U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Misofonie
Onze dochter van 16 heeft misofonie: een overgevoeligheid voor eetgeluiden. Ze wordt boos als ze geluiden tijdens het eten hoort. Normaal eten is er niet meer bij, de radio moet hard aan of ze zit met een koptelefoon op. Ze ergert zich ook aan zwaar ademen (bijvoorbeeld als iemand verkouden is). Het is erg vervelend en zorgt voor veel ruzie aan tafel. Mevrouw is ook nog een zeer kritische eter: vlees en de meeste groenten blieft ze niet. Waar eten voor veel gezinnen een moment van gezelligheid en gesprek is is het bij ons ruzie en ergernis.
Onze oudste dochter kwam op het idee dat het misofonie zou kunnen zijn. Dus ben ik samen met onze jongste dochter naar de huisarts gegaan. Daar heeft ze eerst een tijdje zitten huilen. Uiteindelijk bevestigde de huisarts de diagnose en kunnen we op zoek naar een psycholoog. Ik ben benieuwd naar ouders met vergelijkbare kinderen/situaties.
herkenbaar
Ik heb zelf ook die neigingen. Begonnen in de pubertijd, me mateloos ergerend aan mijn ouders die smakten, naar mijn beleving en een vader die op zijn nagels beet. Onder spanning en onzekerheid wordt het erger. En wat is het lastig in het dagelijks leven. Ik ben me er wel heel erg van bewust dat het een conditioneringsproces is en probeer er zo min mogelijk aan toe te geven, en inderdaad mijn eigen gedachten te verplaatsen en me te concentreren op andere dingen. Anderen hebben er dus bij mij geen last van, in de zin dat ik nooit tegen anderen zal zeggen dat ze niet mogen smakken, zuchten, nagelbijten, krabben of zoiets, maar ik merk wel mijn eigen irritatie en frustratie.
Ik heb zelf het idee, als ik voluit en openlijk zou gaan toegeven aan mijn neigingen, dat ik eruit zo komen zoals dat meisje uit het filmpje. Inderdaad wat Wil40 zegt, oefenen van zelfbeheersing, realiseren dat het gedrag van de ander "normaal" is en jouw eigen gedrag niet, en echt wegblijven van jezelf de verkeerde richting uit conditioneren.
Wat mij ook erg opvalt, dat zij zei ook: als je iemand hoog hebt zitten, of verliefd bent, heb je er geen last van. Als je je losmaakt van iemand, zoals ik in de puberteit van mijn ouders, of als de verliefdheid weg is, ga je je ergeren, dat herken ik heel erg.
Van mijn kinderen kan ik alles verdragen, kraken met chips, smakken, whatever, maar van mijn man dus helemaal niet. Die eet heel vaak naast mijn oor borrelnootjes, dat is echt zo onverdraaglijk dat ik dat een paar meter verderop ga zitten, of iets ga doen. Afleiding dus.
Bij het avondeten heb ik mezelf aangeleerd om niet op hem te letten. Heel genant eigenlijk, en ik schaam me er ook best voor, naar het is de enige manier om met dit gevoel om te gaan.
Ook heb ik een hekel aan collega's die eten op de werkplek. Tijdens de lunchpauze in de kantine kan ik het dan wel weer hebben, maar als ik me wil concentreren en iemand begint te eten, heb ik daar wel moeite mee. Of een appel eten tijdens een vergadering. Dat verzin je toch niet, denk ik dan. Wat dat betreft herken ik ook echt de wanhoop van dat meisje in die collegezaal, en de moeite die zij heeft om zich te concentreren.
Ik denk dat de enige oplossing die er is, is echt iedere keer weer, je te verzetten tegen die neigingen, er niet aan toegeven, en dus jezelf in de goede richting te conditioneren. Mooi dat dat met hulp van buitenaf kan, ik zou het alleen niet durven opzoeken. Ik ben wel erg blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Vroeger dacht ik echt dat ik gewoon een heel slecht persoon was dat ik dat soort neigingen had. Ik schaam me er ook voor, ik vertel het zelf tegen niemand, ook omdat ik zelf denk aanstelleritis, je moet gewoon normaal doen.
Over het algemeen hou ik er ook niet van als mensen teveel "ruimte" innemen, en zo nadrukkelijk aanwezig zijn. Soms kom je wel eens zo iemand tegen.. laatst nog bij een balletvoorstelling, een vrouw die ook nog eens anderhalve stoel in beslag nam, en dan de hele voorstelling door zuchtte, humde , haar keel schraapte, smakte, een snoepje pakte (snoeppapiertjes en zakjes, aaaarch) overdreven lachte als er iets humoristisch te zien was. Dat verpest voor mij wel een groot deel van de voorstelling. Dan krijg ik ook wel moordneigingen.
Mijn zoon, 14, kan trouwens ook niet tegen de smakgeluiden van zijn zus. Tegen haar zegt hij het ook, tegen mij en mijn man niet, ik denk dat het komt omdat hij toch wat minder warme gevoelens naar haar toe heeft als naar ons (dat zal over een paar jaar ook wel gaan veranderen denk ik).
Hij en ik zijn beiden hooggevoelig, introvert, en hoogintelligent. Niet om te pochen maar we zitten veel in ons hoofd, denken te veel na. Ik denk wel eens dat het daar ook mee te maken heeft. Anderen storen ons bij ons denkproces.
In de afleveringen over Kees Momma, kwam dit ook aan de orde. Ik herkende een heleboel.....
Brrr eetgeluiden
Eetgeluiden zijn ook mijn gevoelige punt. Ik kan echt niet tegen eetgeluiden van anderen. Veel mensen kunnen dat niet goed. En het verschilt overigens per persoon. Ik heb een collega die vaak hele borden friet en zakken chips op haar werkplek zit weg te knagen. Hoewel ze hoorbaar is erger ik me helemaal niet zo erg aan haar eten. Veel erger vind ik de smakgeluiden die mijn andere twee collega's maken. Die eten op zich veel beschaafder maar ze smakken op zo'n afschuwelijke toon. Brrr. Ik zet dus altijd de radio aan als ik zie dat ze wat te eten te voorschijn halen en doe dan oordopjes in.
Gek genoeg lunchen we ook elke dag samen maar dan heb ik er minder last van. Misschien omdat we dan in een volle kantine zitten met veel lawaai waardoor ik ze niet hoor.
In de trein vind ik het ook altijd erg als mensen etenswaren te voor schijn halen. De combinatie van geur van eten en geluid ben ik niet blij mee.
Ik let er nu ook op
Mijn post heeft heel wat reacties opgeleverd. Ik zie ook diverse volwassenen die ermee hebben leren leven. Kennelijk is er geen behoefte aan behandeling, of werkt dat niet?
We hebben binnenkort een afspraak met een psycholoog. Er moest nog een brief van de huisarts komen. Kennelijk valt het als tweedelijns geestelijke gezondheidszorg toch onder de basisverzekering. Maar het belangrijkste is dat er een aanpak komt waar mijn dochter baat bij heeft. Het is trouwens erg wisselend met mijn dochter. Soms is ze niet te genieten en maakt overal een probleem van. Maar vanavond hebben we weer gewoon kunnen eten.
Grappig is trouwens wel dat ik nu zelf ook merk dat ik op geluiden ga letten. Zowel mijn eigen geluiden als die van anderen. Dat trouwens zonder dat het me wat doet.
Buitenbegaafd
Ook ik moet lachen om Koefnoen. Sommige ouders zijn echt zo.
Toch vind ik dat wel een fijn idee. Ouders die het speciale, het 'buitenbegaafde' in je zien. Willen zien. Mooi toch?
De harde buitenwereld is al snel genoeg met het vellen van een oordeel..
Wat ís dat dan, buitenbegaafd?
Basisverzekering
Geen enkele vorm van GGZ voor minderjarigen valt nog onder de basisverzekering. Voor vergoeding zul ja bij de gemeente moeten zijn. (of wachten tot ze achttien is, dan vergoed de basisverzekering het wel).
en wij zijn allemaal vast precies zo.
Overprikkeld
IK heb twee kinders met pdd nos, en bij hen herken ik het wel...soms, als ze toch al overprikkeld zijn. En als ik zelf overprikkeld ben, kan ik ook slecht tegen geluid, of geluiden door elkaar heen.
Eindelijk behandeling
Na vier maanden wachtlijst werden we eindelijk gebeld door een psycholoog. Mijn dochter wilde niet aan de telefoon komen, maar uiteindelijk is er een afspraak tot stand gekomen. Hopelijk gaat het helpen
Nog steeds misofonie
Inmiddels is mijn dochter bijna iedere week naar de psycholoog geweest. De behandeling is gebaseerd op afleiding/medidatie. Mijn dochter moet zich op haar eigen lichaam concentreren als ze zich stoort aan eetgeluiden. We zijn twee maanden verder maar in praktijk levert het nog niets op. Ze wil met een koptelefoon aan tafel of harde muziek uit de radio. Ieder eet of ademgeluid gaat met veel irritatie en felle onredelijke reacties gepaard. Soms heeft ze een positieve bijna manische bui, zeer aanwezig en dan gaat het wel goed. Overigens heeft ze wel haar HAVO gehaald. Ze kiest bewust een studie waarbij ze thuis kan blijven wonen. Ze voelt zich nog niet klaar om uit huis te gaan, ook al maken wij irritante geluiden. Wij hebben als ouders nog geen contact gehad met de psycholoog. Eigenlijk had ik verwacht dat deze zelf contact zou zoeken. Omdat mijn dochter nu nog minderjarig is wil ik binnenkort met de psycholoog afstemmen.
Jan
Je dochter kan voor het 'gewone leven' wel minderjarig zijn, op medisch gebied is ze dat niet: inzake medisch onderzoek en behandeling zijn 'kinderen' vanaf 16 jaar volledig autonoom. Die psycholoog mag helemaal geen contact met jullie opnemen zonder toestemming van dochter. Andersom geldt ook dat de psycholoog zonder voorafgaande toestemming van dochter met jou niet mag spreken over haar behandeling van als jij contact met hem/haar opneemt.
Sterkte verder!
Aagje
Aagje
Bedankt voor je reactie. Kennelijk heb je inzicht in de verhouding tussen ouders, medici en 16+ kinderen. Ik ben wel benieuwd waarop dit gebaseerd is. Is dit wetgeving, jurisprudentie of gewoonte? Heb je een website?
Als dit zo is en dochterlief ligt dwars blokkeert dit ook adviezen m.b.t. ons eigen gedrag. Ik vraag me bijvoorbeeld af of ik haar gedrag moet negeren, moet ontwijken of dat ik het moet afwijzen. Onze reactie nu is negeren en soms wat cynisme.
Jan mulder
Wetgeving:
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/patientenrecht-en-clientenrecht/vraag-en-antwoord/wat-zijn-mijn-rechten-en-plichten-als-patient-en-welke-plichten-heeft-een-arts.html
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/patientenrecht-en-clientenrecht/vraag-en-antwoord/mag-een-arts-mij-zonder-mijn-toestemming-behandelen.html
je reactie
Je kunt ook aan je dochter vragen wat handig is hoe je het beste kunt reageren. Zonodig kan zij ook die vraag aan de psycholoog stellen.
Je dochter kan mogelijk wel begrijpen dat het voor jullie een vraag is of anders kan ze dat beter gaan beseffen of begrijpen doordat je de vraag stelt.
reactie
Als je het zo serieus neemt dat je je dochter laat behandelen ervoor, dan past cynisme niet. Dat kan pas in een stadium dat je dochter daar zelf een gepaste afstand van heeft genomen en bij voorkeur komt humor erover van haarzelf uit, of geeft ze zelf duidelijke tekenen af dat ze daar klaar voor is.
Ik zou idd haar zelf benaderen en met haar afspreken hoe je met haar omgaat. Neem haar wensen mee en communiceer naar haar toe, neutraal, jullie belangen.
Ja wetgeving
Zie de door AnneJ aangehaalde sites.
Proberen in communicatie te blijven met je dochter lijkt me wel handig. Je kunt haar misschien ook uitleggen waarom het handig zou kunnen zijn dat jullie eens gezamenlijk met de psycholoog praten: niet om deelgenoot te worden van dat wat ze niet wil delen van zichzelf (dat zou ik haar ook laten blijken dat je daar niet op uit bent), maar wel om handvatten te krijgen om met haar om te gaan. Die handvatten hebben jullie nodig om goed met haar situatie om te kunnen gaan en bijvoorbeeld de therapie niet tegen te werken. Ook dat kun je uitleggen.
Aagje
Langdurige kwestie
We zijn twee jaar verder. Onze dochter (19 jaar) met misofonie is gaan studeren en nu uitwonend. Een jaar geleden meldde de psycholoog dat ze uitbehandeld was en dochterlief was het daarmee eens. Het ging een tijdje redelijk, maar de afgelopen maanden waren er weer veel incidenten. Na een huilbui hebben we voorgesteld dat ze opnieuw naar een psycholoog moet. Ze krijgt een nieuwe shrink en die liet nogal op zich wachten. Binnenkort starten de gesprekken. Ze heeft gevraagd of wij haar wat feedback willen geven omdat de vorige keer haar psycholoog vroeg hoe haar omgeving tegen haar aan keek. Prima dat ze zich voorbereid. Het geeft ook wel aan dat ze erg in haar eigen wereld leeft dat ze geen idee heeft....
Wat sneu
dat het toch nog niet goed gaat. Verstandig dat ze er weer mee naar een psycholoog gaat. Ik heb wel een vraag over je laatste opmerking. Je dochter is 19. Hoezo vind je dat ze in haar eigen wereld leeft als ze om feedback vraagt over hoe anderen naar haar kijken?
Vraag
Ik heb het niet helemaal goed verwoord. Ze leeft veel in haar eigen wereld, is dan lethargisch en mijdt communicatie. Naast misofonie heeft ze angsten en is ze zeer uitgesproken over voedsel. Feedback of meningsverschillen ontaarden vaak in felle woordenwisselingen. Maar ik ben positief over het feit dat ze onze mening over haar vraagt.
maar Jan
Is er bij haar niet iets van een diagnose gemist? Hooggevoeligheid en/of autisme?
Ik ben lang niet altijd voor labelen, ook niet bij autistisch gedrag. Maar iets in je posts geven me het gevoel dat een label je dochter kan helpen zichzelf beter te accepteren.
(En het beschermt mogelijk tegen niet-passende hv)
Dat moet de nieuwe psycholoog maar beoordelen. Ik was niet kapot van de vorige. Maar ze is 19, ik heb er geen zeggenschap over en spreek de psycholoog niet.
gaan ze zo nog allemaal uitvinden, als onwelgevallige geluiden ook al moeten gemedicaliseerd worden... Die arme schaapjes die boos worden als ze eetgeluiden horen... Wat gaan die doen als ze ooit eens een volwassen relatie hebben?
Ik vind van alles vervelend, tot en met luidruchtige en onbeschofte 'Ollanders toe. Moet ik nu in behandeling of moet ik daar maar mee leren omgaan?
Ik vind het laatste, maar wie ben ik?
yvan
Verdiep je eens in psychische problematiek.
Ik dacht ook altijd dat claustrofobie iets is wat je met een beetje normaal denkwerk wel opzij kon schuiven, dit omdat ik mij altijd wel onprettig voelde in kleine ruimtes maar toch wel een lift in stapte. Dacht dat iedereen, als die dat wilde, daar dus wel overeen kon stappen... totdat ik in een oud kasteel een hele smalle wenteltrap naar boven moest in de Donjon. Het was met een verkeerslicht geregeld maar toen het stokte door extreme drukte die dag raakte ik in paniek, wat nu als de mensen van boven al weer naar beneden kwamen en vervolgens de nieuwe mensen van beneden naar boven kwamen... hoe kwam ik daar dan ooit weer uit. Ik heb bijna iemand neergeslagen...
Je kunt dus gewoon last hebben van geluiden maar je kunt er ook extreem, ziekelijk last van hebben en dat is wat anders.
Triva
Ik heb meer dan 10 jaar lief en (vooral...) leed gedeeld met een psychologe.
Door omstandigheden ben ik in mijn leven tal van psychologen en peuten tegengekomen. Gelukkig nooit in een cliënt-peutverband.
Daar waren er maar bitter weinig bij die niet een paar schroeven misten.
De ene maakte al eens misbruik van de weerloosheid van een cliënte, ook op de langere termijn, de andere betaste graag jonge jongens, enzovoort enzoverder. Volkomen geschift, anti-sociaal tuig. Blijkbaar trekt die ... professie veel narcisten en psychopaten aan. Hun machtspositie is dan ook bijzonder groot, iets wat destijds ook Hervey Cleckley niet is ontgaan, zie "the mask of sanity", met name de hoofdstukken: "The psychopath as physician" en "he psychopath as psychiatrist".
Die opgeleid in de traditie van de psycho-analyse van Freud en Lacan waren de ergsten...
Telt dat ook mee?
U zal mij niet horen zeggen dat er geen psychologische problemen zijn die hulp en begeleiding behoeven. Maar om dan maar elk probleem te medicaliseren? Daar geloof ik niet in en er is overigens weinig wetenschappelijk onderzoek dat de stelling ondersteunt dat "professionele begeleiding" veel zoden aan de dijk brengt.
O.m. i.v.m. depressie is er behoorlijk wat onderzoek dat aantoont dat lotgenotenbegeleiding, zelfhulpgroepen enz. minstens even efficiënt zijn als "professionele" "hulp". En in elk geval een stuk goedkoper en duurzamer.