Cabin fever (of: ik ben corona-moe)...

Moe en corona moe. Werkzaam als verpleegkundige in de wijk en in de verslavingszorg. Moet 24/7 beschikbaar zijn. Werk veel en veelal zonder beschermende materialen. Wel in het deel van Nederland waar weinig besmettingen zijn geconstateerd. Ontzettend vervelend van hooikoorts en slijtage rug maar fysio kan nu even niet.
Partner werkt ook alle dagen volop, gaat naar zijn werk. 90 % van de collega's werkt thuis. Het gaat om de overheid. Iemand van ICT die nu zorgt voor faciliteiten voor thuiswerken is het opgevallen dat een fiks aantal mensen in de ochtend inlogt en om 17 uur uitlogt en dat er vervolgens nul komma nul dataverkeer is de hele dag. Mijn partner krijgt normaal gesproken 50-80 mailtjes per dag. Nu hooguit 4. Er is verder wat gekeken, wat blijkt, diverse mensen zijn gewoon hele dagen bezig hun huis en tuin op te knappen. Er wordt dus dankbaar gebruik van gemaakt.

Wat ik dan best bitter vind is dat mijn partner lange dagen maakt en dan een vakantiedag opneemt voor afgelopen maandag een klusje thuis terwijl dus het overgrote deel van het personeel thuis werkt en deze klusjes in de tijd van de baas doen.

Het zal ook absoluut vermoeidheid zijn dat ik me erger. Het is gewoon pittig, elke dag werken.

Bestdruk

Heftig verhaal, vooral mbt het gebrek aan beschermende kleding en je constante bereikbaarheid. En je chagrijn tov mensen die thuis niet doen wat ze moeten doen, snap ik volkomen.

Sterkte

Her gaat op zich wel,

maar... Ik mis dat ik kan toegeven aan spontane opwellingen, zoals even bij de kringloop aanwippen, of traditiegetrouw rondscharrelen in winkels voor paasspulletjes. Het stelt niks voor, maar het hoort er zo bij. De kinderen komen heel af en toe, dan blijf ik op afstand, maar toch even leuk. Het is rond de tuin wel levendig. Op een prettige manier. Sommige kinderen blijven iets meer onder toezicht van een ouder. In het weekend stonden en zaten mensen die elkaar kennen vlakbij bij te praten. Ze waren duidelijk ook blij met de aanspraak, want ze namen er de tijd voor. Ik was ondertussen paprika-zaailingen aan verpotten en heb die mensen getrakteerd op een potje. Ik had kennelijk zelf ook behoefte aan een sociaal momentje 😅. Die sociale momentjes met andere mensen mis ik onderhand wel. Ik vraag me ook echt af of dat er in sommige gevallen nog van gaat komen. Ik zit sinds december op een koor. Door de gemiddelde leeftijd, kun je het een ouderenkoor noemen. Er is één uitschieter naar beneden, een man van ongeveer 30, de rest is (veel) ouder dan ik. Ik vermaak me daar kostelijk. Kibbelende oude mannen over pietluttigheden, hun die tot de orde geroepen worden door de dirigente, vrouwen die al zo oud zijn dat de aandacht erbij houden moeilijk is geworden, maar daar is begrip voor. Ik pas er wel tussen met mijn slechte oogjes, ook daar is begrip voor. Maar als we weer mogen repeteren zijn de oudsten er of komen de meest warrige dan nog wel? Bizar idee.

Maar welbeschouwd zit ik in een luxe positie. Ik heb een man, waar ik mee kan praten, een hond die mij ook aan moet horen en een kat die wijs is en meer buiten is dan binnen én ik heb een tuin. Ik heb genoeg ruimte in de buitenlucht, heb daar ook lichaamsbeweging en maak soms een praatje met een kind. Je zal maar in een verpleeghuis zitten, achter de geraniums...

Hangkous

Ja, het is naar. En ook nog lang niet klaar. Nog steeds koortsig en benauwd. Maar het goede is dat ik niet zo ziek was dat ik naar het ziekenhuis hoefde.

Maar hier geldt wat voor mij overal geldt: ieder voelt de eigen sores het meest.

Laetitia

Sterkte, ik hoop dat de uiteindelijke schade mee gaat vallen.

Laetitia

Al vier weken, bah, wat ellendig. Wat duren de dagen en nachten dan lang. Ik hoop dat herstel niet ver meer is. Sterkte !

Sterkte

Laetitia, en Bestdruk, en, nou ja, eigenlijk iedereen. We komen hier wel doorheen!

Tsjor

Nieuwe dingen geleerd

Ondertussen heb ik ook nieuwe dingen geleerd. Video-appen kan met 4 tegelijk, dus eergisteren voor het eerst met kinderen tegelijk. Was leuk, leuk omdat ieder weer snel in de eigen rol vervalt, patronen heel herkenbaar zijn, vreugde om elkaar te zien.
Voor mijn online-lessen leer ik nog steeds bij. Deze week 'forms' ontdekt. Leuk om zo kleine, quiz-achtige vragen te maken. Werkt prima.
Zoom krijg ik nog niet helemaal onder de knie, maar ook dat gaat al beter.
Onbereikbare cursist kaartje gestuurd en zowaar, een reactie en weer contact.
Waar ik helemaal bloednerveus en teneergeslagen van word zijn de 'handreikingen' van zogenaamde deskundigen, die blijven doen alsof afstandsonderwijs hetzelfde is als les geven. Terwijl een huiskamer geen klas is, kinderen lopen rond, een vaas valt om, kind komt binnen met een bloedneus, baby huilt. En dan wordt het ook nog de slechtste vorm (in mijn geval): klassikaal, docent geeft instructies, cursisten voeren het kunstje uit (online, liefst), zonder dat nagedacht wordt welke mogelijkheden je hebt voor correctie. Bovendien hebben veel ouders kinderen die 'online' lessen moeten volgen. En hebben docenten al lang mogelijkheden gevonden die voor hen het beste werken. Daarna krijg je de beleidsmakers die luisteren naar de deskundigen: zo moet het. Gruwel. Om een of andere reden komen die 'aanwijzingen' ook altijd binnen op vrijdag, waarmee mijn weekend is verpest.
Ik heb zelf ooit een cursus online gevolgd en een van de grote voordelen was, dat je dat kon doen op een moment dat het jou schikt: voor mij was dat zondagmorgen, voordat de pubers wakker werden. Dus ja, bij mij mogen opdrachten ingeleverd worden wanneer de cursist klaar is. En ik kijk ze na wanneer ik daar tijd voor heb. Ik blijf individueel gericht opdrachten verstrekken, correcties en adviezen en heb een paar 'les' momenten. Ik blijf gebruik maken van het bestaande materiaal en ga niet compleet nieuwe lesprogramma's bedenken (ook een advies van 'deskundigen': ga niet uit van het bestaande materiaal, maar organiseer vooral lessen rond een bepaalde vaardigheid).
De gezamenlijke lesmomenten wil ik wel graag uitbouwen, maar het zal nooit een klassikale les worden voor de hele groep, waarbij de docent instructies geeft. Kan ook niet bij mij, cursisten werken met verschillende boeken en zijn bij verschillende hoofdstukken en hebben verschillende eindtermijnen.
Ondertussen wisselen de maatregelen van de overheid ook steeds, en die maatregelen hebben gevolgen voor de financiering. Kramp.....
Ik vind het wel leuk om wat te experimenteren. Maar ik denk ook na over mogelijkheden voor onderwijs op op 1,5 meter afstand.
Maar nu even twee dagen niet.

Tsjor

Heel klein leed

Ik las van vanmorgen de kop van een krant over jongeren , kampvuur en corona. Mijn eerste gedachte was bij mijn zoon, had hij zich nu toch niet aan de afspraak gehouden?
Mijn man en ik redden ons wel. We zijn allemaal thuis en worden steeds beter in plannen. Zelfs het boodschaplijstje maak ik op loopvolgorde van de winkel en ga als de rest niet gaat.
Ik heb wel medelijden met mijn zoon, zijn zus woont niet thuis en heeft contact met haar huisgenoten, maar hij moet het doen met ons en wat gamen. Tuurlijk gaat zijn studie thuis door en we proberen wat regelmaat er in te houden, hij moppert niet, maar ik merk wel dat hij niet lekker gaat. Waar hij normaal grootverbruiker is van douchewater en de 3/4 van de wasmand bestaat uit zijn kleding, loopt hij nu ongeschoren en ongewassen in camping outfit. Hoewel hij redelijk sportief is, komt hij nu niet in beweging, niet even buiten rondje lopen, in de tuin wat vit d tanken, niet vooruit te branden.
Afgelopen nacht mocht hij bij een vriend buitenaf naar een kampvuur met biertje, ALS hij en zn vrienden zich aan regels hielden. Er kwam een snap van een grote kring met volgens mij wel 3 mtr. Afstand. Pffff, zij waren het dus niet. Ik hoop dat ze lekker bijgekletst en gelachen hebben en dat hij daar weer even op kan teren.

Ik mis de kerk, en

En in het bijzonder de viering van de Paaswake op zaterdagavond. Zo’n mooi symbolisch samenzijn in de eerst donkere kerkruimte waarin de Paaskaars wordt binnengedragen en alle aanwezigen het licht aan elkaar doorgeven.
Ik mis het samen zingen, het samen teksten uitspreken, de stilte in gezamenlijk gebed, het je gedragen voelen door het samenzijn, het samen delen van de mooie en moeilijke gebeurtenissen in het leven.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet alleen woon maar met degene die me zo lief en vertrouwd is.
Het lijkt me heel zwaar deze lange weken in je eentje en op afstand van je geliefden te moeten volhouden.

Ik mis

“De normale rituelen” rondom een overlijden.

Mijn schoonvader is overleden aan het virus en wordt nu in stilte gecremeerd.

Ik wil rouwen met de familie, ik wil samen rouwen met de naasten, ik had bij zijn sterfbed willen zijn.....

Bah. Bah. Bah.

Sinilind

Ik snap jouw gevoel wel. En tuurlijk komen er dan allemaal mensen hier zeggen dat het ze juist goed bevalt/fijne tuin hebben/dat verveling beter te verdrijven is dan een uitbraak. Maar ik denk dat je daar niet veel beter door voelt. Ik mis mijn sociale leven ook. Ik mis het om mijn vriendinnen weer in echt te kunnen ontmoeten, uit eten te gaan, naar de film, om onbekommerd een eind te kunnen fietsen, naar het strand te gaan etc. En nee ook een tuin ter grootte van een voetbalveld zou dat gemis niet goedmaken.
En voordat iemand roept dat het belangrijk is dat we ons aan de regels houden en zoveel mogelijk binnenblijven. Dat doe ik. Echt. Maar het gemis is er wel. Geen tips Sinlind, maar wel gedeelde smart

Nou, vreselijk !!!

Zo’n eenzame uitvaart. Zo verdrietig, zo onrechtvaardig, zo triest.

Veel sterkte Sinbads vrouw, het is afschuwelijk elkaar te moeten missen.

Sinbad.

O wat triest je bericht. Gecondoleerd. Wij redden ons hier prima rondom huis, maar mijn vrees is ook dat er een dierbare zou overlijden in deze periode.
Sterkte.

De kop is eraf

Hier is ook wel wat veranderd. Eerst is het allemaal nogal nieuw en je wilt het graag goed doen en denkt mee en gaat er voor want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Nu begint het toch wel te schrijnen. Zoon mist zijn vrienden en we hebben al eens echte herrie gehad omdat hij, naast de twee min of meer 'veilige' contacten die hij nog heeft buiten de deur, de kring probeerde uit te breiden.

Dochter is haar fijne parttime baan kwijt waar ze waarschijnlijk lang niet meer terecht zal kunnen. Ze is bezig een studie te zoeken die haar aanstaat en weet niet of ze dit jaar of volgend jaar verder wil studeren.
De stemmetjes in haar hoofd zijn er nu dagelijks vanwege alle onzekerheid. En je wil ook niet 'verdoofd' door het leven. Ze gebruikt al medicatie.

Ik vind het online vrijwilligerswerk helemaal niet zo leuk als ik had verwacht. Ik vind het maar gedoe.

Maar goed, er komen vast wel betere tijden en het idee dat het leven nu eenmaal zo is en dat je daar ook weer je weg vanzelfsprekend in vind en tevreden mee kunt zijn is er nog niet.

Sinbad

Wat verdrietig!

skik

Een stempel.

Ik ben niet alleen, we werken beide gewoon door, buiten de deur, we hebben het gezellig samen en zijn gezond. Maar op alles ligt een stempel, alles en iedereen op afstand en geen sociaal verkeer. Ik wil zeker niet klagen, ik maak me meer zorgen om anderen. Dierbaren met zwakke gezondheid in onze kring.

Hoe je woont, met grote tuin of klein balkonnetje, naar mijn idee doet dat er allemaal niet toe. De onrust en zorgen zitten er toch wel.

Sinbads vrouw

Het moet vreselijk pijnlijk zijn om nu iemand zo te verliezen en niet samen te kunnen rouwen en troosten.
Gecondoleerd en heel veel sterkte.

Natuurlijk wel

Natuurlijk maakt het uit of "je een tuin als een voetbalveld hebt" of 3 hoog achter woont.
Het gevoel van opsluiting is er toch minder. Zie Ad in de duinen.
Of het allemaal te gek en fantastisch wordt al naar gelang je een betere woonsituatie hebt? Natuurlijk niet. Maar het helpt echt wel.
Wij hoeven ook niet met 4 man aan de eettafel te zitten werken, dat maakt echt uit. Zie andere topics.
Dat betekent niet dat ik dat beklemmende gevoel niet heb hoor.

Sinbads vrouw

Wat afschuwelijk zo. Gecondoleerd en heel veel sterkte.

Dank jullie wel

Dank jullie wel voor alle beterschapswensen. Het is een naar en taai proces. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.

Troost

Sinbads vrouw gecondoleerd.
Voor jou maar ook voor Wilgenkatje:

Een troostend lied dat bij ons in de kerk altijd met Pasen gezongen wordt.
Als ik de nickwissel goed heb, heb ik het al eens voor Wlgenkatje opgezocht.

Verschillende schuitjes op dezelfde zee

Ik las op LinkedIn een mooie tekst van iemand die in de jeugdzorg werkt. Ik kan het even niet terug vinden. Zij schreef zoiets als:

We zitten niet allemaal in hetzelfde schuitje. De een heeft een luxe jacht en de ander een schamele roeiboot. We varen allemaal wel over dezelfde woelige zee, in dezelfde verraderlijke storm.
Iedereen heeft last van de situatie. Maar er is wel degelijk verschil.

Onze boot is fijn. Ik ben steeds heel blij dat ik niet meer woon waar ik 5 jaar geleden woonde (met tokkie-bovenbuurman) en dat mijn kinderen een zekere leeftijd hebben, zodat ze niet meer zo afhankelijk zijn van ons en dat ze gezegend zijn met een bepaald karakter, waardoor de sfeer in huis gewoon goed te noemen is. Ook hebben wij beiden het geluk dat onze banen voorlopig nog redelijk zeker zijn.

Maar ik heb wel de pech van een vader van 82 die aan de andere kant van het land woont. Ik weet niet wanneer ik hem weer zie, want hij wil niet dat ik dat hele eind ga reizen om alleen maar een uurtje in de achtertuin te gaan zitten. En ik vind het ook echt sneu dat er van alles niet doorgaat. Zoals onze vakantie. Waarschijnlijk. Vooral voor mijn kinderen. Maar voor mijzelf ook. Ik heb 3 jaar flink geworsteld met mijn energie (door een traagwerkende schildklier) waardoor ik heel veel leuke dingen niet kon doen en nu het weer veel beter met me gaat, gaat opnieuw overal de rem op.

Maar al met al tel ik vooral mijn zegeningen en hoop ik dat we allemaal gezond blijven.

Pirata

Het maakt zeker uit waar je woont. Maar dan nog zijn er mensen zoals ik voor wie het gemis aan sociaal leven - ik ben gewoon vaak uithuizig - en fysieke sociale contacten best lastig is. En ja ik kan gezellig in tuin zitten met partner en ja ik heb een ruim huis. En toch lost dat niet alles op. Maar ik heb idee dat wij op andere golflengte zitten.