Volwassen en ADD

Oude ADD er

Dat van die grote doos geb ik geprobeerd met mijn vriend (bak op het buffet). Het werkt niet want: hij loopt weg met zijn telefoon naar de tuin en vergeet telefoon op tuintafel, omdat hij zonder telefoon even ging kijken bij een boom. Hij vergeet zijn autosleutels ... in de auto, ja ja. Hij vergeet zijn telefoonlader op zijn werk omdat hij thuis was vergeten zijn telefoon op te laden en de telefoon op werk geladen moest worden. Etc... Ik lach er meestal om en ben een levende agenda geworden. En omdat ik heel veel van hem hou en zie dat het echt geen onwil is maar gewoon onmacht, dan kan ik ermee leven.
Sini

Sini

Zijn oplossing, is dat hij zich door jou laat helpen. Prima oplossing toch? Net als die directeur met een secretaresse of secretaris die haar helpt.

Ik benook de secretaris van mijn kinderen, soms.

Dat is nog een voordeel van het onder ogen zien van hun stoornis trouwens. Dat ze dan makkelijker hulp kunnen accepteren. Ook weer een verwachting:' ik hoef het niet alleen te doen, ik kan hulp vragen.'

Sini

Ik denk niet dat zo'n "rommelkrat" zaligmakend is, maar stel je nou eens voor dat het me lukt om de post die binnenkomt daarin te doen, net als briefjes van school, ponsplaatjes van het ziekenhuis, herhaalrecepten van artsen (ben ik echt altijd kwijt) en meer van dat soort dingen.

En als het me dan ook nog eens lukt om op een vast moment per week dat kratje door te lopen, hoe mooi zal dat zijn. Wie niet waagt, wie niet wint. Ik ga toch maar een poging wagen.

Het rare bij mij is trouwens dat ik verplichtingen ed. van gezinsleden prima bij kan houden, maar die van mezelf veranderen steeds in een onoverzichtelijke chaos.

elke keer een ander systeem

ik werk het beste met ten eerste accepteren dat ik altijd een stapeltje dingen heb liggen waar wat mee moet. Dat is nu eenmaal zo. Ik heb jaren gevonden dat dat niet mocht met als gevolg nul acceptatie en dus ook geen oplossing.

Dus nu ligt er altijd een stapeltje maar ik mag geen leuke bakjes kopen. Want dan duurt het te lang voordat het omvalt/teveel wordt. Omdat het ook 'naast mijn plek' aan tafel ligt (speciaal grote tafel gekocht, zodat ik stapeltje kan laten liggen) zie k het ook elk moment en doe dus ook regelmatig wat er mee. Afhankelijk van of het een deadline heeft (een formulier waar iets mee moet) of niet (een leuk artikeltje wat ik nog eens wil lezen of waar ik iets mee wil). En als iets te lang ligt en het heeft geen deadline maar is puur iets van mezelf: dan gooi ik het weg. kennelijk vond ik het niet belangrijk genoeg.

En regelmatig van systeem wisselen helpt hier ook. Dat vond ik altijd een brevet van onvermogen; zie je wel, je kunt niet eens een systeem bijhouden en je vond het nog wel zo handig. Punt is dat als iets te veel routine wordt, ik het niet meer goed kan 'onthouden' of ik ga me verliezen in he systeem en ben alleen nog maar lijstjes aan het maken. Het systeem moet me 'dwingen' om iets te doen en anders moet er een nieuw systeem komen. Ik ben van beroep projectmanager dus altijd op zoek naar oplossingen, systemen, procesjes, actielijstjes en voortgang. Maar ik wil er niet meer door geleefd worden, dat voel ik heel duidelijk met behulp van de ritalin. Ik doe feitelijk niet heel veel anders dan zonder de ritalin maar ik krijg veel meer zicht op waarom dingen wel of niet werken. En pik daar dus weer uit wat kennelijk nuttig is en zo kom ik steeds wat verder. Maar ook dus in de acceptatie ervan.

Volgens mij moet je dus bedenken wat voor jezelf regelmatig wél goed werkt en loslaten dat het anders is dan anderen doen, of dat het anders is dan je voor je huisgenoten doet, whatever. What works for you?

gr Angela

Angela

Knap dat je alles op een stapeltje op een vaste plek hebt liggen. Bij mij liggen overal stapeltjes en dat werkt niet, vandaar dat ik alles in een kratje wil gooien. Raak ik in ieder geval geen stapeltjes meer kwijt. En die stapeltjes irriteren me niet eens zo heel erg, maar het feit dat ik zoveel tijd kwijt ben naar zoeken vind ik zo frustrerend.

Ik begin trouwens wel steeds met 1 stapeltje, maar dan ga ik proberen er orde in te brengen en dan worden het er 2, 3, 4. En als er dan aangekondigd bezoek komt van iemand die zelfs met 4 kinderen altijd een net huis heeft, dan leg ik die stapeltjes weg. En dan begint de ellende. Waar heb ik ze gelaten?

Ik ga toch dat kratje eens uitproberen. Lijkt me voor nu ideaal. Kan best zijn dat ik daar volgende week anders over denk hoor. En verder heb ik me voorgenomen niet meer in de stress te schieten als er extreem nette mensen op bezoek komen. Het moet wel heerlijk zijn als er altijd plek is aan je kapstok en als je bij het tafel dekken niet eerst een halve tafel leeg hoeft te halen. Aan de andere kant...je kan niet zeggen dat er in ons huis niet geleefd wordt.

hmmm

wie zegt dat ik maar 1 stapeltje heb . . . Maar de 'echt belangrijke' dingen die moeten op dat tafelstapeltje en niet ergens anders. Daarnaast heb ik in ieder geval zoals ik nu snel denk nog wel vier stapeltjes zo her en der. Maar dat zijn dus geen dingen die 'moeten' maar het zijn wel opruimdingen bijvoorbeeld. Maar ook daarvan denk ik: weet je als ik het een keer wil opruimen dan doe ik dat en als ik eens iets zoek dan zit het of in de map waar het zou horen of het ligt op het stapeltje in de kamer waar die map staat waar het in zou horen. en ja, dat uitzoeken en dan de bel horen gaan en daar gaat je plan.
ik mag dat dus niet meer doen van mezelf . Ik mag hoogstens het stapeltje uitzoeken en zien wat er in zit en herprioriteren of weggooien. Maar dan weer snel op een stapel leggen. En als ik iets wil doen dan maak ik het 'klein' dus ik haar er 1 ding uit en dat doe ik.
Het klinkt nu heel klinisch zakelijk georganiseerd maar dat is het niet als je het ziet . En als ene ander het ziet denkt ie vast: chaos. Maar voor mij is het dat niet. Maar dat heeft wel tijd gekost . . .
gr Angela

ps succes met bak! Elk systeem wat je probeert is goed, als je maar niet vindt dat je daarmee voor eeuwig alle problemen oplost. Maar het dwingt wel weer tot heroverweggen en al helpt het maar een paar maanden, prima toch? Ik was vandaag bij Ikea en ik krijg altijd een onzettend opgeruimd gevoel van alle bakken, kasten, mapjes etc. Maar ik weet : het is niet zaligmakend, maar het kan helpen.

Angela...

Het gaat er inderdaad niet om wat een ander ervan vindt, maar het gaat erom dat het voor mij handig is. Dat ga ik mezelf echt voor ogen houden de komende tijd.

Ik zal laten weten hoe het met de bak gaat. Ik heb er wel zin in, om het zo te gaan doen, dus dat is een goed teken. Zal bij mij ook vast tijd kosten voordat het een beetje loopt. Goeie tip ook om niet te verwachten dat iets niet de oplossing voor altijd is, dan valt het niet zo tegen als ik tzt op zoek moet naar een ander systeem.

En Ikea...daar word ik ook zo blij van.

Wij hebben ook overal stapeltjes.

Een op de printer, een in een dienblad op de 'lage' tafel, een op de eettafel en in de bordenkast staat ook een stapeltje, van cadeaubonnen, kassabonnen en dat soort zaken. We zijn door de jaren heen wel steeds georganiseerder geworden, maar ik word echt iebel bij het idee dat ik een strak systeem zou moeten gaan gebruiken. Ik weet inmiddels dat zo'n zelf opgelegde verplichting strandt. Dus doe ik dat niet meer.

Bij mijn laatste werkgever keek een trainer met mij mee hoe ik werkte. Op een dag heeft hij alles van mijn tafel gehaald. Ik zou er maar door afgeleid worden. En omdat alles om snelheid ging, moest alles wat storend kon werken weg. Té veel chaos op een tafel is niet goed, maar ik kan prima werken met wat wanorde om mij heen. Zolang die wanorde maar in míjn volgorde op tafel ligt en ik weet waar ik iets tussen of onder uit moet trekken. Maar goed, hij zag dat anders.

Stapeltjes

Mijn moeder gooide vroeger alles op mijn bed, als mijn bureau in haar ogen te rommelig was. Vreselijk. Mijn moeder was extreem geordend en kon echt geen rotzooi om zich heen verdragen. De ene maandag op de keukenkastjes, de andere maandag in de keukenkastjes, op de zoveelste dinsdag van de maand het bed in de boenwas...zo georganiseerd. Beetje dwangmatig ook wel.

Wat ik bij jou lees Kaaskopje, is dat je allemaal stapeltjes hebt, maar wel op vaste plekken. Geen stapeltjes op allerlei plekken is natuurlijk het meest ideaal, maar stapeltjes op vaste plekken lijkt me ook wel wat. Mijn stapeltjes zwerven op de één of andere manier het hele huis door en een stapeltje kassabonnen, cadeaubonnen ed. heb ik al helemaal niet. Als het stapeltje met van alles te hoog wordt, begin ik een nieuw stapeltje met van alles. Al jaren probeer ik het te veranderen, dat gaat een paar weken beter, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik gooi alles weer op één of meer grote stapel(s), die vervolgens weer door het huis gaan zwerven. Ik moet alles nog uitzoeken van de zoekactie van deze week, waarbij ik mijn halve huis op z'n kop heb moeten zetten. Vandaag maar een beginnetje mee maken.

Ik ga voor de bak! Gewoon, naast de boekenkast. Altijd bij de hand en alles bij elkaar. Tenminste dat is mijn doel.

Van een werkgever die mijn bureau zou gaan opruimen zouden mijn haren ook recht overeind gaan staan hoor. Ik kan er heel slecht tegen als mensen zich gaan bemoeien met de dingen die ik nog enigszins overzie.

Stapels

Volgens mij hebben de stapels een functie.
Als wij alles opruimen in de kasten, zien we het niet meer en vergeten we het.
Als we het kopietje met het leerwerk van mijn jongsten op de tafel leggen, zien we het tig keer per dag en denken we er aan. Leggen we het in de kast, dan vergeet kind te leren en wij om hem eraan te herinneren.

Zo ook met de rekeningen, die liggen in een bakje bij de identifier.
De biebboeken die uit zijn, liggen weer op een andere stapel op de tafel.

Als we gaan eten, moet alles van de tafel af en hebben we de stapels in onze handen. Dan gaat er vanzelf van alles weg. Schoolboeken naar kinderkamers, betaalde rekeningen bij het papier, etc.

Over netjes

Ik ken overigens iemand met adhd, die juist ultra geordend is. Hij wordt helemaal naar van spullen op tafels en stapels. Dat komt omdat hij dan het overzicht kwijt raakt.

Door de jaren heen

is hier dus al wel wat verbeterd. Ik kan eigenlijk niet helemaal goed inschatten of man zich gewoon aan mijn stapelzucht heeft aangepast, of dat hij van zichzelf al zo is, maar feit is dat we het samen altijd flink op lieten lopen en zodra er dan een feestje te vieren was, moesten we enorm aan de opruimerij. Dat verdween dan in tasjes, die uiteraard heel logisch en overzichtelijk ergens neergelegd werden, om daar vervolgens vergeten te worden. Een beetje het mr. Bean effect kreeg je dan. Oh, wat zal er allemaal in die tasjes zitten!? Sinds een tijdje valt het opruimen wel mee, even snel wat uitzoeken en dat op één stapeltje leggen, zodat de tafels weer netjes zijn. Als ik een systeem heb, stoort het mij enorm als anderen dat systeem niet respecteren. Als ik tegen man zeg witte was in die bak, is het ook witte was in die bak. Waarom dan toch in de bonte bak? Maar dat zou zomaar een dingetje van kortsluiting door het herseninfarct kunnen zijn.

Jongste dochter verdenk ik eerder van een lichte vorm van autisme dan add of adhd. Ik hoop dat ze daar binnenkort toch eens voor naar een psychiater gaat. Haar relaties hebben te lijden onder haar karakter/gedrag. Ze staat er wel open voor. Maar zij is juist weer héél erg geordend en ze heeft bepaalde voorstellingen van hoe het hoort in haar hoofd, die niet altijd handig zijn.

Ik ben niet zo van de stempeltjes en etiketjes, maar ik vrees dat daar toch wel wat van aanwezig is in ons gezin en de rest van de familie. In welke familie niet eigenlijk?

Daar zeg je wat

Dat is eens mooi uitgelegd door een psychiater. Iedereen zit op de lijn van autisme. Iedereen herkent er wel wat in.
De mensen die voor en tot het midden van die lijn zitten functioneren gewoon zonder al te veel problemen. De mensen na het midden hebben last van dingen in het leven en des te verder op de lijn des te groter de problemen en des te meer onbegrip/moeilijkheden voor met en van mensen van voor de middenlijn.

Het kastje per dag draadje geeft ook wel aan ( nee ik beschuldig niemand) hoe erg een probleem uit de hand kan lopen, maar zeker ook hoe lastig het zoeken is naar een oplossing die werkbaar is en langer vol te houden. Hier op het forum lezende vraag ik me trouwens wel oprecht af of het echt zoveel meer bij jongens/mannen voorkomt of dat er hier bij toeval meer vrouwen met add/adhd/autisme op het forum zijn. Ook op mijn werk, waar ik met veel cliënten omga, zie ik best veel vrouwen die hiermee kampen.

stapels

Ik gooi die stapels op een plek waar ik er beslist over ga struikelen. Was die opgevouwen moet worden, gaat op mijn bed. Dan móet ik het wel doen. Gooi ik het in een mand, blijft het gegarandeerd wekenlang liggen.
De trap ligt hier ook altijd vol met spullen die naar boven moeten. Anders blijft het eeuwig beneden liggen.
Inmiddels is mijn huis geen puinzooi meer zoals vroeger. Maar kijk niet in de kasten. ☺

Roze bak

Jarenlang was de roze bak hier een gevleugeld begrip. Een (roze) Ikea bak waar iedereen alle klein spul en papierwerk in mikte. Was je iets kwijt zocht je in de roze bak. Werkte goed hier.
Ik had nu minder ruimte en daarom heb ik die bak eens uitgemest. Ik kwam dingen van jaren geleden tegen. Het is dus wel handig om dat uitmesten vaker te doen. Aan de andere kant, archeologie is ook interessant ;)
Nu heb ik een kleinere bak alleen nog voor de papieren. Maar vol is ie nog steeds. En alle andere dingen liggen door de hele kamer in stapeltjes. Misschien toch maar weer een roze bak invoeren.

Leuk

Een roze bak. En goed om te lezen dat het bij jullie goed werkte.
Ik ga morgen naar Ikea om de bak te kopen. Kan niet wachten tot alle stapeltjes erin liggen. Benieuwd met welke kleur ik thuiskom.