Lensimplantaten

Myoop

Een deel van wat ik aan Kippig schreef, had ik ook aan jou kunnen antwoorden.

Na de operaties zal ik een aantal dingen tegengesteld moeten doen dan ik nu doe. Op dit moment zit ik zonder bril op m'n telefoon te typen, straks moet ik dan een bril opzetten. Nu heb ik de bril voor alle rest nodig, straks hoop ik 'm de meeste tijd af te kunnen zetten. Ik accommodeerde een tijd geleden nog wel een beetje, geen idee of ik dat nu nog doe. Dat maakt het voor mijn gevoel onzeker: met mijn verstand weet ik hoe het dan wordt maar hoe dat in de praktijk zal zijn kan ik niet overzien.

Groet,

Anne

Kippig

Ik zit nog even wat terug te lezen en ineens valt mijn oog weer op jouw opmerking over het commentaar over snijden in gezonde ogen. Ik heb die ook al wel gehad maar eigenlijk niet zo wel.

Eerlijk gezegd was ik vooral zelf degene die dat steeds aanhaalde en daar een dilemma in zag. Wat zou ik mijn gezonde ogen aandoen door er in te laten snijden en risico's te lopen op netvliesloslating en bacteriële infectie.
Tot mijn huisarts op een grgeven moment zei: "Ja, ze zijn mooi gezond die ogen van je, maar toch zeker niet erg functioneel. En als ik je zie hanessen met je ogen lijkt het me niet heel onverantwoord om daar wat aan te willen laten doen."
Vond ik (pun intended) een goede eye-opener. De meeste mensen in mijn omgeving vonden dat trouwens ook al lang voor ik het zelf vond. Dus commentaar krijg ik niet heel erg veel als ik het uitleg.

Jammer voor je dat mensen zo reageerden.

Groet,

Anne

Anne van Zicht

Toch vind ik dat de huisarts daar te gemakkelijk mee was. Hij is niet deskundig op het gebied van ogen. Uiteraard wel tot op zekere hoogte, maar de juiste beoordeling is toch in betere handen bij een oogarts.

Gewroet aan je oog hoeft geen vervelende gevolgen te krijgen, maar met ogen waarmee meer aan de hand is dan een -5 (om maar even wat te noemen), kunnen zeker wel kwetsbaarder zijn voor netvliesloslating e.d..

Het gaat vast in 9 van de 10 keer goed, maar het is niet zomaar wat en het is belangrijk om de risico's te bespreken met de specialist op dit gebied, de oogarts.

Anne nogmaals :-)

Dat je op jongere leeftijd beter kon zien, volgens je eigen herinneringen, kan heel goed kloppen. Een kinderoog is nog in de groei, dus naarmate je ouder wordt verandert de bolling nog en daarmee ook hoe het beeld naar je netvlies gaat.

Kaaskopje

Dat vind ik niet, dat mijn huisarts daar te gemakkelijk mee was. Het onderscheid gezond/functioneel was voor mij zeer verhelderend: het maakte dat ik kon loskomen van de gedachte dat ik een keuze maakte op basis van ijdeltuiterij: doe ik dit misschien alleen maar omdat ik van mijn bril afwil. Nee, want ik heb stevig last van de beperkingen die mijn huidige situatie met zich meebrengt. Dan nog is het de keuze of je dit wilt accepteren of niet en die keuze liet ze natuurlijk volkomen bij mij.

Mijn huisarts maakte daarmee ook geen enkele beoordeling van de medische situatie van mijn ogen. Dat hadden de oogartsen al gedaan. En die hadden al geconcludeerd dat mijn ogen gezond genoeg waren om de operaties te kunnen ondergaan. En ook dat er een medische indicatie lag vanwege dat enorme dioptrieverschil.
De oogartsen doen erg laconiek over de operaties en de risico's. Natuurlijk zijn die er en ze zijn ook goed uitgelegd. Tot en met de mogelijkheden om de complicaties te bestrijden en de eventuele moeilijkheden daarbij. Natuurlijk lieten ze de keuze volledig bij mij, maar ze leken zich nauwelijks te kunnen voorstellen dat het voor mij allemaal toch wel een big deal is en dat ik er wat minder laconiek over denk dan zij. Ik bleef in mijn gedachten een beetje steken in het dilemma 'kan ik dit mijn gezonde ogen wel aandoen?' terwijl ik dan vergat hoe ik loop te hanessen met die bril die ik op 4 manieren (gewoon, halverwege mijn neus, op het puntje van mijn neus of af) draag om daarmee mijn zicht nog een beetje te beïnvloeden. Maar met het resultaat daarmee nog steeds zeer suboptimaal te zien.
Het was prima dat mijn huisarts me daarmee hielp een breder zicht te krijgen op mijn situatie.

En in mijn jonge jaren, toen ik die bril weigerde, was dat echt niet omdat ik genoeg zag. Dat was wel ijdeltuiterij van een 8/9/10-jarige die genoeg had van een bril. De grote achteruitgang op mijn bijziende oog moest nattrlijk nog komen in de puberteit maar ik heb in die tijd op school echt gefunctioneerd bij de gratie van anderen. Natuurlijk was ik er zelf ook van overtuigd dat het allemaal echt wel kon, maar dat was wel een typisch geval van mezelf een rad voor ogen draaien. Maar ja, jong en eigenwijs hè

Groet,

Anne

Ja mijn ouders...

Helaas heeft niet ieder kind lieve en begripvolle ouders. Nadat de bril een onontkoombaar feit was heb ik nog heel wat gezeur moeten aanhoren dat dat allemaal wel heel duur was... Gek genoeg kreeg ik (gelukkig) het montuur en de glazen (wat dunner dus duurder) die ik wilde.

En dat accommoderen; ik kan dat nog hoor. Wel lijkt het minder snel te gaan, maar dat kan ook komen omdat ik er op ben gaan letten omdat dit wel werd verteld als bijwerking. Ik heb er in ieder geval geen last van.
Het is niet dat ze je eigen lens eruit halen zoals bij staar. De implantaatlens zit hier voor de iris achter het hoornvlies.

Kippig

Tja, een bril kost geld, zeker. Maar om daar een kind de dupe van te laten worden of het na te dragen als die bril er eenmaal is, vind ik wel bijzonder hoor. Gelukkig hebben mijn ouders dat altijd gezien als noodzakelijke dingen. Ik realiseer me nu pas dat dat dus ook anders had gekund. Akelig.

Als ik het heb over implantlenzen en de operatie daarbij, dan heb ik het wel over de operatie die vergelijkbaar is met staar. En over een lenswissel. Oude lens er uit, nieuwe lens erin.
Wat jij beschrijft noem ik (misschien wel onterecht, geen idee) voorzetlens. Ik dacht dat de refractiechirurg van de second opinion dat ook zo noemde, maar dat weet ik niet meer zeker. Het voordeel van zo'n lens voor de iris is dat het je accomodatievermogen niet aantast. Het nadeel dat je daarna nog staar kunt krijgen en dat je daar dan ook weer aan geholpen moet worden met een volledige lenswissel. In ieder geval werd dat soort (voorzet)lens mij afgeraden door de deskundigen. Ik vermoed omdat mijn accomodatievermogen al erg aan het afnemen was en het daarmee geen echt voordeel meer gaf. Ik vond het nog wel een interessante optie, maar de oogartsen dus niet voor mij.

Groet,

Anne

Anne

Dat de huisarts je gerustgesteld heeft over de 'onzin' van implantaatlenzen, is alleen maar toe te juichen. Mensen, maar natuurlijk ook artsen, zijn inderdaad geneigd om je gevoelens weg te wuiven met 'waarom zou je het doen?', 'helemaal niet nodig!', 'je bent goed zoals je bent, niet doen!' Je zegt dat oogartsen al hadden gezegd dat je de operatie kon ondergaan, dat was me blijkbaar nog niet duidelijk, dus in die zin is het wel goed dat de huisarts je over de laatste hobbel heeft weten te zetten.

Ik heb een correctie aan mijn gezicht laten doen (onderkaak is wat aangepast) toen ik zo'n 21 jaar was en ruim 20 jaar later nogmaals door een plastisch chirurg (voorhoofd en oogleden gelift). Dit beide omdat mijn gezicht ietwat asymmetrisch was en nog is. Dat voelde ook wel een beetje als ijdeltuiterij, hoewel het ook begrijpelijk was, dat vond de verzekering ook dus dat wil wat zeggen, haha. Ik snap daarom heel goed dat het prettig was dat je een zetje kreeg van de huisarts:-).

Ik kan niet voor andere oogartsen dan de mijne spreken, maar mijn oogarts is juist erg terughoudend met opereren. Daarom ben ik nog niet aan mijn rechteroog geopereerd. Hij heeft liever dat ik slecht met dit oog zie, maar dus nog wel kan zien zoals ik nu zie, dan dat hij opereert en er toch onherstelbare schade ontstaat. Toen ik op 11-jarige leeftijd een netvliesloslating had, ben ik ook niet door mijn eigen oogarts geopereerd, hij heeft mij doorgestuurd naar een oogziekenhuis (in Utrecht) en daar ben ik geopereerd door een professor die daar speciaal voor overkwam vanuit Rotterdam. De techniek was toen nog niet zover als nu, dus die professor heeft gezeten naast mijn bed en met felle lampen in mijn ogen precies de binnenkant van mijn oog nagetekend. Het was gewoon een prachtige medische plaat toen het klaar was.

Wat inlevingsvermogen betreft, kan ik ook een duit in het zakje doen. De oogarts die ik vanaf mijn negende had, dus die de operatie van hierboven overliet aan de professor, was er nog steeds toen ik mijn oudste dochter wilde laten controleren. Mijn dochter vond alle nieuwe dingen eng dus ook deze arts. Zijn spreekkamer en dat hij zomaar aan haar wilde zitten vond ze vreselijk, dus ze moest huilen. Wat er toen gebeurde was ten eerste belachelijk, maar ik vond het zó erg! Hij schreeuwde gewoon naar me dat ik haar beter onder controle moest houden, ik was 'verdorie haar moeder!' Het was mijn taak! De hele wachtruimte kon door de deur heen meegenieten. Ik heb me goed gehouden tot de fietsenstalling, maar ik zat huilend op de fiets. Rampzalig genoeg moest ik meteen daarna voor mezelf naar de tandarts, dus met kind achterop, huilend (heb je het beeld voor je ) kwam ik bij de tandarts aan. Daar probeerde ik met huilen te stoppen (om de een of andere reden was er een kraan opengegaan die niet meer dichtging), maar dat lukte niet, dus kreeg ik een nieuwe afspraak voor de tandarts. Diezelfde week werd ik bij de winkels aangesproken 'U bent toch die moeder die bij de oogarts... ?' Ja, dat was ik. De vrouw vertelde dat de hele wachtkamer schande van de oogarts had gesproken. Wat een idioot, zo doe je toch niet?

Ik heb inlichtingen bij het ziekenhuis, de klachtenafdeling, ingewonnen over hoe een klachtenprocedure zou verlopen en toen ik hoorde dat het in eerste instantie een directe confrontatie met de oogarts zou worden, heb ik daar van af gezien. Ik had de verwachting dat ik dan toch weer van mijn sokken zou worden gepraat door hem. Ik ben daarna wel meteen overgestapt naar een andere oogarts.

Snijden in gezonde ogen

Dat doe je niet zomaar.

Als ik jouw gehannes hoor Anne dan zou ik er ook voor gaan. Voor zover ik kan nagaan heb je je gedegen laten informeren. Als je oogarts(en) het risico dermate hoog zouden inschatten dat er complicaties optreden dan zouden ze in mijn bescheiden mening er niet voor willen gaan. Ze móeten je wijzen op alle risico’s, en die zijn er uiteraard zeker. Maar als het grootste deel van dit soort ingrepen verkeerd zou aflopen dan denk ik toch dat het niet wordt voorgesteld en uitgevoerd...of ben ik nou zo naïef? Een oogarts weet als geen ander wat er mis kan zijn/gaan met een oog, hoe kostbaar je ogen zijn en dat niemand blind door het leven wil.

In mijn geval vind ik de overweging veel lastiger. Ik heb op dit moment geen zichtproblemen. Ik zie goed met bril, zij het dat het beter kan voor veraf. Als ze dat corrigeren is de bril met leescorrectie een feit. Waarschijnlijk is daar ook goed mee te leven maar ik kan dat niet goed overzien. Het scherptepunt in mijn bril is dermate klein en cruciaal dat ik me slecht kan voorstellen hoe dat is als er in het beperkte formaat glas ook nog een scherptepunt
bijkomt voor het lezen en er dan dus ook een groot verschil in dioptrie zal zijn tussen het + en - gedeelte.

Ik loop al jaren tegen de ongemakken aan die een bril met zich meebrengt. En die ongemakken zijn sterk aanwezig bij de dingen die ik graag doe in mijn vrije tijd. Hoe fair is het dan om daar vanaf te willen? En moet je daar dan dit risico voor gaan lopen? Het klinkt voor mijzelf als een luxeprobleem en tegelijk vind ik dat ik ook recht heb op meer gemak na 42 jaar bril dragen. Beide strijden om de voorrang...

Wat voor mij ook een van de dingen is waarom de afweging van voors en tegens nu anders ligt dan voorheen is mijn leeftijd en het feit dat de kans groot is dat ik niet heel oud wordt...
Dat klinkt bizar natuurlijk. De genen in de familie van mijn vaders kant wijzen daarop. En ik lijk zeer sterk op mijn vader en heb ook de handafwijking (korte pink en blokduim) die aan die kant voorkomt. De artsen die mijn vader hebben behandeld hebben erop aangedrongen om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen. Dat weiger ik. Ik wil de zekerheid dat ook ik dat gen heb, niet hebben. Daarentegen houd ik er dus wel rekening mee...ook al is het niet zo dat ik daardoor maar ‘raak’ leef nu. Absoluut niet. Het zorgt er wel voor dat ik niet àlles op de lange baan schuif.
De kans dat staar op enig moment gaat optreden is zeer groot. En dan ‘moet’ de ingreep ook plaatsvinden. Ik kan wachten tot het zover is. Maar er is ook een reeële kans dat ik die leeftijd niet haal. Het kan zo zijn dat ik de uitzondering ben op de regel en dat ik wèl heel oud wordt. Niemand kan daar antwoord op geven maar ik neig toch ook naar het idee van ook nú genieten...

Het blijft een heel moeilijke stap en ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen de voors en tegens...
Als half november bij het onderzoek blijkt dat het gewoon niet kan in mijn geval dan hoef ik die beslissing niet te nemen. Dan is het in ieder geval duidelijk...

Ogenleed

Wat een trieste verhalen Kippig en Kaaskopje.

Ik was bezig met het typen van mijn eigen verhaal en had de laatste reacties nog niet gelezen.
Er is jullie wel wat leed aangedaan. Hoe gaat je dochter nu naar de oogarts Kaaskopje? Ik hoop dat ze er geen trauma aan heeft overgehouden...

Wat ik goed vind aan mijn oogarts

is wel dat hij niet zo maar klaar stond om te opereren. Hij heeft erg goed naar mijn ogen gekeken en laten kijken. Daar moest zwaar geld bij.
Ik kwam binnen via het niet vergoede traject en na de gratis scan, heb ik een klein bedrag betaald voor het vervolgonderzoek. Maar dat vervolgonderzoek werd steeds meer: na de tweede optometrist nog een keer de oogarts en vervolgens nog een keer de orthoptist. En toen nog een keer een adviesgesprek met de oogarts. Daar bleek dat hij al echt op mijn situatie had lopen studeren en overleg gevoerd had met collega's uit zijn organisatie. Daarna heeft 'ie me nog een paar keer opgebeld om wat dingen door te spreken en ook nog een keer alles op schrift gesteld. Daarna kwam de second opinion en vervolgens het consult om het resultaat daarvan te bespreken.
Medisch inhoudelijk heel erg zorgvuldig allemaal. Ik kan niet anders zeggen. Ben ik echt heel blij mee.

Tegelijkertijd merk ik dat men over het technische deel van de operatie heel laconiek doet. Het is natuurlijk een zeer laag-risico operatie. Natuurlijk zijn er complicaties mogelijk (zijn goed doorgesproken, ook in de verschillende risico's en de mogelijke oplossingen) maar de kans dat er zoiets gebeurt is vrij klein. Het is een operatie die in wijze van spreken iedere dag gedaan wordt bij veel mensen. En het gaat bijna altijd goed. En mijn oogarts staat erom bekend dat hij ontzettend goed is hierin.

Maar....maar....maar....voor mij is het geen alledaagse kost. Ik vind gewroet aan mijn hoofd en ogen eng en kan me nauwelijks een voorstelling ervan maken hoe het zal zijn om anders te zien dan nu. Oogarts denkt dat het ongeveer hetzelfde zal zijn als toen ik nog lenzen droeg. Daar vertrouw ik dan maar op.

Groet,

Anne

Myoop

Wat een dilemma's zeg. Het is altijd al zo'n individuele afweging, die kun je alleen maken op basis van hoe zwaar voor jou de voors en tegens wegen. Voor mij geldt dat ik het waarschijnlijk niet gedurfd zou hebben als ik nog met een bril uit de voeten had gekund. Maar dat ben ik en dat zegt niets over jou en jouw afwegingen en de zuiverheid daarvan.

En in jouw situatie speelt er zoveel meer mee. Hoe zwaar moet een ongemak/last zijn om voor jezelf een ingreep te kunnen rechtvaardigen? Speelt een mogelijk beperktere levensverwachting een rol en zo ja, op welke manier dan? Denk je, het leven is te kort om met ongemak te blijven zitten en daarom vind ik het prima en neem ik wat mogelijke complicaties voor lief? Of is het meer het idee dat het leven te kort is om moeilijk te doen over het ongemak van een bril, want er zijn ergere dingen dan dat?

Niemand kan voor jou bepalen waar het zwaartepunt van je keuze moet liggen. Jij alleen moet de afweging maken over wat voor jou het zwaarst weegt. Lijkt me niet gemakkelijk. Sterkte.

Anne

Myoop

Nou als we de treurigheid van onze situatie gaan vergelijken, dan val ik ook wel een beetje stil bij de jouwe. Ik hoop van harte dat je sombere verwachtingen uitblijven.

Wat je ogen betreft, zou ik me inderdaad maar vasthouden aan de mening van de arts. Kan het, dan doen.

Anne

de oogarts waar ik nu onder val is best sympathiek en ik heb ook de indruk dat hij niet volledig voorbijgaat aan dat er ook nog een mens achter die ogen zit en hersens die van alles bedenken. Hij gaf gewoon eerlijk toe dat hij de operatie niet aandurfde en ik voelde me daarbij 'gelijkwaardig'. De oogarts die ik ook als kind had, kon gewoon niet met kinderen en menselijk gedoe omgaan.

Wat je ziet als het net gedaan is zal misschien voor iedereen anders zijn. Ik was na de operatie natuurlijk ook van de staar verlost, waardoor het beeld enorm helder was. Korte tijd zelfs wat té helder, maar dat is weer afgezwakt. Ik was in ieder geval overdonderd en emotioneel toen het verband eraf ging.

Het is belangrijk

om vertrouwen te hebben in je arts. Of dat nu een oogarts is of een andere arts. Dat je het gevoel heb dat ze kennis van zaken hebben en oog hebben voor jou als persoon.

Wat mij opvalt in deze en andere medische situaties is dat dokters vaak eerst wel duidelijkheid willen hebben over de haalbaarheid van een behandeling (is het verantwoord in de zin dat het de situatie verbetert en niet verslechtert bijvoorbeeld) en als dat zo is, dat ze het dan ook heel vanzelfsprekend vinden dat de patiënt er ook voor kiest. Terwijl ik nog aan het afwegen was, was de arts al in de doe-modus zeg maar. Ik moest echt nog een hobbel over terwijl oogarts dat hogelijk verbaasde.

Maar gelukkig heb ik erg veel vertrouwen in zijn kennis en kundigheid. Dat maakt dat ik uiteindelijk de keuze gemaakt heb om het wel te doen.

Anne

Operatie zelf

Misschien helpt het je nog, ter geruststelling: de operatie zelf is erg veilig en ‘gemakkelijk’ voor de oogarts. De arts maakt gebruik van precisie-laserinstrumenten. Het gaat ook razendsnel. Een oogarts kan dit nauwelijks verkeerd doen, aan de arts ligt het (in principe) niet, zogezegd.

Laat je nog weten hoe het ging?

Lampje

Dankjewel voor de geruststelling. Alles helpt.

Ik laat zeker weten hoe het gegaan is, al weet ik natuurlijk niet precies wanneer ik weer op mijn telefoon kan typen als ik niet meer zo bijziend ben, want dat is nu net wat ik heel goed kan zonder bril

Anne

Anne

Terwijl ik nog aan het afwegen was, was de arts al in de doe-modus zeg maar. ===

Ja, dan schrik je inderdaad toch wel. Ho ho, wacht even, mag het even bezinken?? :-)

Update

Daar ben ik weer!!!

De eerste operatie is achter de rug. Zoals iedereen al voorspelde viel het heel erg mee. Maar dat moest ik wel eerst zelf ervaren om het te kunnen geloven. Ik heb druppelverdoving gehad. In tegenstelling tot wat iemand hiervoor schreef kon ik niets zien van het werken van de oogarts. Zag 'm niet eens op me afkomen. Het was niet helemaal gevoelloos, maar wel volstrekt pijnloos. Wat ik voelde was een soort gekriebel in mijn oog. Niet eens onaangenaam, gek genoeg.

En dan het resultaat: o-n-g-e-l-o-f-e-l-i-j-k. Echt waar!!!! Mijn zicht is enorm verbeterd!!!!
Eerst al heel even een moment op de operatiekamer: ineens een moment van helder en scherp zicht. Viel natuurlijk al gauw weer weg maar dat was al een onvergetelijk moment.

Ik was niet slechtziend in de werkelijke betekenis en had daarom van te voren niet bedacht dat het verschil zo groot kon zijn. Dat scherp zó scherp kon zijn. Dat er zoveel details aan de dingen om me heen zitten.
Bij de eerste controle was iedereen zeer tevreden. Resultaat tot nog toe overtreft de verwachtingen van de deskundigen. Dit dus zeker nog niet het eindresultaat, dat kan nog wat variëren. Maar dat het nu al zo goed was, daar waren ze verbaasd over.

Enige minpunt: het zicht is nu nog niet stabiel. Dat hoort er natuurlijk gewoon bij, maar wordt ook beïnvloed doordat ik nog veel minder coördinatie heb tussen beide ogen dan anders.
Binnenshuis red ik mij goed, maar buitenshuis is het nog lastig. Minder inschatting van diepte, bewegend beeld en met het betere zicht, komt ook erg veel meer informatie binnen. Mijn brein maakt overuren maar doet het goed. Dit gaat over. Een goede eerste stap daar in zal de tweede operatie zijn, dat zal eea stabieler maken. Had niet gedacht dat ik nog zou uitkijken naar de tweede operatie

Groet,

Anne MET Zicht

Waaaaaw!!!

Wat heerlijk nieuws!! Een wonder hè :-)
Ben heel blij dat alles zo goed is gegaan. Geniet van de mooie nieuwe wereld!

Lampje

Zeker een wonder! Ook al is het wiebelig enzo, ik geniet er op mijn manier volop van. Loop vol verbazing rond.
Dat het kan hè... zo bijzonder!

Groet,

Anne

Gefeliciteerd! :-)

Ik ben nog van het soort die vol verwondering en bewondering is over wat er tegenwoordig mogelijk is. Dit is ook zoiets. Geniet ervan.

Anne

Gefeliciteerd! Ik ken het gevoel (maar dan anders)

Kaaskopje en Ad

Dank jullie wel!!!!

Ik ben ook nog vol verwondering over de techniek die dit mogelijk maakt. En over het resultaat!!!!
Ik ben nu ook vooral blij dat er geen complicaties zijn. Daar was ik wel bang voor. Kan nog anders worden, maar de eerste klap is toch mooi een daalder waard.

Groet,

Anne

Ik verwonder me nog steeds

En het is nu 3 jaar geleden en ik kan me nog steeds verwonderen over mijn heldere zicht. Vooral 's avonds in het verkeer zie ik het zoveel beter, want nooit een vieze bril (dat lichten vlekken worden). En dan in de regen! Zo fijn nog steeds!
En dingen als douchen, zwemmen, sporten. Nog geen seconde spijt (alleen dat ik het niet eerder heb gedaan...)

Wat fijn voor je!
Wanneer mag je voor de volgende?