Mogelijk blijvende schade na lange tijd stress/overbelasting/burnout?

Wasgoed

Weet je, ik ben in topvorm, niet depressief, en ik heb al moeite om me elke week door het wasgoed heen te werken.

Ik ben begonnen met valsspelen. Ik merkte dat man en kinderen vaak dingen veel te snel de was weer inkieperen, dus ik kijk naar de kledingstukken, haal soms een vlekje met een sponsje weg, hang andere even buiten om weer op te frissen, en vouw het dan zo weer op. Scheelt bergen per week!

En ga praten met de lokale kerk, er zijn zat mensen die graag willen helpen. Ik maak af en toe hier in de buurt een huis schoon van iemand die het ook niet bol kan werken, en dat hoorde ik van de lokale vicar. Ik ben trouwens zelf niet kerkelijk, maar ik ga met mijn kinderen naar de kinderkerk zodat ze een beetje weten waar het allemaal om gaat.

Vraag aan waas

Hoi Waas!

Kun je wandelen?
Zo ja, ga dan morgen 10 minuten naar buiten.
Denk niet aan het huishouden of stel je voor dat alles af is.
Beloon jezelf daarna met een heerlijke mok thee.

Succes!
Judith

Toen ik geen energie had, had ik echt geen energie voor een wandeling. Dat "gezonde wandelingetje" was enkel een ander ding wat ik "moest".

Je kunt het proberen natuurlijk, misschien dat Waas er wel baat bij heeft.

Coach

Ik ben een leek qua despressies maar als im het zo analyseer lijkt de rommel je ook te 'blokeren' op andere tereinen.Waar helpt die coach je momenteel mee?
Met je administratie geef je aan. Maar daar kom je niet aan toe/af door gebrek aan concentratie. Dus eigenlijk is dat grotendeels weggegooide tijd.
Misschien kan je beter eerst die tijd doorbrengen mét je coach door samen de 'rommel' aan te pakken?
Nee, zij weet niet waar het moet. Maar jij toch wel? Laat die administratie maar even wachten. Jij wijst aan we doen vandaag stapeltje A, B en C. En samen nemen jullie die door, ruimen op (op aangegeven plekken) en zo ga je door.
Hoe vaak lees je hier niet dat mensen door de bomen het bos niet meer zien en dat dat mede veroorzaakt wordt door de 'troep' in hun huis. Een geordend huis, draagt bij aan een geordend hoofd.
En ik weet, net als alle anderen, 'troep' groeit zomaar weer aan, zeker in een huis met kinderen. Maar toch is enigzins orde op zaken beter bij te houden dan 'rommel' waarbij nóg meer troep komt.
Ik krijg het idee dat je ook blokeerd omdat het zo'n zooi is bij je thuis en je jezelf hebt wijsgemaakt dat je dat niet wil en dat het niet mag. Je wilt zó graag dat het enigzins op orde is dat je voor de rest blokeerd.
Je komt er ook steeds op terug.
Dus laat die coach je dáárbij helpen. Grote kans dat je daarna (als er enigzins orde is) de adminstratie wat 'langer' kan doen dan nu het geval is.
Eerst dát. Want dát zit je dwars. En dan de rest.
Verder vooral een dikke kus. Die kan je vast wel gebruiken.
Ik wou dat ik meer voor je kon betekenen.
groeten albana

Als 'buitenstaander'

Als ervaringsdeskundige kan ik niet reageren maar ik wil je graag vertellen hoe ik het lees.

Ik lees een vrouw die in een hele zware periode zit ( objectief) en terecht even niet haar huis aan kant krijgt. Ik heb niet de ervaring met de na-sleep van een burn-out maar op mij kom je beslist niet over als klagerig enzo. Je komt over als iemand die ondanks alles hulp zoekt op een forum omdat ze wil dat er iets verandert.
Ik meen dit en hoop dat het je kan helpen wat meer coulance voor jezelf te hebben en je niet te verontschuldigen voor je posts. Je komt hier, zoekt een luisterend oor, herkenning en misschien wat advies. En dat bieden 'wij' (toch medeforummers?) graag.

Ook wil ik je meegeven dat in mijn oren je reactie naar je pubers zo gek nog niet is: ik ben bang dat ik juist uit mijn slof zou schieten om daarna me daar weer rot over te voelen. Dus ik vind het wel wijs wat je doet .

Als klein adviesje sluit ik me aan bij de rest: kijk in je omgeving voor hulp. Aardig buurvrouwtje? Toeganklijke kerk? Fijne huisarts? Open je naar iemand en daar zou zomaar iets moois uit kunnen komen. Al is het maar iemand die 1 ochtend in de week ff met je thee drinkt en wat huishoudelijke dingen met je oppakt. Het kan uit onverwachte hoek komen, echt.

Heel veel sterkte

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Antwoorden

Wat een boel reacties. En ja, ik weet dat jullie gelijk hebben, maar, maar, maar...
Inmiddels heb ik een echt nare ontsteking waarvoor ik pas eind van de week naar een dokter kan, en ik kán de troep (die er nog steeds ligt) niet eens opruimen, als ik buk klap ik bijna uit elkaar. Dat kan er ook nog wel bij...

Elisa, volgens de psycholoog ben ik echt uitbehandeld, heb ik vooral praktische ondersteuning nodig. Dat richt zich nu vooral ook op praktische dingen regelen, doorpraten en op een rijtje krijgen. Bijvoorbeeld binnenkort weer het verantwoorden van een PGB dat we hier in huis hebben, dat kan ik echt niet op dit moment. Om de week de rekeningen doornemen en betalen om te voorkomen dat het opstapelt.
Ik kan de coach ook vragen te helpen opruimen, maar ze heeft een fysieke handicap en dat is vrij zwaar voor haar. En dan nog moet ik zelf aangeven wat er moet gebeuren, waar het heen moet, wat er weg kan en wat moet blijven en dat alleen al vraagt zoveel hersen-inspanning, dat lukt me niet, of maar héél even.

Ik kan natuurlijk Humanitas of de kerk inschakelen, maar ik zie er zo tegenop wéér mijn verhaal te doen, dat nogal gecompliceerd in elkaar zit wat ons gezin betreft. En ook dan moet ik helder kunnen aangeven wáár concreet de problemen zitten. En dat lukt me zo moeilijk. Maatschappelijk werk heeft ook al gedacht aan een bepaalde organisatie in onze stad, maar dan moet ik wel de regie nemen en vertellen wat er moet gebeuren. En dat krijg ik niet goed onder woorden. Ik blokkeer volkomen, maar ik moet toch kunnen aangeven wat er moet gebeuren om mijn huis weer leefbaar te maken.

Dat klinkt alsof het hier dichtgeslibt en vergoord is, maar zo erg is het gelukkig niet. Ik kan wegens de herkenbaarheid verder geen details geven, maar het is nogal lastig om de boel hier aan kant te houden. En ik overzie het niet meer, terwijl derden er niets mee kunnen.

Ja, het is nu vooral dát , dat me het meest dwars zit en enorm belemmert. Daar komt ook nog eens een pittige ontsteking bij die me fysiek erg belemmert en veel pijn doet.

Opname in een instelling: dat heb ik al gehad. Dat was die intensieve therapie. Het is geen psychiatrische instelling, maar een rusthuis waar ik heel intens begeleid werd. Ik kan hier verder ook niet teveel details over geven want ik wil anoniem blijven.

De kinderen zijn autistisch en zien niet wat er aan de hand is.

K.Heksenvet, vader is wel in beeld en vangt de kinderen geregeld op, maar is momenteel erg druk wegens studie, examens en een naderende vakantie (die hij ook echt verdiend heeft). Een weekendpleeggezin is geen oplossing. Ooit hebben we logeerweekends gehad voor het meest "intensieve" kind maar dat werkte averechts op hem. Ik heb nota bene een indicatie en PGB voor opvang, maar een heel weekend trekt hij niet. Ik ben nu bezig met extra zaterdagopvang, dus geen weekend, maar dat is nog in de opstartfase en daarover heb ik in januari pas weer gesprekken.

DC, smokkelen met wasgoed gaat niet, het zijn twee pubers die echt snel transpireren en ruiken.

Judith, ik wil graag wandelen! Ik moet straks mijn jongste naar zijn huiswerkbegeleider rijden en dan ga ik even een blokje om. Ik moet me daar wel echt toe dwingen, maar anders kak ik nog meer in. Het is er de afgelopen dagen niet van gekomen wegens sinterklaas en het slechte weer gisteren, en er komt vanmiddag storm, maar een klein blokje om is vaak wel lekker. Ik mis het en hoop dat ik er straks even aan toe kom.

Albana, die administratie is geen weggegooide tijd, want alleen kom ik er niet uit. Samen wel. En het kan niet blijven liggen, het zijn o.a. rekeningen voor het PGB, binnenkort moeten we samen even kijken wat er nog te besteden is i.v.m. extra begeleiding van jongste. En er zijn een paar andere administratieve dingen die geregeld moesten worden. Het kan niet blijven liggen, helaas. Ik ga haar deze week wel vragen wat ik in godsnaam moet doen om hier doorheen te komen. Ze is helaas zelf fysiek gehandicapt dus kan moeilijk dat werk overnemen, maar misschien kan ze me opdrachten geven omdat ik het zelf niet meer zie. En... stapeltjes zijn vaak ook administratie Ik heb te maken met PGB en toeslagen en allerlei dingen die goed in de gaten moeten worden gehouden. Ik heb een laag inkomen en de administratie moet echt goed op orde zijn, om onverwachte dingen op te kunnen vangen. Op zich geen probleem, ik doe dit al jaren en met succes, want ik heb geen stuiver schulden en weet goed rond te komen, maar ik kan het nu niet meer alleen. Dát heb ik dus gelukkig nog steeds op orde. Maar het moet wel op orde blijven.

Joyeux, zoiets simpels als sinterklaastroep opruimen. En daar komt nu een ontsteking overheen waardoor ik niet kan bukken zonder dat mijn kop uit elkaar spat. Ik moet bekennen dat dat eigenlijk een beetje de druppel is, ik kan het er niet bij hebben.

Ely, ik heb wel enkele vriendinnen maar die wonen niet in de buurt en ze hebben het momenteel zelf erg druk, ik wil ze echt niet wéér lastig vallen. MEt de buren heb ik weinig contact, het verloop is hier groot en ik heb net weer nieuwe buren gekregen aan beide kanten. Het theedrinken doe ik met de coach , en voor de rest wil ik echt anderen niet teveel belasten, omdat ik mezelf een bodemloze put voel, want vorig jaar heb ik al heel veel steun gehad, ik kan echt niet aan de gang blijven, dat voelt niet goed voor me.

Wat is je vraag?

Waasje, wij hebben elkaar denk ik op andere momenten en op andere plekken (chat) meermaals gesproken. Ik stelde je indertijd de vraag, en nu weer... wat WIL je dat er gebeurt? Wat is een eerste ding wat anders moet, wat anders kan, wie heb je daarvoor nodig, wat kun je zelf anders? Mensen om je heen gaan het niet voor je oplossen, je ex kun je niet veranderen, je kinderen kun je niet veranderen, je bent je best aan het doen om je omstandigheden aan te passen maar ook op dat gebied ben je afhankelijk. Wanneer ga jij je richten op hetgeen waar je WEL verandering in aan kunt brengen? Wat is wel in je eigen invloedssfeer?
Zoals heksenvet in mijn ogen terecht vraagt... als dit leven je te zwaar is, waar kan er dan wat anders gebeuren waardoor je het redt? Kan de zorg voor de kinderen gedeeld worden, al dan niet met professionele hulp? Ik heb vaker gezegd, en daar zal ik hier geen punten mee scoren maar ik doe het toch, je zult moeten stoppen met kijken naar wat niet gaat en beginnen met kijken waar je wel wat anders kunt doen. En alle goede redenen ten spijt, zolang jij niet (nog meer) hulp vraagt moet je het alleen doen. Als blijkt dat dat niet gaat zul je er niet aan ontkomen om meer hulp in te roepen. Je kinderen hebben er in elk geval geen bal aan als jij als verlamd de dag uitzit, ze hebben meer nodig en vooral een moeder die in elk geval geeft wat ze kan en eerlijk is over wat ze niet kan.

Je vraagt: Is het mogelijk dat chronische overbelasting en stress, plus een aantal perioden met gediagnostiseerde overspannenheid/burnout uiteindelijk kunnen leiden tot een blijvend slechter functioneren?
Ik vrees dat het antwoord JA is. Sowieso zal elke persoon die een burnout achter de kiezen heeft herkennen dat het met momenten gewoon weer opspeelt. Dat een beetje teveel druk al leidt tot een terugvalletje of in elk geval tot signalen aan jezelf dat je gas terug moet nemen. En in jouw situatie heeft de druk nooit echt afgenomen, de zorg om je kinderen is niet minder geworden ook niet tijdens je opname, je beperking wordt nooit minder, je leefomgeving is nog hetzelfde. Levert het wat op om dit nu te weten? Gaat het om jezelf mogen excuseren voor het feit dat je dit nu overkomt? Of maakt het dat je anders naar je situatie kan kijken? Ik ben benieuwd hoe je hier tegenaan kijkt.

Blijvende schade

Bij astma werkt het zo: als je net een aanval achter de rug hebt, getriggerd door allergeen A, reageer je veel heftiger op allergeen B, C, D, E. etc. Als je een luchtweginfectie hebt, reageer je ook tien keer zo allergisch.
Ik denk dat jij de burn-out op dezelfde manier mag beschouwen. Zonder in te gaan op de oorzaken van de burn-out, blijf je getriggerd worden. Je reageert dus heftiger. En dat zal niet vanzelf minder worden. Het wordt stapje voor stapje alleen maar erger.
Vergelijk het maar weer met de astma-patient in neerwaartse spiraal. Op steeds kleinere prikkels volgt een steeds grotere reactie.
Is dat blijvend? Ja, als je niets verandert in jouw situatie wel. Blijvend, en het wordt alleen maar erger.
Maar ik geloof wel in herstel. Mits je je leven kunt aanpassen aan jouw draagkracht.

Bijnieruitputting

Google eens op bijnieruitputting. Het heeft mijn ogen geopend!

Link

Ik bedoel deze interessante info
http://kruiden.hetbewustepad.nl/index.php?pag_id=63

Terpi

Terpi, wees niet bang dat je geen punten scoort, ik heb wel wat aan je reactie. We hebben elkaar inderdaad wel vaker gesproken en dat was volgens mij in de tijd dat ik net was ingestort. Sindsdien heb ik de lat al een heel eind naar beneden gehaald.
Wat WIL ik? Mijn hersenen terug. Om gewoon simpel de boel hier draaiende te kunnen houden. Gewoon redelijk kunnen functioneren als thuismoeder, eerst dat maar weer een beetje terug. Dat ik niet kan werken vind ik erg ("anderen kunnen het wel") maar dat idee helpt me niet, dat heb ik wel geleerd het afgelopen jaar. Eerst maar héél klein weer op gang komen. En daarin kom ik dus niet vooruit. Het is elke dag een strijd met mezelf om zelfs dat héél simpele, ik noem het maar "huistutten" met een knipoog, voor elkaar te krijgen.

Het stomme is: de begeleiding van de kinderen, alert zijn op gedragsveranderingen, alles eromheen regelen, dat lukt me wel, al ben ik blij dat ik daar nu wel mijn coach bij heb. Maar zoiets eenvoudigs als een huishouden runnen...?

Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik dat nu niet kan. En ik kan het ook niet uit handen geven. Ik moet opletten of er niet meer weg wordt gegooid dan de bedoeling is. Ik moet mijn grenzen bewaken bij al te opruimgrage mensen die vinden dat ik "meer weg moet gooien". Ik ben géén dwangmatige verzamelaar of een vervuild iemand uit "hoe schoon is jouw huis" maar in de ogen van sommige goedbedoelende mensen moet een huis leeg zijn en hun hulp wordt dan al gauw bemoeizucht en een strijd waar ik niet op zit te wachten. Ik heb ook wel eens hulp gekregen die begon te preken tegen de kinderen, die door hun autisme meteen enorm in de stress schoten waardoor ik van de regen in de drup belandde.

Ik heb al sinds maanden lijsten met "to do". Dat hebik mezelf moeten aanleren anders is het helemaal niet te overzien. Sinterklaasspullen weggooien. Vuile glazen van de kinderen verzamelen. Was vouwen. Natte was ophangen. Nieuwe was in de machine. Tafel leegruimen, en ai, nu wordt het al gecompliceerder, want dan moeten er dingen uitgezocht worden!
Ondertussen gebeurt er ook nog van alles, komt er van alles tussendoor en aan het eind van de dag sta ik in een keuken vol etensresten, opnieuw een tafel vol troep, overal glazen en bekers, een aanrecht vol natte theezakjes (vuilnisbak staat een meter verderop), nog meer was in de wasmand, Plus boodschappen. Plus extra klusjes zoals dokters- en schoolbezoek, plotseling te kleine schoenen, ook al de doodgewoonste dingen waar elke moeder tegenaan loopt maar intussen ben ik al compleet verstard.
Wat moet ik dan? De troep laten líggen omdat mijn hoofd het niet aan kan? Mijn kind nog de rest van de week op te kleine schoenen of in een "naveltrui" laten rondlopen omdat het niet in mijn schema past? Ik heb wel hulp met het zware werk gelukkig, maar met die klusjes die ik noem heb ik niks aan haar omdat ze (al werkt ze hier al drie jaar) maar niet onthouden kan waar ik het bestek, servies en de pannen opberg en waar de handdoeken liggen, dat soort dingen. Dat helpt me dus echt neit als ik na haar hulp de keukenkasten opnieuw moet inrichten of de keukenhanddoeken tussen de badhanddoeken moet weghalen. Het grote werk doet ze wel uitstekend en dat scheelt toch alweer ;-)
Een nieuwe thuishulp vragen vereist wéér energie: afwachten wat voor persoon je krijgt, die persoon inwerken (terwijl je zelf al amper weet wat je doet, hahaha!), nee, ik ben toch blij met wie ik nu heb al kan ze me niet helpen met de opruim- en huishoudelijke regeldingen.

Ik peins me suf hoe ik dit wél kan aanpakken. Denk ook liever in mogelijkheden dan in moeilijkheden. En wat ik wil als ik het écht niet voor elkaar krijg, zonder weer pijnlijke confrontaties of ruzie te krijgen met mensen die "wel even lekker al die troep weg komen gooien", want dát is zéker niet de oplossing. En verder wil ik niet eeuwig een beroep doen op de (wel begripvolle!!!) vriendinnen, want die hebben me al eens geweldig geholpen, maar ze hebben ook een eigen leven en ze wonen allemaal een stuk uit de buurt. Ik wil de keren dat ik ze zie ook gewoon een lekker kopje thee met ze willen drinken zonder ze meteen te vragen wéér in de hulpverlenersstand te springen. Want dat is ook tamelijk ongezond, als je alleen maar om hulp kan vrágen en nooit iets terug kan doen.

Ik neem dit allemaal mee naar de coach, vrijdag. Ik kan NIET dat rothuishouden zoals het nu gaat. Ik kan niet aangeven wat ik nodig heb om het wél te laten lopen (wel wat ik NIET nodig heb maar dat schiet niet op). De administratie die ik wilde doen kan nog wel even een weekje blijven liggen, dit zit me meer dwars en het verlamt me. En daar schiet niemand iets mee op.

Heksenvet

Heel zwartwit gesteld: dan moet ik afstand doen van mijn kinderen en kluizenaar worden.

Maar dat is ook niet de oplossing, denk ik.

Ik kom hier nog niet goed uit, maar je hebt wel gelijk. De prikkels zijn er. En vroeger, tot ik instortte, kon ik aardig zware prikkels aan, nu kan ik zelfs de dagelijkse prikkeltjes niet meer overzien. Dat is de restschade van de burnout. En ja, dat rusthuis had een maximumverblijf van 12 weken, en die heb ik echt alle 12 opgebruikt (héérlijk!). Dus toch maar kluizenaar worden, of me terugtrekken in een klooster of zo...? Levenslange retraite? Klinkt goed, maar oh, wat zal ik mijn kinderen missen...

Okay, even serieus. Ik weet het werkelijk niet. Maar het is wel iets waar ik heel serieus over na moet denken en ik ben blij dat jij en Terpi daarnaar wijzen. Dan kan ik me daarop concentreren en breinstormen.

Lottie

Bedankt voor de info, maar toen ik kinesiodinges las, haakte ik af Daar ben ik in betere tijden eens klauwenvol met geld aan kwijtgeraakt en hoewel ik redelijk open sta voor het alternatieve en niet blind achter de reguliere artsen sjok, was dit toch niet iets waar ik me goed bij voelde.

Waasje

Je schrijft over je huishouden en je gebrek aan overzicht. Wat ik me afvraag is of het zou kunnen dat jij ADD hebt? Heb je daar wel eens aan gedacht? Is er wel een psycholoog of psychiater geweest die daar naar gekeken heeft?
Als je ADD hebt is dat programma wat jij draaiende moet houden een enórme klus. Daar kun je dus best chronisch overspannen van raken.
Misschien kun je hier iets mee / gericht hulp zoeken, laten uitzoeken, eventueel zelfs medicatie???
Liefs van Lita

Lita

Ik herken me daar heel erg in, maar ze (huisarts, psycholoog) wilden me daar niet op testen omdat ze zeiden dat het komt door de chronische overbelasting en mijn leefsituatie. En ik heb inderdaad te maken gehad met behoorlijk heftige chronische overbelasting en een niet zo heel ideale leefsituatie waardoor ik uiteindelijk "knapte".
Maar ik herken mijzelf daar heel erg in, ja.

Waasje

Ik hoop niet dat je het kind met het badwater weggooit.

Ik heb zelf ook niks met kenisiologie!!! Het gaat om de informatie die ik gestuurd heb. Niet om dat wat er omheen geschreven wordt. Ik hoop dat je daar doorheen kunt lezen, want het is echt waardevolle informatie die niet door kenisiologie behandeld hoeft te worden nl.
Hoop dat het je negativiteit wat weghaalt, want snap je negatieve ervaring helemaal m.b.t.veel geld uitgeven aan allerlei therapieen. HEt goede nieuws is dat dit niet daarop gebasseerd is, het zal je niet veel geld of behandelingen kosten! Het is alleen al zo'n openbaring dat je weet wat er met je aan de hand is, echt! Ik spreek nu natuurlijk uit mijn eigen ervaring;)

Grijstinten

Waasje: "Heel zwartwit gesteld: dan moet ik afstand doen van mijn kinderen en kluizenaar worden."
Ja. Als het allemaal zo zwartwit is als jij stelt. Je schrijft dat je eigenlijk geen boodschappen kunt doen. Niet kunt opruimen/ schoonmaken. Niet kunt koken. Niet de administratie kunt bijhouden. Niet kunt wassen. En ook nog eens niet kan opvoeden. Overal te moe voor. Als het werkelijk zo zou zijn, zijn je kinderen elders beter af.
Maar weet je? Ik geloof dat niet. Ik geloof niet dat het zo zwart/wit is als jij het ervaart.
Als ik nu om me heen kijk, zie ik op vijf, nee zes, plaatsen restanten van de sinterklaasavond. Ik had alleen, tot dit draadje, nog niet bedacht dat dat erg zou kunnen zijn. Sterker nog, ik vind die rommel eigenlijk wel gezellig. Want iedere prop papier, ieder verdwaald gedicht herinnert me aan de oergezellige avond. Het zal nog wel ff duren voor alles weggesleten is. En dat is maar éen voorbeeldje wat ik jouw relaas haal. Ik zou nog wel even door kunnen gaan.
Het verschil is echter dat jij vindt, dat je continu faalt. Dat maakt moedeloos. Kleine prikkeltjes, die eigenlijk maar heel lichtgrijs zijn, ervaar jij als pikzwart. Dat maakt het zo verschrikkelijk lastig.
Positief en realistisch, soms lijkt dat maar moeilijk samen te gaan, maar probeer het eens. Probeer eens positief en realistisch te formuleren wat jij nodig hebt om jouw leven aan te kunnen.

Heksenvet

Dank je voor je berichtje. Ik moet het even op me in laten werken. Het doet iets met me en dat bedoel ik positief!

Deze zin triggert me

Ik kan héél goed cognitief denken en ik weet dat ik hiermee moet leren leven, maar ik moet toch echt zelf het gewone huishouden doen.""

Het komt op me over of je erg veel denkt. Heel veel denkt.... Het valt me ook op dat het inderdaad zoals K. Heksenvet schrijft zwart-wit is. Heb je wel eens van cognitieve gedragstherapie gehoord? Zien waar er lichtpuntjes zijn, helpende gedachten, denken in oplossingen, niet in problemen. Bijv. Je zegt dat je niet kunt koken maar hebt toch spaghetti gemaakt. Zie dat dan ook, je hebt wel weer een maaltijd op tafel gezet.
Ik schrijf het wat kort door de bocht op, maar volgens mij helpt het je niet hier neer te schrijven wat er niet gaat. Ik zou graag horen wat je wel op een dag bereikt hebt (ook al is het minimaal, je hebt het die dag wel voor elkaar gekregen). Iemand schreef eerder denk in kleine stapjes.

Sorry ik lees niet goed.

Ik lees nu in een posting iets over cognitieve therapie die je hebt gehad. Maar ik bedoel cognitieve gedragstherapie en da's wat anders.

Margriet

Het is niet zo dat ik niet kán koken. Het kost me alleen veel energie en denkwerk (ja, ik denkt teveel ).

Het is een goede tip om de gelukt-dingetjes op te schrijven, dat dreigt inderdaad weg te zakken en dat is niet-helpend En dan heb ik duidelijk niet de hele dag amechtig op mijn kont gezeten Daar kan ik niet omheen!

Goh, het lijkt wel therapie hier, maar ik voel me wel begrepen en gesteund (dank jullie!), en ik merk dat jullie me de goede kant weer op wijzen. Ook al is het misschien confronterend, maar het klopt vaak wel.

Hoewel de therapeute moest toegeven dat ik zo af en toe wel héél veel op mijn bordje kreeg, waar zij zelf ook niet altijd het antwoord op wist :S maar dat wil niet zeggen dat het voor mij nutteloos is. Integendeel, het moet alleen af en toe even afgestoft en opgepoetst worden.

Oh ja, nog even dit

Geen idee of het therapie of gedragstherapie was, het was i.i.g. wel op de persoon zelf gericht en kwam regelmatig terug tijdens het herstel.

Waasje

Iets als cognitieve (gedrags)therapie kan echt heel goed helpen. Of RET of zelfhypnose. En ik kan ook haptotherapie aanraden. Het liefst een combinatie van. Zeker als je (negatieve) denken je enorm in de weg zit.
Daarnaast genoeg praktische hulp thuis.
En denk eraan, kleine stapjes en niet zoveel moeten/willen van jezelf. En je de tijd en rust gunnen die je zo hard nodig hebt.
Ik heb nog steeds dagen dat alles me teveel is maar dan doe ik bijvoorbeeld wel een was en ook al heb ik -tig dingen niet kunnen doen die ik wel graag gedaan had gewild, geef ik mezelf een schouderklopje dat ik toch maar mooi die ene was heb gedaan.
Toen ik net uit het ziekenhuis kwam na een zware operatie vond ik het ook verschrikkelijk dat ik nauwelijks iets kon maar ik heb toen geleerd al dolblij en trots te zijn als ik 50 meter buiten had gewandeld. En steeds ietsje verder en meer kunnen doen.
Kijk naar die ene meter die je wel hebt gelopen en niet naar die kilometers die je nog niet kan doen. Die komen vanzelf wel weer!

5 minuten

Ik denk ook dat je je focus moete veranderen. Tevreden zijn met wat je wél gedaan hebt. En dan in de zin van: kijk mij nou dit sinterklaaspapiertje in de oudpapierdoos gooien! Dat doe ik dan toch maar eventjes! Helpt de 5 minutenmethode jou? Je hebt ergens een onuitwarbare troep liggen: een stapel papieren, een berg rommel op een tafel. Je zet de kookwekker op 5 minuten, en gaat aan de slag met de dingen waarvan je ondanks je niet functionerende hersenen weet wat je er mee moet. Schaar. O ja, keukenla. Na die 5 minuten zak je weer op de bank. En na een kwartiertje of zo doe je weer eens 5 minuten. Het helpt mij bergen werk in stukjes op te knippen. En de tip deed ik ooit eens op op... OOL. Overigens, die ontsteking. Jouw lijf is hard aan het werk om een ontsteking de baas te worden. Dat kost toch ook heel veel energie?

Vanuit het perspectief van add

Beste waasje,
Stel dat het inderdaad zo is dat jij ADD hebt. Dan ondervind je problemen met motivatie, concentratie en focus.
Het huishouden is niet cognitief uitdagend. Dat maakt dat jij moeite hebt om je te focussen op dit soort taken. Je laat je afleiden, je verzint uitvluchten en excuses, je creert problemen die er niet zijn en je stelt uit. Het gevolg is dat de troep toeneemt en dat het je allemaal nóg meer tegenstaat.
Je hebt van diverse mensen goede tips gekregen. Kern daarvan is: hou het klein en stel niet zulke hoge eisen aan jezelf.
Dus: maak een to do lijst met alle taken en taakjes. Hang die aan de muur en streep af wat je gedaan hebt. Zoek hulp voor de taken die jij niet zelf kunt uitvoeren. Bedenk een weekmenu en schrijf erbij wat daarvoor aan boodschappen nodig is. Eventueel kunnen wij hier ook een weekmenu voor je bedenken - dan voer jij het uit. Sterker nog: ik bied je aan om een voorstel voor een weekmenu voor jou te bedenken, inclusief de boodschappen. En andere forummers helpen vast mee.
Maar het allerbelangrijkste ben jij. Kijk in de spiegel en besef dat jouw houding bepalend is. Stop met jezelf doldraaien in een moeras van uitstellen en vervolgens weer ontevreden zijn. Elk stapje vooruit is er een namelijk.
Hier een filmpje dat laat buitengewoon treffend laat zien hoe iemand met ADD zijn energie verspilt. Misschien heb je er wat aan.