U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
therapeute, ineens voelt het niet meer oké
Sinds kort bezoek ik een therapeute om trauma's te verwerken. Dat ging steeds heel goed. Ik voelde me 'veilig' bij haar om mezelf te zijn en te zeggen wat ik wilde.
Twee weken geleden zat ik er echter even helemaal (en extra) doorheen. En dan is niks goed hè, wat een ander ook zegt. Overal had ik een 'ja maar' op en ik snap dat dat niet bepaald 'leuk' is.
Ze gaf me terug dat haar dit een moedeloos gevoel gaf en dat dit mogelijk ook gebeurt bij andere mensen om mij heen.
Mogelijk heeft ze daar geen waarde aan gegeven, althans niet bedoeld, maar ik kan het sindsdien niet zo goed loslaten. Het voelt toch of ze zei dat mijn moedeloze houding niet goed was, ofzo.
Vorige week besprak ik dat met haar. Dat hierdoor iets bij mij was veranderd. Dat ik het gevoel had dat ik me moest aanpassen terwille van de ander, om een ander geen rot-gevoel te geven. En dat ik dat lastig vind, want als ik me moedeloos voel, kan ik niet doen of dat niet zo is. Ze antwoordde toen dat ze me enkel had willen teruggeven wat mijn houding met haar had gedaan en wat dat mogelijk met anderen doet. En dat ik mensen daarmee misschien van me af duw, terwijl dat zeer waarschijnlijk niet mijn bedoeling zal zijn.
Ik geloof dat dit ook zo kan zijn (van me afduwen), als ik áltijd in een moedeloze stand zou staan. Maar ik heb allerlei standen, van gezellig, tot aardig, tot boos, tot grappig tot stil. Moet ik dan steeds kijken wat dat met een ander doet?
Het heeft absoluut iets gedaan met mijn vertrouwen in mijzelf en in haar. Want ik hoor toch echt alleen maar 'stel je anders op'. Hoor ik dat nou verkeerd? Is dat echt mijn onzekerheid? Moet ik blij zijn met haar opmerking omdat ik er dan over na kan denken? Ik kan er niet de vinger op leggen, maar ik heb ineens niet zo'n zin meer om erheen te gaan. Want het voelde toch echt wel als een oordeel. En als ik het idee heb dat er naar me gekeken wordt met een kant-en-klaar oordeel, dan voelt dat niet oké.
en...
Omdat ik met deze heerszuchtige/autoritaire persoon zéker nog een poos zal worden geconfronteerd, voelt therapie voor mij wel degelijk als noodzaak en niet zozeer als keuze van "kóm, laten we dat ook nog eens proberen". Hoewel ik er wél zelf voor koos natuurlijk :)
Dit soort mensen zoek je niet op. Er is zelfs niemand in mijn zeer wijde kennissenkring die zo is. Er zijn wel mensen die er een fráctie van hebben en die mijd ik al.
Deze specifieke persoon werd me in de schoot geworpen. En ik wil leren hiermee om te gaan. Hier tegen te kunnen. Dat wordt tijd, dat ik hier tegen ga kunnen. En daar heb ik ook zin in.
keus en noodzaak
Ik bedoel dat je overkomt als iemand die dit probleem kan tackelen. Met of zonder therapie, therapie is hierin een keuze. Het kan ook gewoon een goede assertiviteitscursus zijn, bijv. Niet dat therapie een slechte keuze hoeft te zijn overigens. Als je je er maar niet te afhankelijk van gaat voelen.
Jolanda,
Je opmerking ' in de schoot geworpen' deed mij herinneren aan een draadje op zorgkinderen. Er zijn diverse oorzaken die leiden tot een trauma, maar als kinderen meespelen in je verhaal waardoor je alle energie kwijt kan raken en je je weerstand/ scherpte verliest, ben je niet gebaat met een korte behandeling.
Mocht ik warm zijn, probeer dan het heden niet te vergelijken met je ervaringen uit het verleden. De nieuwe deelnemers aan een 'spel' vergt een nieuwe kijk op de situaties. Dan is het niet eerlijk om hen te vergelijken met de herinneringen uit het verleden. Met eerlijk bedoel ik dat die personen er niets aan kunnen doen dat jij een dergelijk verleden hebt meegemaakt. In dat geval is het doeltreffender om naar een oplossing te zoeken die voor iedereen baat heeft.
Zoals ik al eerder zei; de zware last uit het verleden ligt per gebeuren in een laadje en die heb ik dicht geschoven omdat de geschiedenis toch niet over gedaan kan worden. Om te voorkomen dat mijn scherpte, (oog voor het ' pick your battles' ) vermindert, richt ik mij op zaken die nu van belang zijn. Met mensen waar ik nu mee te maken heb.
Trouwens hadden we hier een konijntje die fungeerde als klankbord. 24/7, in mijn beleving, net zo waardevol als een therapeut. Want uiteindelijk is het afsluiten van het vrleden ook iets dat uit jezelf zal moeten komen. Niemand anders kan dat voor je doen. Zo zie ik het.
kitten
Mijn vriendin heeft ook een kitten genomen, maar die bracht eigenlijk alleen maar meer ellende mee. Het arme beestje heeft een aandoening waardoor hij vaak pussende ontstekinkjes heeft, waarmee hij natuurlijk wel op de bank wil liggen. En de buurman van vriendin kan het beest niet uitstaan en richt de tuinslang erop, zodat vriendin nu ook ruzie heeft met de buurman.Sporten is vanwege haar eigen kwaal lastig. Ze had een tijdje een groepje mensen met dezelfde aandoening, maar daar ging er toen eentje dood en dat was natuurlijk weer een extra tegenslag.
Het lijkt de wet van Murphy wel, maar bij alles wat ze verzint gaat er iets mis waardoor er alleen maar meer is om ongelukkig over te zijn.
Wat ik jammer vind is dat ze vaak ook niet zo leuk reageert op dingen die in mijn gezin leuk gaan. Een mooi rapport van mijn kind, een foto van een feestje of een uitvoering op Facebook. Ik snap wel dat zij ook graag blije momenten wil meemaken en die gun ik haar van harte, maar ik wil mijn eigen blije momenten ook kunnen 'vieren'. En dan niet als reactie krijgen: "ik ken dat natuurlijk niet, dat gelukkige gevoel." Haar arts heeft antidepressiva voorgeschreven, maar die wil ze niet slikken. Ik vind het echt erg moeilijk om te weten wat ik moet doen.
vergelijk & nikki
Ik weet niet zo goed of ik je begrijp flanagran.
Mijn verleden is van mij. Dat lijkt in het geheel niet op mijn heden. Ik kan het dus ook niet vergelijken. Ik heb idd kinderen, maar die kosten mij geen energie. Ik bedoel hen ook niet als ik het heb over 'in de schoot geworpen'. Zij zijn een bron van liefde!
Het enige dat heden en verleden gemeen hebben, is dat ik erin 'meespeel'. De Jolanda die vroeger een aantal dingen meemaakte waardoor haar zelfvertrouwen een deuk kreeg. En dat gebrek aan zelfvertrouwen wordt getriggerd door autoritaire mensen. En er zit in mijn heden een autoritaire persoon. Van wie ik pas 'afscheid' kan nemen als bepaalde zaken zijn afgerond. Dat duurt nog even. Misschien een jaar. Misschien 2. Maar ik vind het moeilijk te merken hoeveel stress de persoon mij geeft. Daar zou ik boven willen staan. Vandaar therapie op eerdere gebeurtenissen waarin in werd onderworpen aan autoriteiten.
Nikki, ik weet niet wat je kunt. Wil je iets bereiken bij haar? Of voel je je verplicht? Wil je nog bij haar zijn? Als je dat nog wilt, kun je mssch samen met haar gaan zitten en in liefde bespreken dat je het niet weet maar dat ze je wel aan het hart gaat. En dat je samen mssch naar oplossingen kunt zoeken.
Overigens was de kitten iets dat voor mij werkte. Mssch is er voor haar iets anders dat werkt, dat blijdschap geeft, hoe klein ook. Er is namelijk altijd hoop, al is het maar een sprankje en ergens waar ze het niet zou verwachten.
Gelukkig,
Gelukkig zat ik ernaast en zijn je kinderen degenen die je liefde en dus kracht geven.
Op de manege riep de trainer, in situaties waarin een paard niet luisterde en vervelend bokkig reageerde zodat de rijder op punt stond de leiding te verliezen, tegen de rijder;' Wie is de baas?' Het dwong je de teugels goed in je handen vast te houden, eventueel met de zweep een paar meppen op de kont te plaatsen, de juiste aanwijzingen te geven waarbij er geen tijd was voor wat je voelde. Een soort van loslaten van je emotie en de regie durven oppakken omdat men anders een loopje met jou neemt.
In hoeverre kan jij innerlijk wat afstand creëeren van die persoon dat die jou minder raakt? Om zodoende net als de berijder los te komen van de angst en jezelf niet weg te cijferen.
De filosoof Descartes zei' 'ik beweeg dus ik leef'; daarmee heb je net zoveel recht op zuurstof als ieder andere die leeft, hoe autoritair het gedrag van die ander ook mag wezen. Wees weer baas over je eigen ik. Die keuze maak jij.
Ps Mensen die onzeker zijn, worden ook wel eens paardrijtherapie geadviseerd.
paard
Ik ben bang voor paarden... De paar X dat ik er op durfde, had ik zelfs hoogtevrees! Maar ik snap wat je bedoelt.
Afstand nemen,ik wist juist niet hoe! Wel dat het moet. Vandaar mijn zoektocht...
Egoïstisch
Ik merk dat ik wat egoïstischer ben geworden; ik ben minder gaan stil staan bij wat een ander ervan vindt. Dat is ontstaan door het met grote bewustzijn dichtschuiven van een lade, puur uit eigen behoud. Niet dat ik een harde instelling heb gevormd maar ik kan nu wel beter voor mijzelf op komen door ook minder rekening te houden met wat een ander van mij vind.
En als dit botst met degenen die ik lief heb, is het aan mij om dit goed toe telichten maar wel bij mijn standpunt te blijven.