Vraagje over begrafenis

De afspraken

Natuurlijk volg je de wensen van de familie.
Je gaat een rouwende familie niet tegenspreken.
Maar mogelijk is dit de regie van de school en kun je daar in overleg gewoon van afwijken.

inderdaad

Ik denk dat het lastig discussiëren is nu omdat we van van alles uit gaan.

* Kinderen willen in een klein groepje gaan met één ouder
* Leerkrachten gaan mee
* Ouders mogen niet mee

Nu is de vraag wie dat van die ouders heeft gezegd? Als ik voel dat mijn kind niet naar zoiets wil zonder mij ga ik dus mee of laat ik inderdaad mijn kind thuis. Ik vind zo'n groepje pubers gewoon te jong om daar zomaar in hun eentje naar toe te gaan. Die van mij zouden regelmatig vragen wat ze nu moeten doen bijv. en dat kan ik ze lastig van tevoren vertellen als ik er niet veel van weet. Is er een kerkdienst of niet bijv en hoe gaat dat met condoleren, teraardebestelling of crematie, wat te doen na afloop en ga zo maar door.

Zoon ging ook alleen, geen goed plan

Mijn zoon (toen bijna 17) ging ook alleen met een groep vrienden naar de begrafenis van de vader van 1 van hun. Ik dacht dat het wel kon, hij had al vaker uitvaarten mee gemaakt, dus wist hoe het werkte. De jongens hadden alles nauwkeurig door gesproken, ze verzamelden eerst ergens en vanaf daar gingen ze met zijn allen, zodat niemand alleen binnen kwam. Ook hadden ze zelfs de kleding door gesproken die ze aan deden. Gelukkig bleek van 1 van die jongens toch de moeder mee te zijn gegaan, die toevallig mijn zoon ook goed kende, want het bleek dat ze nog bij de overledene mochten kijken voorafgaand aan de dienst. Dit gebeurt meestal niet op de dag zelf, maar de avond vantevoren, dus dat is zoon volgens mij nogal overvallen en die heeft niet nee durven zeggen, terwijl hij niet wilde kijken. Hij heeft wat nare dingen mee gemaakt qua overlijdens en ik denk dat dat boven kwam ofzo (want hij kende die vader eigenlijk niet) en hij kwam helemaal bleek en trillend weer buiten. De betreffende moeder zag het gelukkig en heeft hem op een stoel gezet en water voor hem laten halen en een druivesuikertje. Wat voelde ik me achteraf stom dat ik gewoon dacht dat hij wel alleen kon.

mijn ervaring

Toen ik 14 was verongelukte een vriendinnetje. Uitvaart in beperkte kring, dus geen haar op m'n hoofd dat ik daar heen zou gaan. Wel naar het condoleren, samen met m'n moeder, en die heb ik hard nodig gehad.eenmaal daarbinnen, bij de ouders, klapte ik helemaal dicht.

Het jaar daarna overleden ouders van beetje-vrienden van school. Dat zijn we wezen condoleren met een klein groepje klasgenoten, zonder ouders, zonder docenten. Die waren toen ook niet nodig, maar dit was natuurlijk verder weg.

Ik zou even contact opnemen met school en overleggen. Misschien is er een reden waarom ouders niet mee mogen, zoals verzoek van de familie. Dan kun je kijken of er toch iets te regelen is, of dat een vertrouwde docent de kinderen goed kan begeleiden.
En misschien heeft school zelf bedacht dat die een geschikte aanpak is en staan ze eet niet bij stil dat de kinderen misschien wel behoefte hebben aan hun ouders. In dat geval zal het niet zo'n probleem zijn als de ouders toch mee gaan.

Vervolg

Dochter kwam uit school en vertelde dat er toch wel ouders mee mogen. Ook de mail van school bevestigde dit. Een leerkracht had hierover contact met de moeder van vriendin (van wie de vader is overleden) gehad. Ouders woonden niet meer bij elkaar, maar ik vind dit toch wel een betrouwbare bron.
Nu blijkt echter dat vriendin zelf iets anders heeft gezegd, dat er geen ouders mogen komen. Een van de vriendinnen van dochter wil nu dus toch niet meer haar moeder mee nemen, dit terwijl deze moeder de overledene beter kent dan ik. Ik ken deze vader helemaal niet, alleen de moeder van de vriendin. Snappen jullie het nog?
Een ingewikkelde situatie dus. Was allemaal niet nodig geweest als school meteen duidelijkheid had gevraagd. De meiden hebben al eerder gezegd dat ze ouders mee wilden.
Waarschijnlijk komt het er nu op neer dat de meiden naar ons huis komen om de bloemen op te halen, ik ze breng en na afloop weer ophaal. Het is dicht in de buurt dus ze kunnen me bellen als het afgelopen is. Ik kan me hier in vinden en dochter ook wel. Ik wil ook weer niet als enige, onbekende moeder daar rondlopen.
Kenfan, jouw reactie vond ik wat onaardig overkomen. Het is niet dat ik denk dat dochter het niet aan kan. Het is haar wens om er heen te gaan en het was haar vraag of ik mee kon. Ik respecteer dat. Ik respecteer ook de wens van familie als ik er om wat voor reden dan ook niet bij mag zijn, maar daar was dus geen sprake van. Ik vind ook helemaal niet dat ik recht heb om erbij te zijn. Dat zou niet in mijn hoofd opkomen.
Yura, wat heftig zeg. Eigenlijk een zelfde soort situatie. Dochter heeft gelukkig geen nare ervaringen op dit gebied, maar dit kan dus gewoon gebeuren terwijl je er niet vanuit gaat.

Onaardig

Dat mijn toon misschien wat kribbig kwam vooral door anderen die mi wat al te stellig meenden recht te hebben op een plaats bij de uitvaart als begeleider van hun kind.

Ik heb deze situatie een paar keer aan de hand gehad, ouders van school of later, binnen de vriendengroep die kwamen te overlijden. Mijn ervaring is dat de klas en de leerkracht het samen goed konden opvangen. Zo'n klas is een soort gemeenschap op zich, daar vind ik het niet nodig om me daar als buitenstaander in te mengen. Mijn rol is dan klankbord voor- en achteraf.
Ik ben alleen naar de uitvaart geweest van ouders die ik zelf kende. Bij een van de twee zat de klas voorin bij elkaar, en zat ik ergens achterin.

Om antwoord op je andere vraag te geven: ik denk dat meisje wel een beetje te snappen. Ik verloor als tiener mijn moeder, ze werd in haar geboorteplaats begraven. Ik was heel erg blij dat twee vriendinnen de moeite hadden genomen te komen. Ik herinner me vooral dat we na de koffietafel met zijn drieeen stiekem buiten een sigaret stonden te roken, dat zij me de gelegenheid gaven even aan het beklemmende verdriet te ontsnappen, dat ze me zelfs even aan het lachen maakten. Dat had ik niet gekund als ze hun moeders hadden meegenomen.

Oh wat apart

Hier een aantal jaren geleden hetzelfde meegemaakt en daar was het juist de uitdrukkelijke wens van de nabestaanden dat de kinderen met een ouder zouden komen. Het betrof de ouder van een vriendje van mijn kind en hier trokken de kinderen na de uitvaart inderdaad ook met elkaar op, niet om buiten te roken maar wel om weer even lekker kind te kunnen zijn en een beetje gein te trappen. Wij als volwassenen stonden er maar een beetje bij, want zo goed was die band nu ook weer niet. Mijn kind werd echter bij afscheid nemen wel nog even specifiek bedankt voor zijn aanwezigheid.

Uiteindelijk is de wens van de nabestaanden bepalend. Iedereen is anders. En de nabestaanden hebben het er ook maar mee te doen, kan me best voorstellen dat die dan ook niet helemaal precies in beeld hebt hoe dat zou moeten gaan eten kiezen voor wat hen het prettigste lijkt. Als buitenstaander zou je daar in mee moeten gaan.

Nee niet eten...

En. Waarom kiest die Swype bij voorkeur het langste woord? Net ook weer. Heeft is toch minder voor de hand liggend als het.

Hoe het is gegaan

Uiteindelijk ben ik niet mee naar binnen gegaan. De 3 meiden kwamen uit school bij ons thuis. Ik had drie rozen gekocht en ze hebben alledrie hun naam op het kaartje geschreven. Dochter zei tegen me dat ik niet mee hoefde en dat ze het graag met z'n drieen wilden doen. Vond ik prima. Ik heb ze wel gebracht naar de begraafplaats. Toen we daar uitstapten liep er ook net een docent naar het uitvaartcentrum toe. Ik heb hem even geroepen en gevraagd of de meiden mee konden lopen. Dit gebeurde en hij ving ze goed op. Ik hoorde hem zeggen dat het fijn was dat ze er waren en hij vroeg of er nog meer leerlingen kwamen.
Dochter heeft gebeld toen ze klaar waren met condoleren en ik heb ze net opgehaald. Er waren nog meer leerlingen gekomen naar het condoleren, dat op een andere locatie was, vlakbij de begraafplaats. Ze waren een beetje uitgelaten, maar ook zichtbaar onder de indruk. Nu zitten ze met z'n drieen hier thuis na te praten en bij te komen onder genot van een glas cola en een broodje. Ze waren erg onder de indruk van sommige sprekers, het verdriet van de ouders van de vader en hun vriendin natuurlijk. Ik heb ze gezegd dat het goed is geweest dat ze zijn gegaan. Dat hun vriendin er zeker steun aan heeft gehad en dat ik het knap van ze vind. Dochter en 1 vriendin schaamden zich wel een beetje dat ze moesten huilen en dat een docent het zag. Ik heb gezegd dat het heel normaal is dat je huilt, dat de docent dat echt niet raar vindt en dat het dan niet zozeer is voor deze vader, die ze niet echt goed kenden, maar voor je vriendin die haar vader nu moet missen.
Knappe meiden! Ze hebben het heel goed gedaan samen. Ik was echt onder de indruk en was achteraf blij dat ik niet mee was gegaan. Ik zat al te huilen in de auto toen ik ze weg zag lopen. Was ook een vreemde ervaring, je kind naar een begrafenis waar je zelf niet bij bent. Kleine meisje worden groot.....

Fijn

Fijn dat het allemaal goed is gegaan op deze manier.