Hit, miss & always Kerst

Kaaskopje

Dat is erg. Logisch dat je er nu bij wil zijn ondanks alles en dat het dan niet gaat. Hopelijk knapt hij snel op en krijgen jullie nog een kans. Jij ook sterkte.

Paasei

Is dat te verwerken? Denk dat sommige dingen pijn blijven doen. Niet die schreeuwende wanhoop van het begin maar een waakvlammetje dat af en toe hoog op laait.

Alison

De eerste kans is als ik vakantiegeld krijg en of dat dan nog op tijd is, is zeer de vraag. Hij lijkt wel wat op te knappen van de oorzaak, maar hij is heel erg verward.

miss

Ik was er niet van op de hoogte dat mijn moeder blijkbaar een medisch onderzoek gehad had totdat ze me met kerst appte dat ze de uitslag had en dat die niet goed was.

Het gaat altijd op deze manier: ik word als allerlaatste geïnformeerd met een volslagen verrassende mededeling, alle tussenstappen zijn naar mij toe overgeslagen, en er wordt ook altijd een zus of broer (of allemaal) genoemd die al actie heeft ondernomen om haar te helpen terwijl ik nog van niks wist.

Hoewel mijn moeder en ik totaal geen band meer hebben, blijf ik toch altijd zitten met een nare nasmaak over het gegaan is. Afgelopen weekend zijn we nog met z'n allen bij elkaar geweest en niemand heeft iets gezegd over een onderzoek. Ik bedoel dat niet als verwijt, maar als illustratie van de totale verrassing. Als afterthought word ik nog even geïnformeerd. Nou heb ik na de eerste ernstige ziekte ook absoluut geen behoefte om betrokken te worden, maar zelfs de eerste keer ging het al precies zo. Heel erg en zo, maar als iedereen het al met elkaar heeft besproken en geregeld voordat ik het hoor, dan zoeken jullie het ook maar met zijn allen uit zonder mij.

Het eveneens vervelende was dat ze, terwijl ik eigenlijk nog meer informatie verwachtte over de uitslag van het onderzoek na die ene (!) zin, meteen doorging met refereren aan een gezondheidsklacht van mij, want ze vermoedde dat dat stiekem ook wel heel ernstig was - en ze suggereerde dat ik het niet liet onderzoeken (wel, was haar afgelopen weekend ook duidelijk verteld). Nou heeft al het mij onderzoekende medisch personeel het vooral heel vervelend voor me, maar niet heel ernstig gevonden, dus het zal wel meevallen. Maar ja, typisch, zo is het vaker gegaan. Quasi bezorgd mij allerlei angsten/zorgen/ziektes/afwijkingen proberen aan te praten. Ik zou eigenlijk meteen moeten weten dat ze het gewoon verzint (net als bijvoorbeeld toen ik blijkbaar een enorme zwangere buik had, maar zij de enige was die het zag en daar allerlei afwijkingen bij verzon - terwijl, of omdat, ik klachtenloos heel actief was met alles?), maar het feit dat het toch steeds weer blijft gebeuren vind ik wel vervelend. Ik ben te nuchter en daar kan ze niet mee omgaan. Ze probeert daar altijd iets tegen te doen of zo.

Ik heb sterkte gewenst en ben er verder niet op ingegaan.

Limi

Ik was tot niet zo lang geleden ook tamelijk onvermurwbaar in mijn houding, maar nu het erop gaat lijken dat het daadwerkelijk weleens een aflopende zaak kan gaan worden en mijn moeder vooral toch wel laat merken (heel voorzichtig) dat ze het contact best waardeert (met mijn oudste zus nu alleen nog), vind ik het wel pijnlijk worden als ik de enige ben, die niet kan gaan voor het echt mis gaat met mijn vader. Vrienden zeiden tijdens kerst tegen mij, dat het er eigenlijk niet om gaat of mijn ouders op mij zitten te wachten, maar of ik het belangrijk vind om nog te gaan. En ik denk dat het voor mijn gemoedsrust tóch beter is dat ik ga.

Kaaskopje

Kun je het geld voor de reis niet lenen van familie of vrienden?
Dat lijkt me beter dan wachten tot het vakantiegeld wordt uitbetaald.

Kaaskopje

Gelukkig is het hier nog lang niet zo ver. Ik heb geen idee wat ik dan zou doen, trouwens! Langsgaan, dat kan. Uitgebreid meehelpen, nee.

Ik denk nu wel een beetje: je kunt niet de hele tijd als je nog geen hulp nodig hebt iemand afzeiken en dan ineens terugkrabbelen als je wél hulp nodig hebt. Het scheelt dat ik niet het enige kind ben; ik voel daarom persoonlijk geen druk.

Het enige is dat de andere kinderen druk zouden kunnen uitoefenen. Ik zou het wel vervelend vinden als ze bepaalde verwachtingen zouden hebben. Zo van, wij gaan ieder 2x per week en jij moet dat ook.

Maar als je voelt dat je met afzijdigheid niet kunt leven... Ik denk niet dat ik dat zelf zo ga voelen. Mijn gemoedsrust vaart wel bij het me afzijdig houden en me niet in het moeras van drama en manipulatie te laten zuigen. Wat verwacht jij ten aanzien van je gemoedsrust? Mensen ondergaan toch geen karakterveranderingen tijdens hun ziekbed? Of is dat meer van: ik ben geweest en heb gezien dat ze niet zijn veranderd, dus hoef ik daar niet meer over na te denken?

Prijsvechter

Ik vind dat je moet gaan. Op zn minst om je moeder te ondersteunen. Vliegen een optie? Kleinste auto daar huren? Samen met je zus delen? Ik roep maar wat. Sterkte.

Doenja

Hoe treurig het ook overkomt... ik heb amper spaargeld. Het UWV heeft twee maanden nodig en een jaarafsluiting om eindelijk te kunnen uitrekenen waar ik nog recht op heb. Als die nu eens over de brug kwamen! Zus en ik hebben allebei geen rijbewijs, dus we zijn afhankelijk van taxi's daar ter plaatse. Moeder heeft geen logeerbedden, dus B&B of Airbnb. Er zit genoeg bij hun in de buurt zag ik. Ik zag er een met Russische tekst in de omschrijving, waardoor mijn zus bij voorbaat al weigert om die uit te kiezen, haha.

Aan familie vragen doe ik niet graag. De ene heeft het niet, bij de andere krijg ik hetzelfde gevoel als vroeger bij mijn ouders... dat ik verantwoording bij ze af moet leggen en me schuldig moet voelen. Maar goed, ze heeft inmiddels zelf al kosten gemaakt om daar te komen. Als het allemaal koek en ei met mijn ouders was, zou ik het hun zelf gevraagd hebben. Of mijn moeder dan, in dit geval. Ik durf gewoon niet makkelijk om geld te vragen en ben er vrees ik ook een beetje te trots voor.

Oh ja

Het wordt hoe dan ook vliegen. Ik zag dat er wel voordelige dagen zijn, waardoor je de kosten flink kunt drukken.

Kaaskopje

Ik stuur jou via forumbeheer even een berichtje. Dan weet je dat je iets kunt verwachten 😉

En hier

Hit: beide Kerstdagen. Sowieso omdat ik er dit jaar gewoon zonder bijgedachten en nare herinneringen van heb kunnen genieten dat we het met ons gezin hebben kunnen vieren.
Eerste Kerstdag hebben we samen Japans gekookt, sushi, kip teriyaki, paddestoelen, zoetzure komkommer, allemaal helemaal zelf en vers gemaakt en allemaal even lekker. Toe apple crumble met vanille-ijs en slagroom, ook heerlijk. Tussendoor spelletjes gedaan.
Tweede Kerstdag is altijd traditioneel (en daarom is dit ook de always) de brunch bij mijn ouders. Altijd gezellig en er kan niks mislukken. Behalve de croissantjes, maar ook dat is traditie 😜. Weer een gezamenlijke foto gemaakt, waren we vorig jaar vergeten... De kleinkinderen hebben altijd heel veel pret samen, ook leuk om te zien. En fijn dat mijn ouders er allebei nog zijn en in goede gezondheid, dat is ook iets om dankbaar voor te zijn. Maandag zijn ze 50 jaar getrouwd, dus dan hebben we weer een klein feestje. Het grote feest is op de dag dat ze voor de kerk getrouwd zijn, in het voorjaar.

Verder heerlijk relaxte dagen. Was ik ook wel erg aan toe.

Mis: helemaal geen dit jaar. Wat een geluk!

Pennestreek

Ik wacht af...

Hit, mis en altijd

De mis was hier hetzelfde als altijd Mijn vader had eerst geweigerd om te komen omdat familielid A ook zou komen. Die bleek niet te kunnen maar toen liet mijn vader drie dagen van tevoren weten dat hij toch niet zou komen omdat anderen anders zouden kunnen denken dat A niet kwam omdat hij had gezegd dat hij niet zou komen als A zou komen, en niet zouden geloven dat A niet kwam omdat ze ergens anders heen ging. Moeilijke man. Ik heb heel boos gereageerd en toen belde hij vervolgens in tranen dat hij toch zou komen als we duidelijk zouden zeggen dat A echt iets anders leuks had. Man man man.
Dus hij kwam, heeft de hele avond stilletje gespeeld met soms wat gemopper. Wilde geen voorgerecht want hij ‘eet nooit spinazie’. Van het hoofdgerecht heeft hij drie aardappelkroketten, twee sperziebonen en een plakje rollade gegeten, en geen toetje want dat zag er eng uit. Een kleuter eet nog beter.
Mijn toetje was gelukkig weer een hit, zeer goed gelukte tiramisu. Andere hit was het kerstcircus waar ik met jongste ben geweest.
Oh, en nog de mis toen ik op eerste kerstdag mijn vingertopje bijna afsneed, en een paar uur naar de HAP mocht. Gruwelijke pijn, maar dat gaat nu gelukkig alweer een stuk beter.

Vakantie

Hit en always: net als voorgaande jaren op vakantie in een heerlijk hotel aan een Oostenrijkse piste. Pubers hebben op kerstavond weer hun twee liedjes gezongen bij de viering voor de gasten in het hotel. Doen ze al jaren. Eten is weer super.
Mis: helaas ben ik vanaf maandag al ziek en kan ik niet skien. Het eten lukt nog net, daarna ga ik weer uitgeput mijn bed in. De rest van het gezin skiet wel gewoon en ik lig dus de hele dag in de hotelkamer te slapen. Ik rust er wel lekker van uit, dat dan weer wel.

Pennestreek

Ik heb het nog niet, dus morgen verder😊

Kaaskopje

Als het goed is, heb je mail...

Pennestreek

Hopelijk heb jij nu ook antwoord van mij. Misverstand van mijn kant.

Nee, nog niet

☹️

Pennestreek

Ik vraag het nog een keer.

Pennestreek

Als je wilt kun je mij direct mailen: [email protected]

Via het beheer lijkt momenteel niet te lukken.

Kaaskopje

Binnen een week is het hier ineens een aflopende zaak.
Ik ben nog niet geweest. Ik dacht, het zal wel niet zo'n vaart nemen.

Limi

Och heden, dat is dan toch schrikken! En nu?

Ik heb geen idee. Bij ieder berichtje (summier, geschreven) heb ik een paar dagen nodig om mijn standpunt te bepalen en voordat ik eruit ben is de situatie weer verslechterd. Omdat iemand anders de berichten stuurt kan ik sowieso niet goed bepalen hoe ernstig het echt is (lichamelijk, itt mentale instorting). Binnen een week van zelf autorijden naar op de rand van de dood in bed.

Ik ben wel een paar uur onderweg, dus dat zou ik sowieso niet zomaar doen. Al zit de rest van de familie er wel.

Komt bij, als de patient me wilde zien had ze zelf nog kunnen appen in die eerste week. Als ze niet meer kan appen is ze zover heen dat het ook niet uitmaakt of ik er ben of niet. Voor mij persoonlijk voegt het niets toe. Het voelt al jaren niet meer als een moeder.