Normaal, ouders 7x24 uur in ziekenhuis?

Lijkt mij onzin

Toen ik het verhaal gister las, was mijn oordeel eigenlijk meteen dat ik het een nogal negatieve insteek vind waarop Tsjor tegen deze gang van zaken aankijkt. De strekking die ik erin lees is "De ouders zijn weer de klos." Ik vind dat zeer onterecht. Naar mijn idee, maar dat zei IJsvogeltje ook al, is er helemaal geen sprake van verplichtingen. Het is naar mijn idee een kwestie van goed lezen en logisch nadenken. Sorry als dit wat bot klinkt.
Ik heb dit jaar voor het eerst te maken gehad met een zeer ernstig ziek kind. Mijn kind is weliswaar al 'groot', maar de gevoelens zijn hetzelfde uiteraard. Mijn eigen behoefte was dat ik in haar buurt wilde blijven. Ik heb daarom de eerste nacht, toen ze op de IC lag, in de familiekamer geslapen (een ruimte met een zithoekje en een tv, waar het gezin zich terug kan trekken). De andere nacht, toen op een kamer voor haar alleen, is er keurig een ziekenhuisbed bijgeschoven. Bij een klein kind had ik dit, als kind dit prettig had gevonden, iedere nacht gedaan en had ik uiteráárd een deel in de verzorging op mij genomen. Dat is fijn, dan heb je het gevoel iets nuttigs te doen.
In onze situatie hebben man en ik blokjes verlof opgenomen voor de periode dat ze in het ziekenhuis lag, zodat er altijd iemand naar het bezoekuur kon gaan. Bij een kleiner kind had misschien een andere oplossing gezocht moeten worden, maar ik zou dan ook een verdeling tussen man en mij gezocht hebben, die het minst 'schade' zou opleveren wat het werk betreft en zo prettig mogelijk is voor het kind. In omgekeerde volgorde dan, maar het is wel realistisch om het werk niet in gevaar te brengen, lijkt mij. Daar vanuit gerekend is mijn mening dat een ziekenhuis je nergens toe kan verplichten. Je zult uit jezelf doen wat je kunt, maar er zijn grenzen. Het is belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt, dus af en toe toch even je rust probeert te krijgen en zo normaal mogelijk probeert te eten. Bij een langere opname speelt dat sowieso, bij een kortere opname is het geen ramp om jezelf even op een lager plan te zetten. Voor zover mijn ervaring gaat, moedigen verpleegkundigen je juist aan om goed voor jezelf te zorgen als ouders zijnde.
Ook ik heb gisteren eens bij een aantal ziekenhuizen zitten spitten wat de normale verwachtingen zijn op de kinderafdelingen en ook ik concludeer dat men overal aangeeft dat je als ouders heel veel mag, maar niets moet, wat de verzorging aangaat. Geen dwang dus, hooguit een aanmoediging om je vrij te voelen om je eigen kind te verzorgen als je dat wilt.
Het voorbeeld van het infuus, in het verhaal van Tsjor, klopt niet. Infusen worden niet losgekoppeld voor de wc. Dan gaat de standaard waar het infuuszakje aan hangt gewoon met de patiënt mee. Het is af en toe gewoon vermakelijk hoe druk het kan zijn met die infuusstandaards in de ziekenhuisgangen, als de bijbehorende patiënten een luchtje willen scheppen, of gaan roken.

Infuus

Dat mag jij als ouder gewoon doen hoor. Net zoals injecteren. Of verband verwisselen. Mag allemaal, er is geen wet die dat verbiedt. Of het verstandig is, is vers twee. Maar inderdaad, net als Kaaskopje schrijft, de infusen gaan gewoon mee. Maar soms zitten ze bij kleine kindjes wel wat anders geconstrueerd om te voorkomen dat ze er te makkelijk uitschieten, je moet dan even wat rotzooien met de slangen enzo. Maar ja, kleine kindjes gaan dan weer niet naar de WC

Tirza

Paar nachten

Toen onze oudste was aangereden (bijna 7 jaar geleden), hadden we een baby aan de borstvoeding van net 3 maanden. Overdag was ik in het ziekenhuis, na het avondeten lostte mijn man mij af en ik kwam weer terug na het ontbijt. Dit hebben we een week volgehouden, tot zoon weer op zaal gelegd werd. Het werd toen te onrustig om er nog enigszins normaal te kunnen slapen. Man een eigen zaak, ik een baan en nog 3 kinderen thuis.
Zonder hulp van familie en vrienden (overdag, thuis) hadden wij het niet gered ;-)
Jons

Toen

onze toen 4-jarige midden in de nacht met een acute aanval van benauwdheid met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht was er eerst sprake van dat ze na behandeling weer naar huis mocht. Vlak daarna sprak de kinderarts de woorden: 'Weet je wat, je blijft hier samen met mama een nachtje logeren...' Weigeren te blijven is dan idd geen optie . Maar ik zou hoe dan ook mijn meisje in die omstandigheden niet vrijwillig alleen gelaten hebben.
Ik denk verder dat t erg leeftijdsafhankelijk is. Ik weet dat in het ziekenhuis waar wij in principe op aangewezen zijn de gewoonte is dat ouders van opgenomen baby's 's nachts niet blijven (streekziekenhuis dus doorgaans geen kinderen in levensgevaar). Vanaf ongeveer een jaar (eenkennige periode?) blijven ouders meestal wel. Volgens mij is dat meer om het voor t kind zo vertrouwd mgl te maken, dan dat t voor de verpleging zo handig is. Bij kinderen vanaf n jaar of 10 is t al heel anders: kinderen vinden t dan zelf heel vaak ook geen probleem om niet altijd n ouder erbij te hebben. Ken meerdere kinderen van wie de ouders 's nachts thuis sliepen en overdag grote delen aanwezig zijn (let op: ook wel eens n tijdje niet). Vinden ze in t ziekenhuis hier ook heel gewoon. Wel begreep ik dat de ouders dan wel zorgen dat ze er zijn als n dokter verwacht wordt.
Aagje

Tirza

http://injecteren.djsebastien.nl/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=2&Itemid=3

Ik denk dat ouders injecties en aan-afkoppelen van infuus wel thuis mogen doen, maar niet in het ziekenhuis. Da's vast een aansprakelijkheidsdingetje. Toen mijn zoons in de couveuze lagen koppelde ik de sonde een keer af omdat dat ding klaar was en irritant stond te piepen. Daar was de verpleging niet blij mee, want dan weten zij ook niet meer hoe of wat ze wel of niet gedaan hebben. Het verstoort de routine en daarmee vergroot het de kans op fouten.

skik

Was het maar waar! (prematuren)

Het bizarre is dat het bij de allerkleinsten, prematuren, helemaal niet normaal is dat de ouders er 's nachts bij blijven, integendeel, het is meestal helemaal niet mogelijk. Het is nog logisch dat je niet naast je kind kunt slapen als het op de NICU ligt, maar daarna komt nog een hele periode op een min of meer gewoon zaaltje, de wiegenkamer. Met een andere inrichting (meer kleine kamers en meer ruimte) kan ik me wel voorstellen dat je dan, als je wilt, 7 x 24 uur bij je baby kunt zijn.

Achteraf denk ik dat het heel goed was geweest als ik (afgewisseld met de vader) dag en nacht bij kind had kunnen zijn toen prematuur kind op de wiegenkamer lag. Nu hing ik het grootste deel van de dag wachtend rond in het ziekenhuis, was met niks anders bezig dan ziekenhuisbezoek en heen en weer reizen (niet ver maar lastig als je nog niet zelfstandig kunt reizen met keizersnee), en ik had toch vrij (bevallingsverlof). En inderdaad, als je er niet was werd er van alles uitgespookt met je kind waar ik niet altijd blij mee was. (Eerst wekenlang kind slapend sondevoeding geven en dan cold turkey stoppen met de sonde omdat kind niet snel genoeg zelf leert drinken... dat hoorde ik toen ik toevallig aan het eind van de avond nog even belde, die nacht heb ik thuis echt niet goed geslapen!) En om maar niet te spreken over de consequenties voor de borstvoeding... (hoewel het ziekenhuis een officeel borstvoedingscertificaat had, was de begeleiding van de bv sowieso heel slecht...).

Dus ja, bizar, je zou toch zeggen dat het voor zo'n klein babytje heel belangrijk is dat de moeder of vader er veel bij is, en over onmondigheid gesproken.... en dan is er geeneens een stretcher waar een ouder kan slapen. laat staan een geschikte kamer.

Maar tsjor

Ik ervaar het helemaal niet als sociale druk. Wat kan mij het schelen wat andere ouders doen? Mijn ervaring met het ziekenhuis is, dat er maar een ding telt en dat is je kind. Ik heb dan helemaal geen oog voor wat andere mensen wel of niet doen. Ik zie het als verrijking dat het ouders is toegestaan om een deel van de zorg op zich te nemen op een manier die bij die ouders past. En als die ouders tussen de bedrijven door willen werken is daar echt wel begrip voor.

Nicu vs verpleegafdeling

Ik heb de indruk, dat 'men' geen ouders wil op de ICs, NICUs etc -daar loop je als ouder alleen maar in de weg, en maakt je aanwezigheid de kans op fouten groter.

Op verpleegafdelingen is je aanwezigheid juist gewenst, zodat je het werk van verpleegkundigen kunt overnemen.

Los daarvan heb ik de indruk, dat je als ouder soms weggebonjourd wordt, als je gezien wordt als onderdeel van het probleem.

Ligt ook aan de situatie

Oudste is nu 12 jaar geleden nogal onverwachts opgenomen met een (eerst) onbekende 'ziekte' was toen 5 jaar. Wij werden ook geacht erbij te zijn. 24 uur dus. Maar dat had ook redenen. Doordat ze niet wisten wat ze had kreeg ze nogal veel onverwachte/ongeplande onderzoeken. Wij hadden ook nog een kind thuis (baby) en moesten ook 'gewoon' werken. Dat werken hebben we kunnen regelen Gedeeltelijk met vrij, onbetaald verlof, gedeeltelijk tóch gewerkt en baby bij oppas. Wat kind betrof was ik blij dat 1 van ons erbij was. Kind werd geplaagd door angstige dromen, was écht erg ziek en dan voel je thuis ook echt niet lekker en soms moesten we ook aangeven wat we wel en niet goed vonden of hoe we dingen wilden zien gebeuren....Maar er waren ook andere kinderen, sommigen voor een 'geplande operatie' denk aan amandelen etc. en daarvan waren veel ouders niet non-stop aanwezig. Die gingen b.v. weg als kind sliep en kwamen erg vroeg 's morgens weer terug.
Na een week ofzo non-stop knapte kind enigzins op. Toen zijn we overgegaan op gedeeltelijk aanwezig zijn. Met name overdag lieten we de zorg over aan opa's, oma's, oppassen, kennissen en iedereen die maar aangeboden had dat te willen doen en vertrouwd was met oudste en met het middagdutje bleef ze onder toeziend oog van de verpleging.'s Nachts sliepen we om en om (man en ik) en de avond en ochtend erbij. Man sliep b.v. in ziekenhuis, afgelost door mij erg vroeg, man naar werk, ik de ochtend tot opa kwam en dan ik weer naar huis waar oppas op baby pastte of ik nam baby mee. Zoiets. Na 2 weken mocht ze weer naar huis...pffff.
Ondertussen waren er al de nodige 'geplande opnames' geweest en daar werd heel anders met de ouders omgegaan en niet zoveel van ze verwacht als in ons geval, daar stond het hele traject al vast en die situatie is gewoon heel anders als wanneer nog onbekend is wat je kind heeft. Wat oudste had, kwamen ze trouwens pas ná de ziekehuisopname achter.....Toen kind al lang aan de betrende hand was.
Het ligt er dus ook aan wát je kind heeft, wat ze 'verwachten' van je als ouders. Als je kind écht erg ziek is kan er ook wel midden in de nacht opeens 'iets' besloten moeten worden en misschien is de beslissing wel zo onverwachts nodig dat je kind al bijna op de operatietafel ligt voordat je er bent bij wijze van spreke. 10 minuten is best lang als alles nog ongewis is.
groeten albana

Tinus

Ik heb de indruk dat het ziekenhuis afhankelijk is. Al 20 jaar geleden lag onze prematuur op een IC kinderchirurgie, en naast de bedden en couveuses stonden stretchers voor de ouders. Het kan dus best.

Hm en tsja

Net een week met ziek kind (7) in ziekenhuis achter de rug. Hij lag alleen in een 'box', en we zijn er 24/7 bij geweest. Had dat anders gekund? Ja, in theorie wel. Maar dan ligt je ernstig zieke zevenjarige alleen, op bezoekjes van de speelkamermensen en de verpleging na. Dus in praktijk is er geen andere optie dan blijven. Was dat een probleem? Nee. Want er is echt geen haar op mijn hoofd die eraan denkt mijn zieke kind daar alleen in een bed, aan zeventien slangetjes, te laten liggen zonder iemand erbij die hij goed kent. Wel hadden we een heel schema, met volwassen zussen, vader, moeder, opa etc. Bij een ziek kind is de medewerking van buitenaf groot, dus valt er best wat te regelen zodat je kunt afwisselen.

Afkoppelen van een infuus is niet meer dan de pomp, die met een stekker in de muur zit, los te maken om vervolgens met het hele infuus rond te lopen (accu). Is niks verpleegkundigs aan, dat kan en mag echt iedereen.

Overigens, als we er niet bij waren geweest had mijn kind in die week zeker achtentwintig keer lactose gekregen ("wil je melk of chocolademelk bij het eten? en als toetje yoghurt of een puddinkje?"), ondanks dat dat duidelijk overal vermeld stond.

Jeetje, dat klinkt ernstig. Is hij nu weer thuis? Beterschap voor hem!

Jee, klinkt heftig! Hoe gaat het nu met je zoon?

skik

Veel beter

Het was een hele foute binnengedrongen bacterie. Van de ene op de andere dag hevig koorts, niet meer kunnen bewegen en heel veel pijn, heel griezelig. Maar, hij is weer thuis, en dat doet (ons allemaal) veel goed! We eindigen nog elke dag met koorts, en hij is enorm afgevallen met een weerstand van niks, maar het gaat gelukkig heel veel beter.

Gelukkig yta

Jeetje wat eng. Pfoe. Veel beterschap verder nog voor je zoon!

He yta

Wat een schrik voor jullie, dat is niet niks zeg!

Nu ben ik

Toch even benieuwd. Hoe doet een alleenstaande ouder met meerdere kinderen dat? Ouder hele dagen in ziekenhuis, andere kinderen??? daarbij zij gezegd dat bij ons de grootouders al lang overleden zijn. En dan? Hebben die andere kinderen ineens geen behoefte meer aan die ouder? Hoe ziet zo'n ziekenhuis dat voor zich?

Verbijsterde nieuwsconsument

Wij zouden ook geen hulp kunnen verwachten van grootouders of ooms en tantes. In echt bijzondere gevallen zouden we in ieder geval 1 kind wel bij vriendjes kunnen laten opvangen. Gelukkig heb ik dan wel een partner, maar ons jongste kind is door zijn handicap al bijna nergens even te parkeren.

Dit is gewoon een andere tijd dan vroeger, waar ik als 7 jarige wel alleen in het ziekenhuis bleef. Verpleegsters hebben minder/geen tijd om 'oppas' te zijn. Maar het is niet de verantwoordelijkheid van het ziekenhuis dat ouders van alles moeten regelen.

Maar als het nog niet aan de hand is hoef je nu niet alvast in paniek te raken :-)

Wat een schrik! Hopelijk is alles weer goed met je ventje! Beterschap voor hem.

En zoals uit dit draadje blijkt het belangrijkste argument: de sociaal-emotionele, zeker tot een bepaalde leeftijd wil je je kind niet alleen laten, zeker niet als het pijn heeft (en bang is). Je ligt nu veel korter in het ziekenhuis dan vroeger, dus je bent veel zieker.
Mijn jongste kan ik sowieso geen tel alleen laten maar dat is een ander verhaal. Of het nou verplicht is of niet, bij hem zou altijd een van ons erbij moeten blijven.
Ik denk inderdaad dat de kerntaken van verpleegkundigen zijn veranderd vergeleken bij vroeger, de werkdruk is hoger als gevolg van ander beleid. En het zal wel steeds gekker worden, stem dus op de goede partijen.

Verbijsterde nieuwsconsument

En wat dan als je zelf ooit in het ziekenhuis beland? Zo kun je je natuurlijk overal wel vast zorgen over gaan maken. Mijn ervaring is overigens dat er als de nood aan de man is, opeens best een hoop te regelen valt, en er uit onverwachte hoeken hulp opduikt.

Tsjor

Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben, maar hoe het is. Inderdaad zou het niet zo moeten zijn dat ziekenhuis een aanwezigheidsplicht van ouders kunnen eisen. Dat verwachten ze kennelijk wel, althans in de kortdurende opnamens (telkens 1 nacht) die ik heb 'bijgewoond' de afgelopen jaren.
Ik denk dat je in de politiek moet gaan om eea te veranderen.