Pup (16w) terug naar fokker?

recht

Als ik er alleen voor stond, zoals jij, dan zou ik dit ook niet willen. En dan heb jij ook het recht om te beslissen vind ik. Je kan beter de pup zo jong mogelijk terug brengen, ook al zal het je kinderen wel verdriet doen.
Bij ons moesten vroeger de poesjes weer weg ivm allergie van een van ons. Tranen met tuiten gehuild. Maar ik heb het overleefd :-)

Femh

Met de aanvulling dat je man er eigenlijk nooit achter heeft gestaan, doet dit me volledig denken aan hoe dat bij ons thuis is gegaan. Je moet dit soort dingen echt allebei willen en anders niet. Ik zou als alleenstaande nooit aan een hond beginnen, omdat ik mezelf ken. Dus jij had ook geen hond moeten beginnen als alles op jou alleen aankomt. Het is makkelijk om achteraf te praten en ik voel me (uiteraard) al weer schuldig omdat ik zo streng doe, maar jullie zijn in mijn ogen nu echt een (wel heel eerlijk) voorbeeld van waarom honden in asiels belanden.

Ik denk dat als je er nu echt teveel tegenop ziet om dit voort te zetten, je na moet gaan denken of je je kinderen 'om kunt kopen' met een alternatief. Is er een huisdier waar je man wel meer voor voelt? Ga dat eerst na, daarna pas de kinderen iets vertellen. Dus alleen als een ander soort huisdier wél echt in het hart gesloten zal worden door je man en jou.

Ik vind het niet leuk als mijn reacties ervoor zorgen dat jij je nog vervelender gaat voelen, dan je vast al deed, maar ik vind dat ik eerlijk moet blijven over hoe ik hier naar kijk.

Correctie

Ik lees nu dat het niet duidelijk is of hij er nooit achter heeft gestaan. Misschien dus wel, maar feit is dat jullie er nu beiden al klaar mee zijn.

Nogmaals Kaaskopje

Waar komt jouw reactie vandaan?
Je hebt toch zelf ook een hond weg gedaan?

Rebecca

Misschien denk ik teveel dat de wereld om mij draait ), maar ik vat dit op als reactie op mij: Ik heb wel moeite met het makkelijke oordelen hierover, zeker als mensen zich zelf ook al eens 'vergist' hebben.

Wij hebben ons inderdaad een keer vergist. Maar dat ging niet om Hond, maar om Ras. Ik heb me teveel laten leiden door het uiterlijk van het ras van die bewuste hond en dat viel ontzettend tegen. De verzorging van die vacht was enorm arbeidsintensief en zijn karakter botste met hoe wij wonen. Daar ben ik dan ook niet trots op. Na een vol jaar had ik het gevoel van 'hij eruit of ik eruit'. Tja, dan trekt een hond toch wat eerder aan het kortste eind. Ik vond het ook erg sneu voor de hond, omdat wij ook al de tweede eigenaren waren. Bij de derde heeft deze hond nog 10 jaar heel gelukkig geleefd. Dat kwamen wij bij toeval te weten en dat vonden we na 10 jaar nog een hele opluchting.

Ik dénk dat ik inmiddels enig inzicht heb, ook over hoe het soms mis kan gaan als mensen aan een hond beginnen. Door schade en schande wordt men wijs. De hond van Femh, valt helaas onder die levenslessen en in die zin heb ik daar begrip voor. Ik hoop dat bij een volgende keus iets dieper wordt nagedacht over wat een huisdier hebben betekent.

Ik ken wel wat honden en mensen

Die gewoon niet zo goed bij elkaar passen. Daar niks mee doen daarheb ik eigenlijk minder begrip voor dan voor een nieuwe baas zoeken op jonge leeftijd. Ik denk echter wel dat het bij jullie thuis tijd is voor een gezinsoverleg. Zo gaat het niet en het moet anders... zou je met trainer eens met hele gezin kunnen oefenen met wandelen bijvoorbeeld? Dat niet lopen vind ik zelf echt verschrikkelijk dus die pik ik eruit..

Kaaskopje, ik snap je reactie nog steeds niet. Ook niet als je er 'Ras, maar niet Hond' bij zet.

Femh, ik heb geen spijt van nemen of houden van hond. En weet dus echt niet of ik het over zou doen. Hoe moeilijk en bewerkelijk ook, het is ook wel weer een prachtig beest waar ik veel plezier aan beleef.
Voor beide kanten (houden of wegdoen) valt een hoop te zeggen.

In jouw situatie lijkt me wel nog een hoop te verbeteren, idd betrekken gezin bij zorg/keuze houden of niet.

heb wel spijt gehad

Bij onze vorige hond heb ik echt ook wel een paar weken spijt gehad hoor, toen ze heel moeilijk heel alleen kon blijven , absoluut niet in de bench kon zonder alles bij elkaar te krijsen etc. Man wilde toen geen hond, zei jullie willen t nu, ik niet... dus ook niet uitlaten, gelukkig wel de kinderen die mee hielpen.
Maar ineens was t over met janken, slipe goed, bench eruit en toen ging het beter. Ik geef t nu bij iedereen aan...let op... t is geen rozengeur en je zult echt wel een poos denken: help, waar ben ik aan begonnen. OOk tegen mezelf hoor....want ...
Nu hebben we zelf een pup van morgen 16 weken. Is dus nu ongeveer 8 weken bij ons. Ik zag er echt zo tegenop, die pupfase/het opvoeden en de nachten dus ik herken je gevoel. Was zo bang voor een herhaling van toen, maar wilde wel graag een hond. En man nu ook want die miste onze andere hond toch ook wel heel erg.
Het is gelukkig een super makkelijk beestje.
Het meelopen lukte eerst ook niet zo goed,steeds in de remmen of gaan zitten en toen ben ik een paar keer met anderen mee gaan lopen. Alsof hij zag wat de bedoeling was en nu loopt hij super mee.

Probeer te filteren wat je niet fijn vindt: het uitlaten/niet meelopen, het rekening houden met? Het slapen( niet slapen dus)
Wil je straks wel een volwassen hond, dan zou je door kunnen zetten maar zie je jezelf echt niet met hond dan is het voor de hond wel heel zielig en kun je hem beter herplaatsen. Is het een optie om hem eens ergens te laten logeren voor een dag of 2?
Kijken hoe het daar gaat? Ik denk wel dat een hond heel goed aanvoelt wat jij lastig vindt en daarop reageert. Probeer eens te visualiseren wat je wil: meelopen en denk, hij gaat t doen, ja hij doet t. Straal dat uit en kijk wat er gebeurt. Elke meter belonen en dit bouw je dan weer af?

moeilijk hoor

Ik snap je situatie wel, femh, maar vind ook wel dat je je man een beetje aan moet pakken om zijn verantwoordelijkheden op te pakken.
Ik was ook zo'n verliefde puppenmoeder, maar met onze hond is het ook helemaal mis gegaan, weliswaar op een andere manier. Toen onze hond in de puberteit kwam werd hij erg dominant en heeft toen enkele keren mijn man en mijn zoon gebeten. Man moest echt gehecht worden in het ziekenhuis.
We hebben nog een specialist erbij gehaald (al voor de bijtincidenten) die met ons van alles heeft geoefend, maar het mocht niet baten. Ik kreeg hem nog goed onder controle maar mijn man en zoon hadden een negatieve uitwerking op hem. Uiteindelijk kwam er een moment dat man en zoon bang van hem waren geworden en de hele zaak niet onder controle te krijgen was. Dus uiteindelijk hebben we hem naar het asiel laten brengen.
Dit was voor ons alle drie een hele zware beslissing en gaf superveel verdriet.

Maar goed, ben jij er al uit? Ik zou het in jouw situatie misschien nog een kans geven als man het misschien toch moeilijker vindt dan hij eerst dacht. Je moet er dan toch echt even een familievergadering aan weiden want er moet wel wat veranderen in huis. Eerst met je man om tafel om de verantwoordelijkheid meer te delen. Als hij nu kiest voor de hond, dan moet hij ook het goede voorbeeld geven aan de kinderen en de verantwoordelijkheid echt delen. Geen smoesjes dat hij het al zo zwaar heeft of minder geduld. Geduld kun je trainen. En jij moet het ook loslaten, want dat is wel echt een dingetje:het patroon waar jullie inzitten.
Als je er met man uit bent dan de kinderen erbij halen en goede afspraken maken. Ook zij moeten leren hun verantwoordelijkheden te nemen. Zij wilden een hond? Dan nu ook aan het werk.

Maar mocht je man te veel twijfelen dan zou ik het eerlijk gezegd niet doen. Wat kaaskopje zegt: een hond moet je samen echt willen.

Puppen herplaatsen of familievergadering

Het ras van onze hond is van het energieke soort, dat relatief vaak na 9 of 10 maanden herplaatst wordt. "past niet in het gezin", is dan de omschrijving - maar uiteindelijk blijkt dat mensen zich vaak in het prachtige uiterlijk vergissen. Ze kijken het dan een behoorlijke periode aan, maar dan moet de hond toch weg, omdat ze het werk dat bij dit ras honden hoort (veel wandelen en mentaal uitdagen met bv puzzels - maar gelijktijdig ook regelmatig rust en slapen "forceren") niet voor elkaar krijgen. Vaak krijgen deze honden via een herplaatsingsfacebookgroep een nieuw adres, maar elke keer breek mijn hart als ik zo'n verhaal lees.

En datzelfde gebroken hartje (ik ben een watje!), krijg ik ook als ik je verhaal lees. Jullie hond is nog een stukje jonger - los van het feit dat een labrador echt wel een ander soort hond is. Als het neerkomt op dat jij het gevoel hebt dat je alles alleen moet doen, dan denk ik dat een familievergadering zeker een goede stap is (Aangezien we op ouders.nl zitten; zoiets zou je ook doen als je vindt dat je in je eentje voor de baby zorgt, of het huis schoonhoudt).
De conclusie is of dat de aanwezige pubers en echtgenoot het op hun fatsoen gaan trekken om het daadwerkelijk samen te doen - en dan met concrete afspraken. Of dat het echt niet past. In dat geval is deze baas-hond combinatie niet een gelukkige, en mag je jezelf gelukkig prijzen dat je voor een fatsoenlijke fokker hebt gekozen, die de hond terug wil nemen. Iets wat je overigens met baby's of huishouden vaak niet kunt.

Zo'n gesprek hebben wij hier ook gehad, toen na een week een 12weken oude pup in huis bleek, dat die pup niet alleen tijd maar ook erg veel energie kostte. Hond her-herplaatsen was overigens niet eens een optie, hier was het gevolg dat manlief de puppentraining deed en minimaal 1 lange wandeling per dag overnam, en de jongste dochter de ochtendp&p-ronde liep.
Gelukkig maar, want inmiddels vind ik dat wij de leukste hond hebben die je je maar kunt bedenken;-)

Sterkte met wat je ook besluit!

Zo moeilijk

Wij hebben 1 hond ooit op proef gehad. Helaas ging dat totaal niet en moest ze terug. Vond ik heel vervelend, net als de rest van het gezin.
Daarna hebben we weer een pup gekregen en ja, dat is veel werk. Maar we hebben er als gezin voor gekozen, dus iedereen helpt mee. Maar, ik moet er wel bij zeggen dat de hond voor gaat bij mij. Klinkt misschien raar, maar als ik tussen de middag maar een uurtje tijd heb dan ga ik rustig met de hond wandelen, mijn broodje eet ik wel tussendoor of op weg naar de volgende cliënt.

Zijn er medische problemen uitgesloten waardoor de hond niet zindelijk is?
Lees je hond al een beetje? Vaak geven ze wel aan wanneer ze eruit moeten, aan een manier van lopen, je aandacht vragen of wat dan ook.
En een hond voelt vaak ook wel een vorm van stress. Als ik gehaast ben gaat mijn hond vervelend lopen doen hoor. Hij voelt mijn stress dan geloof ik.

En ja, onze hond is ook best een pittige combinatie. Maar wel de aller liefste (vind ik)

Familieberaad eens

Eens met de suggesties voor een stevige familievergadering. De kinderen en man moeten ook echt hun verantwoordelijkheid pakken en jullie moeten daar nog in groeien.
Ik vind de eerdere opmerking dat je voor de hond kiest als je hem weg doet een heel slecht signaal. O het bevalt niet dus stop er maar mee. O voldoet niet aan plaatje weg ermee. Met een kind, broer of ander familielid kan dat ook niet. Het is een levend wezen. Het is nog heel kort. Het duurt gewoon een tijdje voor het stof is neergedaald. Zoek naar oplossingen binnen je gezin en maak er het beste van .....?
Succes

Zelfde meegemaakt

Er is nieman die zich beter heeft voorbereid, ingelezen, logeerhonden gehad, bij alle fokkers mochten wij een pup hebben en toch ging het mis. Zelfde leeftijd beslissing genomen. Heel veel verdriet gehad maar pup paste niet bij ons. Ik schrik van de harde reactie van kaaskopje die al twee honden heeft weggedaan volgens mij. Een pup terugbrengen naar de fokker is voor jou erger dan de pup. Hoe langer je hem houdt hoe meer je hem kan verpesten. Denk er goed over na maar ik wist het opeens ook zeker: pup kan hier niet blijven.

Ja schuldig

Wij hebben een paar honden helaas naar een ander huis moeten laten gaan. Zoals gezegd ben ik daar helemaal niet trots op. Wat voor mij een verschil is, is dat wij ons samen niet in het hebben van een hond hebben vergist, maar dat er iets met de hond was waardoor we die keus gemaakt hebben. Het is voor mij ondenkbaar dat je na twee maanden met een pup constateert dat je er niet aan had moeten beginnen. Dan heb je vooraf toch gemist dat een pup en de puppytijd aardig wat van je kan vragen.

Ik vind dat de man van Femh zich dit nog het meest moet aanrekenen. Ik zie dat Femh haar best heeft gedaan. Manh doet amper zijn best zo te lezen.

Tenzij hij bij een famileberaad totaal en gemeend omzwaait en beterschap toezegt, is een toekomst voor Dexter bij een gezin of persoon die hem echt leuk vindt naar mijn gevoel beter. Het hebben van een hond is een verbond voor 12-15 jaar.

Het is net je eerste kind

Daar kan je je ook tot in de puntjes op voorbereiden, hoe je het in de praktijk ervaart kun je toch echt met geen mogelijkheid van tevoren inschatten.

Ik kan me goed voorstellen dat het je benauwt. Je bent er 24 uur per dag mee bezig, je moet met alles wat je doet en laat rekening houden met zo'n beestje. En geloof me, dat wordt minder als ze ouder worden, maar het gaat niet over. Net zoals met je kinderen. Ze worden groter en zelfstandiger en minder afhankelijk, maar je zult altijd rekening met ze moeten houden. En een hond wordt niet zo zelfstandig dat ie uit huis kan ;-), ze blijven hangen op zeg maar het niveau van een kind van 11. Kan even alleen blijven, maar vooral niet te lang. En dan heb je het geluk dat je deze hond weer terug kunt geven. Ik zou daar denk ik in jouw geval gebruik van maken.

Maar... ik vind wel dat jullie er inderdaad nog een familieberaad tegenaan moeten gooien. Geef aan dat het je enorm tegenvalt, en dat je je niet meer alleen verantwoordelijk wilt voelen/zijn. Dus maak een schema met de taakverdeling voor iedereen. Stuur kinderen en man op cursus (sowieso, maar zeker in jullie geval) en geef het nog een paar weken. Straks in de herfstvakantie, als iedereen thuis is, zou het zomaar ineens beter kunnen gaan. En dan een harde deadline, als er dan-en-dan geen verbetering is gaat Dexter weg. Dan kan iedereen nog even flink zijn/haar best doen.

Moeilijke beslissing hoor... ben blij dat we hier allemaal hetzelfde erin staan en man en de kinderen ook hun verantwoordelijkheid nemen. Al ben ik wel degene die het meest voor en met de hond doet. Maar dat doe ik met liefde. Ik vind het leven zonder hond gewoon een stuk minder leuk.

Lijkt me eigenlijk helemaal hetzelfde Kaaskopje

Je inlezen op een ras is net zo theoretisch als je inlezen op een hond. Je ervaart het pas als je het meemaakt.. Ik denk dat dit gewoon in een kinder pijn plek raakt en dat je daarom feller bent. Ook wel weer begrijpelijk maar Fem schiet er niets mee op.

Mijk

Pffffff

Met liefde eruit gaan ‘s nachts??? Echt niet🤣

Onze oudste vond het heerlijk in de bench, dus dachten we die bij de jongste ook te gebruiken. Maar daar was hij het niet mee eens. 4 nachten heeft hij gejankt en toen heb ik het opgegeven. Hij is in een mandje in de leeggeruimde hal gegaan met een krantje. Mijn nachtrust is mij ook wat waard hoor!

Femh

Laat jezelf nou alstublieft geen schuldgevoel aanpraten he.

Jullie hebben je vergist en je bent dapper genoeg dit toe te geven. De fokker wil m terug, doe dat dan voordat je m nog gaat verpesten.

Een hond hoort als het goed is bij het gezin. Jij voelt het nu als een storende factor en mij lijkt de kans dan groot dat Dexter dat merkt en zich daarnaar gaat gedragen. Nu is het een lastige pup, wat ga je doen als hij in de pubertijd komt? Of eerder, wat als hij gaat wisselen en als hulpmiddel een stoelpoot gaat gebruiken? Of ander kattenwaad waar jij echt niet om kan lachen omdat je hem al zo storend vindt?

Femh

Ik heb mijn mening misschien wat stevig verwoord, dat laat ik nu verder varen.

Mijn inschatting is dat jij in je hoofd eigenlijk al een keus hebt gemaakt, ook in de wetenschap dat je man dan weer zijn gezellige zelf zal worden. Een familieberaad lijkt me daarom weinig zinvol. Wel zullen jullie samen de kinderen moeten vertellen dat Dexter naar een ander eigenaar gast. Dit kunnen jullie beter pas zeggen als die eigenaar gevonden is, waarna ze minimaal nog een nacht en dag afscheid mogen nemen.

Mijn eerdere voorstel was serieus. Als jullie bijvoorbeeld wel warmer lopen voor een kat, dan zou je de kinderen daarmee kunnen troosten. Maar bedenk dat ook een kat of ander dier niet onzichtbaar is in huis en zo'n 15 jaar invloed heeft op jullie vrijheid.

nou, Fem

zou je vannacht dan niet eens de beurt aan je man geven?