Pup (16w) terug naar fokker?

Achteraf gezien was dit voor onze hond het beste en zo kan ik nog een paar voorbeelden noemen. Voor de hond zelf hoeft het geen ramp te zijn, het kan soms juist een vooruitgang zijn. Waar ik vooral op aangeslagen ben in de situatie van Femh, is dat ik niet goed snap hoe dit zo'n fiasco heeft kunnen worden. Als je een pup in huis haalt, dan hoef je niet van álles al van te voren geweten te hebben, het is normaal dat je door sommige zaken verrast wordt, maar dat een pup veel aandacht vraagt, onzindelijk is en daar dus werk aan de winkel is, dat had toch duidelijk moeten zijn. Maar wat denk ik vooral niet is gebeurd, is dat Femh niet verliefd geworden is op de pup. Als je eenmaal verliefd bent op een pup, dan kun je veel voor lief nemen. Uit ervaring weet ik dat mijn hart voor de ene hond harder kan gaan kloppen dan voor de andere, maar in de puppytijd is elk hondje schattig, dacht ik en is het verzorgen en 'koetelen' met zo'n beestje iets wat je ervoor over hebt. Maar die knop lijkt bij Femh niet aangegaan te zijn. Dat kan, maar dan is die knop veronderstel ik al niet aangegaan vóór de pup in huis kwam.

Zeker Kaaskopje.

Soms mis je de klik, dat schreef ik al. En zoals fem hierboven schrijft, je doet het voor je gezinsleden en je gaat er zelf ook in geloven dat je het wilt.

Liefde overwint alles, nou ja, bijna alles. Soms eindigt het toch in een scheiding.

Femh

Het heeft geen zin om daar nu nog verwijten over te maken. Wel een 'les' voor een volgende situatie. Voel je geen blijdschap of 'verliefdheid', dan toch maar eerlijk zijn. Een huisdier als een hond of een kat is té aanwezig, heeft teveel invloed op je leven om dat te negeren.

Scheiding....

van de hond dus.

mirreke

In je eerste bericht spreek je over het gemak waarmee afstand van een levend wezen wordt gedaan. Daarmee wek je op zijn minst de suggestie dat dit zijn weerslag gaat vinden in menselijke relaties. Vandaar mijn link naar psychologie
In volgend bericht spreek je over een dier. Ja het zou kunnen dat de kinderen van femh later makkelijker afstand doen van een cavia of kat. Of wellicht een hond. Maar hoe erg dat ook vast is. Ik vind dat echt van een andere orde dan een relatie met een mens.

Ik denk dat ik nog nooit iets in huis heb gehaald wat ik niet zelf wilde. Wat mij wel kan overkomen is dat ik inmiddels zo diep in dat 'dat gaan we doen' zit, dat ik daar niet op terug kan komen zonder dat als een enorme teleurstelling te zien. Ik heb me er dan al teveel in vastgebeten, zeg maar. Dan vind ik gewoon dat we er een succes van gaan maken en dat kan dan toch weleens anders uitpakken.

Kaaskopje.

Ik wel. Een konijn die ik eigenlijk niet wilde. Maar alsnog was ik dol op het beestje en kreeg hij van mij veel aandacht.

Bij twijfel

Je twijfelde van tevoren al, dan had je gelijk nee moeten zeggen, dat is nu te laat, maar voor een volgende keer...
Mijn man wilde jaren terug ook al een hond, maar ik moest het grootste gedeelte van de opvoeding en verzorging doen en dat zag ik toen niet zitten. Kleine kinderen en allebei een drukke baan, dus kwam er toen geen pup. Maar nu zijn de kinderen ouder, ben ik zelf rustiger en had ik er ook zin in, dus is de pup er nu en kan ik de ongemakken veel beter handelen.

Drama?

Volgens mij wordt het verkeerd geïnterpreteerd. Ik wil er geen drama van maken, maar een drama juist voorkomen. Door een beestje weg te moffelen en in je eentje weg te brengen maak je juist drama, want dan wordt het voor de anderen een verborgen verdriet. Denken dat het door onderschoffelen minder belangrijk wordt gemaakt, is een foute gedachte. Verdriet en fouten moet je doorleven, dan verwerk je het ook beter.

Accepteer voor iedereen nu op dit moment dat het klote is, dat het voor je kind en man vreselijk verdrietig is, dat je jezelf wel voor je hoofd kunt slaan dat het zo gelopen is, dat het je spijt maar dat je echt niet anders kunt en dat het voor het hondje de beste oplossing is.

Wat dat betreft ben ik het eens: een huisdier moet voor IEDEREEN een meerwaarde hebben en klikken, is dat niet zo, dan gaat het niet werken. Volgens mij is zeker voor voor honden het geval, die hebben een heel eigen energie, dat moet gewoon werken.

Alkes

Voor mij is een dier zeker niet minder waard dan een dan een mens. Ik denk dat een dier dezelfde commitment verdient als een mens.
Wellicht nog meer, in dezelfde orde van grootte als een kind. Een dier is immers ook hulpeloos en afhankelijk van jouw beslissingen.

Een kind doe je ook niet weg als de kraamtijd tegen valt...

Bij ons

Wij hadden ons goed voorbereid, waren dolverliefd op de pup, posten foto's, fotoshoot gedaan ook en meteen op cursus. Eerste 10 dagen heb ik er naast geslapen, ik vond het geen probleem om er uit te gaan, wist dat als ik dit goed deed dit later zou lonen en dat was allemaal ook zo.

Mijn partner was geen honden gewend, ik wel als kind. Het was een jachthond, dat hadden we ook meegenomen in de voorbereiding, puppyjachttraining deden we zelfs. We hebben met heel veel fokkers gesproken en ook met meerdere trainers.

Toch ging het mis. Waar precies is niet duidelijk. Wij denken dat deze pup niet voor beginners was en veel beter in een gezin met andere honden paste. Hij was buiten ook voorbeeldig maar binnen werd hij steeds moeilijker. Altijd maar happen en bijten en dat kon ik gewoon niet aan. Wist met alles hoe ik er mee om moest gaan maar dit niet. Partner had meer twijfels dan ik, ik dacht dat het nog wel goed zou komen. Ik was ook de belangrijkste voor de hond. Nog ultieme poging gedaan met een dure speciale trainer, die zou na het weekend komen maar tijdens dat weekend ging opeens de knop om bij mij. Ik kon me opeens niet meer een toekomst met de pup voorstellen.

We hebben de pup weggebracht naar een tussenadres, daarna ging hij naar de fokker terug en die mensen hadden net die ochtend nog gejaagd. Je zag de pup gewoon thuiskomen, al die heerlijke geuren. Hij heeft heerlijk met de andere honden gespeeld, ze vonden hem keurig opgevoed door ons maar inderdaad was hij pittig en zeer brutaal en bijterig maar dat hadden zij er heel snel uit. Zeer ervaren natuurlijk en durf om een pup in de nekvel te pakken en heel hoog op te tillen en pup wist wie de baas was. Ik wist dat ik dat nooit zou kunnen en willen.

Ik las ergens hierboven dat dit slecht zou zijn voor de pup zo snel weer weg. Pup kwam bij fokker terug en herkende alles duidelijk nog, is een paar weken later elders geplaatst. Ik denk dat de hond het daar vele en vele malen beter heeft. Dat moet met Dexter ook zo zijn; die voelde vast dat Femh hem niet wilde en dan komt het van beide kanten nooit meer goed omdat beide dit niet fijn vinden.

Ik vind overigens de man van Femh een lapzwans. Natuurlijk mag hij verdrietig zijn maar niet bij de kinderen. Hij heeft haar niet bij gestaan, dat had het ook niet geholpen maar nu is het drie tegen Femh en dat mag hij haar niet aandoen.

Klik

Ik vind de klik zo belangrijk. Die mist femh.Die klik maakt zoveel goed,dan kun je veel meer hebben. Net zoiets als je naar je eigen kind kijkt en naar de kind van een ander, hoe lief ook...niet je eigen kind,die klik bedoel ik.

Wij gingen voor een teef kijken en ik keek naar dr en dacht meteen ...o dat gaat m niet worden maar wat is die reu achter haar leuk! Ik keek zoon aan die had precies tzelfde. Ik ben erg blij dat we op dat moment geswitched hebben( hadden eerste keus) want hij past gewoon veel beter bij ons.
Wij grappen hier nu steeds dat ik eigenlijk een kleinere niet verharende teef wilde en nu een grote wel verharende reu heb.maar de klik vind ik veel belangrijker.( al zal ik straks die haren vast eens flink vervloeken)

Ik hoop dat de laatste dagen allemaal netjes verlopen en dat het afscheid,hoe moeilijk ook toch wat soepel gaat.

Wegdoen

Wat gedachten bij het lezen van de reacties.
De redenatie van sommigen hier is "doe je de hond weg, dan geef je aan je kinderen het slechte voorbeeld en zullen ze zelf ook gemakkelijker een dier wegdoen". Maar je kunt net zo goed de andere kant op redeneren: een kind dat dit meemaakt zal veel minder snel een dier wegdoen omdat het weet, hoe erg het is. (Kaaskopje)
Verder denk ik dat het goed kan zijn voor kinderen om aan hun ouders handelingen te zien dat ze niet altijd ten koste van zichzelf door hoeven bijten ook al zijn ze diep ongelukkig onder de situatie. Van mijn ouders moest ik altijd doorzetten, juist als het niet leuk was, en dat heeft me later in de problemen gebracht.
Ook vind ik een hond wegdoen een heel ander verhaal dan een kind wegdoen. Mijn hond kan ik aan een willekeurige lieve voorbijganger meegeven en ik weet zeker dat hij me niet zou missen. Honden piekeren niet, kinderen wel.
Ooit hebben we (door hele andere omstandigheden overigens) een hond moeten wegdoen. De klasgenoten van mijn dochter hadden spandoeken gemaakt en vormden op het schoolplein een cirkel om me heen, al zingend: "de hond moet blijven, dit kan je niet maken". Dat was voor mij niet leuk maar ik snapte het. Toch moest de hond weg, de kinderen hebben verdriet gehad en dat mocht, maar ze hebben er geen trauma van overgehouden en ik ben nog nooit zo opgelucht geweest als toen ik zonder hond wegreed van de stichting. Mijn man vond het destijds ook jammer, maar hij begreep het en erkende dat hij het ook niet had gekund.

Je man doorgedraaid? Jeetje....
Je hebt hem overgehaald, zegt hij dat? Is dat om zijn schuldgevoel bij jou neer te leggen?

mirreke

Ik vind jouw vergelijking (een dier verdient zelfde commitment als een mens) zo vreemd dat ik je nauwelijks serieus kan nemen. De vergelijking tussen een pup en baby even bizar.

Jouw idee?

Om de pup te nemen of om hem weer weg te doen?

Was dat ook jouw idee dan?

Wat heeft dexter gekost?

Hoeveel teruggave is er als hij teruggebracht wordt?