Ik voel me niet haar moeder

Oh maar

als ik een kindje op de stoep had gevonden dan had ik die hele lange rit om zelf zwanger te worden niet gemaakt. Ik wou een kind, maaktte mij niet uit hoe of wat.

Even een vraag, had jij een prettige bevalling ? Ik had bij de 1e een hel-bevalling. Achteraf, en nu ik kan vergelijken, kan ik zeggen dat ik mij nu veel sneller heb gehecht aan de baby dan toen bij de 1e. Ik hield meteen van haar maar heb wel een tijd zo reserves gehad (kan mijn vinger er niet precies op leggen), dit door die bevalling denk ik.

Het is ook belachelijk

dat geef ik meteen toe. Al heb ik wel het idee uit gesprekken met collega-ouders dat het meer voorkomt. En gelukkig ben ik op het moment dat zoiets gebeurt gewoon alleen maar heel boos dus dan hoef ik geen toneel te spelen tov dochter. Andere gevoelens komen pas op bij het erover praten. Maar voor de duidelijkheid, ik bedoel echt niet dat ik hiermee denk dat het een terechte emotie is, zeker niet.

Echte ouders

toen mijn zoon een paar weken oud was zei mijn man opeens 'Ben jij ook zo benieuwd wanneer zijn echte ouders hem komen halen?'. En dat was precies hoe het toen voelde: ik zorgde goed voor dit kleine jongetje, vond hem allerschattigst en was als de dood dat we iets fout deden, maar dat wij zijn ouders waren? Dat kwartje viel maar langzaam. Weer een paar weken later zei mijn man: 'Als die echte ouders nu nog komen, krijgen ze hem niet meer mee...'

Ik vind je heel erg klinken als echte moeder. Ik geloof dat ik nooit in die termen over mijn kinderen spreek zoals jouw eerste zinnen. Toch voel ik me intussen ook wel echte moeder, met name door de buikpijn die ik heb als het niet helemaal goed gaat... De reden dat ik mezelf niet zo'n oermoeder voel is dat ik ook niet het soort moeder dat het liefst bij haar kinderen is: nee, ik werk met plezier 4 dagen per week (nu zelfs 5), zou niet minder willen, en vind de vakanties behoorlijk zwaar. Heeft ook met de leeftijd van de kinderen te maken (1 en 3), besef ik, maar kennelijk ben ik ook gewoon niet zo'n oermoeder. Probeer op mijn zorgdag ook altijd erg 'mijn eigen' dingen te doen, en heb helemaal geen zin in verven en knutselen en zo...Dus als ik mezelf vergelijk met andere moeders denk ik ook altijd dat ik maar een matig typje ben.

Maar goed, ik heb ondertussen geaccepteerd dat ik ben wie ik ben, en ik denk dat mijn kinderen mij als een goede, lieve en verantwoordelijke moeder ervaren, die haar kinderen zal 'voorleven' dat je je niet te veel moet wegcijferen en vooral moet gaan voor wat je wil in het leven. We zijn gewoon erg dol op elkaar...

Is een goede moeder zijn

niet ook de ultieme alles omvattende verzameling van wat een mens eigenlijk wil zijn ?

ik bedoel, als je -Een goede moeder.- bent dan ben je ook een goede vrouw, een goed mens. Een goede moeder is namelijk lief, geduldig, stabiel, slim, gedreven, inlevend, creatief, sociaal en sociaal zeer begaafd, actief, sportief, verzorgd, mooi, multi tasking....

Een goede moeder, ja dat is wel het ultieme of niet ?

Ik voel mij regelmatig een belabberde moeder, dan heb ik te weinig geduld gehad, dan ben ik te gestresst geweest, loopt dochter er onverzorgd bij zonder gekamde haren tussen de keurig gekapte en aangekleede vriendinnetjes met gestreken jurkjes, of dan heb ik weer iets raars gezegd tegen een andere moeder die dat natuurlijk verkeerd begreep etc etc. Maar ik doe mijn best en volgens mij doet iedereen dat wel.

Ik zie ook die rustige moeders, die warmte en rust uitstralende bakens van tevredenheid op een bankje met een blonde peuter die ook diezelfde rust uitstraald. Ja zegt mijn huisarts, 'ga dan ook aan de prozac', voorlopig nog even niet.

Moedergevoel?

Ik denk dat het hele oermoedergevoel uit slechts af en toe enkele momenten bestaat.

Voor de rest uit het zich voor mij in :
- doodop en geirriteerd voor de zoveelste keer weer je nest uit om weer eens water te geven. En dan bij het zien van je kind niet eens meer boos kunnen zijn.
- een warme maaltijd voor m'n kinderen in elkaar knutselen terwijl ik een rothekel hebt aan koken.
- m'n kind met uiterste zelfbeheersing NIET op het balkon gooien en de deur dicht doen als hij me het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Met andere woorden, ik voel me niet echt een moeder, ik ben gewoon ik. En ik snap vaak echt niets van mijn kinderen, het zijn zulke eigen wezens (en nog mannelijk bovendien). Maar toch doe ik voor hen dingen, die ik voor een ander nooit zou doen.

Wat fijn om te lezen

dat er nog meer moeders zijn die niet in het door weet ik veel wie opgelegde hokje passen.

Zo herkenbaar sommige dingen. Toen ik nog geen kinderen had hoorde ik de term 'achter het behang plakken' wel eens. Nu weet ik wat ze bedoelen en die term drukt het gevoel dan heel zacht uit:-). Wat is een goede moeder? Als ik daar antwoord op moet geven zou ik automatisch 'mijn moeder' roepen! Soms vind ik het heerlijk om even bij mijn ouders te zijn en mij weer het kind te voelen. Ook heb ik momenten dat ik alles volgens het (weet ik veel door wie geschreven) boekje wil doen. Maarja, dat hou ik dan een uurtje vol:-).

En toch weet ik door de dingen die gebeuren dat ik een goede moeder ben. Die armpjes strak om je nek geslagen, de blijdschap in die koppies als ze je weer zien, het heerlijke uitdagen en zo kan ik nog heel lang verder gaan.

Als je zelf tevreden bent, ben je al snel een goede moeder, echtgenoot, werknemer en ga zo maar door.

De boekjes, gebruiksaanwijzingen en hokjes gewoon aan de kant schuiven. Doe je ding en voel je goed. Aan het eind van het verhaal kan je alleen je best doen. Uhhh, dat is dan hoe ik erover denk.

Greetz
Mariska