Zwangerschap na bekkeninstabiliteit,

Kinderwens v/d 3e

Beide(man en ik) hadden het gevoel dat het gezin nog niet compleet was.Ik ben toen een gesprek aangegaan met mijn huisarts,die vertelde mij dat de kans dat de BI weer terug zou komen,net zo groot was als een vrouw die voor het eerst zwanger zou worden,dus nog geen Bekken problemen heeft gehad.Daardoor heb ik het dus aangedurfd,wel weer BI gehad,dus nu echt gezegd nooit meer.

Het is al lang geleden maar toch reactie

Mijn kinderen zijn inmiddels 23 en 19 jaar oud, maar wil toch wel even reageren.
Bij de oudste kreeg in de laatste 4 weken last van mijn bekken, had tot 7,5 maand gewerkt als verpleegkundige. Klachten waren wel te doen en ik legde ze vooral uit als normaal horen bij een zwangerschap in de eindfase. Kreeg helaas wel een Postnatale depressie na dien (maar goed, daar gaat dit draadje niet over).
In de tweede zwangerschap ging het na 3 maanden mis, veel pijnklachten in schaambeen, stuit, rug. Tijdje met krukken gelopen, maar dit hield ik niet lang vol. Vanaf ongeveer 4,5 maand kwam er een ziekenhuisbed in de woonkamer, waar ik de rest van de zwangerschap overdag op lag. Liep alleen nog met krukken naar de wc en 's nachts op de billen naar boven omdat ik wel in mn eigen bed wilde slapen. kon niet draaien, alleen op mn rug liggen.
Na de bevalling heeft het 6 weken geduurd voordat ik zonder steun kon staan, tot die tijd kon ik ook mn zoon niet zelf in bad doen. Daarna nog weken met krukken gelopen, in huis voortbewogen op een kruk op wieltjes.
Nu 19 jaar later soms nog klachten, mn bij menstruatie en bep bewegingen. Moet bv niet proberen oom te gaan skeeleren of schaatsen.

WIj hebben na de tweede besloten zelf geen kinderen meer te krijgen. De impact op het hele gezin vonden we veel te groot.
Het gevoel dat ik eigenlijk best meer kinderen had willen hebben, heeft tot mn 40e met regelmaat de kop opgestoken. Maar ik heb geen spijt gehad van de beslissing niet meer zwanger te worden.
Wel hebben we een aantal pleegkinderen opgevangen, omdat we daarmee het gevoel 'over" te hebben konden invullen.

Sterkte met je besluit!

Pijnstillers gekregen

Jacoline29 en incar ook erg bedankt voor jullie reactie.

Incar, lijkt me erg zeg! Terwijl het heel belangrijk is om te blijven bewegen inzekere mate.

Het lijkt me namelijk erg moeilijk om de kinderwens te negeren! Zelf sus je het waarschijnlijk heel de tijd met de gedachte dat het voor iedereen beter is om de "gok" niet te nemen!?

Wat ik eerder in dit lijntje vertelde dat ik weer last heel veel last heb van mijn heupen door een ongelukje.
Ik ben vandaag naar de dokter geweest. Best lastig om het dan allemaal in het noors uitteleggen.
Hij heeft me twee verschillende pijnstillers voor geschreven. Mijn man is ze nu aan het halen dus ik kan nog niet zeggen hoe ze heten. Ben ik namelijk vergeten.
Nu moet ik aankijken of dat werkt. Werken tegen de pijn zal het wel denk ik maar het gevaar daarvan is dat je meer gaat doen dan je zonder zou kunnen en dat het met pijnstillers niet overgaat dat weet iedereen.
Dus afwachten maar. Ik hoop dat het snel weer minder wordt want ik heb niet zo'n trek om nu weer er mee te zitten terwijl ik niet eens zwanger ben Hoe ironisch...
Bedankt wat sterkte heb ik wel nodig;)

Witteroos, mijn ervaring

Hallo,
ik ben op dit moment uitgerekend van ons derde kindje, als het goed is weer een meisje. Bij onze eerste dochter geen bekkenklachten, bij onze 2e dochter wel, maar vooral na de bevalling pas echt pijn ontstaan. Onze 2e dochter is op bijna 2 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersentumor, waardoor ik mijn eigen lijf niet heel goed heb verzorgd in deze periode. Ons gevoel was wel dat we graag nog een kindje zouden willen krijgen, juist omdat we weten hoe kwetsbaar het leven is. ik ben dus in relatief slechte conditie zwanger geworden van ons derde kindje en heb nu veel last van bekkenklachten. Wel heb ik eindelijk een fijne therapeut gevonden, mensendieck. Door deze oefeningen is de pijn controleerbaar, maar rustig aan doen blijft belangrijk en de pijn, onbalans is nooit helemaal weg. Deze therapeute gaf aan dat het inderdaad belangrijk is om toch te blijven bewegen op een juiste manier, dus niet gaan waggelen. Ook je bil/been spieren moet ik blijven trainen mbv zo'n grote skippiebal tegen de deur. En kleine stukjes lopen, goed rechtop, buik inhoude, hoofd recht boven je lijf. Verder vind ik de oefening van mijn benen spreiden liggend op je rug heel prettig.
Ik ben wel heel benieuwd in hoeverre ik weer aansterk na de bevalling, wordt misschien nog vervolgd in een later draadje.....
Ik zou in jouw geval dus zorgen dat je goed fit bent en dat je je spieren regelmatig traint en dat je al in een vroeg stadium van je eventuele zwangerschap zwangerschapstraining oid volgt bij een fysio-centrum dat gespecialiseerd is in bekkenklachten.

Hier wel goede ervaringen

In tegenstelling tot de meeste anderen ging het bij mij wel goed. Mijn eerste zwangerscahp ging prima, totdat dochterlief in 1 klap volledig indaalde met 33 weken. Tot aan haar geboorte 4 weken later kon ik alleen nog maar schuivelen. Na de bevalling was het over en dacht ik er niet meer aan. Tot de zwangerschap van nummer 2, al na een maand drie kreeg ik pijn. Pijn die erg veel leek op het gevoel de laatste weken van de zwangerschap van nummer 1. Een heel nare, pijnlijke zwangerschap volgde. Eindigde met krukken, eigenlijk niets meer kunnen en ik ben ingeleid op de uitgerekende datum omdat men het niet meer verantwoord vond me door te laten lopen ivm het steeds verder toenemende risico op blijvende invaliditeit. Na de bevalling heb ik nog wel een tijd gekwakkeld, maar na een jaar ging het echt wel weer aardig. Alleen tijdens mesntruatie en na lange autoritten kon ik nog weleen paar dagen ineens flinke pijn hebben. Toen ik 5 jaar later met mijn nieuwe partner opnieuw een kinderwens kreeg, ben ik zodra ik zwanger was naar de fysio gegaan. Die heeft me oefeningen gegegeven, bewegingsinstructies, rustinstructies en me vooral gerustgesteld. Het hoefde niet weer zo mis te gaan. En het ging wonderbaarlijk goed. 4 maanden na de geboorte van nummer 3 bleek ik zwanger van nummer 4 en ook die zwangerschap heb ik geen last van mijn bekken gehad en nu is nummer 5 op komst en verwacht ik eigenlijk geen problemen.

Waarom het bij de tweede zo misging? Ik vermoed dat enerzijds mijn gewicht ermee te maken had. Ik was die zwangerschap echt topzwaar en ben normaal gewoon van gewicht. Daarnaast heeft het in mijn geval misschien ook met mijn algehele gesteldheid te maken gehad. Ik zat ook gewoon heel slecht in mijn vel tijdens de tweede zwangerschap, was ongelukkig in mijn relatie, in mijn werk, in mijn lichaam en wellicht dat dat allemaal op elkaar ingewerkt heeft. Op een gegeven moment belandde ik natuurlijk ook in een negatief spiraal. Ik had pijn, kon bijna niet bewegen, werd dus nog zwaarder en nog ongelukkiger en ga zo maar door.....

Enfin, succes met je keuze. Ik vond het indertijd ook heel eng om voor die derde te gaan.

Risama

Ik had bij mijn tweede zwangerschap behoorlijk last van bekkeninstabiliteit. Mijn fysiotherapeut (gespecialiseerd in bekkenklachten) raadde mij toen af om weer snel zwanger te worden. Mijn man en ik wilde echter heel graag snel nog een kindje en uiteindelijk werd ik dan ook snel weer zwanger. Vanaf week 13 voelde ik het al en ik ben toen meteen weer naar die bekkentherapeut gegaan. Mijn gehele zwangerschap ben ik door hem begeleid en een combinatie van oefeningen, het juist uitvoeren van allerhande handelingen, het soms laten rechtzetten van mijn bekken en het vanaf het begin van de zwangerschap af aan laten van bepaalde handelingen die echt slecht zijn hebben er voor gezorgd dat het uiteindelijk meeviel. Ik heb de laatste maanden wel last gehad maar niet in die mate dat ik niks meer kon.
Ik zou je dus echt willen aanraden om meteen een gespecialiseerd iemand te zoeken die je kan begeleiden. Mijn ervaring hiermee is heel positief. En ook na je zwangerschap is het echt belangrijk de juiste oefeningen te doen. Je zou nu ook al ter voorbereiding de juiste spieren kunnen trainen zodat je hier misschien baad bij hebt tijdens je zwangerschap.

Allemaal bedankt

De oefeningen ben ik altijd mee doorgegaan en doe daarbij ook andere oefeningen. Dus daar gaan we gewoon mee door. Alleen heb ik nu met dit ongelukje helemaal zoiets van we kunnen het beter maar niet doen. Zoals het er nu uit ziet ben ik hier wel weer een poosje zoet mee. Allemaal erg bedankt voor de reactie!
En mocht het ooit zo verkomen dat we er toch voor gaan dan zal ik nog eens een lijntje plaatsen.

Langzaam herstel, twijfel over tweede

Hiya,
Ik liep vanaf week 6 van mijn zwangerschap al bij de bekkenfysio. Slechte conditie in combinatie met Hypermobiliteit en hormonen was teveel en zorgde voor een zware zwangerschap. Godzijdank kon manlief een maand thuisblijven na de bevalling. we hebben hemel en aarde bewogen om onze zoon mee naar huis te krijgen (randprematuur, 36 weken), want op en neer rijden naar het ziekenhuis was een drama en lukte hooguit een keer per dag. 6 maanden na de bevalling kon ik weer op een been staan ( kort en met pijn, maar het kon)Nu 8 maanden na de bevalling en net begonnen aan een nieuw traject fysio. Ik wil graag nog een kindje, en ga er dus alles aan doen om mijn spieren voor die tijd op te bouwen en af te vallen. Maar pas als ik weer hersteld ben en de vraag is of het versatndig is. Ik zal dan echt hulp moeten hebben tijdens mijn zwangerschap en daarna. Het stoort me dat ik daarmee anderen belast. Ik doe graag dingen zelf, en los graag zelf dingen op.
ben erg blij dit topic te lezen, ik zit er zelf erg over et twijfelen, en het zit me dwars dat het herstel zo langzaam gaat uit frustratie rook ik weer.
Ik klamp me vast aan de ervaring van mijn bekkenfysio. De eerste zwangerschap had ze er erg last van, de tweede bijna niet, de derde iets. Met oefeningen, een professionele bekkenband, juiste houding etc is veel te doen maar door mijn hypermobiliteit is de kans heel groot dat ik het weer krijg en ik zie er zo tegenop. In huis red ik het zonder band als ik niet teveel doe, verder kan ik niet zonder dat ding.

hypermobiel had 1 voordeel, een supersnelle bevalling van minder dan 3,5 uur. Het gaat zo tegenvallen als nummer twee er straks langer over doet. Mijn grootste angst was behalve een rolstoel, een bevallinga van 31 uur en dan geen puf meer om te persen. Godzijdank zijn die twee angsten niet waar geworden.

Mijn zuster heeft het bij een moeten houden op doktersadvies. Ze vond dat heel erg jammer. Ze zei tegen mij: Nu vraagt iedereen of je borst of kunstvoeding geeft en waarom ( mijn persoonlijke irritatie met mensen), maar op een gegeven moment houdt dat op. Ik krijg nog steeds vragen waarom hij enig kind is en hij is al 7, dat zullen mensen altijd blijven vragen. Ze heeft er nu geen last meer van, maar de eerste jaren kon ze heel emotioneel reageren als eimand dat vroeg.

Graag lees ik meer ervaringen van mensen hierover. In de blaadjes zie ik nooit een artikel waarin ik mezelf herken

ben nieuw hier en vindt de layout en werking van het forum een drama, hoop dat ik eraan kan wennen.

Succes aan iedereen met welke keuze het ook wordt!

Tyldak

Ja, dat hypermobiele herken ik. Dat heb ik ook, al heb ik er na de bevalling gelukkig niet zoveel last van gehad als jij. De tweede bevalling ging bij mij ook supersnel, binnen 3 uur. Maar de eerste duurde 4 dagen. Dus het is volgens mij niet echt een bepalende factor.

Maar goed, daardoor durf ik niet aan een derde baby te beginnen. Er zijn ook andere factoren waarom ik niet opnieuw aan de babytijd wil beginnen, maar op lichamelijk vlak is het wel de grootste hindernis.

groet, Mamvantwee

Succes

Lastig om geen berichtje te krijgen als er gereageerd is!
Tyldak, veel sterkte met alles en ik hoop dat je ooit weer zonder problemen kunt lopen en alles kunt doen! Dan is mijn verhaal er niets bij!
Jullie ook allemaal veel succes met jullie beslissing!
Ik denk dat je toch nooit zeker kunt weten wanneer het een goede beslissing is.
Ik heb zelf vorige week een zwangerschapstest moeten doen om dat ik een ct moet laten maken. En aangezien ik niet wist of ik zwanger was (ik heb een staaftje in mijn arm) moest ik de test doen. ik ben niet zwanger maar had het niet erg gevonden. Zelfs dacht ik op dat moment dat ik het er dan wel allemaal weer voor over had. Dus wie weet....

Andere ervaring

Bij mijn eerste zwangerschap kreeg ik in de zesde maand last van mijn bekken en mijn onderrug. Op het laatst kon ik helemaal niks meer. Na de bevalling was het nog veel erger. Ik heb zelf veel geoefend en na een jaar was de pijn zo'n beetje weg. Ik zag inderdaad op tegen de tweede zwangerschap, maar tot mijn verbazing heb ik totaal geen last gehad en ben tot het laatst superactief geweest. Na de tweede bevalling zat het wel weer erg los (heupen kraakten hoorbaar als ik me in bed omdraaide en bij het opstaan zat mijn schaambeen regelmatig scheef, dan hoorde je krak na een paar stappen en zat het weer recht). Maar ook dit was na een half jaar weg. In het dagelijks leven merk ik er niet veel meer van. Wel als ik me meer inspan dan normaal (lange wandelingen op oneffen terrein).
Het moeilijke van ervaringen van anderen is dat iedereen weer anders is. Hoe het bij jou uitpakt, weet je dus niet. Sterkte met je afweging.
Groetjes, Mathilde

3 kinderen

bij de 1ste zwangerschap was ik al in de 4de maand gevloerd, gestopt met werken en zat/lag op de bank. Na de bevalling bleef ik veel last houden en ben ik behandeld in Rotterdam spain en joint centrum, speciale groep BI, tijdens de behandeling bleek ik weer zwanger te zijn en heb toch weer redelijk wat last gehad. Maar door gespecialiceerde thuishulp goed geholpen. Na de tweede bevalling ben ik 100 procent WAO geworden.
4 jaar hierna wilde ik toch nog heel graag een derde en na goede voorlichting en voorbereiding is die er ook gekomen. De voorbereiding bij mij bestond uit het eerst zorgen dat mijn lichaam zo sterk mogelijk was, niet te zwaar zijn en ook geestelijk er helemaal klaar voor zijn. Na de bevalling heb ik 5 dagen platgelegen met een sluitlaken om en daarna voorzichtig weer alles gaan doen.
Het is echt heel goed gegaan. Nu, na 4 jaar heb ik nog wel eens last, vooral bij wat zwaardere inspanningen, bv stofzuigen of staan bij het strijken, maar over het algemeen gaat het goed. Ik ben echter nog niet aanhet werk.

Ik heb er zeker geen spijt van ondanks dat het best lastig was soms. Bij ons was het fijn dat er genoeg leeftijdsverschil zat tussen de kinderen zodat de oudste zichzelf al goed konden redden, dat is zeker een aanrader.