U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Pup (16w) terug naar fokker?
Sinds 2 maanden hebben wij een labradorpup. Zeer goed ingelezen en over nagedacht. De kinderen vinden het fantastisch. Maar man en ik...?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk hebben we spijt. Dit gevoel sluimert al even, maar na weer zo'n shitnacht en een niet meelopende pup vanmorgen wil ik het van me aftypen.
De eerste weken waren natuurlijk extra heftig. En ook nu is hij nog bewerkelijk. Hij komt niet in de buurt van zindelijk, hij wordt nog 2x per nacht wakker, hij wil absoluut niet meelopen buiten.
Ik heb 2x per week puppycursus met hem, waarvan 1x privé les. Gedragstherapeut een keer langsgekomen. Om dat bovenstaande allemaal aan te leren. Maar het gaat niet.
Hij krijgt heel veel liefde en aandacht, hij is nooit alleen. Maar het blijft zo moeizaam gaan.
Ik begrijp dat af en toe spijt hebben erbij hoort, maar de laatste week overheerst het. Ik denk dat het de verkeerde keuze is geweest...
De fokker zou hem zo terugnemen. Bij dat idee wordt ik stiekem een beetje blij, m'n rust en vrijheid terug.
De kinderen (10 en 13) zouden dat natuurlijk vreselijk vinden. Maar zij hebben enkel de lusten van 10 minuten per dag met hem spelen, en vertederd naar hem kijken als hij slaapt. De andere 23u en 50 minuten doe ik.
Voor Dexter zal het niet uitmaken, als hij een goed huisje krijgt is alles best.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
reactie van de kinderen
de reactie van de kinderen heeft ook veel te maken met de reactie van de ouders in dit geval.
Als je als ouder aangeeft dat je het hebt geprobeerd, dat je snapt dat ze het vervelend vinden maar dat er helaas geen andere keuze is maar verder gewoon doorgaat en er niet elke keer weer naar vraagt (is iets anders dan ze geen ruimte geven om het er over te hebben) dan zal het wel meevallen.
Kaaskopje
Ik geloof niet dat het goed gaat komen met de band tussen mij en pup. Ik vind het hebben van een hond nu al zo bewerkelijk, en alles in mij voelt zo duidelijk dat ik dit niet wil in mijn leven. Dan hak ik liever nu de knoop door dan nog een paar weken afwachten. Waarbij ik het antwoord al weet. Zelfs als die slaapt voel ik me onrustig.
Ik heb geleerd dat je altijd moet luisteren naar sluimerende twijfel, en dit niet moet wegdrukken omdat de rest zo enthousiast is. Waar ik tegenaan loop, is precies waar ik stiekem over twijfelde toen we Dexter wilden aanschaffen.
Het is heartbreaking zoals hij naar me kijkt met zo'n schuin koppie, maar dat maakt niet dat ik er anders over denk. Het maakt het alleen zo vreselijk moeilijk om aan de kinderen te verkopen.
Sterkte
Ik neem toch aan dat deze beslissing niet uit de lucht komt vallen voor de kinderen, je hebt vast wel met ze besproken dat het jullie zwaar valt , een puppy in huis. Bovendien vertel je dat de sfeer in huis daardoor minder goed is. Dat zullen ze ongetwijfeld gevoeld hebben. Ik denk niet dat kinderen hierdoor een trauma oplopen. Boos en verdrietig voor een tijdje ,maar dat mag toch?
Jaren geleden hadden wij 2 poezen gekregen, 2 zusjes. Ze konden absoluut niet met elkaar, veel ruzie. Een van de poezen sproeide overal tegenaan. We hebben van alles geprobeerd, naar de dierenarts, druppeltjes etc. Na een jaar had ik het helemaal gehad, ieder keer als deze poes door de kamer liep hield ik haar in de gaten en ik kon ieder keer alles opruimen. We hebben toen besloten haar naar een asiel te brengen. Dit goed aan de kinderen uitgelegd. Ze waren wel heel verdrietig maar dat duurde maar een paar dagen. Deze poes was heel snel alweer geplaatst. Haar zus loopt hier nog steeds rond.
bloempot
ja, ik bereid ze al lichtelijk voor. Zoon lijkt het te snappen en weet dat het niet zeker is dat hij blijft (dat was de situatie een paar dagen terug). Hij moest daarom huilen, geen drama, maar zit nu wel vaak stilletjes bij hem als Dexter slaapt.
Dochter riep gelijk dat die echt niet weg mag en zij alles gaat doen qua uitlaten. Dat is het issue niet, dus dat helpt niet. Toen was het nog niet aan de orde. Maar ik heb ze dus al lichtelijk gekneed.
Alkes
Een hond is voor de meeste mensen een lid van het gezin en als die weggaat kan dat heel veel pijn doen. En ook echt traumatisch zijn. Wij zijn met zijn 5en en niet met zijn 4en als we hond zouden kwijtraken zou dat echt erger zijn dan een vriendin die verhuisd...
Ik kan niet inschatten of dat bij Fem ook al zo is....(bij haar niet maar bij de rest van het gezin..)
Mijk
mijk
Ik was al bang dat er een verschil is tussen mensen die een hond als (gelijkwaardig?) lid van het gezin beschouwen en mensen die een dier ook een huisdier als dier beschouwen. Zal duidelijk zijn dat ik tot de laatste categorie behoor.
Het is voor mij ook echt verschillend
Wij hebben allerlei soorten huisdieren gehad. Katten, cavia's, konijnen en dat valt inderdaad onder de categorie verdrietig maar het leven gaat door. Met een hond vind ik dat echt anders. Er is veel en veel meer wederkerigheid in mijn relatie met de hond. Ik praat tegen haar maar zij vertelt me ook heel veel. Mijn vorige hond had ook haar eigen relaties met onze vrienden, familie en buren (er is ook buiten ons gezin wat afgehuild om dat beest..). Met onze hond werken we ook nog dus de band is heel heel sterk.. Maar om dat te snappen moet je er heen hebben vermoed ik.
Mijk
Dramatisch
Het zou hier wel dramatisch zijn. Mijn kinderen zijn heel erg dol op dieren en zeker op onze huisdieren. Bovendien zijn ze sowieso niet zo makkelijk met veranderingen. En we hebben ook 2 pleegkinderen en voor hun ligt dit sowieso veel lastiger want die hebben veel meer moeite met zich hechten en hebben altijd een onbewuste angst voor het weg moeten (want ze zijn al meerdere keren van huis gewisseld). Dus dat zou wel traumatisch zijn maar dat is ook een unieke situatie. Voor onze andere kinderen zou het geen trauma zijn maar gewoon enorm verdrietig en ik weet zeker dat ze me nog lang verwijten zouden maken.
Wat ik bij jullie jammer vind is dat het nooit echt een gezamenlijke project lijkt te zijn geweest maar dat het meer jouw hond is en dat jij het nu te zwaar vindt en de hond dus weg moet. Ik kan me voorstellen dat dit voor de kinderen ook veel moeilijker is daardoor. Ze hebben geen kans te gehad om ook mee te helpen en samen zorg te dragen en daardoor misschien samen tot de conclusie te komen dat het te zwaar is. Als je zelf een bijdrage hebt kunnen leveren en daardoor zelf ook een beetje controle hebt over de situatie is het makkelijker om de uitkomst te accepteren dan als je compleet machteloos bent. Een hond is deel van het gezin en daarom zou dit eigenlijk ook een beslissing van het gezin moeten zijn. Maar dat kan alleen als het hele gezin betrokken is bij de hond en samen de zorg draagt.
Kaaskopje
Om eerlijk te zijn vind ik echt niet zo veel verschil tussen jullie situatie en die van Fem zitten. Zij heeft zich vergist in hoe zwaar de zorg voor een pup is. Jij hebt je vergist in hoe een bepaald ras is. Daar zit niet echt veel verschil in. Jij wist al hoe het was om een hond te hebben en toch heb je ook een vergissing gemaakt en het niet volgehouden. Fem heeft nog nooit een hond gehad en theorie is anders dan praktijk.
Hond
Een hond is voor mij anders dan een cavia of een konijn. Een hond is een sociaal dier die zich hecht aan een roedel. Voor mij is een hond een gezinslid. Het is niet 'maar' een hond. Het is een dier die afhankelijk is van mijn zorg. Een hond heeft daarbij naast eten en drinken ook nog uitdaging en sociale activiteiten nodig.
Katten zijn weer een ander verhaal. Sommige huiskatten zijn ook sociaal en hechten zich ook aan mensen. Andere katten hechten zich alleen aan een territorium.
@Femh, vervelend dat jij je nu de bitch van het gezin voelt. In mijn ogen ben jij juist degene die het beste voor heeft met de hond.
Tijd
Hoeveel tijd je het moet geven is een lastige vraag. Ik weet dat tijd enorm veel kan brengen. Niet voor niets is er een gezegde dat je liefde spelt als TIJD. Gevoelens ontwikkelen zich soms pas na langere tijd. Niet alleen voor dieren maar ook voor mensen. Het heeft ook lang gekost voor mijn pleegkinderen zich hier thuis voelden. Het heeft ook veel tijd gekost voordat ik echt van hun heb gehouden. Een wijze adoptie en pleegmoeder zei tegen mij: fake it till you make it. En ja, dat werkt echt. Tijd maakt veel verschil, zowel voor de kinderen als voor ons. Liefde is fragiel en heeft tijd nodig om te groeien.
Dat geldt ook voor beesten. De moeilijke pup waar ik eerder over vertelde is nu een zeer gewaardeerde en geliefde huisgenoot.
Aan de andere kant we hebben hier over een jonge pup die zich nog vrij makkelijk elders kan hechten. Dus dan kan je inderdaad beter de beslissing nu nemen dan nog maanden te wachten. Moeilijk.
Fake it till you make it
Doe ik nu 2 maanden. Bij een hond geef je dat toch sneller op dan bij een pleegkind denk ik. Dexter krijgt een liefdevol thuis zonder hechtingsproblemen. Daar is hij gewoon nog te jong voor. De gevolgen bij het herplaatsen van een kind zijn natuurlijk andere koek.
Kaaskopje
"Dat ik nog eens het predicaat bitchy zou krijgen...😉"
Haha, ik had ook niet gedacht dat jij dat predicaat nog eens zou krijgen. 😂😂
Ik blijf het verschil in vergishond of vergisras echt niet zien, maar we hoeven het natuurlijk ook niet altijd met elkaar eens te zijn.
Ik vind vergishond trouwens mooi als nominatie voor het woord van het jaar.
Prettig oneens
Lijkt me een goede afsluiter😊
Stuur jij 'm in? 😃
kinderen verteld
want over een paar dagen gaat hij terug.
complete hysterie. Dood, pleeggezin zoeken, weglopen, nooit meer van jullie houden, liever jij weg dan Dexter etc etc kreeg ik om m'n oren.
Deze zure appel hebben we gehad. Hij was heel zuur. En dit wordt nog wel een paar dagen flink drama. Dit valt niet mee.
Vreselijk, maar ik heb geen twijfel. Ik wil dit echt niet de komende 12 jaar.
Pfff...heftige reacties dus. Het zal inderdaad even tijd nodig hebben, maar het komt ongetwijfeld goed. Heel veel sterkte.
Kaaskopje, ik zal me eens in dat traject verdiepen, maar volgens mij moeten die woorden een soort van ingeburgerd zijn en ik denk niet dat bekendheid van een woord op OO daar voldoende voor is.
Meegelezen
en ik denk dat het een jarenlange issue wordt.
Ten eerste natuurlijk rouw en verdriet. Wat wil je: kinderen hebben pup natuurlijk in hun hart gesloten. En ineens wordt dat van ze afgenomen en moeten ze het weer loslaten.
Dat is de korte termijn. Op de lange termijn: wat je ze leert is dat je een levend wezen kan wegdoen als het niet bevalt.
Maar ja, als je inderdaad aan de pup denkt, is het hopelijk beter zo. Wel zielig vind ik het. Arm beestje. Ik denk dat pup wellicht te vroeg bij de moeder is weggehaald. Acht weken is eigenlijk te jong, ook al willen fokkers dat meestal graag.
mirreke
"Dat is de korte termijn. Op de lange termijn: wat je ze leert is dat je een levend wezen kan wegdoen als het niet bevalt."
Serieus? Zeg je nu dat TS haar kinderen heeft meegegeven dat ze later hun partner zou weg kunnen doen of een kind het huis uitzetten? Heb je trouwens psychologie gestudeerd of zo dat je zulke boude uitspraken meent te kunnen doen?
Serieus
Jazeker. Kom we nemen een pup, kinderen blij. Goed ingelezen. Maar valt toch tegen.
Hup, pup weer weg (twee maanden is niks natuurlijk).
Denk je nou serieus dat dat geen effect heeft?
Waarmee ik niet zeg dat het voor TS niet lastig is. Maar dit gaat even om de kinderen...
Ik vrees
Dat mijn jongste me zo'n actie niet snel zou vergeven. Misschien wel nooit. Ik denk dat ik het mijn ouders ook niet zou hebben vergeven. Hij lijkt op mij en wij zijn heel snel verknocht aan zo'n beestje.
Maar misschien zijn de kinderen van FemH makkelijker in dit soort dingen. Ik hoop het voor haar.
Eens
Met Mirreke dus.
Heftig
Onze pup was van ons, de ouders. Kinderen waren ouder. Het heeft ons veel verdriet gekost, nu nog hebben we het er moeilijk mee, voelde als falen. De reactie van jullie kinderen was heftig en zal dat nog wel even blijven. Heel vervelend maar trauma? Kom op, er is niemand dood en ze hielden zich tien min per dag met hem bezig.
Jij hebt geen spijt. Dan was het de juiste beslissing. Tip voor het vertellen aan anderen: pup was niet op zijn plek bij ons, vertoonde teveel stresssignalen en fokker gaat op zoek naar een beter huis.
Vergissen in ras vind ik veel erger, je kunt veel makkelijker aan info komen over de verzorging dan aan wat de impact van een hond is in je gezin.
De reden bij ons lag veel ingewikkelder dan bij Femh of ras maar het was de juiste beslissing ook al was de hond maar 16 wk.
2 maanden
Vond ik erg lang... Nu is het nog te behappen, maar grote kans dat ik nog steeds spijt zou hebben gehad na 1 jaar.
Ik heb 2 maanden lang jaloers gekeken naar mensen zonder hond. Geen moment ben ik in de buurt gekomen van hoe gelukkig ik ervoor was.
Ik vind dat dan tijdig een besluit nemen beter is voor mij en pup dan maar blijven doorgaan voor de kinderen.
Jongste vind me alweer lief, en hebben de hele avond geknuffeld. Oudste heeft steun gezocht bij haar bff en logeert daar. Ik krijg redelijk neutrale appjes van haar.
Duidelijk
Echt de goede beslissing maar waar is het nu fout gegaan? Hond was hier ook voor acht weken en dat is juist prima. Iets later en je schiet een angstfase in. Zindelijk worden was hier geen probleem. Waarom duurde dat zo lang? Ik vermoed omdat jij vanaf dag 2 al spijt had. Dan is het de juiste beslissing. Wel jammer dat het nog dagen duurt. Bij ons twee dagen na de beslissing, leek veel te kort maar was toch heel zwaar.