorp verderop. En toen hij naar school ging moest hij met een reguliere taxi (zonder begeleidster) naar de bso bij datzelfde kdv. Ik was blij dat er in groep 6 ook nog een jongetje ging. Konden we de taxi kosten delen. En toen ook nog geen kinderopvangtoeslag, ongeveerd mijn hele inkomen was ik kwijt aan de opvang en taxi. Ik denk dat dat veel vrouwen tegenhield om te gaan werken.
En nu ben ik 53. Heerlijk! Kinderen volwassen, weer lekker doen wat je wilt, en genieten als de kinderen langskomen.

Wilgenkatje

Aanvankelijk vonden man en ik het heel normaal eigenlijk dat ik bij de kinderen bleef en hij 40 uur werkte. Dat ik in de WAO zat, maakte dat die keus ook niet bepaald moeilijk. Ik vond het in die tijd ook nog een beetje zielig als kinderen naar een kdv moesten. Vrienden van ons vonden dat heel normaal, dus die deden dat toen al wel. Maar toen ik dan toch weer aan het werk was gegaan, heb ik een totale omslag in denken gemaakt. Je moet als vrouw een voet tussen de deur houden, al is het maar met 12 uur of 20 uur werken. Man zou het ook niet erg gevonden hebben om minder te werken en ik meer. Als er maar genoeg geld binnenkomt.

Wat twee auto's betreft... dat vind ik nou onnodig.

Kaaskopje

http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?VW=T&DM=SLNL&PA=81845NED&LA=NL

Als ik dit lees ben ik zo blij dat mijn jongste kind nog net voor mij 30ste kwam. Wij zitten nu al plannen te maken voor vakanties met z'n tweeën, de broer van mijn man is nu een jaar kindloos ivm stage en daar zaten we dan opeens: na bijna 20 jaar weer bij ze op bezoek zonder de drie zonen.

Auto's en leeftijd

Triva, als ik het goed zie, valt het dus eigenlijk wel mee met die tweede auto. In bepaalde situaties vind ik een tweede auto vrij logisch. Als je in de knoek op het platteland woont, ben je dermate afhankelijk van eigen vervoer, dat het onzinnig zou zijn om braaf te wachten tot de enige auto weer op de oprit staat. Maar in stedelijk gebied, met snel bereikbare bussen, trams, treinen en waar de fiets misschien zelfs ook handiger is dan een auto, snap ik die tweede auto een stuk minder. En dan trek ik dat ook door naar het klimaat-onderwerp, maar het is niet mijn bedoeling om dat in dit draadje verder te bespreken. Dat kan los voor wie daar behoefte aan heeft.

Wat je blijdschap over hoe je leven is verlopen betreft, snap ik dat heel goed. Dat mag ook. Helaas is het leven voor mij anders gelopen. Deels door eigen keuzes, deels door de omstandigheden. Ik had ook een hele andere toekomst voor ogen, dan twee oudjes die door beperkingen minder geld en minder gelegenheid zouden hebben voor vakanties. Ik kan daar ook echt verdrietig van worden. Ik heb zelf veel meer de behoefte om weg te gaan dan man, maar het zou in financieel opzicht niet eerlijk zijn om die behoefte altijd maar te volgen.

Je voorbeeld van jullie bezoek aan je zwager zonder kinderen snap ik niet helemaal. Wij zaten al veel eerder zonder kinderen bij andere mensen op bezoek. Nam je ze tot nu toe altijd mee dan? Was zijn kind altijd thuis?

Ik lijk steeds meer op mijn moeder

De reflectie van het ouder worden.. steeds minder vaak (alle) kinderen + aanhang thuis.. Toevallig dit weekend eens wel en dus 'volle bak'.. Hotel Mama.
Ik sta in de keuken te mijmeren hoe graag ik altijd naar mijn ouders ging. Hoe mijn moeder dan alles in huis had gehaald wat ik lekker vond en nee, natuurlijk hoefde ik geen koffie te halen of af te wassen. Zo'n bezoek was ff lekker verwend worden in de moederschoot. En ik realiseer me dat ik nu hetzelfde voor mijn kinderen doe.. ze vinden het nu vast net zo vanzelfsprekend als ik het vond. De waardering komt later pas..:-)

Hoeveel werk het was heb ik me toen ook nooit gerealiseerd. Al zorgde mijn moeder vast met liefde, zoals ik nu ook doe. En toch.. stiekem zie ik graag zo'n weekend komen maar ook blij weer gaan..;-))

Kaaskopje

Ze wonen op 250 km afstand en onze bezoekjes zijn altijd logeerpartijen van 2-4 nachten.

Triva

Ah, ja dan ligt het anders inderdaad. Ik heb fijne herinneringen aan het logeren bij mijn oom en tante. Ook wel aan de lange autoritten naar andere ooms en tantes. Maar aan alles komt een eind😊

aftiteling met grappige vondsten en bloopers

Eerst een sombere noot, dan hebben we die gehad: ik heb weleens het gevoel in de lange aftiteling van een boeiende film te zitten. Geweldig dat ik erin speelde, zelfs een rol die me van alles bracht wat ik als tiener nooit had gedacht. Maar de aftiteling begint voorzichtig te lopen, ondersteund door mooie muziek en met hier en daar een aardige vertoning van enkele 'making-of-momenten en wat bloopers.
Straks is de film uit en ik ben verheugd dat de generaties na ons deel 2, 3 en wie weet hoeveel nog zullen vertonen. Jammer dat ik daarvan geen getuige meer zal zijn.

Ik ben momenteel gezond, maar dat kan zomaar anders zijn. Mijn allerbeste vriendin is er al vier jaar niet meer, een andere jeugdvriendin leeft na ziekte met een flinke beperking, een bekende van vroeger ligt op de IC na een zware operatie die niet direct bracht wat gehoopt was. Kortom, het einde komt in zicht. Al kan het net zo goed nog dertig jaar verderop liggen. Maar dat worden dan wel jaren waarin heel wat van je flexibiliteit zal worden verwacht. En niet vanwege de leuke avonturen...
De gezelligheid van een gezin mis ik soms, ik heb er met veel plezier volop energie in gestoken. Ik had de uitgevlogen kinderen vaker thuis verwacht. Maar ja. Druk leven en andere prioriteiten. Als we ziek of hulpbehoevend zouden zijn, kwamen ze vast

Genoeg somberte vermeld.

Net zag ik Hollandse Zaken met generatiegenoten die bij/na het ontstaan van het lege nest niet alleen de kinderen maar ook de relatie uit beeld zagen verdwijnen. Gelukkig kunnen wij ons voegen bij het ene stel dat een uitzondering op die regel was. Ben bijzonder blij dat onze relatie enorm opgefleurd nu er meer ruimte is. Letterlijk en figuurlijk. Geen commentaar van de jeugd om allerlei dingen; altijd tevreden aan tafel bij de dagelijkse maaltijd; een huishouden dat weinig tijd kost en een lagere energierekening. Vrijheid om eigen plannen en werkzaamheden uit te voeren.
We zijn blij met elkaars gezelschap, geven elkaar ruimte voor eigen dingen én vermaken ons samen - en hopen dat dat nog lang zo mag zijn. Vertrouwd met elkaar, veel gedeelde herinneringen. Gelukkig gezond. 'Koester wat je hebt, dat vergeten we veel te makkelijk' schreef Martin Bril.

Grappig mijn jongste is ook 9. Ik ben dus ook een late moeder. Vroeger bij mij op de lagere school werd de moeder van een vriendinnetje 50 en ik vond me dat toen toch oud! Laat kinderen krijgen was absoluut niet mijn keuze maar dingen lopen zo. Hier dus nog geen kinderen de deur uit en rustig een nieuwe fase in. Na jaren van onrust en verdriet na onze scheiding heb ik de boel aardig op de rails maar nu begint mijn lijf flink tegen te sputteren en heb ik al een aantal jaren geen vaste en behoorlijke baan meer, dat zijn voor mijn de laatste twee hordes die ik nog moet nemen en dan heb ik hopelijk meer rust.

Hier 52 en een moeilijke periode hier. Ik heb net als Wilgenkatje een beetje het gevoel dat het beste wel geweest is. Dit in combinatie met een zeer lange mantelzorg adem vanwege schoonvader van 90 , wat ons erg zwaar valt en een slechte gezondheid van onszelf.

Mijn rugproblemen zijn al 25 jaar chronisch en dat wordt steeds erger, gecombineerd met diverse andere klachten en operaties de afgelopen jaren, ben ik nu niet echt blij en ook bang dat dat onze toekomst wel eens zou kunnen verpesten.

Met de relatie wel alles goed gelukkig en ook gaat dochter prima in haar studie en is een leuke, zelfstandige meid aan het worden. Dus dat zijn wel dingen om blij over te zijn natuurlijk.

Als bijna 30-er...

...zijn dit hele inzichtelijke berichten allemaal. Ik vind het fijn om te lezen.

Al herken ik sommige dingen nu al, maar dat ligt dan aan persoonlijkheid denk ik haha.

Ik merk wel dat narmate ik ouder wordt ik steeds rustiger wordt. Ik lees dat dat alleenmaar doorgaat. Heel fijn. Bedankt voor het delen allemaal!

treurig

Ik lees "Ik heb net als Wilgenkatje een beetje het gevoel dat het beste wel geweest is". En dat vind ik echt treurig.
Ik herken dat gevoel helemaal niet. Er zijn nog steeds leuke dingen om te doen en om naar uit te zien. En als ik die niet meer zie, dan ga ik al die boeken lezen die nog wil lezen.