therapeute, ineens voelt het niet meer oké

Er toen was er OOL

Na mijn breuk met de therapeut ontdekte ik OOL, met herkenbare problemen maar ook leuke verrassende punten ter afleiding.
Het punt is dat men de geschiedenis niet meer kan uit vegen. Het is gebeurd en hoe plaats je je levenslessen uit die ervaringen. De anonieme reacties op OOL geven een vorm van geborgenheid zodat het minder persoonlijk wordt. Minder persoonlijk en zodoende veiliger om je eigen tempo van herstel te bepalen ipv dat een therapeut daar de regie in heeft.
Het is ook prettig om sommige reacties te herlezen. Het herlezen, (en als je wenst te reageren), het van je afschrijven is ook een doeltreffende vorm van therapie. Een therapeut komt namelijk ook niet veel dichter in je huiskamer dan een forum.
Als ik sommige reacties en adviezen lees, lijkt het er op dat mensen op OOL meer baat hebben aan een draadje, dan aan een face2 face gesprek.

Als ik de reacties van Jolanda lees, vraag ik mij af of ze wel baat heeft aan een therapeut want ze is al heel goed in het relativeren. Ik vraag mij af wat de therapeut haar nog kan bieden. Adviezen hoe met tegenslagen om te gaan, zijn op OOL vol op aanwezig. Ze zijn gesorteerd op onderwerpen; scheiding, relaties, ouders en school of zorgkinderen. En anders zijn er ook artikelen over onderwerpen, die kunnen helpen in het verwerken en relativeren.

emdr

Jolanda, heb je wel eens gedacht aan emdr therapie?

@martine

ik vind dat je het helder uitlegt, en ik kan het me nu wat beter voorstellen. Wat ik dan echter als mogelijk probleem zie is deze twee dingen tegelijk zullen 'optreden' tijdens zo'n therapie (denk ik zo, maar dat is natuurlijk speculatie van mijn kant): traumatherapie is in mijn vertaling therapie om om te kunnen gaan met een traumatische ervaring zodanig dat die niet meer zoveel impact heeft op je leven (zoiets). Daar hoort ook bij wat je met je omgeving doet, wat je omgeving met jou doet, toch? Of is het probleem dat de therapeute een probleem aansnijdt wat nog niet opgelost hoeft te worden, dus eerst patient helpen met trauma omgaan en dan pas over impact van en op omgeving?
Hoe jolande het zelf schrijft: "Nu, achteraf bezien, was ze eigenlijk bezig om op elke klacht een oplossing te verzinnen die ik (inderdaad) steeds beantwoordde met 'ja maar'." Als het lukt om in de volgende afspraak het zo helder uit te leggen en dat ze het dus los wil zien van elkaar dan komen ze misschien samen weer op een effectief spoor?
gr Angela

jamaar

Een therapeut die voor jou oplossingen gaat bedenken is volgens mij sowieso geen goede therapeut. Dat lijkt meer op een buurvrouw die het beste met je voorheeft maar waar je uiteindelijk ook maar weinig mee kunt. Je moet je eigen manieren zien te vinden en dan volgt er dus nooit een jamaar. De therpeut begeleidt dit proces.
Als ze nog eens zegt dat ze een moedeloos gevoel van je krijgt zeg je : wil je erover praten? Dan zal het kwartje wel vallen ;

Hoe dan?

Ik ben niet zo thuis in therapeutenland maar wat moet zo'n therapeut dan precies doen om te zorgen dat je zelf 'de oplossing' vindt? Vaak ziet 'de buurvrouw' toch beter wat er aan de hand is dan jij zelf?
Als deze therapeut het niet op de juiste manier doet is het misschien niet de juiste therapeut (voor jou). Ik heb eens een gesprek gehad met een bedrijfsmaatschappelijk werker die wat ik had meegemaakt nog erger vond dan ik zelf. Daar werd ik alleen maar nog somberder door. (Al bedenk ik nu, achteraf, dat het misschien een trucje van hem was om iets bij mij te bewerkstelligen - al weet ik niet precies wat).

Katniss

Dat kan idd bewust een truc zijn geweest, maar dat hoeft niet. Evengoed kan de therapeut van ts diezelfde truc toegepast hebben, maar cat hoeft niet.

Zie http://www.iepdoc.nl/provocatief-coachen/achtergrond/wat-is-provocatief-coachen/ en dan het gedeelte wat verder naar onder.

is dat zo Katniss?

Ha, ik heb die ervaring dus niet, dat de buurvrouw het beter weet. Kan aan de buurvrouw liggen:-) maar natuurlijk ook aan mij. Er zal vast verschil zijn in 'cliënten', in hoe ze graag benaderd willen worden.
Angela, ik weet niet of interactie met omgeving een probleem is dat automatisch meegenomen moet worden. Kan zijn dat ts sec om traumaverwerking vraagt. Het is gemeengoed in hulpverleningsland om bij een probleem gratis, standaard, ongevraagd en doorgaans onaangekondigd 'behandeling' te krijgen voor allerlei andere issues die je zo tegen kunt komen.
Gevaar kan erin liggen dat er issues gezien worden die er helemaal niet zijn.
Maar het is sowieso raar. Als we bij de groenteboer vragen om sla, vinden we het hoogstens acceptabel als hij ons tipt dat de rabarber in de aanbieding is. We vinden het niet oke dat ons hele voedingspatroon doorgelicht zou worden, en dat we adviezen zouden krijgen over ons gebruik van fruit.
Ik vind dat therapie zich moet toespitsen op de vraag. De rest is niet relevant en gaat de therapeut ook helemaal niet aan. Soms is, of lijkt iets anders wel relevant. Ik vind het niet meer dan netjes dat een therapeut dan heel zakelijk vraagt of zo'n ander issue ook ter sprake mag komen, en of cliënt het op prijs stelt hierin feedback te ontvangen.
Als je het verhaal van Jolanda leest, dan snap ik het echt niet. De eerste keer dat een cliënt zich negatief uit, ik zou er blij mee zijn als therapeut. Negatieve gedachten horen bij traumatische ervaringen. Negatief gedrag is een uitingsvorm daarvan. Voor mijn gevoel alleen maar positief, en zeker stof tot praten.
In sommige gevallen kan het zo zijn dat een cliënt alleen nog maar negatief gedrag vertoont. Dan ligt er bovenop de trauma's nog een ander gevaar op de loer; sociale uitsluiting. Uiteraard signaleer je dat als therapeut. Dan kun je het gaan bespreken. Maar de keuze moet bij cliënt liggen. Niet alleen óf client hier iets mee wil, maar ook wát. Je moet als therapeut niet invullen hoe cliënt zijn leven wil invullen. Sommige mensen willen negatief gedrag bijv ombuigen, opdat zaken leefbaar blijven. Anderen willen juist meer aandacht vragen voor hun eigen belevingswereld, en nemen risico van verlies van contacten voor lief.
Ondanks dat de schijn in hulpverleningsland vaak anders is, zijn er uiteraard geen standaardoplossingen. Ook is het niet zo dat een therapeut, omdat een cliënt therapeut inhuurt voor een traject, daarmee zeggenschap heeft over diens leven of oplossingen.
In traject dat Jolanda beschrijft is dit allemaal niet aan de orde. Het lijkt er meer op dat therapeut een glimp lijkt te zien van iets dat hij gelijk interpreteert. Misschien door enorme tijdsdruk (onderschat dat niet) een standaardlijstje met problematieken in zijn hoofd heeft.
Het is gelijk veel te veel en veel te snel, en het verhaal horende ook totaal niet aan de orde. Eerder omgekeerd, misschien?

Zelf structuur aanbrengen

@theekopje, interessante link.
In item: " Iemand gaat structuur aanbrengen, als de coach het niet doet, doet de cliënt het zelf" heeft de provocerende techniek het effect dat de client/ patiënt uit irritatie door de uitspraak van de coach/therapeut zelf structuur gaat aanbrengen. Als een patiënt dat kan, heeft ie helemaal geen klankbord nodig en is hij veerkrachtig genoeg.
De vraag is dan ook wat de therapeut voor Jolanda kan betekenen. Vindt Jolanda het komende bezoek waardevol, dan kan ze die 'misser' negeren OF ervaart ze geen voldoening zodat ze weet dat het tijd wordt een andere te zoeken OF ziet ze in dat ze eventueel veerkrachtig genoeg is om zelf structuur aan te brengen. Kan ze de geschiedenis accepteren voor wat het is en verder gaan?!

Zelf zie ik vervelende ervaringen als een laadje in de ladenkast. Sommige laadjes duw je (met een bepaalde bewust zijn) dicht, om zodoende je op de toekomst te kunnen richten. Als ik een tijd later dat laadje open trek, heb ik minder moeite met de inhoudt omdat er wat afstand is ontstaan.

verleden en heden

De reden dat ik bij de therapeut zit, is wat complex. In mijn tegenwoordige leven maak ik traumatische gebeurtenissen mee en in mijn verleden (in mijn pubertijd en even daarvoor) ook. Wat we aan het doen zijn is - inderdaad met EMDR - in chronologische volgorde de gebeurtenissen 'behandelen'.

Laten we wel wezen: ik heb in de achterliggende jaren al gespróken over deze gebeurtenissen met een fijne psycholoog. Ik voelde dat het tijd was om het op een meer praktische manier aan te pakken. Júist omdat het toch steeds terug leek te komen, zéker nu ik opnieuw trauma's oploop. Ik denk dat ik ondertussen inderdaad goed kan relativeren en ook goed zie wat ik doe. Ik heb 2 psychologen gehad die (na elkaar) een heel aantal jaren met me meeliepen. Ik bezocht ze uiteindelijk lang niet meer wekelijks maar ze waren wel een klankbord voor me, omdat ik geen ouders heb (bijvoorbeeld) met wie ik levensvragen kon bespreken. En daar had ik behoefte aan. Dat ging dus steeds heel prettig.
Maar ja, zoals gezegd, soms ben je uitgepraat en moet je d'r even op een andere manier mee aan de gang.

Het gesprek waarin ik in de ja-maar stand stond, betrof niet het verleden maar het heden. Slepende kwesties waar ik me mee bezig moet houden met nare mensen. Ontmoedigende toestanden. Dus ik moest even klagen. We hebben daar niet de EMDR op toegepast; we zijn gewoon gaan praten. Ik voelde me inderdaad thuis en op mijn gemak genoeg om alles te vertellen en dat met hangende schouders te doen. En de reactie die ik erop kreeg, was voor mij niet goed.

Iets in mij vond ook dat dit een leerpunt kon zijn. Want goh, het hield me zo bezig, misschien werd ik met een hardere hand dan ik gewend was, een les doorgesleurd. Ik ben ook echt bereid om dit soort voorvallen zo te bezien.
Maar in de achterliggende 20 jaar heb ik mijn lessen nog niet eerder zo hoeven leren en het blijft niet oké voelen. Precies zoals een paar van jullie het beschrijven.
En dat kan. De therapeut kan een onhandige zet hebben gedaan waar ik óf nog niet klaar voor was, óf ongevraagd was, óf misschien zelfs onkundig. Ik weet het niet. Want ik heb er niet voor geleerd. Maar het gevoel dat er iets tussen ons in is komen te staan, blijft en dat ga ik zeker bespreken volgende keer. Ik vermoed dat ik naar iemand anders op zoek ga.

website van theekopje

Om de opmerking van de therapeut te kunnen plaatsen is het denk ik handig om te weten of jouw therapeut bekend is met de iep interventie of niet. Op de website die theekopje aanhaalde, kun je therapeuten vinden die deze methode toepassen. Wie weet staat die van jou er bij?

Therapeut staat er niet bij. En als ik lees hoe het in zijn werk gaat, zou ik ook nooit voor zo'n therapeut kiezen. Ik vind het niks. En volgens mij al helemaal niet als je niet stevig in je schoenen staat.

En nu?

Jolanda,
Ik heb heel het draadje doorgelezen en als ik het goed begrijp heb je nu een kortdurende therapie voor problemen in het heden, terwijl je in het verleden langer durende therapien gehad voor problemen uit het verleden.
Als ik het zo lees en ik kan er volledig naast zitten, dan heb je je eerst braaf, krachtig gedragen. Ik weet niet precies wat je er mee bedoelt, maar ik vermoed dat je daarmee wil zeggen dat je in de eerste gesprekken hebt uitgelegd hoe jezelf het probleem zag, inclusief je eigen rol erin. De volgende sessie zit je er doorheen en past de therapeute wat directieve technieken toe: je kan het zus aanpakken of zo en omdat jij in je negatieve mode staat, ga je nergens op in. Dit maakt haar machteloos: kortdurende therapie lukt niet. Ze benoemt dat als moedeloos en als je de volgende keer bespreekt dat je dat niet prettig vindt, neemt ze de rol aan van de superieure therapeute. Ik weet wel wat goed voor u is...
Ik vrees voor jou dat dit niet zo zeer iets te maken heeft met de kwaliteit van de therapeut (en nogmaals ik kan er volledig naast zitten) als wel met de aard van de therapie, kortdurende, een paar zittingen een client helpen met een welomschreven probleem. Zeker bij een professionele client, een client die al veel therapie heeft gehad en die goed kan reflecteren, werkt dit helemaal niet. En jij maakt op grond van wat je in dit draadje schrijft de indruk dat jij inderdaad zo'n professionele client bent. Naar mijn idee moet je je afvragen of je nog wel therapie nodig hebt en of zo'n kortdurende therapie wel kan werken bij jou. Nogmaals, ik kan er volledig naast zitten, maar soms kan het veel beter zijn om er zelf met vallen en opstaan uit te komen.
In mijn beleving kan een mislukte therapie veel schadelijker zijn dan geen therapie en al helemaal als de therapeut een bepaalde richting in gaat lopen duwen of zaken die zich in de therapie voordoen afgeketst worden en niet bespreekbaar gemaakt kunnen worden.
Hopelijk kan je hier wat mee.

Spijker op de kop

Ik zoek al een paar dagen naar de juiste woorden maar die heeft nu even ano gevonden.

En ja, ik spreek ook uit ervaring.

Confronteren

Jolanda, ik ken jou natuurlijk helemaal niet en dus weet ik ook niet waarom jouw therapeut dit zo heeft gezegd. Ik vraag me alleen af of één van jouw hulpvragen niet is geweest dat je eenzaam bent en wat je daaraan kunt doen.
Ik heb een dierbare vriendin, die ik al heel wat jaren ken. In die tijd heeft ze veel meegemaakt: echtscheiding, een levensbedreigende ziekte, een ontspoorde puber, ontslag. Geen gemakkelijk leven dus. Zij is inmiddels nogal geknakt. Dit uit ze door heel veel klagen. Dat snap ik en ik probeer zo goed mogelijk naar haar te luisteren. Ik ben zelfs een paar keer een weekend/weekje met haar weg gegaan om haar uit de situatie te halen. Als ik zelf goed in mijn vel zit kan ik het wel redelijk aan, maar als ik zelf in een slechtere periode zit, kan ik haar problemen er gewoon niet bij hebben. Dat vind ik dan heel lullig van mezelf, maar ze zuigt dan het kleine beetje energie dat ik nog heb gewoon uit me. Zo is ze al veel vrienden kwijt geraakt. Ik wil onze vriendschap absoluut niet beëindigen, maar ik zie er soms tegenop om haar te zien. Het gesprek gaat altijd uitsluitend over haar problemen. Als ik iets leuks wil vertellen krijg ik als reactie dat zij ook wel eens zo gelukkig zou willen zijn.
Ik zou haar graag eens op een aardige manier willen duidelijk maken wat haar manier van doen met mij doet, maar ik durf het niet goed. Een andere vriendin heeft dat gedaan en dat was meteen einde vriendschap. En dan krijg ik weer urenlange gesprekken met haar dat ze zo eenzaam is.
Toen ik je opening van dit draadje las, dacht ik goh, hoe zou het zijn als een therapeut dat eens tegen mijn vriendin zou zeggen, haar zou confronteren met hoe ze overkomt? Dat ze alles wat ik voorstel beantwoordt met 'ja maar'. Ik weet het niet, of het zou helpen. Ik weet ook niet of je dat als therapeut zou moeten willen. Ik ken jou niet en ik weet niet of jij mensen kwijtraakt. Maar als mijn verhaal ook een beetje op jou van toepassing is, zou het wel goed zijn om er iets aan te doen. Desnoods met een andere therapeut.

Therapie

Therapie is ook een reflexie van de therapeut, m.n. over de keuzes die worden gemaakt en de inschatting van de situatie. Zo kan je bijvoorbeeld iemand confronteren met hoe haar gedrag overkomt op anderen of je kan ingaan op de achterliggende problematiek. Als het tijdens de therapie is gegaan over de achterliggende problematiek en het gaat opeens over wat het met een ander doet, is er misschien eerder sprake van kokervisie van de therapeut en daarmee kan het bespreken van de achterliggende problematiek een taboe worden. Als dat niet goed bespreekbaar is, zegt dat eerder iets over de therapeut.

Ook ondertherapeuten heb je minder goede, goede en zeer goede. Daarnaast moeten twee mensen ook goed met elkaar overweg kunnen. En soms is dat er niet.

paar reacties

Ano, de insteek was om de traumatische ervaringen van vroeger (waar ik ook al veel over heb gesproken idd) met EMDR nog eens te beleven en anders te bezien. Op een meer praktische manier. Ik denk dat dat een heel goede aanvulling is op 'al het praten' dat ik al heb gedaan.
Ik heb averij opgelopen en neem dat mee naar het heden. Waarin ik óók weer averij oploop. En misschien (door de ervaringen van vroeger) ánders reageer op de huidige trauma's dan een ander zou doen.
Dus ik denk dat we een mengelmoes aan wilden gaan: kortdurend (EMDR) op de vroegere ervaringen en ietwat langduriger (?) op de huidige ervaringen.

Probleem is misschien dat deze therapeut mij niet goed kent. We hebben elkaar immers nog maar een paar keer gezien. Misschien was ze bang dat ik een notoire klager ben en wilde ze me daarom wijzen op de 'gevaren' van notoir klagen.
Echter, dat weet ik al! Ik zie het namelijk gewoon voor mijn ogen gebeuren als ik even een klaagmoment heb. Dus ik weet, dat als ik mezelf niet in de nesten wil werken, niet alléén moet klagen. Wat ik trouwens ook absoluut niet doe.
Het is denk ik slim om de therapeut te vragen (de volgende keer) hoe we nu verder gaan. Is EMDR ook toe te passen op de tegenwoordige tijd? Dan kunnen we dat prima doen. Dan kan ze me daar nog een paar x in begeleiden en denk ik dat we ook moeten stoppen.
Misschien mag ik, ook door jullie woorden, mijzelf bevestigen dat ik het eigenlijk prima weet wel.

Nikki, ik snap jouw reactie ook hoor. En het is niet makkelijk om een vriendin te hebben die er helemaal doorheen zit. En dat jou dat ook energie kost. En dat jouw vriendin eenzaam is, dat snap ik ook. Ik voel die eenzaamheid ook af en toe. Feit is toch wel dat je uiteindelijk best alleen je problemen moet oplossen, óf je moet een geweldig maatje hebben die bij je woont en met wie je op gelijk niveau kunt sparren. En elkaar kunt stimuleren. Dat zou geweldig zijn. Maar de meesten van ons hebben dat niet, ik niet in elk geval. En dan moet je het soms uit je tenen halen. En dat is best moeilijk als je lange tijd om je oren geslagen wordt. Je teert namelijk in op je reserves en het is lastig daar uit te komen.
Voor mij persoonlijk geldt dat ik goed zie wat ik doe, heel veel vrolijkheid ervaar, gevat en grappig kan zijn, gezellig in de omgang, meestal slim ben in het sociale maar er sóms vollédig doorheen zit. In mijn persoonlijke situatie is dat ook niet vreemd trouwens. En toen viel het me tegen van mijn psycholoog dat ze zei wat ze zei. Ik vond het onterecht, na 1 moedeloze sessie. Kom op zeg, mág ik ook even! Ik vind en vond van wel. Dat riekt inderdaad naar kokervisie.

Ik moet zeggen dat dit draadje me weer op mijn voeten heeft gezet. Het heeft me geholpen te zien wat er gebeurde en te begrijpen wat mijn gevoel me zei. Dat zorgt ervoor dat ik duidelijker weet wat ik aan de therapeut kan vragen qua hulp en ook mijn eigen grenzen beter kan aangeven. Omdat het er wél voor zorgt dat ik wat op mijn hoede ga zijn, mag ik mezelf afvragen of dit inderdaad een gezonde therapie gaat zijn verder.

Stoppen

Jolanda, als ik jou zo 'lees' ben jij iemand die zeer goed over haar eigen situatie kan reflecteren en kan onderscheiden wat goed is en wat niet.
We kunnen er allemaal theorieën op loslaten of jouw therapeute nu wel of niet professioneel bezig is en wat ze had gehoopt te bewerkstelligen met haar interventies.

Punt is dat jij met gerichte vragen (traumaverwerking via EMDR) bij haar bent terechtgekomen. Je weet wat je in huis hebt en je weet wat je nodig hebt. Deze therapeute heeft voor jouw gevoel de plank misgeslagen. Niet één keer, maar ook in het vervolggesprek heeft ze laten zien dat ze je niet doorgrondt. Jouw vertrouwen is hiermee beschadigd.

Het lijkt mij dat het vertrouwen in je huidige therapeute niet of met zeer veel moeite hersteld kan worden. De vraag is of je hier energie in kan en wil steken. EMDR-therapeuten zijn niet zeldzaam; je vindt ongetwijfeld zonder al teveel moeite een andere. Waarom zou je bij haar blijven? Je hebt nog niet echt een band opgebouwd. Ik zou geloof ik mijn energie liever in een nieuwe therapie steken.

Jolanda

Helaas zijn veel therapeuten niet ingesteld op jouw soort problematiek. Er wordt te makkelijk vanuit gegaan dat het voortkomt uit ongefundeerde gedachten, die met wat cognitief denken, spiegelen en zo wel weer overgaan. Als je zelf door het leven iets te vaak om je oren bent geslagen en dat gaat nog steeds door, lopen ook veel therapeuten tegen hun grenzen op. Ook zij zijn mensen...

Een gespecialiseerde traumatherapeut kan een oplossing zijn, maar ik weet niet of die nog vergoed worden door de verzekeraar (basis of aanvullend). Ook EMDR kan goed werken, maar is niet voor iedereen een wondermiddel. Maar wel het proberen waard!

Je hebt zelf heel goed door hoe de vork in de steel steekt. Ook zelfinzicht, volgens mij. Goed van de tongriem gesneden. Ook daar kan niet elke therapeut mee overweg, helaas (maar die zijn vast wel weer goed met "andere soorten cliënten").

Ik heb nog wel een andere vraag: wat verwacht jij van therapie?

verwachtingen

De issues uit het verleden komen steeds terug. Hoe dan ook ben ik daar niet heel zelfverzekerd (op bepaalde fronten) uitgekomen. En ook al heb ik daar veel over gesproken, tegen het licht gehouden, tóch word ik in spannende situaties omver gemaaid.En ik vermoedde dat dit kwam doordat ik tóch minder had verwerkt dan ik steeds dacht. Waarom zou het anders steeds terugkomen?
Omdat ik dát zat was/ben (want verder heb ik mijzelf aardig teruggevonden) dacht ik aan EMDR. Bovendien werd dat bevestigd toen ik in korte tijd van 3 verschillende mensen over EMDR hoorde. Dat was het teken voor mij

overigens

Leek het EMDR gedeelte mij wél te brengen wat ik verwachtte. Dat moet de toekomst natuurlijk nog uitwijzen, maar ik vond het zeer indrukwekkend en kwam echt wel over.
Ik zou dat haast vergeten!
Kijk, weer een stap verder :)

blauwe plek

Ik weet eigenlijk niet of je helemaal over bepaalde dingen komt. Misschien is het ook een deel accepteren dat er nu eenmaal een blauwe plek zit?
Zelf weet ik van mezelf wat angsten waarvan ik weet dat die er zijn, waar ze vandaan komen en die niet overgaan, maar ik hoef niet helemaal perfect te zijn (zolang het maar niet al teveel overheerst natuurlijk)
Tot hoever moet je dan door therapieen?

Emdr

Ik ken emdr niet. Ik heb er nu wel even over gelezen. Als ik je goed begrijp vond je die emdr techniek wel prettig werken, maar de gesprekken dit keer minder. Ik weet niet of het mogelijk is om de therapie te beperken tot emdr. Zoals ik al eerder schreef denk ik dat kortdurende gesprekstherapie weinig zinvol is, die is gericht op verandering van gedrag en ja dan kan je op dit soort opmerkingen rekenen. En zoals Martine al (een beetje cynisch) schreef, het ligt altijd aan de client als het vervolgens niet goed loopt. Ik ben het eens met Mijntje dat je goed moet overwegen of meer therapie nog wat extra's kan bieden. Uiteraard kunnen wij dat met de info op zo'n forum niet beoordelen.
Ik ben ooit op het allerdiepste dieptepunt gestopt met therapie. Achteraf vond ik wel jammer dat het zo gelopen is, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat toen de beste beslissing was. Ik bleek meer aan te kunnen dan ik zelf (en anderen) dacht.

nog even reactie op Nikki

Mogelijk had je dat al begrepen mijn hulpvraag was niet hoe ik minder eenzaam kon zijn.
Sterker nog: sinds de afgelopen jaren (waarin dus veel ellende) ervaar ik juist een verdieping van bestaande vriendschappen en maak ik ook nieuwe vrienden. Dat is 1 van de dingen waar ik enorm dankbaar voor ben. Er zijn ook mensen afgehaakt, eerlijk is eerlijk. Maar ik geloof niet dat dit alleen aan mij ligt maar vooral aan de (inderdaad tamelijk deprimerende) situatie waarin ik verkeer.
Ik heb in de tijd van mijn eigen scheiding meegemaakt dat mensen ook boosheid ervoeren door mijn scheiding. Ik heb later gedacht dat dit mogelijk werd veroorzaakt door hun eigen angsten m.b.t. tot hun eigen relatie. Want als Jolanda al gaat scheiden (want het zag er immers zo goed uit allemaal), wat zegt dit dan over mijn eigen huwelijk. Hebben ze mogelijk gedacht of gevoeld. En dat uitten ze dan door boos te zijn op mijn situatie. Vreemd wel eigenlijk hè?
Ditzelfde lijk ik nu te ervaren met de 'afhakers'. Ik ben open over mijn situatie (en ben de eerste die er ook geintjes over maakt) maar ik kan me voorstellen dat zoveel openheid soms niet gewenst is en te confronterend en dat mensen daarom afhaken.
Anyhow: het gebeurt. Het zij zo.

Deze dagen denk ik wél na over jouw vriendin. Die ik dus helemaal niet ken maar met wie ik wél meevoel.
Wat mij uiteindelijk ook overeind gehouden heeft (en misschien heeft jouw vriendin er iets aan) is iets voor mezelf te kiezen waar ik erg blij van werd. En zo heb ik (altijd al wens geweest) een kitten in huis gehaald. Gewoon gekregen, kostte niks (behalve inentingen en voer en kattenbak). Het gaf direct blijdschap en afleiding. Misschien kan jouw vriendin iets voor zichzelf bedenken waar zij direct blijdschap door ervaart.
Ik kreeg ook tips: ga sporten. Zorg goed voor jezelf (hoe dan, denk je als je er al doorheen zit). Het waren vaak tips waar ik niet zo goed iets mee kon, omdat het geen ... wensen van me waren. Maar dat was het kittentje wél. Het is bovendien een heel lieve poes geworden Aanhankelijk. Dus dát was voor mij een stap in de richting úit de punt. Misschien heeft ze er iets aan.

Verder vind ik dat je best kunt zeggen dat je het soms moeilijk vindt om er voor haar te zijn. En hou het dan bij jezelf, dat je zélf niet altijd energie óver hebt voor een ander. Niet dat het zozeer door haar klagen komt (want ze kan even niet anders, dus dat geeft haar nóg een rotter gevoel).
Ik had vriendinnen die me éven lieten praten en met wie ik dan daarna (ik dwong mezelf) iets gezelligs ging doen. Misschien kun jij het ook zo met haar inrichten.
En ik hoop echt dat het voor haar (en voor jou) weer wat ontspannener kan zijn.

in een vriendschap wel

In ieder contact 'moet' (mijn mening dan) je je grenzen aangeven. Ook in een therapeutische relatie natuurlijk. Lijkt me wel de bedoeling dat grenzen anders liggen in een therapeutische relatie. Therapeut moet er zijn voor client, niet andersom.
In een vriendschap moet dat toch over en weer zijn. Als je terecht komt in een meer therapeutische relatie gaat er iets mis denk ik bij beide kanten. Een vriendschap moet je niet steeds meer kosten dan het je oplevert. Uiteindelijk levert dat de vragende partij ook niet zoveel op. Die zit uiteindelijk met tig therapeuten en geen enkele vriend.

Jolanda, fijn dat je zo goed weet wat je wilt! Ga ervoor en verwacht niet teveel van therapeuten. Je klinkt harstikke goed bezig.
Wat ik me wel nog afvraag, sorry, gaat vanzelf door dit draadje, is of je ook stilgestaan hebt bij de mogelijkheid dat je huidig traumatische toestand over jezelf afroept/laat bestaan omdat je misschien gewend bent geraakt aan traumatische/beschadigende toestanden of ze (trauma's uit verleden) misschien juist op die manier alsnog poogt te verwerken of juist anders op wilt lossen. Iets van lessen of pogingen meer grip op jezelf/leven te krijgen. Ik bedoel uiteraard niet zozeer de situatie sec waarin je zit maar meer de impact die het op je heeft. Het kan zijn dat het ondanks alles toch vertrouwd voelt, of dat je juist dit nodig hebt om met oude trauma's te dealen. In die gevallen heb je wrs ook grote weerstand iets te veranderen en komt een therapeut daar niet doorheen.
En misschien moet je specifieker zoeken voor hulp. Iemand noemde een traumatherapeut. Je zou het ook kunnen zoeken in de hoek waar het beter aansluit bij je persoonlijkheid. Je lijkt me bijv erg gevoelig. Er zijn vast goede therapeuten in die hoek, therapeuten ook die voorzichtiger te werk gaan, meer respect tonen voor je eigenheid en krachten en je niet gelijk willen veranderen:-) Maar je klinkt idd alsof dat gewoon een keuze is, en niet broodnodig. Je zou het ook kunnen zoeken in een cursus of leuke workshop oid. (En dan bedoel ik geen direct therapeutische, maar vanalles kan therapeutisch werken)

over mezelf afroepen vanwege het nodig hebben...

Ik ga daar over nadenken Martine, of ik e.e.a. over mezelf afroep. Mijn eerste reactie is, nee ik denk het niet. Mijn tweede reactie is dat ik door eerdere beschadigingen (autoritair) niet goed tegen puur autoritair gedrag (heerszuchtig meer) kan. En daar heb ik nú mee te maken.
Waar ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, leek ik nu ook te zijn onderworpen aan iemands heerszuchtige/autoritaire gedrag. Het gaat te ver om in detail te vertellen hoe dit in elkaar zit. Maar het heeft in die zin absoluut met elkaar te maken. En dat zie ik ook, vandaar dat het me wijs leek aan het verleden nog eens therapie te wagen.
Het is dus niet zozeer dat ik het opzoek en in stand hou omdat ik aan het gevoel gewend ben en er misschien niet zonder kan. Dat ik onbewust zoek naar een bekende 'modus'. Oh jee, nee.
Maar het is wél zo dat ik het herkén.

Ik ben nu volwassen. Het gedrag van deze huidige ander raakt mij zó diep, dat het me (net als vroeger) lam legde. Helaas kan ik me er niet aan onttrekken, dus ik móet er wel mee bezig. Ik wist alleen niet hoe. En daar hebben we aan gewerkt met EMDR.
En ik geloof er zeker in dat je net zo lang met lessen om je oren geslagen wordt totdat je het snapt