U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Leven tussen aanhalingstekens, een update
Het liefste zou ik schrijven dat het hier zo goed gaat, dat we de boel op de rit hebben. Zoiets hadden we onszelf immers ook beloofd, de tijd van de Mattheuspassion is aangebroken, en dan zouden we veel procentjes 'gewoon leven' herwonnen hebben.
Maar dat is niet zo. Het lijkt alleen maar beroerder te gaan. Bas heeft steeds zwaardere medicatie nodig tegen de pijn. Komende week wordt er een scan gemaakt, voor de zekerheid, om te kijken of er niet opnieuw gruwelijke dingen aan de hand zijn. Het zou z'n klachten wel verklaren, maar tegelijkertijd was er gelukkig wel een arts die het zich niet voor kon stellen dat het opnieuw foute boel zou zijn.
Het is moeilijk nu de lichtpuntjes te zien, het is moeilijk om moed te houden. Bij mij is de energie eigenlijk wel diep onder het nulpunt gezakt.
Zoiets gaat het dus, ik had echt een ander berichtje willen plaatsen.
Kaatje
weet je, ik lees al je berichtjes in dit draadje. Het is verschrikkelijk allemaal, het verdriet, de pijn. En als weduwe zeg ik: het gaat goed, juist omdat jullie er zo doorheen gaan. Het is alleen een tergend lang en langzaam proces.
sterkte, MariaRosa
Engeltje (o.t.)
wat fijn dat je weer hier bent. Ik heb je gemist. Mijn computer is gecrasht dus ik kon je niet mailen. Wil je mij een keer mailen?
liefs, MariaRosa
Kaatje
Bijna elke dag lees en leef ik mee. Fijn dat je meiden rouwhulp krijgen en jij daarmee iets meer tijd voor jezelf. Ik denk vaak aan je, wens je heel veel sterkte en ook wat meer rust en tijd voor jezelf.
liefs Eveline
sterkte, veel sterkte !
Heel veel sterkte
gewenst voor jullie allemaal. Dikke kussssssssssss
In gedachten
ben ik vaak bij jullie.
Ik heb niets bijzonders te melden, dus reageer niet veel in dit draadje, maar ik lees en leef mee.
Groet,
Sophie
Ik hoop dat je al slaapt
En bewaar deze knuffel dan maar voor morgen.
Kaatje
Nog steeds zijn we er hoor! Er gaat geen dag voorbij zonder dat jullie in mijn gedachten zijn!
Ook vandaag
zijn jullie in mijn gedachten.
Warme omhelzing, Wieke
Kaatje
een stralende zon
een koele bries
explosie van kleuren
Herfst in de natuur
bijzonder, prachtig
alleen voelt het waarschijnlijk niet zo..
ik herinner me het donker
het niet kunnen zien
of, beter, het niet door kunnen dringen
van al dat moois
Gewoon omdat het verdriet zo groot is
het gapende gat van gemis zo overheersend..
Wens jullie sterkte, voor elke dag, elk uur..elk...
Liefs, Mien
Kaatje
vanmiddag liep ik door het bos, de bladeren vielen en mijn gedachten gingen naar jullie. Hoe diep is het gat waar jullie in zijn gevallen... Hoe weinig kunnen we doen... Elke dag zijn jullie in mijn gedachten!
Kaatje
En jij sjokt door, met al je verdriet. Je sleept het mee, je duwt het voor je uit, het laat je geen moment 'met rust': het leven is zonder jouw Bas. Ik denk veel aan je. Ik wilde, net als veel mensen hier, dat we pasjes voor jou konden zetten, voetje voor voetje, voor ons te dragen, voor jou zo zwaar. Kon dat maar. Er is niets van over te nemen, niets te dragen voor jou. Alleen die wens om dat te doen is er. Daar heb je niets aan. En toch zet ik 'm hier neer. Ik hoop dat je hier niet vertrekt, dat dit draadje blijft bestaan. Dat we bij je langs mogen komen, of je er nu 'bent' of niet. Gewoon om te zeggen dat we er staan, in die kring. Ach, al die woorden... Liefs voor jou, en je kinderen. Maatje.
Mooi gezegd Maatje...ik sta er ook nog Kaatje, en ik hoop ook dat je iets aan dit draadje blijft hebben, of je er nu bent of niet.
Roos
Heksenvet
Humor van een knul van 8:
Mijn zoon vroeg vandaag: "Moeten we niet weer eens een kaart sturen?" "Aan wie dan?" vroeg ik. "Nou, aan Kaartje Heksenvet," sprak hij ;-)
Boek
Ik heb het boek van Karin Kuiper (iemand had het er al over gehad in dit draadje) gelezen. Een flinke 'inkijk' in haar weduwnaarschap (wat een ellendewoord is dat toch). Moest tijdens het lezen veel aan je denken, Kaatje. En realiseerde me dat ik IRL niemand ken die zijn of haar vrouw of man verloren is. Ik sta in de kring. Liefs, Maatje.
Hoe is het leven nu?
drijf je nog of ben je aan het zinken ? Bij deze een virtuele reddingsboei.
Wat woorden
om te laten weten dat ik aan jullie denk
Kaatje
Ai mèn, dat eerste jaar. Ik moet zo vaak aan jullie denken, aan jou vooral. Het is zo zwaar. Vooral, wat ik niet had, als je je kinderen verdriet ziet hebben. Pfff, dat redt een moederhart toch niet, en dan nog al het verdriet dat je zelf hebt...
Je komt er doorheen, dat weet ik. Over twee jaar is alles heel anders, maar God wat een tijd en leed vergt het allemaal. Er wordt aan je (en jullie) gedacht, maar of dat scheelt? Het rotte aan verdriet is dat je het niet kan overnemen... kon dat maar. Dan namen we allemaal een stukje, al die mensen hier op het forum en dan was het zo hoeps in ene stukken lichter. Maar zo werkt het niet, lullig genoeg. Je zal dat hele stuk zelf moeten dragen. En ook je zorgen maken om je kindjes... Zoek alle hulp die je kan. Ook fysiek. Er gaat zoveel energie op aan rouwen dat je fysieke hulp eigenlijk de rouwtijd kan verkorten omdat je meer tijd en gelegenheid hebt om je rouwproces aan te gaan. Ik hoop zo dat je zacht kan zijn voor jezelf, niks eist van jezelf en alleen maar voelt, voelt hoe onuitsprekelijke alleen (Rilke) we allen zijn. Veel liefs,
MariaRosa
Kring
Ik kom weer even in de kring staan. Kaatje, we vergeten je niet!
Liefs, Mick
Vertrouwen
De herfstvakantie was vol gezellige afspraken links en rechts (voor de kinderen, voor mij) en daardoor konden we heel wat schrijven in ons 'lichtpuntjes-boek'. Het heeft ons allevier goed gedaan. Beetje uitslapen, lekker niks doen, veel met playmobil spelen en geen druk van wie of wat dan ook.
Ondertussen raakte de agenda ook steeds voller met allerlei afspraken met hulpverlening. Hoewel dat ook heel zwaar is, is het werkelijk reddend. Precies wat we nodig hebben om de negatieve spiraal te doorbreken. Dus we zinken niet langer, het is nu weer wat dobberen.
Vandaag even in Nieuweschans geweest, heerlijk gedobberd in het thermale bad. Zalig.
Het is fijn om hier de aanmoediging en het vertrouwen te krijgen. Dat doet me goed. Ik lees stilletjes mee in mijn eigen draadje, antwoorden lukt de meeste dagen niet. Dat komt niet door een terugtrekken in een soort holletje, maar juist door de drukte van het daagse leven. En als ik dan achter mijn computertje zit, lees ik hier wat, doe ik een spelletje om alles op een rijtje te krijgen (vooral tetris) en daarna ga ik schrijven. Eindeloos lettertjes in een bepaalde volgorde zetten om grip te krijgen, op al wat is gebeurd. Zo beetje voor beetje meer bevatten.
Nu is school weer begonnen, maar ook dat doen we rustig aan. De meisjes hebben een verkort rooster gekregen, voorlopig gaan ze alleen de ochtenden naar school. School is niet de belangrijkste, dat zijn zijzelf. Dus alle druk van de ketel en rustig aan, eigen tempo.
En zo komen we er wel weer, denk ik, hoop ik...
Zeker weten!
Lief Kaatje,
zeker weten dat jullie er weer komen!
Ik kijk elke dag even naar jouw draadje om te zien hoe het met jullie gaat.
Fijn om te horen dat de herfstvakantie gezellig was en dat jullie het nu rustig aan doen.
liefs,
Petr@
Fijn om te lezen
... dat je dobbert, en even niet meer reddeloos zinkt. En wat fijn dat de hulpverlening jullie ook echt helpt, en dat school meewerkt. Natuurlijk komen jullie er!
Zalig
ik dobber graag een eindje mee, we hoeven niets te zeggen, gewoon lekker dobberen in dat thermale bad, wie dobbert zinkt niet.
Ik dobber mee
Nee,praten hoeft lang niet altijd als je dobbert,ik dobber met je mee,zoals velen hier.
liefs,bastet
Kaatje
Dat klinkt geruststellend.
Liefs, Wieke