Hoe vaak naar partner in geriatrisch centrum

Ook voor jou.

Jij mag overigens ook mee met de regiotaxi. Ik ga ook wel eens mee, dan ga ik winkelen met een dame met rollator. Ik betaal mijn reiskosten, zij de koffie.

Wil40

Wij hebben echt van de gemeente een aantal km gekregen. Verdeeld in 2 dingen 1 gedeelte echt bedoelt voor eigen woonplaats en het andere gedeelte voor net iets erbuiten.
Geen idee wat er gebeurt als dat op is misschien gat ze dan inderdaad voor meer geld mee kan. Daar zal ik nig eens over bellen.
Overigens is er best gedoe geweest met die taxi onze gemeente is overgestapt naar een andere vervoerder en heeft gelijk de regels aangescherpt. Zo kon ik eerst inderdaad gewoon mee maar mag het nu alleen maar als mijn moeder niet meer zonder begeleiding met de taxi mee kan. En zo zijn er nog meer dingen veranderd.

Paar goede tips

Vooral de tip van Angela om weer wat vaker wat anders te gaan doen ipv naar haar man zouden we echt moeten doen. Voorheen deden we dat ook wel maar dan erbij. Maar de laatste tijd komt dat er. Niet meer van.
Vooral samen lunchen kan ze erg van genieten.
Door haar verschillende beperkingen (niet alleen met mobiliteit) is het erg lastig voor haar om zelf iets te gaan ondernemen daar heeft ze echt 1 van ons voor nodig.

Kaaskopje dat stukje wat als het je vader was heb je waarschijnlijk ook wel gelijk in. De band met mijn vader was heel anders en zeker ook groter dan die met de man van mijn moeder. Toen hij nog leefde en ik al getrouwd was kwam ik ook vaker bij hem dan bij mijn moeder denk ik.

Die vrijwilligers ga ik me eens in verdiepen wat daar mogelijk is.

Vrijwilligers

met vrijwilligers is veel mogelijk. Ook dat lunchen of een wandelingetje.

Ikwordmaatje.nl bv of via maatschappelijk werk of de huisarts.
Zij hebben vaak de organisaties in de omgeving goed in beeld.

Dagbesteding voor je moeder

Paar tips:
1) Je moeder is best eenzaam en wilt daarom naar haar man toe. Via de wijkverpleegster kan je je moeder ook inschrijven voor 2x per week dagbesteding in een zorgcentrum, liefs los van het verpleegtehuis anders wilt ze toch nog even bij hem langs en mist ze de taxi naar huis.
In een ochtend dagbesteding ontmoet ze andere mensen waarmee ze als in een huiskamer, met elkaar gaan koffie drinken, dre krant bespreken, rummicub spelen of met een bus een dagje eropuit gaan. Vele mensen die zlefstandig kunnen lopen maar thuis alleen zijn, nemen deel aan dagbesteding. Zelf draai ik mee met de bingogroep 1 x per maand en daar wordt de dagbesteding ook bij betrokken.

2) Je broer en jij regelen haar avondeten. Jullie wippen zodoende ca. 4x per week 's avonds even bij haar langs. Ten minste zo zie ik dat voor mij. Ook dat is een hele inpact in jullie eigen leven; altijd maar rekening houden met het feit dat ook je moeder iets moet eten. Wij kozen hier voor de maaltijdservice. 5x per week bracht de maaltijdservice eten aan huis wat ons meer vrijheid gaf.

Die vrijheid is best belangrijk om de zorg voor je moeder en haar man te kunnen volhouden. Het wordt gevoelsmatig moeilijker met de tijd als de zorg zo'n inpact heeft op je eigen leven.

Je gaf al aan minder zin te voelen voor die ritjes. Dan worden het bezoekingen en gaat het je bijna tegen staan.
Dat is jammer. Misschien is het fijner voor jou om alleen bij hem op bezoek te gaan, dus zonder je moeder. Zodat je die tijd een invulling geeft waar je dankbaarheid van hem in voelt. Nu ben je niets anders dan een taxichauffeur.
Zo ligt mijn vader nu in het ziekenhuis. Gelukkig is er een gelijke verdeling tussen de kinderen qua bezoekjes. Opvallend dat mijn moeder zo moe van de zorg is , dat we haar op sleeptouw nemen anders gaat ze helemaal niet bij hem langs, zo moe. Dus op dat vlak is jouw situatie contra de mijne.
Maar ik ben blij als hij en ik een goede ochtend hebben gehad. Zo hadden we van ochtend wat fotoalbums met vakantiefoto's doorgebladderd. Puur afleiding voor iemand die de hele dag in een ziekenhuis/verpleeghuis zit. En ja, hij haalt de namen en gebeurtenissen door elkaar. Maar dat is niet erg. Zo'n ochtend aandacht voor iemand, ook al is het familie, is te vergelijken met vrijwilligerswerk. Dat heeft een andere waarde dan voorrij-diensten van een ander.

Het is ook wel goed voor de man van je moeder om verschillende mensen op bezoek te hebben. Elke ochtend je moeder die dagelijks niet zoveel afleiding kent en ook niet zoveel beleefd en te vertellen heeft, is best 'saai'.
Misschien vul ik nu te veel in, maar dat zie ik ook zo m mij heen gebeuren. Het maakt voor een demente in een verpleegtehuis vaak niet zoveel uit wie aandacht aan ze geeft, als ze zich maar niet eenzaam voelen.

Ps ze krijgen ook andacht van de verpleegsters. Elke dag op bezoek is boven gemiddeld.

Tip 3

Tip 3 was: ga alleen bij hem langs. Zo gaan mogelijk de ogen van je moeder open dat het niet nodig voor haar om haar man elke dag op te zoeken. Zo kunnen de tijd die jij met je moeder hebt, meer in kader van moeder-dochter quality time verschuiven. Een fijne activiteit , vrij van de druk om haar naar haar man te brengen.

geen dagbesteding nog

Als mijn moeder naar mijn vader zou willen, zes keer per week, of ieder dag, dan is dat niet uit eenzaamheid en zou ik haar geen dagbesteding opdringen om wat omhanden te hebben (zeker geen bingo). Ze doet het niet alleen uit eenzaamheid.
Ik vind het bewonderingswaardig hoeveel jullie haar helpen met het vervoer, maar daar zou ik naar kijken, of ze niet vaker 'zelf' met de taxi kan. Of anders alleen de heenweg. Maar dagbesteding kan ze altijd nog doen als hij is overleden, als ze nu nog behoefte voelt hem te zien (en hij misschien ook) zou ik zeker stimuleren, zo lang het nog kan.

Je hoeft je moeder er toch niet op te wijzen dat het geen zin meer heeft om langs te gaan? Wanneer heeft het geen zin meer? Als hij haar niet meer herkent? Misschien geniet hij er wel nog erg van, misschien kan hij dat niet meer zo uiten. Als zij wil, zou ik haar helpen hem te bezoeken.
Je weet niet precies hoe een demente zich voelt, ook al is het het bezoek meteen erna weer vergeten, op het moment zelf kan hij er nog wel van genieten.

ontspanning

maar je moeder ook wat ontspanning geven, dat is wel een goede zaak. Dat zal ze hard nodig hebben. Maar ik zou haar niets opleggen, als zij liever naar haar man wil is dat ok.

Eigenlijk

Vind ik het gewoon rot, als ik al die verhalen lees, dat partners gescheiden moeten leven. Je hele leven samen en dan het laatste stukje van de rit elkaar moeten missen, bah.

Sinilind heb je gelijk in het is ook rot. Maar wel iets waar weinig tegen te doen is. Mijn moeder heeft van alles maar is niet dementerend dus ik vrees dat zelfs als ze niet meer op haar eigen kan wonen ze niet bij haar man zou komen.
Overigens klaag ik wel en baal ik er af en toe flink van ik wil die 3 x toch zoveel mogelijk blijven gaan. Op die manier hou ik ook een oogje op haar en ik wil ook dat ze gewoon kan blijven gaan.
Dagbesteding is niet echt iets voor mijn moeder denk ik. En dat zou ze alleen maar willen als te in combinatie met haar man kan.
Overigens brengen wij niet elke avond warm eten. We bewaren het en zij warmt het op. We hebben ook maaltijdservice geprobeerd maar dit wil ze niet meer omdat ze het niet lekker vind.

En als,

Bestaat in de buurt een zorgcentrum dat gesloten groepswonen biedt aan dementerenden en tegelijk ook mogelijkheid biedt tot het wonen in een zorgwoning of aanleunwoning voor je moeder?

Ja waardeloos

De opa en oma van een vriend van mijn man lijken nu ook deze kant op te gaan. Opa moet permanent in een verpleegtehuis, oma ligt in het ziekenhuis en wat daarmee gebeurt is nog niet bekend. Die mensen moeten toch bij elkaar kunnen? Op zich snap ik best dat je mensen soms ook in bescherming moet nemen. Een dementerende kan best onverwacht uit de hoek komen en daar kunnen ongelukkige situaties door ontstaan, maar zeker als het 'gewoon' om afnemende gezondheid gaat van beide partners, zou ik niet weten waarom ze niet bij elkaar kunnen.

hier ook een trauma

Ik weet nog dat mijn vader probeerde een bed naast mijn moeder te laten zetten. Ruimte zat, vond hij (en ik ook). Toen iemand hem alle regeltjes, indicaties etc. had uitgelegd, zei hij zachtjes tegen mij: "Die jongeman weet niet wat een huwelijk is." En hij had natuurlijk helemaal gelijk.

Idem

Hier een beetje in hetzelfde schuitje. Vader in verpleegtehuis. Moeder kan met hem mee naar een echtparenkamer waarbij vader de 'hoofdbewoner' zal zijn. Maar als vader komt te overlijden, moet moeder naar een andere lokatie. Dat is te begrijpen maar de onzekerheid over de levensduur van haar echtgenoot maakt dat ik dit mijn moeder niet aan doe.

Het idee van niet meer samen in één slaapkamer slapen is wel iets waar ze moeite mee hebben. Het voelt toch aan alsof je abrupt weduwe bent.

Deprimerend

Als ik dit zo lees begrijp ik wel beter waarom sommige mensen ervoor kiezen om er samen uit te stappen. Het is schandelijk. En we zijn volgens statistieken nog een van de landen in de wereld waar het beste geregeld is. Ik snap niet waarom de zorgcentra het op een andere manier willen/kunnen inrichten. Al die regeltjes, al dat gebrek aan flexibiliteit.. brrr... ik wil liever doodvallen in mijn worteltjesveld in Frankrijk! Niks geen verzorgde oude dag, het is gewoon opruimen in een kast en wachten tot hij/zij dood gaat. En ik heb het niet over de mantelzorgers en de meeste verzorgende die echt hun beste doen, maar wel over het kader...
Cécile