U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe kom ik van die (misplaatste) onzekerheid af?
Net een cursus afgerond op mijn werk waarbij ik wederom tegen een irritante eigenschap van mezelf aanliep, waar ik maar niet vanaf kan komen. Misplaatste onzekerheid die nergens goed voor is, en waar ik veel te oud voor ben.
De cursus was zakelijk Engels (mondeling), en ik had bij aanvang het hoogste niveau van iedereen. Mijn grootste probleem is dat ik geen fouten durf te maken (in het spreken), niet uit perfectionisme maar omdat ik denk dat anderen dan denken dat ik beter zou moeten kunnen en ik - dus - afga. Het gevolg daarvan is dat ik dus maar mijn mond houd als ik niet 100% zeker ben dat er een goede zin uit komt, en dan leer je dus niets bij.
Ook op andere vlakken heb ik daar last van. Ik begin niet aan dingen waarvan ik denk dat ik ze niet kan. Als ik tegen dingen aanloop die ik niet in een of twee keer kan, haak ik af. En vervolgens voel ik me nog het rotst over wat andere mensen wel niet van mij zouden kunnen denken omdat ik zomaar afhaak.
Verstandelijk weet ik best wel dat die gedachten alleen maar in mijn hoofd zitten (hoewel ik daar ook echt wel aan twijfel), maar ik krijg dat er niet uit. Twee jaar geleden heb ik nog een heel traject persoonlijke effectiviteit gedaan, waarna ik voorzichtig concludeerde dat er echt niets mis met me is. Maar het is dus een hardnekkig probleem.
Ik denk inmiddels dat ik er niet vanaf ga komen, maar misschien weet iemand hier nog de gouden oplossing? Ik snap ook niet hoe ik eraan kom, maar helaas zie ik hetzelfde verschijnsel bij een van mijn kinderen. Gek genoeg degene die in het gezin dezelfde rol heeft als ik zelf vroeger (oudste en slimste kind, die het minste aandacht nodig heeft cq lijkt te hebben).
Gloria
Dus als ik jou goed begrijp zeg jij: als je iets wilt (echt wilt) veranderen in je gedrag, dan moet je het gewoon doen.
Wil je het echt, maar lukt het je toch niet, dan ben je er kennelijk (nog) niet klaar voor.
Helaas, dan is dat zo.
Waar het mij gaat is om meer mijn gevoel (om meerdere momenten en momentjes) te voelen. Hoe zou ik daar de regie bij moeten houden?
Let wel, ik vind je uitspraken zeer intrigerend en goed om kritisch te kijken naar mijn eigen coachingstraject en mijn eigen ontwikkeling. Ik hoop dat ik een goede coach heb. Maar uiteindelijk zal ik zelf toch meer mijn gevoel moeten gaan voelen. Kan zij niet voor mij doen 
.
En ben bang dat ik daar veel tijd en oefening voor nodig heb na tig jaren dat niet echt gedaan te hebben.
Mijk
Ik vind het lastig op je te reageren want ik schrijf in z'n algemeenheid en voor jou is het een heel persoonlijk verhaal. (Wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen persoonlijk verhaal hierin heb;))
Ik ken jou en je verhaal natuurlijk helemaal niet, dus wellicht kloppen zaken bij jou gewoon niet, en wil je zeker niet kwetsen.
Maar in z'n algemeenheid geloof ik sterk in persoonlijke groei van mensen. En een therapeut zou in zo'n ontwikkeling best een positieve factor kunnen zijn. Maar (ik heb zo vaak gezien dat) het kan ook een remmende factor zijn.
Je wéét niet waar je gestonden zou hebben zonder therapeut. Je zou vast óók gegroeid zijn in 15 jaar. Een depressie kan, hoe pijnlijk ook, een mooi keerpunt in je leven zijn.
Vat dit aub niet te persoonlijk op, want nogmaals, ik spreek erg in z'n algemeenheid en ken je niet.
Coachee
Krijg je daar ook 'les' in, om bij je gevoel te komen? Zelf heb ik nl ook maar een beperkt scala aan gevoelens en bij de meeste zaken voel ik nagenoeg niets.
'Gewoon doen' en als je het niet doet wil je niet graag genoeg. Zo denk ik al mijn hele leven, en daar kom je best een eind mee maar op een gegeven moment sta je dan stil. Dat ik niet verder kom, is dat dan omdat het voor mij niet zo nodig hoeft, of heb ik mezelf dat maar wijs gemaakt?
ik voel me niet heel aangevallen hoor
Ik vind het wel fascinerend wat je zegt omdat het nu wel op gaat voor mij maar zonder therapie was het denk ik veel en veel langzamer gegaan. Ik holde rondjes in mijn gedachten bijtend in mijn eigen staart.