het huishouden als je ziek bent

alles bleef liggen

Ik was elke maand 3 dagen uit de running, dan moet je denken een kruipend naar de w.c. emmertje naast mijn bed etc. Ook toen de kinderen klein waren. Man verzorgde het eten, lees: 3 dagen chinees en snackbar, huishouden bleef liggen, als ik weer op deze wereld was geland kon ik gaan puinruimen.

Hier ging het mis

Ik had een operatie gehad met een dagopname. Niet heel heftig, maar mocht de dagen erne niks doen allen maar rust. Ik was ook behoorlijk rot uit de narcose gekomen, misselijk kopppijn; niet fijn.
De verpleegkundige zei nog tegen mijn man dat hij maar goed voor me moest zorgen......

Nou het begon al bij thuiskomst. Man had een drukke dag gehad, want behalve mij vroeg afzetten in het ziekenhuis had hij de kinderen naar school gebracht en gehaald mij ook weer opgehaald. Het was dus zijn thuisdag. Normaal schema dus, behalve mij brengen en halen....
En het werk wat hij normaal die dag deed had hij niet gedaan. Geen wasje, geen boodschappen.
Ik snapte er al niks van.

De dag erna was zaterdag, normaal doen we dan het huishouden, maar man kwam na het ontbijt gezellig bij mij in bed liggen. Want hij was een beetje moe. De kinderen moesten trainen, en de jongste kon nog niet zelf erheen.
Nou dan slaat ze toch een keer over.
Ongelooflijk.

Zo ging dat nog een hele week. Toen ben ik toch ontploft!
Ik heb me wel aan de regels van het ziekenhuis gehouden, kon ook niet anders want ik had gips aan mijn hand. Maar ik kreeg het te kwaad toen mijn kinderen niet eens meer schone onderbroeken hadden. Ik ben zo nijdig geworden, heb mijn tas gepakt (zo goed en kwaad als het ging) en ben naar mijn ouders gegaan.
Ik heb gezegd dat ik weer thuis zou komen als het huis aan kant was. Dat was binne een dag in orde (met hulp van mijn moeder).

Dit is 5 jaar geleden, en ik snap het nog steeds niet goed wat er toen gebeurde. We hadden beide een baan toen voor 4 dagen. En het huishouden toch goed verdeeld.
Maar door dit ben ik er wel achter gekomen dat mijn man zonder mijn aanwijzingen niks gaat doen.
Zo maf. Dat zat er dus achter denk ik. Zolang hij de opdracht krijgt doet hij het zonder klagen en ook goed. Ben ik er niet dan doet hij niks. Tenzij ik een lijstje achterlaat. En als ik niks doe doet hij ook niks. Dus als ik ziek word dan moet ik wel blijven commanderen.
Een weekje weg zal denk ik mislopen.

Kleine kinderen

Met kleine kinderen zou ik de standaard heel laag houden: zolang ze op tijd op school komen in schone kleren en er 's avonds een enigszins gezonde maaltijd op tafel staat is het al mooi. Voor kleine kinderen zorgen is erg vermoeiend en als je altijd gewend bent het met z'n tween te doen is het heel lastig om het alleen te doen. Als de kinderen ouder zijn dan is het niet zo moeilijk al zal het misschien anders gaan dan jezelf zou doen maar goed dat is ook weer een wijze levensles: loslaten :)

Vraagje aan Moeder

Wat heb je gedaan toen je merkte dat jouw man niet de boodschappen deed en een was in de wasmachine stopte? Heb je toen niets gezegd omdat je ervan uit ging dat hij wel zou begrijpen dat je niets kon doen omdat je ziek was?

Ja, dan kan een explosie niet uitblijven. Je zei zelf dat hij alleen wat doet als hij opdrachten krijgt en zelf het niet "ziet".

Mijn tips

Na 18 weken chemo beschouw ik mezelf als geoefend :)
Wat hier werkt is:
1) vuiltolerantie bijstellen
2) me realiseren dat ik meer zie en me meer erger als ik me rot voel - heel irritant.
3) anticiperen op 2) dus schoof ik dingen uit het zicht vanaf mijn bed bv hahaha
4) mijn man hele duidelijke, lieve vragen stellen; 'ach lieverd, wil jij de pot doen? Ik weet dat ik een Mien Muts ben (in zijn ogen) maar ik merk dat ik me eraan erger en dat kost me zoveel energie.'
5) onthouden dat het overgaat
6) onthouden dat dit niks zegt over zijn liefde en waardering voor jou. Niks negatiefs althans. Hooguit dat hij slecht zonder je kan . (Wat wel lastig als je bang bent om dood te gaan maar dat is een ander verhaal).

Maar vooral punt zes vind ik belangrijk; koppel geen conclusies aan je irritatie. Laat het gewoon jouw irritatie zijn dat -juist nu je de hele dag thuis zit te koekeloeren- het huis niet kant is. Grrr. Punt. Verder niks. Morgen weer een dag.

Lang geoefend en het werkt

Ps: voor chronisch ziek werkt het anders denk ik

Limi

Ik heb een dochter en een zoon, dochter is de oudste en die 'sleept' zoon wel mee met 'gezellig maken' want daar is zij inderdaad wel beter in. Hier een man die best 'iets' deed in huis (niet veel) maar daar dan wel aldoor complimentjes over wilde hebben....zoo irritant! Ik ga toch ook niet iedere dag naar complimentjes zitten vissen als ik huishoudelijk werk heb gedaan

Het interesseert me helemaal niet

Ik verwacht alleen dat mijn man de zorg voor de kinderen (voor zover nodig, omdat er geen andere opvang is) overneemt. Het huishouden scheelt mij echt niets als ik ziek ben.
NB voor mij is ziek zijn, dan ook echt ziek zijn, en niet 'niet zo lekker'. En dat gebeurt gelukkig zeer zelden.

Monique

Toen ik het merkte hoe erg het eigenlijk was, waren de onderbroeken van de kinderen al op. Dat was de druppel.
Ik was echt een week gewoon heel beroerd van de narcose en de napijn. Bijna niet voor te stellen eigenlijk. Het viel me erg tegen dus. Ik had wel een vermoeden maar niet de energie om duidelijk te zijn.

Bovendien was die operatie redelijk onverwacht want ongelukje. Ik ging dag na het voorval naar de huisarts en kon meteen door naar het ziekenhuis, waar ze de volgende dag de ingreep hebben uitgevoerd.
Dus we hadden niet echt voorgewerkt zeg maar.

Het enige wat man had gedaan was kinderen van en naar school brengen. Trainen hebben ze die week niet gedaan. Eten was steeds halen. Ik at bijna niet mee omdat ik misselijk was, dus zelfs dat had ik niet erg door.
Gelukkig maakten ze toen al zelf hun brood klaar voor de overblijf, anders hadden ze dat ook niet meegekregen vermoed ik.

Dat hij het huis liet verslonsen vond ik minder erg, maar dat de kinderen niet naar de training konden vond ik veel erger.
Ook het feit dat mijn man ineens ook "best wel moe" was en gewoon overdag even ging slapen, terwijl de kinderen (toen 8 en 9 jaar) gewoon thuis waren werd ik boos van.

moederx dat is wel heel extreem. Ik kan me voorstellen dat jullie hier duidelijk over gesproken hebben, dan het een volgende keer -mocht je een flinke griep oid krijgen- toch echt anders gaat?!

Ik moet straks naar het ziekenhuis voor een operatie, 1 dag daar blijven en dan 4 weken herstellen. ik verwacht de 1e week helemaal niks te kunnen doen. Nu weet ik dit al een paar dagen, dus de was is volledig bijgewerkt, de diepvries ligt vol eten, en het huis is redelijk netjes. Er ligt een briefje klaar voor mijn man met to-do dingen voor het komende weekend (oa de weekendboodschappen), ik hoop me er niet druk om te hoeven maken.
Hij zal de kinderen van/naar school en trainingen brengen, en ook het eten zal simpel zijn maar wel geregeld worden. Wat waarschijnlijk niet goed zal gaan is dat de kinderen toch aandacht willen van mij. ze zijn gewend om alles aan mij te vragen en dat zal niet anders gaan. ik ben van plan om ze toch echt naar man te sturen en als er dingen geregeld moeten worden, het proberen los te laten.

ik denk dat het probleem bij mij zelf gaat liggen: ik moet loslaten. de kinderen, het huishouden, het alles-willen-regelen. als het een weekje iets minder gaat thuis, redden de kinderen het vast wel. toch?

moeders kunnen niet ziek zijn

Ik heb al jaren een chronische ziekte waardoor ik vanuit het WMO hulp krijg (ik ben alleenstaande moeder, anders had mijn man moeten helpen). Dit gaat vanaf 2015 waarschijnlijk verdwijnen vanwege de bezuinigingen en één van mijn kinderen volwassen is geworden.
Vanzelfsprekend ben ik al jaren bezig mijn kinderen huishoudelijke vaardigheden aan te leren, maar dit gaat niet soepel. Het kost me meer kostbare, schaarse energie dan dat het me oplevert, maar ik vind dat ze het toch moeten leren. Daar komt bij dat ze autistisch zijn en daarom kost het me meer moeite dan bij een gemiddelde puber, die ook al niet staat te juichen als er wat gedaan moet worden. De WMO-indicatie was dan ook meer dan welkom.

Ik ben ze nu aan het voorbereiden dat ze nog meer moeten gaan doen. Mijn oudste flipt helemaal. Heeft een drukke opleiding waar alles van hem gevraagd wordt, hij doet het er goed maar hij loopt op zijn tenen. Hij is op zoek naar een bijbaan. En dan ook nog op regelmatige basis meelopen in het huishouden. Niet een incidenteel "wil jij de was ophangen" of "kun je een boodschapje doen", maar echt structureel dagelijks, met zijn broer, waar hij het absoluut niet mee kan vinden.

Wat dit doet met de sfeer in huis en welke invloed dit op mijn gezondheid heeft...

Ik ben echt geen Miep Kraak die zich al ergert als er een kopje op tafel staat, maar mijn kinderen zijn zulke chaoten, ik heb zelf problemen overzicht te houden vanwege mijn drukke leven en mijn eigen gezondheidsproblematiek, en ja, nou komt het voorstel dat ik voor een tientje per uur toch hulp mag hebben. Jammer joh, ik kan dat echt niet missen.

Moeders kunnen gewoon niet ziek worden.

boenbeurt

Hmm, 5 dagen ziek en dan is de keuken aan een grondige boenbeurt toe?! Terwijl je zegt dat je niet zo schoon-schoon typ bent. Dan was het dus al behoorlijk vies (en kan dat dan ook niet nog een paar dagen extra blijven?) òf je bent toch veel meer schoonmaakmiep dan je aangeeft en boen je keuken elke week grondig (in dat geval kan die keuken een weekje niet boenen best hebben) ;-)
Hier wordt gewoon niet schoongemaakt bij ziekte. Meestal ben je er toch wel na een paar dagen weer genoeg bovenop. Ik ben al blij als het me lukt om iets te koken en zelfs dat lukt bij een flinke griep niet. Dan kookt zoon pasta. Maar het is wel frustrerend ja, dat als je ziek bent ook echt álles blijft liggen.

oeps

mijn reactie komt een beetje raar na de de reactie van iemand met chronische ziekte. Als je chronisch ziek bent is het een totaal ander verhaal (ook anders dan topicstartster, die aangeeft ziek te zijn door een keelontsteking, wat tijdelijk is). Overigens Lunamaya je klinkt me steeds meer mw Helderder hoor! Hoelang duurt een keelontsteking nou? Een week? En moet nou precies in die week de bedden verschoond worden? Dat kan toch best een week wachten?

Ow alleenstaan en chronisch ziek

Dat lijkt me echt superheftig!
Maar als mannen zich zo gedragen als ik hier lees heb je aan een man vaak ook niet veel.

Maar soms snap ik mannen niet (even generaliserend). Het zijn volwassen mensen. En ik snap niet zo goed dat deze in noodgevallen helemaal geïnstrueerd moeten worden wat betreft het huishouden.
Als vrouwen van tevoren weten dat ze een poosje uit de running gaan zorgen ze voor een volle vriezer met makkelijke kliekjes en dat het huis helemaal in orde is. Ze maken to-do lijstjes.
Eigenlijk best idioot. Zo moeilijk is het toch niet.

Als mijn man een week weg gaat (gebeurt wel eens) dan krijg ik echt geen instructies van hem.
Eigenlijk best vreemd.

En Lunamaya wat rot dat je zo ziek bent! En ik kan me best goed voorstellen dat je er erg mee zit.
En na 5 dagen kan een keuken best heel vies zijn, zeker als er met koken en eten is geknoeid (en niet wordt opgeruimd).
Beterschap.

van schoon naar vuil in 30 minuten

Zet mijn kinderen in de keuken en je herkent die keuken niet meer terug ;-)

Lastig

Ik vind het eigenlijk best wonderlijk dat het bij veel stellen toch nog zo lastig ligt dat beide partners hun verantwoordelijkheid nemen. Je kan niet verwachten dat je man het op dezelfde manier doet als je zelf het zou doen maar ik vind wel dat je kan verwachten dat hij er voor zorgt dat de boel gewoon redelijk doorloopt. Als ik voor een week weg ga dan trek ik overigens ook gewoon de deur achter me dicht en laat geen instructies achter behalve als het hele specifieke dingen zijn waar mijn man geen weet van kan hebben (bijvoorbeeld een tandartsafspraak die ik heb gemaakt voor een kind)

keelontsteking

Daar kun je echt lelijk ziek van zijn. Momenteel heerst die ook volgens mij, ik ken twee mensen in mijn omgeving die echt ermee in bed liggen, en dat zijn geen watjes. Het lijkt wel griep, zo beroerd zijn ze, met koorts en overal spierpijn.

Een moeder

Dat is natuurlijk inderdaad een hele heftige situatie. Normaal gesproken lijkt het me inderdaad logisch dat je als chronisch zieke met (bijna) volwassen thuiswonende kinderen geen hulp meer krijgt maar het is natuurlijk een heel ander verhaal als die kinderen een handicap hebben waardoor ze het huishouden niet kunnen doen. Daar zouden ze dan wel rekening mee moeten houden.

mannen...

Wat de mannen betreft: ik ervaar dagelijks problemen met de combinatie moederschap en ziek zijn. Maar als ik eerlijk ben: ik ben daarom blij dat ik dat extra blok aan mijn been er nu niet meer bij heb.

Maar goed, ik ben dan ook niet voor niets gescheiden ;-)

jaina

Het definitieve keukentafelgesprek moet nog komen, maar mij is wel verteld dat ik bijvoorbeeld gebruik kan maken van de wasdienst (laat ik die nou niet nodig hebben), en dat ik waarschijnlijk voor 10 euro per uur alsnog iemand in kan huren, dan betaalt de gemeente de rest.

Kleine kanttekening: ik heb een inkomen dat, ook al vanwege mijn ziekte en de zorg voor de kinderen, beneden het minimum ligt. En nee, voor bijzondere bijstand kom ik niet in aanmerking.

Dan maar versmeren.

inderdaad

Een moeder, inderdaad een man voelt voor mij qua huishouden als een derde kind. Als ik er niet ben ziek/weg dan gaat er niets normaal door. Geen was gedraaid, geen maaltijd gekookt. Pas als alle kopjes/borden in de kast op zijn valt het kwartje dat afwassen ook gedaan moet worden. Voor boodaschappen moet ik met mijn zieke hoofd een lijstje maken met alle details er bij geschreven anders komt het niet goed. De kreet mayonaise maakt dat er iets mayonaise achtigs in huis komt maar kan net zo goed cocktailsaus worden als dat aantrekkelijk gepresenteerd staat in de winkel. Dat ik met cocktailsaus geen makreel gerecht kan maken komt niet bij hem op.

Ik geloof dat ik in een andere tijd leef dan de meesten hier

Man en ik zijn samen verantwoordelijk voor het huishouden. Ieder heeft zijn voorkeuren wat te doen.
Is de een ziek, vangt de ander dat op.
Het huishouden draait hier gewoon door bij ziekte, al is het wel op een lager pitje.
Opdrachten geven is niet nodig. Soms een wens uitspreken omdat hij geen gedachten kan lezen.

ja, inderdaad

Ik kom zelf uit een raar huwelijk en mijn kinderen zijn niet zo makkelijk te begeleiden wat dit betreft, omdat ze wegens school al op hun tenen lopen, dus ik weet niet beter.
Maar ik dacht dat een gemiddelde, gewone man anno 2014 echt wel een beetje zijn weg kon vinden in het huishouden. Misschien niet altijd zoals jij het wil (en ik ben er ook eentje die altijd achter de feiten rent), maar dingen als de vaat zo laten oplopen en geen schoon goed meer in de kast hebben, zoiets merk je toch...? Vanwege mijn beperkte mogelijkheden zie ik ook wel eens de bodem van de sokkenla, en dan weet ik: stofzuigen kan ik uitstellen tot morgen, ik ga nu eerst die sokken doen, dat is urgenter.

Zijn mannen daar werkelijk blind voor of hebben wij toevallig net de foute exemplaren gehad?