Overtijdbehandeling

'fijn' anoniemen

'fijn' dat jullie je ervaring hebben willen delen. Ik merkte ook aan de telefoon al een soort vriendelijke zakelijkheid. Erg prettig. Ik heb het nu aan 2 vriendinnen verteld die gelukkig erg begripvol zijn. Het wachten vind ik wel moeilijk. Nog 1 week. Aan de andere kant maakt het mijn beslissing waarsch alleen maar weloverwogener. Ik merk wel dat ik af en toe afstand moet nemen en in mijn gedachten het 'parkeer' als een eenvoudige medische ingrijp. Anders ben ik er de hele dag mee bezig.

Wat ga ik op mijn werk vertellen? ziek melden?
Nogmaals dank

Werk

Heb je een goede relatie met je leidinggevende? Overweeg of je dit met hem of haar wil delen. Denk hier ook nog even rustig over na. Verwacht je steun en begrip?
Vriendin van me die hetzelfde heeft meegemaakt heeft het verteld maar heeft daar spijt van. Leidinggevende zat zelf in ivf traject en kon er niet goed mee om gaan.
Je hoeft het niet te vertellen.
Ik was er wel een paar dagen niet lekker van. Zelfde dag smiddags geslapen en de dagen daarna ook nog dutjes gedaan. In de folder stond dat je direct weer aan het werk kon, maar dat gold voor mij niet.
Had ook behoefte om onder een dikke deken weg te kruipen, gewoon vanwege alle emoties etc.
Nogmaals sterkte.

Mijn ervaring

Beste evenzo,
Het is inmiddels 20 jaar geleden dat ik een overtijdsbehandeling heb ondergaan. Situatie lag iets anders, maar dat doet niet terzake.
Ondanks dat het mijn eerste zwangerschap was voelde ik me echt zwanger. Toch het besluit genomen. Ik kon al vrij snel (2 dagen na bellen) terrecht bij de kliniek, achteraf kan ik zeggen dat even wachten wellicht prettiger was geweest. Omdat je dan echt weloverwogen je besluit uit laat voeren. (zelf geen spijt gehad, wel vraagtekens of het inderdaad zo snel had gemoeten).
Ik sluit aan bij wat er al gezegd is, ga niet alleen, ga samen. Ik weet niet of het nu nog zo gaat, maar ik zat eerst in een wachtruimte met andere mensen (allemaal samen, ik als enige alleen). Na een gesprekje naar de behandelruimte waar eerst nog een echo werd gemaakt. Ik kon die zien, en het was beter geweest als ik die niet had kunnen zien. Geef dit misschien van te voren al aan.
De verdovingsspuit vond ik ook het meest pijnlijke, van de behandeling zelf voel je niet heel veel, maar de geluiden van de mensen en apparatuur wel. Misschien dat je een mp3 speler of zo kan dragen die je zachtjes opzet zodat het net de andere geluiden overstemt. Na de behandeling was het verplicht een tijdje (hoe lang precies weet ik niet meer) rusten op een bed in een rustruimte waar meerdere bedden stonden. Ook daarvoor is het fijner om niet alleen te zijn. Neem groot maandverband mee en houd er rekening mee dat je na de behandeling moe bent(ik was bijna 2 dagen heel moe en lag veel op bed).
Je werkgever? Ik zou het niet vertellen. Meld je een dag van te voren al ziek, je zou griep kunnen aanwenden maar misschien kun je zeggen dat je een behandeling in prive-gebied moet ondergaan. Werkgevers respecteren over het algemeen die privacy wel en zullen meestal niet om de inns en outs vragen. Gebeurd dat wel kun jij zeggen dat je dat erg prive vind en daar liever niet over praat.
(ik heb ooit eens een schaamlipcorrectie gehad (om echt medische reden) en heb dit toen zo gebracht. Er is nooit verder gevraagd dan alleen de vraag hoe lang ik dacht thuis te moeten blijven. Na dat te hebben aangegeven nooit meer vragen over gehad.
Behalve dat het de mensen op je werk niets aangaat, is het na terugkomst toch ook wel prettig om het werk gescheiden te houden van deze situatie.
Ik wens je sterkte, zorg na de behandeling goed voor jezelf. Neem rust en als jij ook enkele momenten kent van twijfel erna, sta die dan ook toe. Hoort echt bij dit loslaten. Ook tranen horen erbij, plaats die goed zodat je niet twijfelt aan de juistheid van je beslissing. (want momenten van spijt is iets anders dan twijfelen aan je beslissing!)
Sta je gevoelens toe en sta daarna weer op en geef het een plaatsje!

Hee maria

Leuk dat je "mijn" nick gebruikt ;-)
Lieve familie en vrienden: dat berichtje hierboven was dus niet van mij, maar dat hadden julie vast al door.
Maria

Neem de tijd

die je nu hebt om nog goed na te denken wat je wilt!
Ga niet overhaast een behandeling ondergaan als je niet 100% achter de beslising staat. Probeer je ook voor te stellen of het mogelijk zou zijn, een 3e kindje. bij VBOK ( even googlen) kan je trouwens ook ( ananiem) terecht met jouw vragen. Onderschat de impact van een abortus niet. sterkte ermee!

Sorry enige echte maria v.

Ik wilde deze posting niet onder mijn eigen nick plaatsen en heb er ter plekke een verzonnen.Niet eerst nagekeken of er al een Maria V. bestond.
Dus, mochten er prive mensen zijn die jouw nick hier kennen, dan kwam mijn posting dus niet van jou af, maar van iemand die (onbewust en onbedoeld) dezelfde nick even gebruikte.
--en ik maar denken dat ik origineler zou zijn dan de zoveelste 'even anno' of 'even niet', 'even anders' etc.
(en dit was dus niet bedoeld om de 'even anno's','even niet's', en 'even anders' te beoordelen hoor ;-)

Sorry ot

geeft niks hoor Maria, kan gebeuren (zie mijn knipoog)

Dank ook 'nep'maria v en jasset

Dank voor jouw ervaring ook. Het helpt me echt dit te lezen. En Jasset ik ben nu achteraf blij dat het toch nog even duurt. Anders had ik na 2 dagen al op de stoep gestaan en was ik achteraf missch gaan twijfelen. Mijn besluit voelt nu heel weloverwogen. Gepraat met 2 vriendinnen en met mijn man die me steunt wat ik ook beslis al zou zijn keuze zelf wel weghalen zijn. Ik heb veel gegoogled en veel bij elke situatie waar ik in terecht kom (de dagelijkse dingen hoor) stel ik me steeds voor: hoe zou het zijn met 3? Ik krijg het elke keer benuawd. Het klinkt misschien heel flauw maar mijn leven is goed zo. Ik heb uitgekeken naar iets meer vrijheid en ben blij dat de tropenjaren met peuters enzo voorbij zijn. Ik heb van mezelf altijd geloofd dat als het lot ons nog een kindje zou brengen dat ik daar blij mee zou zijn. Ik heb het daar nog het moeilijkste mee. Dat je gewoon helemaal niet kan beslissen vantevoren wat je doet en hoe het is. Ik ben van mijn eigen voetstuk gevallen zeg maar Ik heb echt even te dealen met mijn eigen oordelen en principes. Maar dat is alleen maar goed. In die zin heeft deze situatie en dit kindje me een hoop gebracht al klinkt dat heel wrang.
Nogmaals dank voor alle betrokken reacties.
Groet

Evenzo

Je noemt "het" je kindje. En toch wil je het laten weghalen. Ik wens je veel succes met het verwerken met het verlies van je kindje.
Lieuwkje.

Evenzo

Niemand neemt dit soort beslissingen makkelijk/gemakzuchtig. Het is heel normaal dat je twijfelt en hinkt op twee gedachten. Zo hoort het ook! Maar probeer helder te denken met verstand en gevoel. Luister naar je hart maar ook naar je ratio. Luister naar wat anderen zeggen, neem hun gedachten en ideeen ter harte maar blijf vooral bij jezelf en blijf vooral nuchter! Wat er binnen in je zit op dit moment is nog geen kindje; het is een miniem klompje cellen zonder hartactiviteit. Het zou een kindje kunnen worden als je er 300% voor kiest en achter staat. Maar als je het gevoel hebt dat je eigenlijk al "klaar" bent met je leven en de kinderen die je al hebt mogen krijgen en je je vooral zou laten leiden door schuldgevoel, twijfel en andere niet-valide emoties om het toch te houden, zou ik ervoor kiezen om de zwangerschap af te laten breken. We praten niet eens over een abortus, maar over een overtijdbehandeling van een nog niet levensvatbare vrucht. Wees daar ook nuchter in. Ik heb een dergelijke situatie van twee kanten zelf meegemaakt: de eerste keer wist ik meteen dat ik absoluut niet klaar was voor een kindje, dus heb ik de zwangerschap laten afbreken (maar toch ook na de nodige twijfels, schuldgevoelens etc.) De tweede keer (een "ongelukje") zat ik ook niet in een ideale situatie maar voelde ik dat ik er wel klaar voor was en was het welkom ook al stonden de meeste mensen (inclusief de vader van het kindje) niet achter mijn beslissing. En achteraf gezien ben ik blij met mijn keuzes en heb ik toen de juiste beslissingen genomen. Wat mij erg heeft geholpen is om alle voors en tegens zwart op wit te zetten, inclusief mijn gevoelens en gedachten. Zonder frutsels. Me niet laten leiden door extreme ideeen van pro-life aanhangers. Maar ook niet door schuldgevoelens tov vrouwen die tegen hun wil kinderloos zijn. Deze zaken moet je goed scheiden anders vertroebelen ze je eigen gedachten en gevoelens. Wat je ook kiest, het is goed. Als je er maar met een helder verstand, een schoon geweten en valide emoties over hebt nagedacht... En fijn dat je man achter je staat! Heel veel sterkte meid!

Eens.....

Elisa,dat heb je mooi verwoord,ik sluit me er helemaal bij aan.Veel sterkte Evenzo,wat je ook kiest.
Groetjes,Bastet

Elisa

Evenzo moet de beslissing nemen waarvan zij denkt dat die het beste is, los van het feit of anderen het er mee eens zijn. Daar heeft ze het volste recht toe. Maar zeggen dat een overtijdbehandeling geen abortus is, is grote onzin. Er is een zwangerschap aangetoond en die wordt intentioneel afgebroken. Dat noemen we abortus provocatus. Je kunt er een andere term voor bedenken, die mensen vriendelijker in de oren klinkt, maar daar wordt het feit niet anders van. Je kunt iemand willen behoeden voor schuldgevoel, maar doe dat dan door op de redenen in te gaan en niet door het anders te noemen dan het is. Overtijdbehandeling = opzettelijk beeïndigen van een zwangerschap = abortus provocatus.
Groetjes,
Carolien

Wat maakt het uit?

hoe het heet? waarom is het zo belangrijk?
er is een wettelijk verschil tussen een abortus en een overtijdbehandeling, daarom maak ik dat verschil ook. Een overtijd beh. kan nl tot 16 dgn overtijd ZONDER bedenktijd uitgevoerd worden en een abortus is na die periode MET 5 dagen bedenktijd. Noem het hoe je wil ik snap niet waarom het belangrijk is dat nog zo expliciet te benoemen.

Ik heb alle redenen al vele malen op een rij gezet en uiteindelijk kun je daar ook allerhande oplossingen voor aandragen. Het gaat uiteindelijk toch om het basisgevoel, intuitie, etc etc. Elisa wel echt oprecht bedankt voor je persoonlijke verhaal en uiteenzetting. Ik stel alle reacties nog steeds op prijs.
Wat betreft Lieuwkje: ik heb het nergens MIJN kindje genoemd, maar het kindje. Hoe noem ik het dan? de vrucht? HET? de foetus? Ik weet niet hoe ik je reactie op moet vatten. Als ie echt oprecht vanuit het hart is zeg ik: dank.
Maar het voelt meer als een soort cynische opmerking. Maar het kan ook goed zijn dat dat mijn eigen projectie is. Wees niet bang, mijn eigen oordelen over mezelf zijn vele malen harder dan die van de buitenwereld. Daar kan niemand aan tippen....

groet

Carolien e.a.

Voor een overtijdbehandeling is er geen verwijsbrief nodig, heb je niet de vijf dagen bedenktijd zoals bij een abortus en daarom valt het ook niet onder de Abortuswet. Eea is ook gerelateerd aan het feit dat een vruchtje pas na 6 weken en 4 dagen medisch gezien levensvatbaar is omdat het dan pas hartactiviteit vertoont en daarom valt zwangerschapsonderbreking vanaf dat moment wel onder de Abortuswet. Ja, de vertaling van "kunstmatige zwangerschapsonderbreking door medisch ingrijpen" is in het Latijn: "Abortus Provocatus" maar dat is dus een algemene term. Juridisch, procedureel, ethisch en medisch gezien is er dus wel degelijk verschil ook al komt het uiteindelijk wel allemaal op hetzelfde neer nl. het onderbreken van de zwangerschap. Maar goed, ik vind dit eigenlijk een beetje muggezifterij waar Evenzo waarschijnlijk niet zoveel aan heeft... Hoe gaat het nu met je Evenzo??

Evenzo

Je berichtje zag ik pas net toen ik mijn laatste gepost had;-) Twee zielen, een gedachte;-) Laat die Pro-Life lui maar kletsen hoor. Ze hopen dat ze alsnog een zieltje voor zich kunnen winnen maar ik vind het dus misselijkmakend om misbruik te maken van iemands verwarring en twijfel in zo'n moeilijke situatie met hun geblaat. Dat stond me zoo tegen toen ik er zelf mee te maken had; echt heel naar. Voordien wilde ik nog wel openstaan voor enige geluiden van hun kant, na mijn abortus beslist niet meer. Trek je er niets van aan en luister naar jezelf! Als het goed is zou de behandeling toch vandaag of morgen kunnen plaatsvinden? Sterkte hoor!

Elisa

dank voor je steun . Tja het pro life verhaal is zo zinloos. Niemand kan in een anders hart of situatie kijken.

Ik kan 'pas' dinsdag terecht. Volle agenda daar. Dan ben ik 15 dagen overtijd zo n beetje. Had het liever voor het weekend gewild, heb nog gebeld voor een gaatje maar helaas. Ik heb het verteld aan leidinggevende omdat ik het toch niet goed vond voelen me ziek te melden. Het werd heel goed opgepakt en ik krijg alle tijd die ik nodig heb om te verzuimen. Ik denk niet dat ik een week thuis ga zitten maar wel fijn dat het bekend is. Ik voel me ook vrij rustig en de wachtweek is me uiteindelijk toch wel meegevallen. Ik dacht dat ik elke dag helemaal van het pad zou zijn, maar het gezin en de dagelijkse dingen leiden goed af. Ik ben alleen vreselijk moe. Missch van de emoties maar missch ook al van de zwangersch. Kan dat al?

groet

Evenzo,

ik wil helemaal geen oordeel uitspreken over jouw keuze. Volgens mij doe ik dat ook niet. Jouw keuze is aan jou en alleen aan jou. Dat recht heb je. Je hebt je eigen afwegingen en die hoef je aan mij of aan een ander niet te verantwoorden. Die gaan alleen jou en je partner aan.
Ik ben trouwens helemaal geen absolute tegenstander van abortus, of uitgesproken pro life, oid. Ik vind het wel jammer dat ik meteen in die hoek geschoven wordt als ik kritische kanttekeningen maak bij wat er hier gezegd wordt. Iemand helpen is mijn inziens niet synoniem voor meepraten op de weg waarop toch al gedacht wordt. Zonder het een aan te prijzen of af te wijzen, of je een bepaalde richting uit te willen duwen, leek het me hooguit gepast om terminologieën wat uit te pluizen. want ja, ik vind het wel dat het er toe doet hoe iets genoemd wordt. Maar dit alles niet met de bedoeling je te kwetsen.
Sterkte met alles.
Carolien

Evenzo

Precies; het is jouw hart, jouw verstand en het gaat om jouw leven en dat van je gezin. Niemand die hun mening dan mag opdringen. Ik weet nog dat ik me ook vrij snel "zwanger voelde". Eea heeft zeker te maken met hormonen die toch al door je lijf razen maar zeker ook met de geestelijke stress die je ook extra vermoeid maakt. Ik denk ook dat het heel goed is dat je het op je werk verteld hebt. Je zal merken dat het echt fijn is dat men het weet en er rekening mee kan houden want je zal vooral geestelijk toch een tijdje nog van slag zijn na de behandeling. Je moet het een plekje geven en verwerken. Ik zelf zat toen vlak voor mijn examens van een opleiding en had het ook verteld en ik heb erg veel steun gehad van mijn docenten en mijn mede-studenten. Heb uiteindelijk zo'n drie dagen moeten verzuimen omdat ik onder algehele narcose moest (nou ja, zoiets, meer een roesje; maar met infuus) want ik vond het zo eng en ik was al misselijk van de zenuwen en stress;-) maar ik heb mijn examens glansrijk gehaald! Ik was de tijd erna behoorlijk van slag maar ging toen even lekker op vakantie om bij te komen van alle emoties en toen "zakte" het allemaal en kreeg het zijn plek en wist ik dat het goed was. Ik zal absoluut voor je duimen! En ik geloof erin en vertrouw erop dat je het goede doet...

Evenzo

Vanuit mijn gedachten vind ik het echt heel erg dat je besluit je kindje weg te laten halen. Ik ben tegen abortus, alleen in geval van verkrachting kan ik mij indenken dat iemand zijn eigen kindje niet zou willen hebben. Als jij besluit je kindje weg te laten halen is dat natuurlijk helemaal (tenminste dat hoop ik) jouw eigen beslissing en je goed recht. Maar voor mezelf zou ik het nooit en te nimmer kunnen overwegen om dit te doen. Ik hoor niet in 1 of andere groep. Ik denk alleen zoals ik denk. Wat ik dan wel weer heel apart vind is dat ik met mijn mening vaak niet gerespecteerd wordt en als een of andere godsdienst fanaat wordt gezien.
Ik hoop voor jouw en je man dat jullie een voor jullie goede beslissing nemen. Het is zeker niet mijn bedoeling jullie te veroordelen maar ik wou gewoon een ander geluid laten horen.
Groeten Lieuwkje.

Elisa

ik hoop niet dat je mij bedoelt met deze zin "Laat die Pro-Life lui maar kletsen hoor. Ze hopen dat ze alsnog een zieltje voor zich kunnen winnen maar ik vind het dus misselijkmakend om misbruik te maken van iemands verwarring en twijfel in zo\'n moeilijke situatie met hun geblaat". Ik denk dat jij dit zo opvat omdat je eigen geweten dat zo wil opvatten. Ieder mag hier zijn mening geven maar als dat niet de mening jouw mening is hoef je nog niet zo raar te doen.
Lieuwkje.

Lieuwkje

Ja, ik bedoel jou ook maar met name pro-life mensen in het algemeen die ongevraagd hun standpunt laten horen en wel degelijk meteen een beslissing/handeling om een zwangerschap te onderbreken veroordelen. Die met onzin-argumenten of de bijbel in de hand en afschuwelijke foto's komen en zelfs abortusklinieken bombarderen. Die laatsten zijn uiteraard de extremisten maar ik ken geen "baas in eigen buik" aanhanger die zo ver zou gaan. Die lui die koste wat kost vinden dat iedere zwangerschap uitgedragen moet worden ook al betekent dat het ruineren van het leven van een jong meisje of een volwassen vrouw en mogelijk ook nog dat van het kind. Die maken dat die meisjes/vrouwen in hun wanhoop grijpen naar methodes van ondeskundige aborteurs met al te vaak hun eigen dood tot gevolg. Die ook voorbijgaan aan het feit dat er al te veel kinderen op de wachtlijst staan voor adoptie en pleeggezinnen. Die volwassen vrouwen in een moeilijke, onverwachte situatie opzadelen met schuldgevoelens in een tijd en maatschappij waarin we godzijdank de keuze hebben over ons eigen lijf en ons leven. Toen ik mijn abortus onderging heb ik te maken gehad met dit soort mensen en heb ik me er naderhand in verdiept; ik heb alle recht en reden om me er over op te winden. Mijn geweten heeft er niets mee te maken want die is zuiver. Je hebt het over verkrachting? Nou, ik was verkracht, door een "vriend". Dan noem je dat maar raar doen. Ik ben allemachtig blij dat ik toen in Nederland woonde en niet in Ierland of een ander land waar abortus helaas nog steeds door kerk of staat verboden is...

Uche

Elisa, ik vind jouw opmerkingen over 'die pro-life lui' beneden peil. Dat jij bepaalde dingen vind hoeft niet te zeggen dat anderen dat dan ook maar moeten vinden. Wat mij betreft is een zwangerschapsafbreking een zwangerschapsafbreking, en zul je als moeder so wie so met dezelfde emoties en twijfels te maken krijgen.

Voor Evenzo...doe gewoon geen dingen waarvan je altijd gezegd hebt dat je ze nooit zou doen.

Mocht je er later problemen mee krijgen, ook voor de verwerking van een zwangerschapsafbreking kun je terecht bij de VBOK (is een van hun grootste activiteiten...niet het voorkomen van abortus, maar het verwerken ervan).

Dirksmama

Ik zeg niet dat anderen dat maar ook zo moeten vinden; ik heb geloof ik duidelijk genoeg gemaakt dat ik er zo over denk sprekend vanuit mijn eigen ervaring en reagerend op Lieuwkje die ongevraagd als eerste haar mening uitte. Maar het wordt te ot (Evenzo vroeg niet naar meningen) dus hou ik er nu ook maar over op. Overigens ben ik het met je eens over het VBOK; ik ben daar toen ook geweest. Hele fijne mensen.

Lieuwkje carolien

Natuurlijk respecteer ik ook jouw keuze in dit soort kwesties. Jij vindt zelf dat je een zwangersch niet afbreekt, prima, mijn zegen heb je natuurlijk absoluut. Tja ik heb verder weinig aan zo n mededeling zeg maar, ik vroeg ervaringen en natuurlijk kan ik dan ook meningen verwachten en dat is allemaal prima dat respecteer ik ook. Ditzelfde geldt voor Carolien maar het voegt verder zo weinig toe. Snap je?

Dirksmama

Het gaat nu missch een beetje ot maar dat geeft verder niet, waarom zou ik geen dingen moeten doen waarvan ik ooit gezegd heb dat ik ze nooit zou doen?
Daar ben ik echt oprecht benieuwd naar.
Zit het leven zo simpel in elkaar dan heb ik echt al vele vele zeer vele dingen gedaan waarvan ik eerder in mijn leven dacht dat ik dat niet zou doen of willen. Mijns inziens zit het leven niet zo simpel in elkaar.
Ik heb inderdaad een tijd gedacht dat als ik zwanger zou raken dat ik dan wel zou zien, dat het missch wel het lot was. Maar nu het dan echt zo is is het toch niet zo makkelijk meer om gewoon maar te zeggen: laat maar komen. Ik bedoel ook niet dat het leven makkelijk zou moeten zijn, en ik vind ook niet dat ik voor de meest eenvoudige weg kies.
Nogmaals elke dag zijn er situaties waarin ik denk: zou ik hier een baby weer bij willen en kunnen hebben?
Ik trek het echt niet. Ik ben geen oer moeder. Ik ben blij dat ze wat groter zijn. Ik kan dan ook niet meer zwemmen met de 2 oudsten of andere dingen doen die nu wel heel makkelijk gaan. Mijn 2 oudsten hebben ook maar even deze leeftijd. Daar wil ik ook van genieten, als het 2 jaar eerder was gebeurd had de situatie weer heel anders geweest.
Dus zeg nooit, nooit.....