Pup (16w) terug naar fokker?

Kaaskopje

In # 171 schrijf je: "Wat ik wel zeg is dat ik de gang van zaken bij Femh niet begrijp. Maar dat is inmiddels genoeg uitgekauwd. "

Daarin geeft je voor de zoveelste keer aan dat je het nu genoeg uitgekauwd hebt.

In # 174 ga je gewoon weer lekker door met uitkauwen met: "Nogmaals... het wordt nu een soort herkauwen, maar ik vind minder dan twee maanden proberen met zo'n kleine pup nog steeds apart."

En dan ook nog al die keren eerder in dit topic. Je standpunt is meer dan duidelijk. Kennelijk kan of wil je niet begrijpen dat er ook mensen zijn die de stap van femh wel begrijpen. En tegelijkertijd kan of wil je niet begrijpen dat er mensen zijn die vergissen op basis van uiterlijk, ras en bewerkelijke vacht zeker niet anders of beter vinden dan de vergissing van femh.

Misschien is het een idee om nu echt stoppen met uitkauwen. We weten dat je het niet begrijpt, maar femh heeft het er moeilijk genoeg mee en dat jij het niet begrijpt en het veroordeelt hoef je haar niet in elk stukje dat schrijft opnieuw in te wrijven.

Doorzetten.

Doorzetten is zeker niet altijd iets positiefs. Doorzetten in mijn geval met de pup was meer een kwestie van :"ik kan het niet maken om hem weg te doen", "het arme beest heeft niet voor ons gekozen maar wij voor hem".
Dat heeft dus eigenlijk lang geduurd, zo lang dat de nieuwe eigenaar een volwassen hond kreeg waar ik nog steeds geen klik mee had. Achteraf gezien had ik de zelfde gevoelens als Fem, al heel snel had ik spijt.

Dus doorzetten om je eigen schuldgevoel te rechtvaardigen is nog al zinloos en gaat zeker niet ten goede van de hond.

Alles moet worden geprobeerd om project pup te laten slagen, maar wanneer is dat dan en wat is geslaagd? Wanneer doe je het goed in de ogen van anderen?
Ik durf te zeggen dat ik me door die gevoelens toen zo heb laten beïnvloeden dat ik er mijn hond geen goed mee heb gedaan. Ik had hem ook binnen enkele maanden weg moeten brengen. Ik werd nerveus en geïrriteerd door de hond en de hond door mij.

in mijn omgeving 2x

Bij een vriend van mijn jongste kregen ze een pup (labradoodle) en die was na een week of 2 weg. Het precieze ervan weet ik niet. En de hond die wijzelf hebben, hebben we overgenomen van een vriendin van 1 van mijn dochters. Die had goed uitgezocht wat voor ras ze wilde, was ook meerdere keren daar op bezoek geweest, wist welke puppycursus ze wilde enz. Toch had ze al na een paar dagen dat dit niet was wat ze had gedacht/ wilde. Wijzelf hadden eigenlijk nooit serieus over een hond nagedacht, maar zijn al ruim 4 jaar blij met onze hond. Puppytijd viel niet echt mee, niet echt snel zindelijk en toch wel wat kapotgebeten. Niet iedereen was meteen enthousiast, ne mer dan toen.

Kaaskopje

Het lijkt mij (geen verstand van honden, en dat zal waarschijnlijk zo blijven) dat het voor een hond veel erger is om na een jaar van huis te moeten wisselen dan na 2 maanden. Qua wennen, hechten, uit een vertrouwde omgeving halen enzo denk ik dat dat na een jaar veel meer impact op het beestje heeft dan na 2 maanden.

En dan kun je wel al die tijd krampachtig blijven proberen, om ivm je eigenwaarde niet op te willen geven, maar uit wat-is-fijn-voor-het-dier-oogpunt vind ik het zielig. Zeker als je als baasje er ongelukkig van wordt, dan heeft zo’n hond ook geen echt fijne tijd je.

Het lijkt me een goed idee

Dat ik me niet verder in span om me te verklaren en uitleg te geven. Het lijkt ons niet nader tot elkaar te brengen, eerder integendeel.

Alleen nog: onze vergishond is tot het eind hartelijk verzorgd. Zo'n hond kan er ook niks aan doen. En dat het téveel ging schuren was ook niet direct in de eerste maanden aan de orde. Dat gevoel neemt in de loop van de maanden toe.

De les die ik geleerd heb, is dat ik alleen nog pups wil. Met alle toeters en bellen die daar bij horen.

Femh, ga het gesprek aan

Hoe dan ook is dit iets wat niet tussen jullie in moet blijven hangen...

Zoals je het beschrijft, wordt dit niet op een goede manier afgehandeld. Iets kan triestig eindigen, op een manier die niemand ooit had durven voorzien, maar als het eenmaal zo is, moet je het allemaal onder ogen zien.

Maar ik heb het gevoel dat er bij jullie iets anders aan de hand is, klopt dat? Kan het wellicht zijn dat de pup (onbewust) is genomen om problemen binnen het gezin of de relatie op te lossen?

Of de pup werkt als een katalysator en problemen die al langer onderhuids aanwezig waren komen nu naar boven...

In beide gevallen

is het dan logisch dat de pup niet kan aarden en dat jij er niet mee kunt dealen, femh.

Maar eerst zou ik echt willen voorkomen dat dit (met name vwb de kinderen) blijft etteren. Ik zou ook echt een soort afscheid willen voor de kinderen. Als jullie nu allemaal gaan zitten mokken, ieder boos en verscholen achter z'n eigen gelijk en z'n eigen verdriet, helpt dat niet.

Sorry femh, tegelijk geschreven

Ok, als jullie als gezin gelukkig waren, overleven jullie dit wel.

Maar ga het aan! Zie het onder ogen. Benoem het verdriet voor de kinderen. Ze moeten er doorheen, en dan komen ze er ook wel weer bovenop... Maar wegstoppen of jezelf verstoppen (ik heb het nu over de kinderen) werkt niet...

PS femh

ik vind het echt vreselijk sneu, voor alle partijen.
Onderschat niet hoe verdrietig kinderen hiervan kunnen zijn. Maar kinderen zijn ook erg pragmatisch. Je kunt goed uitleggen dat dit hondje een beter thuis verdient.

En echt (sorry voor het aandringen) ik zou iedereen meenemen bij het terugbrengen, ook als ze dat niet willen (als dat lukt dan...). Het is echt beter voor de verwerking.

geen trauma

Dit is geen trauma. Dit is een heel klein traumaatje. En kleine traumaatjes zijn goed eens om mee te maken, teleurstellingen horen bij het leven. Je kan je kind niet tegen alle tegenvallers beschermen. Het is zoals het is.
Probeer er een ritueel van te maken, ga met z'n allen naar de bioscoop, haal patat, huil allemaal even.
Ik hoop dat je man bijtrekt. Dit is niet leuk voor jou. Voor jou is het ook moeilijk.

Eens met mijntje

Je man máákt er zo een trauma van. Dit is verdriet, dat mag best een paar weken metveb en vloed gaan en daarna doet het soms nog pijn ( als een vriendje een pup krijgt). Een normaal ontwikkeld kind overleefd dit wel. Misschien te vergelijken met het overlijden van iemand qua verwerken.

Femh

Ik wens jullie vandaag sterkte,want hoe graag je dit ook wil. ..het afscheid nemen zal niet leuk zijn.

Daar sluit ik me bij aan

Door jouw verhaal kwam het hier ook weer boven. Ik voel met je mee. Kijk of je ziet dat dexter het nog kent. Laat de fokker je vertellen wanneer hij een nieuw huisje heeft. Daarna geen verdere informatie meer is mijn tip.

Onze tweede hands hond

Een van onze honden hebben wij als 4 maanden oude pup in huis genomen van iemand die het ook teveel werd. Via Facebook sturen wij af en toe een foto en iedere keer is ze daar blij mee.

Het is 100 % mijn overtuiging dat de hond bij deze mensen een minder gelukkig leven zou hebben gehad, dan bij ons. Dus ik denk dat je een goede keus maakt voor de hond en over een poosje ook voor je gezin.

Sterkte vandaag!

Sterkte vandaag

Ik wens jullie veel sterkte vandaag!

Ook van mij

sterkte.

Van mij ook sterkte

Ik hoop ook dat je man blijvend bijtrekt.
Misschien is het idd mogelijk om later af en toe een berichtje van een nieuwe familie te krijgen (als jullie dat fijn vinden). Het zou alles uiteindelijk toch nog 'goed' kunnen laten voelen.

Sterkte

van mij ook. Soms moet je iets doen wat eigenlijk te zwaar is maar wat gewoon nodig is. Het vergt moed om dan toch door te zetten en te doen wat juist is.
Hou vast aan wat het beste is voor de hond én voor jou.

Knuffel

Sterkte voor jullie! Nooit leuk zoiets.
{{{{{}}}}}

En van mij ook

Sterkte vandaag

Doodzwijgen?

Ja, je kinderen vinden het naar en mogen zich nog naar hun leeftijd gedragen, maar je man?!
Hij stak geen poot uit en nou verwijt hij jou alles en zwijgt je dood?!
Dit klinkt alsof de pup een katalysator was waardoor bestaande problemen zichtbaar worden. Dit gedrag van je man kan niet!