Hit, miss & always Kerst

Limi

Ik ben de láátste die mag bepalen wat jij wel of niet doet.

Wat ik nu met mijn vader meemaak, is dat we opeens van alles horen, wat we niet wisten. Je weet gewoon niet wát je hoort! Ik wil je voorstellen om hier een eigen draadje over op te starten. Ik ga dat ook voor mezelf doen, want met Kerst heeft het nu niet veel meer te maken .

Limi

Je moet in deze situatie de keuze maken waarvan jij denkt dat ‘ie het beste is. Alleen jij kunt voor jezelf bepalen wat dat is.

Bij dit soort dingen denk ik dat je moet meenemen in je overweging dat jij met jouw keuze verder moet kunnen leven en je moeder moet ermee sterven.

En het klinkt alsof je niet veel tijd hebt om te overwegen, voor je het weet wordt je ingehaald door de realiteit. Dus, welke keuze je ook maakt, maak ‘m snel.

Aagje

Moeilijke ouders

Vergeven doe je voor jezelf, niet voor een ander. Vasthouden aan wrok en verdriet over hoe het was of niet is geweest kost jou je energie en levensvreugde en beperkt je in je leven. Loslaten kan heel veel vrijheid en rust geven. Maar dat moet je dan ook echt voor jou zelf doen. De ander is daar in eigenlijk niet belangrijk of nodig, je doet het zelf en voor jezelf.

Dat is heel moeilijk. Ik weet hoe het moet/kan en bij mijn ouders kon ik het ook. Na heel veel jaren en veel levenservaring kon ik hun persoonlijkheden en keuzes en het handelen van daar uit, min of meer begrijpen en uiteindelijk mijn pijn loslaten en hen vergeven.

Dat vergeven heeft geleid tot mooie momenten en voor mezelf een goed gevoel. Bij mijn moeder heb ik onze moeilijke verhouding goed kunnen afsluiten en ik heb alles gedaan wat ik nodig vond en kon doen. Toen ze stierf had ik vrede met hoe onze relatie was toen en nu. Mijn vader leeft nog maar daar sta ik ongeveer hetzelfde in.

Bij mijn ex lukt me dat hele vergeven niet. Daar zit nog altijd zo veel haat, woede en verdriet. En dat doet mij veel kwaad. Precies wat ik hier boven schrijf. Maar ik heb het een keer gedaan en ooit lukt het me nog een keer.

Alison

Misschien is het ook zo, bedenk ik door wat jij zegt, dat hoe meer ik weet, hoe idioter alles blijkt te zijn, hoe acceptabeler het wordt om over mijn schaduw heen te stappen. Ik vind het eigenlijk een vreselijke uitdrukking, maar wist geen betere. Hier was sowieso nooit tegenop te boksen geweest.

Hoe sneu het ook is, kunnen we het nu afsluiten wat de invloed van mijn vader betreft, juist nu hij er nog wel is en wij (maar ook mijn moeder) ons niet kunnen verwijten dat we er niet waren

Twee jaar geleden stond ik er nog anders in. Erger nog... een paar maanden geleden ook nog. Maar ik ben nu om. Ik kan me dus best voorstellen dat Limi hier niet aan toe is en er vrede mee kan hebben als ze haar moeder niet meer ziet. Ik herken ook heel erg hoe je er dagenlang door van de kaart kunt zijn. Ik had altijd hoofdpijn en was gestrest als ik ze gesproken had. Daar mag je jezelf tegen beschermen door het contact te verminderen of verbreken. Ik heb mezelf altijd wel afgevraagd hoe het zou gaan, als het eind in zicht kwam. Daar ben ik nu en ik moet kennelijk toch gaan.

Straatje

Misschien heel anders en sla ik de plank mis, maar ik zag het bezoek vooral voor mezelf om ‘mijn straatje schoon te vegen’. Na jaren geen contact ben ik in het ziekenhuis geweest om mijn stervende opa te bezoeken. Opa was geen lieve oude man en zei ‘zo, kom je nog even kijken voor ik dood ga?’ Dat heb ik beaamd en we hebben het nog even over koetjes en kalfjes gehad en ik heb hem sterkte gewenst. Die nacht overleed hij, en ik was blij dat we toch nog goed afscheid hadden genomen.

Phryne

Oh ja, dat is ook zo.