Het gevoel hebben dat ik niet gehoord word

Wat vind je er van?

Is het wel erg snel, had je al een beetje een voorstelling hoe je die weken zou doorbrengen? Of zou je het juist prettig vinden?

Hoe dan ook, als je écht een dag hebt kun je er naar toe leven. Succes ermee he.

Trechter

Het leven is als een trechter, zei een vriend van mij laatst. Soms zit je helemaal onderin, geen ruimte, en een heel klein lichtpuntje in de verte. Maar op dat punt blijf je niet. Je komt ook weer omhoog in die trechter, en bovenin, daar is veel ruimte en veel licht. Ik geloof er geen donder van, als ik nu op mijn gevoel af ga. Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik denk dat hij gelijk heeft. Onderin de trechter is ook geen ruimte merk ik, je kan je er alleen maar je verdriet en pijn voelen, meer is er niet. Bovenin de trechter is veel meer ruimte voor andere dingen, daar is je verdriet lang niet zo groot. Een andere vriendin zegt me bijna dagelijks, het is gewoon overleven nu. Meer is er nu niet. Dat is niet voor altijd, maar wel voor nu. Overleven tot je weer hoger in de trechter zit denk ik.
Ik vind het echt super dat je hulp gevraagd hebt, en daarom kom jij er ook wel. Juist omdat je nu ruimte neemt voor je gevoelens. Je hulp vraagt. Dat is de weg naar boven in de trechter!
Heel veel sterkte gewenst,
Morgana

Inez

ik lees al een poosje mee en ik lees nog steeds mee, met groeiende bewondering! Zoveel respect dat je hulp hebt durven vragen (dat vind ik zelf altijd erg moeilijk )

Vooral ook als ik zie hoe er gereageerd wordt, hoeveel openheid en meelevende reacties er zijn, dat krijg je als je je kwetsbaar op durft te stellen (wat heel wat stoerder is dan vooral je sterk voordoen!)

Ik wens je alle sterkte en kracht, ik heb geen idee hoe het moet zijn om zo de wanhoop nabij te zijn, om zo onderin die trechter te zitten, al denk ik dat het wel een beetje kan lijken op de emoties rondom verlies, maar wéten doe ik het niet.

De eerste stappen heb je al gezet, helemaal zelf!

Sterkte en ik weet wel zeker dat je, met deze instelling, hoe erg je misschien aan jezelf twijfelt, toch weer uit dat diepe dal zult klauteren.

Het is goed

Het is goed dat het nog maar een week gaat duren, sterker nog: zelfs deze week gaat een kwestie van doorbijten, vallen, opstaan en weer mezelf maar weer doortrekken worden. Ook al zie ik vreselijk tegen de opname op, terug worden geworpen op mezelf, bang voor eenzaamheid en bang voor alles wat los gaat komen. Dat komt, daar ben ik wel zeker van. Maar het moet ook niet langer dan een week meer gaan duren, ik weet niet of ik dan nog voor mezelf in durft te staan. Uit het leven stappen is geen optie, I know maar het is vreselijk als die gedachte opspeelt. 't Is deze week dus een kwestie van veel gezelschap zoeken, waar het veilig voelt en ik gewoon op de bank kan gaan liggen.
De school van mijn zoon heb ik vanmorgen ingelicht en die gaan mee denken over hoe gaan vertellen ed. (onze zoon heeft een beperking). School van dochter volgt nog wel. En een vriendin bood zich spontaan net aan om 1 keer per week het huis op orde te brengen (iemand die wel even iets extra's kan gebruiken). Ze willen ook met wat mensen bedenken of ze kunnen koken:)
Thuis komt goed, nu ik nog.

Hulp durven vragen

Ik lees heel vaak en hoor heel vaak dat het knap en moedig is dat je hulp durft te vragen. Ben ik de enige die dat hulp vragen niet moeilijk vond en die er ook niet lang mee heeft rondgelopen voor ik om hulp vroeg? Binnen 12 uur na de eerste paniekaanval zat ik bij de weekendarts en vanaf dat moment is het balletje gaan rollen. Ik kan me ook niet voorstellen hoe het is om langer alleen zonder hulp te moeten blijven rondlopen, ik denk niet dat ik dat gekund zou hebben. Mijn hele ik schreeuwde gewoon vanaf het eerste moment om hulp. Hoe hebben degene dat gedaan die wél lang hebben rondgelopen voor ze hulp inriepen.

Muffins

Ach, nu heb je me aan het janken gebracht. Die appelkaneelmuffin deed 't 'm. Het was maar één klein momentje. En nu ben je bang voor de week. Maar toch, maar toch. Er is een muffin geweest. Bij mij kwam het omslagpunt toen een goede vriend mij adviseerde om per dag drie leuke dingen op te noemen. Ik werd erg boos en verdrietig op hem, omdat hij niet begreep dat er helemaal niks leuks in een dag zat. Hij wees me er toen op, dat ik eerder die dag even geglimlacht had. Dat kon ik niet ontkennen. En ineens begreep ik dat er een lichtje in de puntzak zat! 't Heeft nog een hele tijd geduurd voor ik weer bovenin de puntzak zat en de zon zag, maar die tip van die vriend was het omslagpunt.
Inez, ik wens je heel veel muffins toe. Ooit een chocolademuffin geprobeerd? Bestaan er trouwens caramelmuffins? Lijkt me verrukkelijk!

(o.t.) puck

ik schrijf ook dat het mijn ding is, dat IK het moeilijk vind om hulp te vragen (ben nou eenmaal opgevoed en van nature erg van de ´ik doe het zelluf´)

Ik benijd stiekem mensen wel eens, dat ze hulp durven vragen, vandaar..!

Het klopt.

Ik heb vanmorgen nog gebeld voor de zekerheid en inderdaad word ik komende maandag verwacht. Vanmiddag kreeg ik per mail het verslag van de psych en wat is dat slikken om alles zo zwart op wit te zien! Ik dacht nog: maar zo erg is het toch niet? Da's het tandartseffect zei mijn man vanmiddag.
Het was een goede dag, ik heb de psych afgebeld, de ochtend begon beroerd dus ik zag het niet zitten om erheen te rijden door de regen, bovendien klaarde het weer in mijn hoofd juist wel op:), dus ik heb heerlijk thuis gerommeld, beetje stofzuigen, bed verschonen en 's middags er zelf in gaan liggen (jaha, heb ik zomaar zelf besloten om er niet heen te gaan....). Ook fijn om zelf de kinderen op te halen en erin te slagen voor hen de dag te laten verlopen zoals het altijd gaat.
Mijn dochter klaagt wel veel over buikpijn, ging op de bank liggen en zuchtte: 'het gaat helemaal niet goed met me'. Die vangt wel wat op denken we.
Het gaat echt gebeuren mensen.....

Lieve inez

je schrijft: "het moet ook niet langer dan een week meer gaan duren, ik weet niet of ik dan nog voor mezelf in durft te staan". Maar... je bent al voor jezelf gaan staan, je hebt een plek opgeëist, je wordt gehoord. Echt waar, je hebt zo'n goede stap gezet, al voelt dat nog niet zo (en dat maakt het nu ook zo moeilijk). Ik wens je oprecht alles toe wat je nu kunt gebruiken, ik herken je gevoelens, de angst om al je zekerheden kwijt te zijn, dat je "oude gebouw" tot het fundament is afgebroken, maar dat de wederopbouw nog niet begonnen is. Maar het komt wel!

Inez

Hoi, ik dacht vanochtend aan je. Je opname komt rap dichterbij. Ik hoop zo van harte dat je deze week uit kunt zingen. Jezelf aan de gang kunt houden. Als je jezelf niet vertrouwt zoek je dan mensen om je heen op? Heel veel sterkte gewenst ook voor je man.

Liedewij

Bijzonder

Het blijft bijzonder om teksten en berichtjes te vinden van mensen die me niet kennen, dat er zomaar iemand aan me denkt en een berichtje plaatst, dank jullie wel, dank jullie wel, ik ga jullie missen.....!
Ik denk dat ik de week ga redden, ik heb nog de kapper en schoonheidspecialiste gepland, straks even de stad in om wat extra sokken en ondergoed en wat kleren voor de kinderen en man te regelen, hoeft ie niet zo vaak te wassen LOL.
Het bijzonder ook nog is: mijn leven lang kamp ik met een gevoel van: 'ik word niet gezien, ik hoor er niet bij, niemand vind me bijzonder genoeg', maar de laatste tijd geniet ik van allerlei steunbetuigingen, mailtjes, mensen die voor me bidden, vanmorgen iemand op het schoolplein die de armen om me heen sloeg. Zo bijzonder dat dit proces zo afschuwelijk verdrietig en angstig is, maar dat ik toch mag ervaren dat ik wel gewenst, geliefd en gezien word. Da's een klein gloeiend puntje in mijn ziel. Ergens gaat iets in mijn achterhoofd geloven dat ik misschien dan toch wel leuk genoeg ben (kan geen andere woorden vinden). Dat mijn eenzaamheid weleens minder zou kunnen worden, ooit.

Inéz

.. en dat kleine gloeiend puntje in je ziel gaat echt in de loop van de tijd groter worden, totdat je jezelf en je omgeving weer in het volle licht kunt zien en er nog tevreden en blij mee bent ook.

En als je de mogelijkheid hebt

En Inéz, als je over een tijdje de mogelijkheid hebt en de fut hebt: wil je dan laten weten hoe het gaat? Gedeelde smart is halve smart, maar gedeelde vreugd is dubbele vreugd!

Ondergoed en muffins

Het gevoel van 'ik word niet gezien' is geen waarheid, het is een stemmetje in jou! En dat stemmetje kun je laten zwijgen.
wat geweldig dat je kapper en schoonheidsspecialiste hebt gepland! Je verzorgt jezelf. Wat goed! En als je dan toch de stad ingaat, voor wat nuttige zaken, loop dan even bij de Hema langs voor een kop koffie en een chocolademuffin...

Proest

Ik ben de Hema wel ingelopen voor ondergoed en sokken voor mezelf LOL, maar geen chocolademuffin. Wel een nieuwe trui bij de Sting gescoord......ach de komende weken geef ik toch geen geld meer uit.
Ik weet dat ik thuis moet loslaten en erop vertrouwen dat ook de dagelijkse dingen door draaien, maar het is gewoon een fijn gevoel om te weten dat iets simpels als goed en genoeg kleding er is. Alsof ik dan toch op de een of andere manier ook voor hen nog een beetje zorg, op afstand. En ik vraag aan iedereen die iets praktisch wil doen: denk je om mijn man en knuffel de kinderen wat extra, dat is al heel veel. Toch?

Inéz

Kcheck nog steeds je draadje. Had nog een lang stuk over dat idee of je nou op het laagste punt zou zitten getikt maar was er niet tevreden over.

Laat ik even een ding melden. Je gaat niet in één lange ruk omlaag en ook niet in één lange ruk omhoog. Je weet dus nooit of je op het absolute dieptepunt zit. Dar weet je pas maanden later.

Voor wat betreft het herstel: de eerste terugval is het zwaarste omdat de meeste mensen dan nog moet die rechte lijn omhoog rekenen. Nee, ik zeg het verkeerd, de tweede terugval. Want dan denk je dat je je terugval hebt gehad. Nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel.

En die angst dat je dingen kapot moet maken om verder te gaan: zit daar niet te veel over in. Heb vertrouwen. Tsja, hoe leg ik dat nou uit.. probeer vertrouwen te hebben in de weg die je gaat. Dat dat jouw weg is, dat ie uiteindelijk de goede kant op zal gaan, dat alles een reden heeft of dat je in ieder geval overal van kan leren.

Ik ben op een gegeven moment zwaar onder mijn opleidingniveau in een winkel gaan werken. Alles vond ik eng, de kassa, een dag vrij vragen, of ik wel genoeg deed. Alles. Ik heb mezelf toen voorgehouden dat het gewoon therapeutisch was allemaal. Dat het genoeg was om mezelf te observeren, dat ik verder niets hoefde te doen dan dat wat ik op dat moment deed plus waarnemen wat er allemaal in me omging. Dat bedoel ik dus een beetje met het vertrouwen in je weg. Zijn waar je bent.

Eigenlijk net als die hap in je verse muffin!

En als je ze eenmaal vers bakt moet je ze noooooit meer kopen. Getsie. Bij de Hema...brrrr.. Dus die sokken en dat ondergoed dat lijkt me een prima keus.

Hou je haaks he.

Inez

Houd je taai, sterkte met de laatste loodjes thuis. Ik wens je heel veel kracht en moed toe voor de komende periode!

Afscheid?

Lieverds,
het gaat niet meer, er is druk contact tussen huisarts, crisisdienst en de instelling, het ziet er naar uit dat ik vandaag al opgenomen ga worden.
Sinds gisteren is alle zorg voor de kinderen op een fantastische manier geregeld en kennelijk stort ik nu in elkaar.
Liefs Inéz

Begrijpelijk

Lieve Inéz,
Ik vind het heel begrijpelijk. Je bent net zo lang doorgegaan totdat je gevoel zei: nu mag je het loslaten, het is geregeld, nu kun je tijd en aandacht aan jezelf geven. Goed dat je dat ook inziet en nu aangeeft!
Ik weet niet of je kans en zin hebt om ons nog af en toe op de hoogte te houden. Weet dat ik in ieder geval jou en je gezin in gedachten houd.
Sancy

Sterkte!

Ik wens je alle goeds en sterkte!
bastet

Inéz

Het is goed zo! Ook ik wens je alle kracht toe.

Je hebt het geweldig gedaan

en wij allemaal zijn blij dat er voor je gezorgd wordt. We blijven aan je denken en proberen iets bij te dragen aan het lichtpuntje dat je opmerkte!

tonny

Inéz

Nu is alles geregeld, nu mag je het ook loslaten en instorten, aan jezelf denken en niks anders meer. Sterkte lieverd, we denken aan je!

Kus, Mick

Lieve inez

Wat een stroomversnelling ineens. Nu wordt het tijd voor jou. Ik hoop dat je thuis los kunt laten en in het diepe springen kunt. Wat moeilijk voor je. We kennen elkaar niet maar ik heb bewondering voor je gekregen de laatste anderhalve week. En ik denk nu aan je met een brok in m'n keel. Je mag er zijn Inez!
Heel veel liefs, Liedewij

Inez,

Ik hoop dat je vandaag nog opgenomen kan worden. Fijn dat thuis alles is geregeld. En nu is het tijd voor jezelf. Veel sterkte gewenst. Hier op ool denken we aan je.