Mag dat zomaar? demente ouder zonder overleg "fixeren"?

Kind

Ik lees dat het stoom nog steeds uit je oren komt, en dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Je bent er emotioneel bij betrokken en wat gebeurd is verdient geen schoonheidsprijs.

Maar probeer ook een beetje voor jezelf de rust te bewaren. Dat je het gesprek van de week zo goed mogelijk in kunt gaan. Daar ben jij bij gebaat, maar je moeder ook.

En tip: ook al maak je afspraken, blijf herhalen, vertalen en doorcommuniceren. Al is het maar alleen om herhaling te voorkomen. Want volgende maand is Truusje weg en is Keesje op de afdeling en die weet weer nergens van.....

Succes met het gesprek en adem in..... adem uit!

Go for it!

Appel

dank je, dat zijn goede tips, dat neem ik mee naar het gesprek.
En inderdaad, hebben de verzorgenden het verkeerd geintepreteerd, dat is wel belangrijk om te weten.

Al iets minder moppeke

deze mw die ik sprak was heel duidelijk en ook duidelijk een "hogere". Daar kon ik ook meer mee. Ik ben benieuwd.

Nee hoor dochter van ook demente moeder

Een verpleeghuis heeft juist méér financiën dan een verzorgingshuis (de zorg is zwaarder, daarom).Ze hebben dus ook méér mogelijkheden om zinvolle dagbesteding aan te bieden en óók meer personeel.
Een bewegingssensor kan je overal neerleggen, dus ook b.v. bij een deur die de hal inleid. Personeel weet dat en kan eroverheen stappen, bewoners hebbend dat niet door (zeker als ze dement zijn) en stappen erop. Dan gaat het alarm dus als er iemand wég loopt, de huiskamer uit....Of bij de deur van de afdeling af.
Nee fixatie is een láátste middel, niet iets wat soms gewoon niet anders kan, en dan nog steeds niet 24 uur.Wat wel vaak voorkomt is b.v. in bed en dan moet er ook zeker zeer vaak controle zijn (denk aan elk uur) zodat mensen niet écht 'last' hebben van die fixatie.
groeten albana

Goedzo dochter

Die precis wat appel zegt. Zorg voor goede afspraken (b.v. maximum tijd per dag) en controleer ook of anderen zich aan die afspraken houden (b.v. weekenddienst). Laat die op papier zetten!
En houd alles goed in de smiezen.
groeten albana

Albana

Meer personeel?? In een verpleeghuis? Dat waag ik te betwijfelen, zeker als je het afzet tegen de zware zorgvraag van bewoners in een verpleeghuis. Ik heb veel dagdelen alleen gedraaid op 15 bewoners met zware zorgvraag....

Helaas, dat bedoel ik wel ongeveer. Kind stelt in haar beginposting: moet mijn moeder dan binnen het jaar mijn vader achterop (met overlijden, bedoelt ze neem ik aan). Nou, dat zou wel eens een reeele inschatting kunnen zijn. Dementie duurt gemiddeld 7 jaar, van diagnose tot overlijden. En ook al ben je niet dement: oude mensen gáán dood en zeker in een verzorgingshuis: daar zit je niet vanwege je kunstgebit.
Ik maak dit soort afwegingen zelf ook, mijn schoonmoeder is dement (nog niet héél ver heen, maar toch al flink vergeetachtig, geen logische systemen meer kunnen doorzien etc) en komt elke dag langs met de krant. Dan drinken wij samen koffie. Ik loop geregeld achter haar aan om te kijken of ze toch wel weer veilig terugkomt in het verzorgingshuis. Ze drinkt alcohol - en vergeet dat ze dat doet, dus neemt ze er nog eentje. Ze rookt - en vergeet dat ze dat doet, dus neemt ze er nog eentje. Ze steekt over zonder te kijken, ze eet alles op wat je haar voorzet (moet de koektrommel echt dichtdoen) - en zo zijn er nog veel, veel meer zaken die van invloed zijn op haar welbevinden en gezondheid. Maar ja. Wíj kopen de drank en sigaretten voor haar, met pijn in ons hart. Maar doen we dat niet, dan gaat ze zelf naar de winkel en weet niet meer thuis te komen.
Het enige wat je doet is proberen te zorgen dat ze zonder kleerscheuren een beetje een comfortabel en prettig leven kan leiden. Maar het einde is nabij, je wéét dat ze niet zo heel lang meer te gaan heeft. En dan zijn je keuzes anders.

Tirza

Tirza

precies, ik wil dan graag dat dat kleine beetje tijd dat rest nog wel een beetje aangenaam is voor mijn moeder. Overigens, de diagnose is nog niet zo lang gesteld, maar achteraf is ze denk ik al meer dan 8 jaar langzaam begonnen met. Maar mijn vader heeft het lang onder het karpet geschoven zal ik maar zeggen. Toen ze 3 jaar geleden een TIA kreeg is het eigenlijk in een stroomversnelling gekomen, omdat ze daarna ineens veel harder achteruit ging.
Maar de echte diagnose dementie is er dan pas een jaar of 2 a 2 en half denk ik. Maar ze is lichamelijk gewoon nog heel actief. als je er komt moet je normaal eerst op zoek, moeder loopt lekker achter haar rollator rondjes te wandelen, alle kamers te bekijken enz. En als je dan van een op andere moment hoort dat je moeder gefixeerd wordt, en zeker zoals het ons dit weekend werd verteld, ja, dan gaan je haren wel even overeind. en zeker als je leest dat dat een snellere achteruitgang betekent. Tot een week geleden dacht ik echt, ze kan nog wel honderd worden. Onzin natuurlijk, maar om even aan te geven dat haar lichamelijk eigenlijk nog niet zo veel mankeert.
Maar goed, we zullen morgen horen, dan hebben we het gesprek

Fiorucci

Nou volgens mij klopt dat van geen kant. In het verpleeghuis bij de stichting waar ik werk staan (overdag) minimaal 2 mensen op de groep die uit 13 tot 16 cliënten bestaan en dat is niet eens de zwaarste groep. Zwaardere zorgvraag=meer personeel. Op spitstijden (opstaan,wassen etc.) komt er nog iemand bij (overlappende dienstijden). Ik moet daar regelmatig heen om dingen te organiseren en kom er dan nog bij dus (als extra voor de begeleiding of om personeel te helpen met de begeleiding).
In een verpleeghuis verblijven mensen met zzp 5 of hoger. Die hebben 'recht' op verzorging, verpleging, dagopvang en de héle dag begeleiding. Daar word voor betaald, dus moet het geleverd worden.
Praat je nu over járen terug? Of je praat over een zeer slecht geörganiseerd verpleeghuis waar met de gelden andere dingen worden gedaan dan handen aan het bed (directie,katoor misschien?).
In een verzorgingshuis hebben mensen gemiddeld een zzp van 1 t/m 4 (uitzonderingen daargelaten) daar komt gewoon minder geld binnen dus is er minder zorg. Zo simpel is het. Hoe hoger de zzp, hoe meer financiën. Die gelden komen gewoon binnen. Wat ermee gedaan word is wat anders.........er zijn vast verpleeghuizen die hun gelden aan wat anders besteden dan aan handen aan het bed. Ik vermoed dat dat laatste op jouw werkplek het geval was.
groeten albana

Albana

Nee, niet eens zo lang geleden,helaas.....Maar goed, dit gebeurt in meerdere huizen, vandaar dat je niet algemeen kunt stellen dat er dus meer handen aan een bed zijn bij verpleeghuizen. En twee mensen op een groep van 13-16 vind ik heel weinig, uit eigen ervaring.....

Dubbel zo veel

Nou het is dubbel zo veel als jij aangaf en in de spitsuren overlappen de diensten elkaar dus dan zijn ze afhankelijk van de zorgzwaarte met 4 of meer man.
Het gaat er eigenlijk ook niet om hoe het 'ergens' gaat. Het gaat erom hoeveel geld komt er binnen en wáár heb je als cliënt recht op.
Kind heeft het 'recht' om fatsoenlijke begeleiding te eisen een dagbesteding etc.etc. En ook zeker het recht om geïnformeerd te worden bij ingrijpende voorvallen of beslissingen, ze heeft ook recht om erin mee te beslissen.
Gezien de zorgzwaarte van haar moeder mág ze gewoon veel meer verwachten. Er zijn mogelijkheden als dit niet naar tevredenheid word opgelost om het hogerop te zoeken, ze kan naar de klachtencommisie, naar de inspectie etc.etc.
Iets dat ik zéker zou doen als mijn moeder met een behoorlijk zorgzwaarte door 1 persoon met nog 14 anderen zou worden 'begeleid'.
Ik zou denk ik niet eens aarzelen. Zulke misstanden moeten gewoon aangepakt worden. Wat me ook dwars zou zitten....waar gaat dat geld dat binnenkomt dan heen? Wie of wat gebeurd daar dan mee? Het is gewoon een nogal lage vorm van diefstal...
groeten albana

Wisselend

In het huis waar ik werk, is het per afdeling en per periode wisselend, hoeveel personeel er is.
Als er op een afdeling ineens veel een-op-een begeleiding nodig is, dan gaat de personeelsbezetting omhoog. Dan komt er bijvoorbeeld een extra halve dagdienst bij.
De activiteitenbegeleiding wordt ook per afdeling en per periode gevarieerd. Op een woongroep van zes, waarin een aantal bewoners vergaand dement is (zittend in een rolstoel, hulp nodig bij het eten) wordt er meer gedaan aan muziek, lekker eten bereiden en sfeer ondersteunende activiteiten. Op een groep met kwieke bewoners wordt er meer gewandeld. Net waar behoefte aan is. Dat wordt multi-disciplinair op elkaar afgestemd.
Aangezien het streven is, dat bewoners (vooral degenen met dementie) niet meer overgeplaatst worden, verandert de samenstelling van de groepen in de tijd. Dat maakt het wel aantrekkelijker. Er is niet langer sprake van onderverdeling in: begeleidingsafdeling, verzorgingsafdeling, verplegingsafdeling, zoals ik dat van vroeger ken.

Toevoeging

Ik lees mijn bovenste stukje, en ik wil er nog iets aan toevoegen.
Het kan namelijk altijd beter en meer. Dat is de grote frustratie die je hebt als je te maken hebt met langdurige woonzorg. (ik ken dat ook uit de gehandicaptenzorg). Je zou altijd meer tijd willen nemen voor bewoners, vaker willen wandelen, langer de tijd nemen voor het wassen, meer tijd willen besteden aan gesprekken met en ondersteuning van familie.
Het is een uitdaging om daar mee te leren leven, dat je je best doet en dat het dan nog niet genoeg lijkt te zijn, dat je nooit 'klaar' bent.

Albana

Hier geen overlappende diensten hoor, na de overdracht gaat een ploeg naar huis en de volgende begint. Na vieren is de avonddienst alleen op 15 bewoners, tot 23.00.

Daar gaat het niet om fiorucci

Dat klinkt mij meer als slechte zorg in de oren. Zelf in verzorgingshuis zijn op de opvang voor dementerden er na 4 uur 2 personen (13 lichtdementerenden) en dat is hoogstens zzp 4.
Wat jij meemaakt zal heus wel voorkomen, maar is veel minder dan wat je (gezien de gelden) mág verwachten en recht op hebt.
Kortom het is gewoon slecht geörganiseerd, ingedeeld of wat dan ook. Zie ook de reacties van appel. Zó gaat het bij ons ook. In de zeer zware zorg woongroepen zijn zelfs maar 6 cliénten en dan zijn er op spitstijden 2 personeelsleden. In rustigere tijden 1 persoon en heb je back-up van een collega (die vlindert, oftwel of alle afdelingen hulp bied waar nodig is).
Er zijn ook héél veel handelingen (tillen enzo) die je gewoonweg niet eens alleen mág verrichten.
groeten albana

Fiorucci

Zwaar hoor, zoals jij het omschrijft. Het lijkt mij vooral lastig dat je echt alleen staat. Wat doe je dan met de bewoners waar het niet prettig voor is, als ze door een persoon verzorgd worden? En hoe doen ze dat dan met beginnende leerlingen die nog geen eindverantwoordelijkheid kunnen dragen?
In het huis waar ik werk, sta je op sommige afdelingen wel met z'n tweeën in de late dienst op 24-27 bewoners, maar dan zijn daar heel veel bewoners tussen, die alleen wat lichte zorg nodig hebben in de avond. (medicijnen, een praatje, kousen uittrekken, tanden poetsen en schone kleding neerleggen) Het gaat dan niet om dementerenden.
Dan ben ik overigens wel druk hoor, zo'n avond, maar niet té druk.
Hier is ook dat systeem van een vliegende keep bij de woongroepen (6 bewoners) voor dementerenden. Dan begin je op vier woningen met z'n vijven. De vliegende keep verleent dan hand- en spandiensten, doet de medicatie bij leerlingen en regelt de contacten met artsen en dergelijke.

Appel

Dan haalden we de ene persoon van de andere unit erbij om te helpen, bepaalde bewoners 'deden' we samen. Voorkeur of afkeur voor bepaald personeel konden we geen rekening mee houden....Beginnende leerlingen draaiden nooit alleen.

Nou hadden we

vanmorgen een gesprek en op zich een goed gesprek, belt vandaag de vriendin van mijn moeder, die nog wekelijks bij haar komt en zegt dat ze al sinds 14 juni (die dinsdag dus!) in die stoel zit! En nu ik er over terug denk stond die stoel inderdaad die ochtend al in haar kamer, maar ik heb er eigenlijk toen geen aandacht aan besteed waarom hij daar stond. Er stond ook geen naam van mijn moeder op, dus ik dacht eigenlijk dat die stoel gewoon even aan de kant gezet was ofzo. Wat dom eigenlijk van mij om er niet even naar te vragen! Kan me wel voor de kop slaan nu!

Op zich blijft het feit wel dat ze snel moe wordt enzo. De ergotherapeut heeft ook een bepaalde test bij haar afgenomen en dan worden er wel wat meer problemen duidelijk, maar die test is dus pas deze week afgenomen. Er waren ook wel een aantal meer valincidenten, maar die zijn dus niet aan ons gemeld. Ik heb niet de meldingen zelf gezien, mw had ze op een papier geschreven, de data.

Maar vanmiddag was ze echt boos dat ze in de stoel zat zei die vriendin van mijn moeder. En daar word ik dan wel weer verdrietig van.

Over een valbroek hebben we het ook gehad. Maar mijn moeder houdt niet van al te strakke kleding op haar lichaam. Een valbroek zit tegen haar huid aan natuurlijk en ze verwachten dat ze dat niet prettig gaat vinden. Dat denk ik inderdaad ook.

Wel hebben ze een tripple-stoel voor haar besteld, zodat ze straks toch weer zelfstandiger kan voortbewegen, maar dat duurt een paar weken.

Op zich denk ik, gelet op wat de ergo schreef, dat ze inderdaad valgevaarlijker is geworden, maar het zint me nog steeds niet hoe slecht de communicatie eigenlijk is!

Toch meer

Kind ik vind dat je toch meer informatie moet lospeuteren. Hoe vaak wordt ze gefixeerd? Is daar een 'plan' voor? Staat beschreven in het behandelplan welke tijden daarvoor in aanmerking komen? (b.v. tijdens rusttijden is nog 'aanvaardbaar') of de hele dag? Daar moet je dieper op ingaan, eis dat ze dat toelichten en daar afspraken over maken.
Dan het lopen, die valincidenten zijn wel toegenomen, maar tot hoe veel? Wordt er nu nog wel mét haar gelopen? Want die onrust zal ze blijven voelen....ook nu ze vastzit. Dáár moet wat meegedaan worden (met die onrust dus) om tegemoet te komen daaraan.
Zit ze op een gesloten afdeling of een open? Is daar een plek waar ze wél rond kan lopen? (b.v. een gang die rond loopt zodat ze weer op hetzelfde punt uitkomt?)
En dan die broek. Dat valt wel mee hoe die 'op' je zit of strak zit. Het is gewoon een soort katoenen onderbroek met een soort zakken erop aan de buitenkant waar dus die bescherming in zit. Ik heb er wel eens 1 aangehad (in het kader van een curcus waarbij je zelf mag ervaren hoe bepaalde hulpmiddelen 'voelen') en het voelt gewoon als een onderbroek en dan een dikkere/zwaardere.
Hebben ze al een plan om haar dagbesteding aan te bieden zodat ze afleiding heeft van haar onrust?
Ik vind niet dat je veel antwoorden hebt gekregen en dat hadden ze je wel moeten geven.
Waarom zijn die valpartijen niet geregistreerd aan de MIP-commisie en niet naar jouw gecommuniceerd?
Kortom nog een boel onbeantwoorde vragen.
groeten albana

Alarmbellen

Ik ben het met Albana eens, het klinkt allemaal nogal vaag. Zeker voor zo'n belangrijke maatregel die eigenlijk gewoon verboden is, tenzij...
Een valbroek te strak en dat zou ze niet lekker vinden zitten. Ik ken je moeder natuurlijk niet, maar denk je niet dat ze daar sneller aan zal
wennen, en minder ongemak van zal hebben dan van fixeren?
Ik zou sowieso echt proberen om harde afspraken te maken over de tijden dat ze gefixeerd mag worden.

Snuggles

Aanvulling

Verder begrijp ik dat ze dus alleen zit op haar kamer, gefixeerd, en ik heb toch altijd vanaf dag 1 geleerd dat iemand in fixatie nooit alleen gelaten mag worden.

Fiorucci sorry niet alleen!

Misschien niet helemaal duidelijk, maar ze zit wel in de huiskamer van de afdeling in die stoel, nee, gelukkig niet alleen!!

Albana, snuggle's

ik weet het, maar wat doe je als een leidinggevende in je gezicht het een zegt en vervolgens blijkt er toch wat anders te gebeuren. Bij wie ligt het dan?
Ik ben van plan nog wat meer langs te gaan, die vriendin houdt een oogje in het zeil en ik zit te denken om iemand in mijn omgeving als soort vrijwilliger langs te sturen om het wat meer in de gaten te houden. Ik kan er helaas niet 24 uur per dag gaan zitten om te kijken of ze zich aan de afspraken houden. Heb na Knevel en van de Brink gisteravond zelfs al gedacht aan een verborgen cameraatje.

Achterdocht

Kind, ik zou wel oppassen voor achterdochtige gedachten. Ik kan het me voorstellen. Je moeder is super kwetsbaar en jij moet haar maar overlaten aan 'die mensen'. Maar probeer te voorkomen dat jij en de verzorging tegenover elkaar komen te staan. Blijf zoeken naar wederzijds begrip.
In mijn ervaring, wordt het helemaal niet als problematisch gezien, als familieleden kritisch zijn, of kritische vragen stellen. Zolang ze fatsoenlijk blijven en niet 'op de man' gaan spelen. Bijna al mijn collega's hebben er oog voor, hoe moeilijk het moet zijn, om een familielid te hebben dat in een verpleeghuis woont, hoe lastig het is om daar vrede mee te hebben en hoe bezorgd je daar over kunt zijn. Daar heb je het grootste recht toe.
De meeste collega's willen oprecht en verschrikkelijk graag, de beste zorg verlenen. Maar het werk staat onder een continue tijdsdruk. Daarnaast is het erg zwaar werk (lichamelijk en psychisch). Hierdoor is het verleidelijk, om af te glijden in maatregelen, die de druk verlichten. Fixatie kan dan zo'n maatregel LIJKEN, voor de mensen die op de groep van je moeder werken.
Als er duidelijke afspraken op papier staan, die niet vaag zijn, dan is er in ieder geval beschreven 'hoe het zou moeten gaan'. Dat zal dan vast niet altijd zo gebeuren, maar het staat er wel. Een glijdende schaal, kan dan voorkomen worden. Jij kan er naar terug vragen en je kunt vragen stellen als je komt en je moeder zit bijvoorbeeld in die stoel, terwijl ze volgens het schema rond zou moeten kunnen lopen. Het kan heel goed dat daar dan een goede reden voor is. Dan is het schema verandert, omdat ze uit heeft geslapen o.i.d. Maar het kan ook dat je moeder niet meer gefixeerd had mogen zijn. Daar kun je dan de leidinggevenden op aanspreken.
Als ik jouw was, zou ik vooral vragen om duidelijkheid en toetsbaarheid, rondom het fixeren van je moeder. In de familiegesprekken kunnen jullie het beleid dan steeds evalueren.

Het gaat erom

Appel heeft gelijk met haar uitleg over achterdocht.
Waar je aan 'vast' kan houden is wat beschreven is in haar dossier.In de dagrapportage, in haar behandelplan, in haar patiëntendossier, cliëntenmap of hoe het daar ook heet.
Daar moét instaan hoe ze met bepaalde situaties omgaan en wat het doel is en welke acties ze wanneer moeten ondernemen. Die moet bij je moeder op de afdeling zijn en al het personeel zou moeten doen wát daar in beschreven staat.
Als het goed is word dat eens in de zoveel tijd met jouw (of in ieder geval de familie) en je moeder besproken. En tussentijds zijn er mogelijke veranderingen die er dan óók in moeten komen te staan.
Dat is niet iets dat mág, dat is een verplichting voor elke instelling.
Net zoiets als een l.l.-dossier eigenlijk op school alleen is dit uitgebreider (ook voor medische dingen enzo).
Daar heb je vrijelijk inzage in. En dat is ook heel gewoon dat je daarnaar vraagt.
Zorg dat je dat doorleest en dát is dan leidraad voor de 'afspraken' een ieder die iets anders doet dan daar instaat kun je erop aanspreken. Ook weekendhulpen want die 'horen' te doen wat in de dossiers staat.
Nij ons is het zelfs heel gewoon dat familie er zelf inschrijft. Wij promoten dit zelfs. Familie zet er b.v. in als ze hun ouder 'anders' dan verwacht aantreffen of als ze hun ouder mee 'uit' nemen of als ze het idee hebben dat er 'wat' is (b.v. moeder was vandaag tijdens mijn bezoek erg verdrietig, oorzaak kon ze niet aangeven) zoiets.
Net als alle disciplines dat doen.
Dáár moet je naar vragen en nakijken of erin staat wat jouw beloofd is.
groeten albana