Wens: een leeg leven

Rustig klinkt beter

Een leeg leven klinkt ook niet leuk, eerlijk gezegd. Zo zou ik het zelf niet noemen. Ik heb wel een heel rustig leven, klinkt dat al beter? Ik vind dus van wel

Ik ben zzp'er en ik heb het vorig jaar zo druk gehad dat ik een paar maanden uit de running ben geweest met een schouderblessure, nu werk ik erg weinig maar ik heb geen pijn meer, dus ik kan ervan genieten. Beetje werken, sociale contacten aanhalen, me oriënteren op de arbeidsmarkt, klein beetje sporten, een renovatieprojectje in huis regelen, dat soort dingen. Wat ik vandaag niet doe, doe ik morgen wel.

Als deze fase lang duurt, gaat het misschien op m'n zenuwen werken omdat het te rustig is, maar voorlopig voelt het zalig. Van afkeuring merk ik niets, ik hoor eigenlijk vooral dat mensen juist snakken naar wat meer rust. (Dan kan ik ze vertellen dat te veel rust ook weer niet fijn is, ik kon maandenlang mijn arm nauwelijks belasten en toen was het leven toch echt om gek van te worden zo saai.)

Kaders

Een leeg leven of een rustig leven is waarschijnlijk alleen leuk binnen kaders van vol en druk. Na mijn scheiding is mijn leven redelijk leeg. Niemand meer thuis om voor te zorgen, kinderen zie ik half zo veel of minder maar ik vind 't nog steeds vreselijk om elke avond in m'n eentje te zitten en lege weekenden in het vooruitzicht te hebben.

Kinderen die ik half zo veel of minder zie. Had er moeten staan. Klein typeschermpje

Elledoris

Daar heb je gelijk in, denk ik. Een leeg leven dat niet vrijwillig leeg is, is waarschijnlijk net zo frustrerend als een vol leven dat niet vrijwillig is.

Daar

zit zeker iets in. Misschien gaat het niet zozeer om druk of leeg, als wel om het zoeken naar rust van binnen. Waarbij de woorden moeten en willen het best kunnen worden omgedraaid, denk ik.
Er zijn mensen die gewoon tevreden zijn met hun drukke of minder drukke leven. Voor anderen is dat wat lastiger. Er kan van alles zijn wat niet mee werkt. Dan kom je natuurlijk al snel op woorden als acceptatie en aanvaarding van je situatie. Dat kan een lang en stroperig proces zijn.

Jutta

"Ik ben 7 jaar huisvrouw en moeder geweest. Financieel geen probleem, gewoon heerlijk rustig. Daarna ben ik weer gaan werken voor een paar dagen per week. Onze kinderen zijn nooit naar opvang geweest behalve overblijf."

Mijn kinderen waren zelden ziek, mijn werk leuk en redelijk flexibel, de opvang was betrouwbaar. Eerlijk gezegd was dat ook een rustig leven.
Ik ben zelf trouwens al 20 jaar moeder, ondanks feit dat mijn kinderen wel naar de opvang zijn geweest. Maar ik ga er maar vanuit dat je het niet zo bedoelt. (en ook niet dat je bedoelt dat het eigenlijk beter is dat je kinderen nooit naar de opvang zijn geweest. Wat wel de vraag oproept waarom je het eigenlijk vermeldt)

Jutta

Onze kinderen zijn ook nooit naar de opvang geweest, ondanks dat wij beiden werken. Op een keer of 5 voorschoolse opvang na (in 8 jaar tijd) omdat ik ergens heel vroeg moest zijn (mijn man begon altijd vroeg).

Nee, absoluut geen waarde-oordeel. Destijds schaamde ik me er eerder voor dat ik niet werkte. Ik had altijd ideeën gehad over een gelijke taakverdeling en nu deed ik het ineens helemaal anders. Mijn gevoel contrasteerde destijds nogal met mijn denkbeelden. Maar door niet te werken had ik eindelijk het idee baas te zijn over mijn eigen leven ( na een jeugd waarin ik steeds voor anderen moest werken). Na de eerste jaren kwam er uiteindelijk toch die taakverdeling want ik ging weer werken. Man deed best veel omdat hij wist dat het belangrijk voor mij was. Conclusie is dat kinderen niet naar de opvang vingen. Zo ging het bij ons. Ik bedoel hier echt niet mee dat opvang slecht is. Wel dat ik het fijn vond dat man zijn bijdrage leverde.