U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Partner wordt niet wakker na operatie aan hersenen
Mijn partner had een hersentumor. Goed operabel. Geen uitzaaiingen. Eruit halen en verder gaan. Maar een uur voor de operatie werd hij niet lekker en kreeg een epileptische aanval. Hij ging dus met spoed naar de OK. Operatie uitgevoerd, ging goed. Maar hij is nog niet weer wakker geweest. (Afgelopen maandag geopereerd.) Nog eens op woensdag geopereerd vanwege toename van druk in zijn hoofd. Weer geslaagd maar nóg niet wakker. Hij wordt in slaap gehouden. Soms halen ze die medicatie eraf en testen ze hem. Hij reageert wel op pijnprikkels maar eigenlijk minimaal. Is er hier iemand die mij nu gaat vertellen dat hij écht wakker wordt en dat hij écht weer beter wordt? Please...
Update na poosje verpleeghuis
Ik wil jullie nog even laten weten dat het met mijn man nog steeds telkens iets beter gaat. Hij eet weer brood, warm eten (ietwat aangepast), fruit (banaan en mandarijn, appel lijkt me nog link) en het drinken wordt bijna niet meer ingedikt.
Heeft vandaag een paar stappen (zwaar ondersteund) op de loopbrug gezet en 10 minuten (ondersteund met motortje) gefietst. Het praten is nog steeds moeilijk maar een paar worden lezen is al wél gelukt. Al met al klimmen we nog steeds die berg op. Als ik nog aan mezelf denk 9 weken geleden... ben ik er nu een stuk geruster op...
Lieve groet,
An.
Wat fijn om een update te lezen en dan ook nog zo'n positieve! ik kijk nog steeds vrijwel dagelijks of er een berichtje van je staat en ik ben blij deze te lezen!
Laten we hopen dat de klimmende lijn blijft doorzetten, maar je man is volgens mij een vechter en jij ook!!!
dank voor je update!
liefs,
jons
O an
Dat klinkt beter! Natuurlijk zijn jullie er nog niet maar gelukkig gaat t goede kant op. Heel veel sterkte!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Fijn om te lezen an
Ik kijk ook zeer regelmatig hoe het is.
Jeetje, is het alweer 9 weken terug! Wat fijn dat die klimmende lijn blijft, en best snel gaat.
Hoe is je man zelf eronder. Als ik het me probeer voor te stellen (vanuit zijn positie dus) word ik er koud van. Zo knap om dan te blijven doorzetten!
Wat fijn, die stijgende lijn, veel sterkte voor jullie allebei!
Goed om te horen
Jullie leven is natuurlijk nog steeds anders dan voor die negen weken, maar je kunt in ieder geval rustig slapen en positief de toekomst in gaan. Dat is fijn. Ik hoop dat je af en toe updatejes wilt blijven geven:-)
An, hoe gaat het nu?
Ik ga er maar uit van; geen bericht, goed bericht.
Kan me voorstellen dat nu er een stijgende lijn is, dat je minder steun nodig hebt, maar ben gewoon benieuwd hoe het nu gaat met je man en met jou.
Over steun en stijgende lijn
Dag allemaal,
Tja, of ik geen steun meer nodig heb? Ik weet het niet. Ik weet wél dat de eerste, volledige paniek wel verdwenen is omdat de lichamelijke gezondheid van mijn toekomstige man 
gewoon stabiel is. Geen angst meer of hij het wel halen zal. Of wel wakker zal worden. Of koorts krijgt of hartritmestoornissen. Of longontsteking. Dat was allemaal van de eerste 4 - 6 weken. En ik had het forum zó nodig want kon alle harten onder de riem gebruiken die me werden aangeboden.
We zitten nu in week 10 en de fysio, logopediste en arts van het verpleeghuis zijn enorm tevreden over zijn herstel. En ik zie het ook echt. Hijzelf minder. Is ook iemand van 'halflege glazen' helaas. Dus ik doe geregeld een peptalk.
Toch ook al twee keer moeten fronsen en hij ook. Dan wil hij me iets duidelijk maken en begrijp ik hem niet. Zó frustrerend voor hem, maar ook voor mij.
Ik schipper nog steeds tussen kinderen en partner. En ook tussen werk en huishouden. Mijn ex-man vroeg me vandaag of ik nu hele dagen bij hem zat (ik zag zijn ongerustheid voor onze 3 kinderen). Maar nee, ik doe er alles aan om er voor deze vier mensen te zijn. En ik ren en vlieg en schipper en verontschuldig en draai wassen en zorg voor planten en eten en drinken en boodschappen en gezelligheid. Hoop ik. En ga te laat naar bed. En vraag me af of dit allemaal goed gaat komen met mijn kinderen en mij. Ik voel me niet schuldig want doe echt mijn best maar dan zijn er mensen om me heen die zich bezorgd om mij maken. Heel lief, maar ik heb aan mijn vier liefste mensen om me heen al genoeg. En dus gá ik wel naar de kapper (maar alleen omdat het moet). En ik gá wel naar de pedicure (maar alleen omdat het moet). Ik geniet niet echt van mijn schaarse vrije tijd. Iemand met tips? Want ik rommel duidelijk maar wat aan...
Ik heb geen tips. Ik heb nog nooit in zo'n situtatie gezeten als jij. Toch maakt jouw berichtje me een beetje ongerust. Je schiet er behoorlijk bij in. Dus daarom een paar vragen. Als je ex-man vraagt hoe het met de drie kinderen gaat, zou je hem dan ook kunnen vragen of hij de kinderen een middagje extra zou kunnen hebben? Je zegt dat je naar de kapper en naar de pedicure gaat omdat het moet. Genoot je voor de 'ramp' van zulke bezoekjes? Wat houdt je tegen om er nu van te genieten en te ontspannen? Je zit tenslotte toch op die stoel. Wat houdt je tegen om genieten van je vrije tijd? Voelt het als gestolen? Zou het mogelijk zijn dat je je vrije tijd net zo plant als wat je voor je vier liefsten doet? Dat je dus je tijd verdeelt over je vijf liefsten; jezelf inclusief. Ik kan me voorstellen dat je niet vanuit je ren- en vliegstand zo je bed in kunt springen en kunt slapen. Toch is dat late naar bed gaan funest op de lange termijn. Is het mogelijk dat je een half uur voor je naar bed gaat alles uit handen laat vallen en ontspanning zoekt?
Fijn dat er nog steeds een stijgende lijn in zit!
Lange adem
je houd het niet blijvend vol om jezelf weg te cijferen. misschien een maand, een jaar. maar op een bepaald moment ben jij op. incidentele hulp is super, maar niet zeker genoeg. ik denk dat je structurele ondersteuning voor jou zelf moet organiseren. zodat je er eens uit kan. of eens even helemaal niets hoeft. waarschijnlijk kom je voor thuiszorg niet in aanmerking. koop je hulp dan zelf in. die 50 euro die je een hulp betaalt zijn geen overbodige luxe. zorg voor minstens een of twee dagdelen per week alleen voor jou. als je het niet kan betalen, dan is misschien hulp van de stichting vrijwillige thuiszorg een optie voor je. veel sterkte.
Schaarse tijd
Die schaarse 'vrije' tijd moet je gewoon pakken. En plannen voor iets wat je fijn vindt. Ik snap dat je laat naar bed gaat: iedereen ligt al op bed en jij hebt even tijd voor jezelf.
Ik weet uiteraard niet wat je leuk vindt of waar je van kan genieten, maar er is vast wel iets te verzinnen, al zijn het kleine dingetjes.
Bibi
Ja uitbesteden
Echt doen. Dit is een crisissituatie, ook al gaat het nu weer de goeie kant op. Mij lijkt dus dat je je voorlopig richt op de belangrijste zaken en dat zijn jezelf, je kinderen en je as. man. En ik zet bewust jou vooraan!
Dus niet meer wassen, poetsen en strijken. Uitbesteden die hap. En je richten op de mensen om je heen en op de dingen die er echt toe doen. Het is maar tijdelijk.
En nee, dat hoeft geen 50 euro per week te kosten, het is maar dat die knop omgaat. En dan kun je alsnog bekijken wat bij jouw portemonnee past en wat jou de meeste ruimte geeft.
Uitbesteding in gang gezet!
Ik ben ook wel klaar met het gemodder eigenlijk. Tegelijkertijd met jullie Want ik heb gisteren al lijntjes uitgezet en denk dat ik maandag al meer weet over een hulp in huis.
Voor mijzelf probeer ik rond 21.30 uur naar huis te gaan. Zodat ik op tijd naar bed kan.
Dan heb ik al 2 energievreters getackeld!
En vanavond dus voor een hoognodige beurt naar de pedicure en ik ga proberen te genieten :)
Waarom mij dat overigens niet lukt? Ik sta zódanig onder spanning (want wil gewoon die ballen in de lucht houden) dat ik bij alles wat ik doe (of het nou ontspannend zou moeten zijn of niet) denk hoe de rest van de dag / week zo goed (lees 'volgepropt') mogelijk gepland kan worden. En dat houdt me dus ook het grootste deel van de dag bezig. Als ik bij mijn man ben 's avonds, begin ik met lezen en vragen en kijken of er nog was is. Dan kan ik me best 1,5 uur een soort van ontspannen maar als het dan richting naar huis gaan komt, ben ik al weer aan het opruimen vanwege de gezelligheid. Ofzo. En zo hou ik mezelf gespannen...
Lieve an
Wat heb ik een bewondering voor je, hoe je alles zo goed verwoorden kan. Ik denk veel aan je. Goed dat je het huishouden kan uitbesteden (als dat gelukt is). Ik hoop dat het nog beter zal gaan en dat je man de hoop niet verliest, moeilijk ook als jij steeds die glazen weer halfvol moet maken, pfff.... sterkte je wordt niet vergeten!!
liefs Geerke
Dank je geerke
Lieve Geerke, dank voor je bericht. Mijn man blijft zich verbeteren. Gisteren zat ik even huilend bij hem. Ik brak even toen ik vroeg of er nog warm eten over was. Dat was er. Ik eet er wel vaker. En het smaakt ook prima. Maar ik vind mezelf ineens zo zielig. Kapper, boodschappen, gauw spullen in de koelkast, schone was mee en naar man-lief. Hijgend lauw eten opeten, bijna weer weg naar vrienden. Mijn man zag me huilen en zei dat hij over 2 maanden weer thuis is. Zo van, rustig maar meisje, dan ben ik er weer voor jou. Zo lief... Alleen is zijn korte termijn geheugen nog niet in orde en weet hij niemands naam. Ook de mijne niet. En de zijne. Misschien wel in zijn hoofd, dat weet ik niet goed. Hij gaat nog steeds bergopwaarts dus. Dat stemt enorm dankbaar. En dinsdag begint een hulp in huis.
Maar het blijft bikkelen...
Dank voor je lieve bericht!
Lieve an
joh, heel logisch dat je even 'brak', hoor! Je loopt al zo lang op hoogspanning rond, dat iets liefs van je man, waar je bijna nooit meer iets van kon verwachten, net op de verkeerde knop kan drukken... Herkenbaar!
Als jouw man aangeeft over 2 maanden thuis te zijn, steun hem daar dan maar in, ook al zijn de verwachtingen van artsen en therapeuten anders. Dat is dan zijn ankertje! Ik liep blijkbaar ook van alles te verkondigen wat niet klopte, maar ben blij dat ik niet hardhandig op de feiten gedrukt werd en erin kon blijven geloven, dat had ik nodig!
Fijn dat je hulp hebt, dat zal toch ook schelen, verder blijf ik aan je denken en wens ik je veel sterkte toe!
liefs,
Jons
Even een aai over je bol:-)Onze situatie is niet hetzelfde, maar ik begrijp redelijk hoe je je moet voelen. Ik denk inderdaad dat je het optimisme van je man maar het beste kunt steunen, ook al denk je er anders over. Ik weet dat dat niet makkelijk is. Maar wat zou het mooi zijn als hij echt over twee maanden al naar huis kan!:-)
Je kunt niet voortdurend sterk zijn. Af en toe "breken" en als dat dan bij je eigen man kan, is dat eigenlijk best goed voor jou. Het blijft voorlopig nog wel bikkelen als ik het zo lees. Maar dat het bergop blijft gaan, is een opsteker, een motivatie om het toch vol te houden. Ik wens jullie beiden alle sterkte en goeds!
moeilijk om de moed erin te houden, An. Logisch dat je er soms even doorheen zit. Het is hard werken voor jou, en voor hem en waarheen is onzeker. Dat is heel zwaar.
Neem je foto's mee voor hem, met de naam erop geschreven? Misschien vindt hij dat wel prettig.
An, update?
Lieve An,
Mogen we weer eens een update ontvangen? Hoe gaat het met jou, met je partner, met je kinderen? Trekken jullie het allemaal nog een beetje?
Je ziet, er wordt hier nog steeds aan je gedacht!
groetjes,
Jons
Updeetje
Lief en fijn dat er nog aan ons gedacht wordt! Vandaag kregen we te horen dat mijn man sterk genoeg is om naar een echt revalidatiecentrum te gaan. Gek? Maar we moeten daaraan wennen. Hij vindt het hier, in verpleeghuis in ons dorp, goed gaan. Voelt zich er prettig. Voor mij is het fijn dat ik er in 5 minuten ben. Want ik werk inmiddels halve dagen omdat ik er flink doorheen zit. Al met al is het positief maar... Hij kan lopen achter de rollator, kan bijna zelf naar de wc. Praten en schrijven blijven achter. In die zin zou het revalidatiecentrum wrsch wél goed zijn. Kortom... Overwegingen...
Dank je wel voor je update. Natuurlijk is er niet altijd even veel te schrijven, maar het is wel fijn om af en toe te lezen hoe het met jullie allebei gaat. Ik denk geregeld aan jullie. STerkte!
Dag an,
Waar gaat je man naar toe? Naar Haren? Of dichterbij? Het is vervelend voor je. Je had net weer een routine opgebouwd. Hoe vol de dagen ook zijn. Misschien is dit het moment om je man duidelijk te maken dat jouw polsstok niet langer reikt? Dat als hij naar het revalidatiecentrum gaat je niet meer dagelijks naar hem toe kunt? Maar toch, maar toch, weer een stap de ladder op. Het is echt balanceren he?
Balanceren / balans
Het is idd balanceren terwijl ik de balans nòg niet had gevonden... Wel iets meer, maar de vermoeidheid blijft, das ... Vermoeiend. We zien er dus beiden wat tegenop maar het is natuurlijk wél een goed teken dat het kán, dat ze hem ertoe in staat achten. Mijn bezoeken zullen veranderen, das wel zeker. Langer in de auto. Niet even mee naar huis, wat straks in het voorjaar vanaf deze plek lopend kon. En dat is best slikken... maar ik wil toch vooral onze zegeningen tellen. Poehee...
Misschien
Hoi An,
als het zo goed gaat, dan kan hij misschien, over niet al te lange tijd, gewoon in dagbehandeling bij het reva centrum en 's nachts thuis??
Volgens mij kan hij dan gewoon met de taxi of rolstoelbus..
Weer iets om naar uit te kijken, al is het nu natuurlijk wel veel tegelijk!