Mag dat zomaar? demente ouder zonder overleg "fixeren"?

Jeetje

ik krijg het idee dat er dingen niet kloppen. Alles wat jullie nu noemen is mij onbekend. Gesprekken? dossier? Nooit iets van gezien.

Echt?

Het lijkt me wel erg onwaarschijnlijk dat er nergens een soortement dossier is.Zelfs als daar in huis van álles niet klopt moét dat er zijn!
Er komt geld binnen voor haar....dus de siz heeft een indicatie afgegeven. Op basis van wat? Dáár ga je eerst maar eens achteraan......Kijk eerst eens wát er werkelijk op papier staat....
Kan het ook niet zo zijn dat dit alles er wel is maar dat de eerste contactpersoon een ander familielid is ofzo? (je broer of zus,oom tante?) En dat die jouw erbuiten hebben gehouden?(Buiten die gesprekken?)W.s niet met negatieve bedoelingen, maar omdat het meestal toch ook lastig is vrij te nemen,etc.etc.
Ga nu even niet van het ergste uit. Ga erheen en kijk wat er wél is. Vraag ernaar!!! Direct, zonder smoesjes, je wil het gewoon graag zien.
Lees dat allemaal zorgvuldig door en dan kom je hier terug en kunnen we verder praten.
En dan nog iets. We weten nog steeds niet wát voor instelling je moeder verblijft. Verpleeghuis, verzorgingshuis, ziekenhuis, psychiatrische instelling?
Dat is voor ons om specefieker te beantwoorden toch nodig om te weten. Het zijn wel allemaal zorginstellingen dus bepaalde regels zijn overal. Maar in al die instellingen zijn wél héél andere regels.
Zoals die fixatie. In verpleeghuis komt het 'wel eens' voor maar na veel toestemmingen en een duidelijk behandelplan. In verzorgingshuis is dat niet aan de orde. Als mensen in verzorgingshuis niet verzorgt meer kunnen worden (b.v. omdat ze weglopen) gaan ze naar een verpleeghuis of desnoods tijdelijk naar een ziekenhuis met gesloten afdeling.
Zie het verschil als basisschool-voortgezet onderwijs-HBO enz.enz\
groeten albana

Wel 1e contactpersoon

ben ik. Het is een verpleeginstelling voor geriatrische patienten waar mijn moeder verblijft. Er is in het begin wel een keer een gesprek geweest met de arts, daar is mijn zus met zwager toen eens geweest. Later nog eens een uitnodiging, maar toen konden we niet en hebben gevraagd om een andere datum. Nooit meer iets gehoord.
Verhoging van de medicatie kreeg ik ook al mededeling, niet in overleg. wij krijgen alles in mededeling, nooit van te voren in overleg.

Lichte verbetering

ze bellen nu in ieder geval van te voren, nu willen ze moeder ook in een bedpak gaan doen. Geen idee wat het is, dus ik heb gezegd dat ik daar eerst eens over wil praten en niet zomaar toestemming geef. Van de week waren we daar nog en heeft niemand het er over gehad, nu is het wederom weekend en komt dit ineens weer op mijn bord.

Kind

Als ik jouw was, zou ik het huis bellen en vragen of je op korte termijn een familiegesprek kunt krijgen. Dan kun je samen met de arts, de eerst verantwoordelijke verzorgende (of verpleegkundige) en eventuele andere disciplines (hier zit de psycholoog van het huis er ook altijd bij) het zorgplan van je moeder punt voor punt doorspreken. Dan zie je gelijk, waar haar grote zorgvragen liggen. Dan precies waar de aandachtspunten zitten en kun je vragen in de toekomst beter een plek geven.
Ik denk dat er gewoon slordig met jullie als contactpersonen is om gegaan. Dat jullie niet op dat ene gesprek konden komen is misschien wel opgevat als: 'doen jullie maar wat jullie het beste lijkt, want daar hebben wij alle vertrouwen in.' Uit jouw vragen hier blijkt dat die conclusie onterecht is.
Jij hebt waarschijnlijk gedacht: 'Als ze mij niet nog een keer uitnodigen voor een gesprek, dan zijn die gesprekken zeker niet zo belangrijk.' Ook die conclusie is niet terecht.
Communiceren is lastig, maar jullie kunnen het vanaf nu anders gaan doen, toch?

Had niet het idee

dat deze gesprekken niet belangrijk waren, maar ben er wel teveel van uit gegaan dat ze ons wel weer zouden benaderen.
Maar inderdaad, alles kan verbeteren, en daarom heb ik nu ook gezegd dat ik het nieuwe plan van het bedpak eerst in een persoonlijk gesprek wil bespreken.

Plan

Kind, als het goed is, maakt het bedpak een onderdeel uit van 'het zorgplan' van je moeder. Het zorgplan is een document waar alle zorgvragen op een rijtje staan.
Over het wassen, over slapen en waken, over voorbeweging, over eten en drinken, over dagbesteding, over zelf beslissingen nemen, over het verbinden van een wond, over slikgevaar, over zelf de medicatie innemen, echt alles zou erin moeten staan.
Als jij weet wat er precies in het zorgplan staat, kun je alle toekomstige aanvullingen inpassen.
Dat bedpak bijvoorbeeld, ik denk dat daar een plukpak mee bedoeld wordt. Als jij weet dat het een probleem is voor je moeder om rustig te slapen, dat zij onrustig aan haar incontinentie materiaal gaat plukken, waarop dit losgaat en zij vervolgens in een nat bed komt te liggen, kan zo'n plukpak helpen om een goede nachtrust te geven.
Maar om de noodzaak van dat plukpak te kunnen beoordelen, zul je eerst moeten weten, hoe je moeder slaapt, wat haar zorgvragen daarbij zijn.
Snap je?
Ik wilde overigens niet de indruk wekken dat jij dat gesprek niet belangrijk zou vinden. Sorry, ik snap heel goed dat je betrokken bent. Dat blijkt wel uit deze draad.

Bedpak

kan idd als plukpak worden gebruikt, maar ook als je moeder steeds haar dekens uit bed gooit en daardoor vreselijk afkoelt in bed, kunnen ze haar een bedpak aan doen.
Dat is een soort boxpak, van een baby. Met de sluiting op de rug.
Gebruiken wij als mensen dekens weggooien en zich uit kleden en dus te veel afkoelen.
Als jij eerst daar een gesprek over wilt, zou ik dat vandaag nog aangaan, want hoe langer je wacht, hoe langer je moeder misschien kou heeft snachts.
groet, polly

Polly

waar het vooral om ging, dat ze aan haar incontinentie-materiaal zat te frummelen, begreep ik. Maar vandaag wederom niemand aanwezig om daarover te praten. Weer zondag. Heb ik ook gezegd, nu bellen jullie wéér in een weekend, kan er wéér niks eerst besproken worden, terwijl ik een halve week geleden met een leidinggevende om de tafel zat. Dit komt toch ook niet uit de lucht vallen denk ik dan????

Single lady

dit was ook wéér een andere dan vorig weekend.

Wel goed opletten

Ik vind het persoonlijk wel verbazingwekkend dat dit nu, precies 1 week later opeens opduikt.
Je moeder frummelt aan haar incontentiematriaal. Deed ze dat eerder ook al? Toen ze nog niet gefixeerd was? Is het méér geworden? Zoveel meer dat een bedpak nodig is?
Misschien ligt hier een (oorzakelijk) verband? De onrust bij je moeder is toegenomen en omdat ze dat niet meer kan uiten in 'lopen' zoekt die onrust nu een andere uitweg, dus is het frummelen toegenomen?
Heeft ze al een 'frummelschort' ? Zo'n speciaal schort voor onrustige mensen die graag frummelen? Of word er anders enigzins op die 'behoefte' die ze heeft, voortkomend uit haar onrust in gegaan?
Dat jouw moeder die behoefte hééft gaf je zelf ook al aan in je eerste berichtje, word er op enige wijze geprobeerd ook maar enigzins aan die behoefte te voldoen?
Want blijkbaar hééft ze die nog steeds, weliswaar 'uit' ze die nu 'anders' maar weer niet zoals zij zouden willen?
Ik zou maar goed blijven opletten en alles doen wat hierboven gezegd is.
groeten albana

Beetje o.t.

Hebben jullie die brand gisteren ook gezien? Erg hé? Zo erg al die mensen, het onbegrip in hun ogen, op de blote voeten soms.
Ik was wel verbaasd over de manier waarop die evacuatie verliep. Bij ons liggen onder iedere matras evacuatiedekens. Waarmee we de mensen met 2 man kunnen slepen. Daar moest iedereen lopend of in rolstoel geevacueerd worden. Ik dacht dat die evacuatiedekens verplicht waren, maar gisteren (op het werk dus) hoorde ik dat dat niet zo was en dat bij ons de directie dit besloten heeft (i.v.m. veiligheid). Wij oefenen ook 2 keer per jaar met die dingen (mogen we de directeur redden ofzo).
Ik had zo met die mensen en het personeel te doen, wou er bijna wel heen om te helpen. Hadden jullie dat ook?
En moest aan de moeder van kind denken, tenslotte ken ik daar niemand, maar van de moeder van kind weet ik de woonplaats niet.
groeten albana

Niet hier gelukkig

heb het wel gelezen, geen beelden gezien. Lijkt me voor die mensen echt heel naar!

Ik neem al jullie tips ter harte hoor. Maar volgens de instelling gaat moeder erg snel achteruit. Ik vind het wel frappant inderdaad en heb verzocht om een gesprek over het zorgplan. Vervelend is nu wel dat het bijna vakantie is en wij dus ook op het punt van vertrek staan.

Albana

Je was niet alleen met die gedachte, want de halve wijk liep spontaan uit om te helpen, mooi!!

Ja gelukkig maar!

Wat ik ervan begreep was de evacuatie anders ook niet op tijd gelukt!
groeten albana

Down

gister geweest bij moeder. Ik vond haar down, niet vrolijk, zei ook meerdere malen dat het misschien beter was als ze dood was. Wordt er beetje triest van eigenlijk. Heb wel toestemming voor dat pak gegeven, maar die stoel, ik weet het eigenlijk nog steeds niet.

Onomkeerbaar

Je schrijft dat het 'huis' claimt dat ze snel achteruit gaat. Dat kan natuurlijk gewoon de waarheid zijn; dementie is een ziekte die nogal eens in sprongetjes verloopt. Mensen functioneren een tijdlang op een bepaald niveau en dan ineens ploep zie/merk je achteruitgang. En dat is vaak na een ingrijpende gebeurtenis, zoals bijvoorbeeld het overlijden van je vader. Mijn schoonmoeder heeft in januari een hartaanval gehad en je merkt duidelijk dat ze een jasje heeft uitgedaan. Niet eens zozeer lichamelijk (ze kan alles weer), maar de dementie is absoluut verergerd.
Het onrustige en de loopdw/rang zijn typisch dingen die bij dementie horen en het nare van de ziekte is: het is onomkeerbaar. Dat plukken bijvoorbeeld, krijg je er niet meer 'uit'. Je kunt hooguit een alternatief aanbieden.
Het is een nare ziekte; somberheid hoort er helaas ook een beetje bij - het naar voren komen van andere emoties is jammergenoeg onderdeel van het proces.

Tirza

Tirza

toen wij het vertelden leek ze het niet te begrijpen, van mijn vader. Maar weet je, volgens mij weet ze het onbewust best. Ze praat veel over hem, dat ze van hem houdt, dat ze hem niet kwijt wil, dat soort dingen. Ons doet dat pijn als ze dat zegt, en als je dan zegt, maar hij is er niet meer mam, dan praat ze er weer overheen. Ja, het is inderdaad een rare ziekte en ik weet ook dat het niet meer beter wordt, wij realiseren ons dat zeker, beter dan mijn vader zich dat realiseerde. Wat heeft die man het moeilijk gehad.

Heel eerlijk, ook al zou ik het heel erg vinden om zo kort na mijn vader alweer iemand te verliezen, is het misschien voor moeder ook wel beter als ze zou gaan. Maar ja, dat hebben wij niet in de hand.