U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Kinderen uitkleden
Zojuist was er een discussie op npo1. over een nieuw plan. Kinderen die eventueel aangemeld worden met een letsel zoals bij arts - EHBO, dat zij zich in de toekomst geheel dienen te ontkleden. Dit geldt voor kinderen tot hun 18e jaar. Dit ter controle of er meerdere belangrijke dingen aan de orde zijn.
Is dit wenselijk?
Zelf vermoed ik dat juist de ouders die iets te verbergen zouden hebben, dan zelfs geen oplossing of directe handeling voor hun kind- kinderen meer zullen op zoeken. Graag jullie mening.
ik zie het zo voor me
Daar sta je dan met een stoere, gespierde slungel van 15 die zijn teen gekneusd heeft. Moet er dan niet eerder gekeken worden of jij zelf niet mishandeld wordt?
Oeps Li:-)
Moeder dan ook maar bloot. Als we toch bezig zijn. Per slot zit het nu allemaal bij elkaar in VT. Kinderen en volwassenen:-)
dat gaat dan in een moeite door, gezellig!
Daar wordt in ieder mijn vraag beantwoord
Tot 16 jaar.
Voor de rest: erg dat wantrouwen de boventoon voert. Kan er slecht mee uit de voeten.
Aagje
Correctie
‘in ieder’ moet zijn ‘in ieder geval’.
Aagje
Lijkt me een prima methode
om voor minder toeloop te zorgen bij de spoedopname-afdeling van ziekenhuizen.
Als zo'n snotaap dan het loodje legt bij gebrek aan medische zorg, dan kunnen de ouders alsnog aangeklaagd worden wegens mishandeling.
Of: elke kleine in het ziekenhuis the full monty. Ook wel een beetje onkies om niet te zeggen mishandeling, maar goed voor de werkgelegenheid en zo verdwijnen die brutale mishandelaars dan toch nog achter de tralies!
Geen gegrien dus: gerechtigheid eist nu eenmaal offers!
Nooit meer spoed... (?)
Al een geluk dat ik in B woon... Met mijn kleine (een echte tomboy, nu 11) had ik anders al lang in de gevangenis gezeten.
Een tijd terug kwam ze voor de zoveelste keer naar huis met haar knieën, ellebogen, polsen, handpalmen geschaafd en een blauwe plek van 20 x 8cm op haar rechterdij (ja, ik heb ze gemeten).
Na wat doorvragen en aandringen vertelde ze, dat ze met een paar jongens uit haar klas gaan mountainbiken was en natuurlijk wou ze niet doorgaan voor slappe trien.
Het verhaal werd later op de avond bevestigd, toen een papa me belde om te vragen wat mijn kleine met de zijne uitgestoken had. Die was al even gehavend...
Ja Belgie
Je hebt mensen die naar Belgie vluchten voor de kinderbescherming om hun gezin bij elkaar te houden.
Helaas is Nederland ook hier 'gidsland' en wordt steeds meer van de kindermishandelingshysterie ook ingevoerd in Belgie. Ze lopen allen nog wat achter. Zoals altijd.:-)
Anne J
"Helaas is Nederland ook hier 'gidsland' en wordt steeds meer van de kindermishandelingshysterie ook ingevoerd in Belgie".
Dat zou ik niet durven beweren. Die import is al wat ouder. Al in de jaren 1980 hebben we hier kennis gemaakt met de NL "expertise" inzake kindermishandeling. Toen al wisten we hier dat jullie er niks beters van bakten dan wij.
Een treurig dieptepunt toen, hier was de geruchtmakende "zaak notaris X", waar NL en B "experten" in de rij stonden om het stuitend seksueel misbruik aan te tonen, in een dossier rond een vechtscheiding. Daarin aangemoedigd door een deel van de linkse pers (de krant De morgen en het weekblad Humo), voor wie de schuld van een extreem-rechtse, Vlaams-nationalistische notaris al bij voorbaat vaststond.
Beide vodden deden die "onderzoeksjournalistiek" later nog eens dunnetjes over met "de X-getuigen", waarin een verband gelegd werd tussen de zaak Dutroux en ... "satanistische netwerken" waarin invloedrijke personen zouden betrokken geweest zijn en meer van die onzin. Na een grondig "onderzoek van het onderzoek" werden tal van politiemensen overgeplaatst omdat ze zich uiterst onprofessioneel gedragen hadden, o.m. door de getuigen te "voeden" met info uit het dossier.
Op een punt scoren "d'Ollanders" alvast beter hoop ik: om als "gerechtsdeskundige" aan de slag te kunnen moeten ze bij jullie een diploma hebben. Hier volstaat een geboorte-akte...
De visie van dr Teeuw
"Kindermishandeling niet altijd herkend
De grote verschillen in cijfers zijn deels te herleiden tot het gegeven dat kindermishandeling niet altijd als zodanig wordt herkend. Daarvoor zijn vier redenen te noemen. Belangrijkste reden is misschien wel dat geen enkel symptoom onomstotelijk bewijs voor kindermishandeling levert. Daarnaast vertellen ouders die hun kinderen mishandelen vrijwel nooit het eerlijke verhaal, uit schaamte, schuldgevoel of bang voor de consequenties. Ook slachtoffers houden zich vaak stil, meestal uit loyaliteit met of angst voor hun ouders. Ten slotte zijn er deskundigen, in het algemeen buiten dienst, die het in de media fanatiek voor ouders opnemen."
Nou ben ik ook weleens niet zo tevreden met die buitendienstdeskundigen die het voor ouders opnemen. Prima dat ze het doen, beter laat dan nooit, maar liever doen ze dat als ze nog in vol bedrijf zijn, maar ja, dan komen ze aan hun boterham en dat is ook wel veel gevraagd denk ik.
Want wie niet meegaat in die stroom van melding en daar vragen bij heeft wordt niet meer serieus genomen. Dat is toch een minderheidsstandpunt dat gevoelig ligt.
Het valt me wel op dat zelfs dr Teeuw weet "dat geen enkel symptoom onomstotelijk bewijs voor kindermishandeling levert".
De volgende stap: je realiseren dat je daar ouders en kinderen behoorlijk mee kunt beschadigen weet ze alleen niet te maken of vind ze gewoon noodzakelijk kwaad om het kwaad dat kindermishandeling is te bestrijden. Wat nogal onlogisch is want wanneer bestrijdt je nu kindermishandeling en wanneer ben je fout bezig? Als dat criterium niet helder is?
Ik ken de situatie in NL niet echt, maar wel die in VL.
Ik neem aan (en ik schrijf het tegen mijn zin!) dat het in NL beter georganiseerd is dan hier. Maar toch...
Kinderen gaan hier naar school, ze hebben dagelijks contact met hun leraren, die hen goed kennen en doorgaans een goede neus hebben voor "rare dingen".
Alle scholen hebben zorgcoördinatoren.
Er is een jaarlijks medisch onderzoek op school
Elk schoolgaand kind wordt opgevolgd door onze CLB's ("Centra voor Leerlingenbegeleiding").
We hebben gemeentelijke OCMW's ("Openbare Centra voor Maatschappelijk Welzijn").
Zowat elk boerengat van enige omvang heeft een CAW ("Centrum Algemeen Welzijnswerk") waarin ook de vroegere JAC's ("Jongeren Advies Centra") geïntegreerd zijn.
We hebben "AWEL", de vroegere "Kinderen en Jongerentelefoon".
We hebben de -provinciaal georganiseerde- "Vertrouwensartsencentra".
Als het echt niet ander kan, hebben we de jeugd- en familierechtbanken en de daaronder resulterende "Jeugdbeschermingscommité's".
Ik vraag me af wat dan de meerwaarde zou zijn van draconische methoden zoals die waarvan sprake hier. En of dat wel zou opwegen tegen het vernietigen van de vertrouwensrelatie arts-patiënt...
Yvan: geen!!!
Er is totaal geen meerwaarde, het werkt zelfs contraproductief.
Maar in Nederland zijn ze gek geworden. Er zitten een aantal mensen op (blijkbaar) gezagshebbende posities, en die mensen zijn vanuit hun eigen onverwerkte verleden op zoek naar kindermishandelaars. En als je het vanuit hun oogpunt bekijkt, is iedereen die kinderen krijgt een potentiële mishandelaar want elk kind is in wezen een potentieel slachtoffer (want machteloos).
Er is een hele rare draai gemaakt: de opvatting dat alle ouders in principe liefhebbende en goede ouders zijn heeft plaatsgemaakt voor de mythe dat alle ouders eigenlijk machtswellustelingen zijn die in momenten van frustratie hun kinderen slaan, verwaarlozen of misbruiken. Daarbij komt dat het begrip kindermishandeling zodanig is opgerekt dat eigenlijk alles er wel onder valt.
Daarbij komt dat er ooit eens een cijfer is genoemd: 119.000 kinderen zouden jaarlijks worden mishandeld in NL, ongeveer 1 per 31 dus grofweg 1 per klas; zo is het in de media naar buiten gebracht via allerlei alarmerende spotjes.
Deze aantallen worden echter niet gevonden, ook niet nu er dwingende richtlijnen zijn opgelegd die docenten, artsen, vertrouwenspersonen, voetbalcoaches, enz. enz. verplichten (en de rest van de bevolking oproepen) om elk VERMOEDEN VAN kindermishandeling te melden bij VT (eufemistisch Veilig Thuis genoemd).
En dus moeten al die vermaledijde mishandelende ouders wel nog sluwer en slinkser hun mishandelingen uitvoeren, hun kinderen nog meer manipuleren en zijn al die gelukkige kinderen en ouders die Nederland volgens andere onderzoeken toch maar mooi heeft, een rookgordijn. Want 119.000 enz. enz. Het wordt dus een soort cirkelredenering waar je niet meer uitkomt.
En de tegengeluiden (die er heus wel zijn) worden de mond gesnoerd. Het is namelijk een soort politiek gewenst standpunt, tegen kindermishandeling zijn. En blijkbaar kan dat alleen maar als je gedachteloos alle onzin die er nu gesteld wordt, napapegaait...
goed gezegd mirreke.
België is ook op het gebied van passend onderwijs beter bezig volgens mij. Thuisonderwijs is in België niet verboden, iets wat hier voor veel ellende zorgt. Want als je kind in Nederland thuis zit, krijgt het dus geen onderwijs en dat is mishandeling, dus kan het mooi uit huis geplaatst worden - wat natuurlijk niet leidt tot beter onderwijs voor het kind, integendeel.
Daarbij werken ze in België meer met methodes als de Feuerstein-methode. Dat is in feite de enige methode die niet primair probeert in te grijpen op gedrag, maar op cognitieve ontwikkeling.
Dusja, ik geef het ook niet graag toe, maar België doet het beter.:-)
Nu NPO radio 1 Het Lagerhuis vanaf 13.30
Meningencircus op de radio over het 'Top tot teen onderzoek' en 'De donorwet moet gewoon aangenomen worden in de 1e Kamer'.
Vanaf 13.30 uur
Ach ja, die donorwet
nog zoiets...
Uit het Parool
https://www.parool.nl/opinie/-alertheid-op-kindermishandeling-zorgt-voor-ongemak~a4565928/
Ziekenhuizen moeten volgens kinderarts Rian Teeuw alerter zijn op kindermishandeling.
Sandra Donker voorziet ongemak voor arts, ouder en kind op de spoedeisende hulp.
Door: Sandra Donker 4 februari 2018, 18:00
Kinderen die in het ziekenhuis belanden, zouden van top tot teen onderzocht moeten worden op eventuele sporen van kindermishandeling, lees ik in de kranten. God weet dat het nodig is - ik schreef ooit een stuk over dit onderwerp en lag drie nachten wakker -maar toch ben ik ergens wel blij dat dit voorstel niet al een jaar of twee geleden is ingevoerd.
Ik liep de deur een tijdje praktisch plat bij de spoedeisende hulp.
Inderdaad, drie zoons.
Eentje viel van een hek bij de bso en brak zijn pols.
Eentje had een gat in zijn hoofd.
Diezelfde had een gat in zijn hoofd.
Eentje slikte een muntje van 50 cent in.
Eentje had een jaap van 15 centimeter in zijn onderbeen.
De ander had een jaap van 8 centimeter in zijn onderbeen.
Eentje had met gym een gekneusde voet.
Eentje had allemaal rare vlekken op zijn rug.
Eentje botste op school tegen de verwarming en had een gat in zijn tandvlees.
Dit waren de meest acute verwondingen.
Foute boel
Tijdens een van de bezoeken keek de behandelend arts mij vorsend aan. Met nummer twee was ik op een zaterdagochtend in het Waterlandziekenhuis in Purmerend beland.
Wat er precies was gebeurd, weet ik niet. Er was luidruchtig gestoei boven en gespring met een hoop gegil van diverse kinderen. Ik zat beneden aan de koffie. Toen een knal en een ander gegil, van het soort waarvan je onmiddellijk weet dat het foute boel is.
Ik rende naar boven en zag dat alle ledematen, ogen en oren er nog op en aan zaten en zuchtte opgelucht.
Maar toen ik de politiepet van Alosja's hoofd haalde om te kijken waar hij pijn had, gutste het bloed over zijn hoofd en op zijn shirt en op de vloerbedekking.
Toen was ik het die gilde.
De arts vroeg mijn zoon hoe dit zo was gekomen. Ik mocht niks zeggen, gebaarde hij
Terwijl de arts vakkundig het hoofd van Alosja dichtplakte met snelhechtende lijm, vroeg hij hem hoe dit zo was gekomen.
Ik mocht niks zeggen, gebaarde hij.
Alosja zweeg. Hij is altijd al de meest stoïcijnse van het stel, maar dat wisten ze natuurlijk niet in het ziekenhuis.
Ik zei hem dat hij wel antwoord mocht geven, maar toen kreeg ik weer die blik van de arts.
Ik wilde hem zeggen dat ik het heel goed vond dat ze zo argwanend waren gezien kindermishandeling en alles, maar besloot toch maar mijn mond te houden.
De assistent vroeg nu hoe hij aan dat gat in zijn hoofd kwam. Vriendelijk, maar ook een beetje dwingend.
"Ik ben gevallen," antwoordde Alosja uiteindelijk nurks. Een gat in zijn hoofd was niet zijn definitie van cool.
Hij zei nog net niet dat hij van de trap was gevallen, of geduwd, door mij bijvoorbeeld, wat uiteraard niet zo was, maar zo kwam het misschien wel over.
"Waar ben je gevallen?" ging de arts/rechercheur door.
"Op mijn hoofd natuurlijk!" riep mijn lieve jongen geïrriteerd.
Kennelijk was dit een goed antwoord, of de juiste toon, want de arts gaf een knikje aan de assistent en vroeg niet verder.
Gevangenis
"Wil je de volgende keer even gewoon vertellen wat er is gebeurd?!" zei ik toen we buiten waren. "Anders denken ze nog dat ik het gedaan heb en dan kan ik mooi de gevangenis in!'"
Zijn gezicht klaarde op. "Echt?" vroeg hij, plots zeer geïnteresseerd. Hij zat midden in zijn politie-, boef- en bajesfase en zijn ogen begonnen te glinsteren.
"Als je het maar uit je hoofd laat!" riep ik uit.
Ja mazzel
De 'ongelukjes' die naar de SEH leidden gebeurden gelukkig bij anderen.
Het zondagsarmpje van peuterdochter kwam op de opvang toen dochter een duik nam van de commode waar ze verschoond werd en de opvangleidster haar niet snel genoeg goed kon grijpen.
Nou ja, zo'n opvangleidster is natuurlijk niet verdacht. Ze voelde zich alleen maar vreselijk dat ze het niet had kunnen voorkomen.