Handen in het haar

Dat heb ik gelezen

Vooral dit:

Als jongens het huis uit gaan dan krijg ik volledige bijstand en huursubsidie en kom ik financieel beter uit.

Mijn hemel

Lanza. Lezen. Het geld is een bijkomstigheid

Als de volwassen kinderen uit huis gaan dan staan rymcke en haar 13 jarige zoon er alleen voor. Of denk je dat er dan een spontane genezing plaatsvindt

Toevallig las ik net een stuk van een kamerlid die van mening is dat de opossing van crowdfunding voor dingen die geweigerd worden door het wmo niet kan. Het is natuurlijk ook van de zotte dat het wmo zo makkelijk iets weigert en dan ook nog durft te zeggen dat bezwaar maken geen zin heeft.

Is sr echt niet iemand in je omgeving die je kan helpen?. Eerst moet achter de formele.afwijzimg gegaan worden want daarna kan je pas bezwaar maken. De huisarts, iemand bij het revalidatiecentrum, een briefje bij.de.bibliotheek ophangen (bij onze biep kunnen vrijwillers elkaar zo vinden), een oud collega, een van de buren.

Na de afwijzing wel direct bezwaar maken. Op internet staan voorbeeldbrieven want je bent helaas niet de enige.

Iedereen

Mijn kinderen doen alles wat ze kunnen en dragen bij wat ze kunnen.
Dus houd alsjeblieft op dat mijn kinderen 'rijk' zouden zijn.
Maar vind wel dat ze ook moeten kunnen genieten nu ze het kunnen.
Is niet makkelijk met een zieke moeder.
Ik wil absoluut beter worden.
Ben nog te jong voor als kasplantje te dienen.
Wil voor mijn jongens het beste.
Als oudste en derde niet meer thuis zouden wonen komt Alles op de jongste neer en dan maak ik wel kans op extra ondersteuning.
Nu is het alleen afwachten wat mijn lichaam gaat doen.
Beter worden of dat ik nog verder achter uit ga.
Laatste jaar echt heel erg achteruit gegaan.
Wij willen met de lotgenoten groep een documentaire over deze ziekte gaan maken.
Meer bekendheid en acceptatie en erkenning.
Heel karwei om deze te organiseren nog lastiger iemand/ omroep te vinden die deze wilt uitzenden of produceren.
Via een stichting een wens hiervoor gedaan en gekregen.
Dus krijg een geldbedrag hiervoor.
Kost veel energie maar zijn met meerdere mensen bezig.
Morgen is het weer vroeg dag.
7.30 uur staat de taxi voor de deur.
17.30 uur weer thuis.
En de therapie is heel zwaar.
Dus ik ga nu douchen en naar bed

Quote:

Als oudste en derde niet meer thuis zouden wonen komt Alles op de jongste neer en dan maak ik wel kans op extra ondersteuning.

Alles komt dan dus niet op de jongste neer, aangezien je dan extra (professionele) ondersteuning krijgt. Het is voor jong volwassenen echt goed om op eigen benen te leren staan, daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Leg het probleem aan je oudste kinderen voor en kijk eerst eens wat hun reacties zijn. Ze zijn vast bereid met je mee te denken en wie weet stellen ze zelf voor uit huis te gaan, dat is een heel gezonde en normale ontwikkeling voor jong volwassenen, zeker als ze fulltime werken.

Je geeft hen juist de kans hun eigen leven op poten te zetten, zonder die voortdurende druk te voelen voor jou te zorgen. En jij krijgt professionele hulp en kan je leven weer stukje bij beetje lichter maken. Twee vliegen in één klap.

Veel te kort door de bocht, Lanza

Lanza, je gaat ervan uit dat de professionele hulpverlening alles gaat doen wat de drie grote kinderen nu al doen. Dat gaat echt niet gebeuren. De hulpverlening is minimaal, tegenwoordig nog minder dan minimaal. Ze krijgt misschien twee uurtjes huishoudelijke hulp per week en een robotstofzuiger. Rymcke zal meer zelf moeten doen (en dat kan ze hoogstwaarschijnlijk niet) en de rest komt op de schouders van de 13-jarige terecht. Geen goed plan, als je het mij vraagt. Dat wordt heel eenzaam voor de 13-jarige, praktisch moeilijk te combineren met school, en dergelijke verantwoordelijkheden op die leeftijd zijn ook psychisch veel te zwaar.

Ik ben het met je eens dat in de ideale wereld de jongvolwassenen op hun eigen benen moeten gaan staan. Het gezin van Rymcke is echter verre van de ideale wereld. Balen, zeker.

Ze hoeven

niet naar de andere kant van het land te verhuizen en kunnen nog steeds helpen, maar ze heeft dan drie extra monden minder te voeden, minder huishouden, minder werk wat betreft alles, dus het wordt een stuk beter behapbaar.

En dus meer professionele hulp wat zal worden toegespitst op haar situatie. Normale bijstand en toeslagen. Het maakt de situatie, ook voor hulpverleners meer overzichtelijk. Je gaat niet staan schoonmaken in een huis waar drie volwassenen wonen die hun handjes kunnen laten wapperen, maar wel in een huis waar een hulpbehoevende moeder woont met 1 13- jarig kind. Het maakt de situatie compleet anders.

Lanza stop

Bemoei je nou niet meer met dingen waar je geen verstand van hebt!
Jouw "inzichten" voegen niks toe voor topicstarter.
Het zijn jouw ideale plaatjes die zo totaal naast de werkelijkheid staan.
Ik hoop dat forumbeheer er iets aan gaat doen.

Maar wel de waarheid.

Je krijgt geen extra hulp als er gezonde volwassenen bij je in wonen, ook niet als dat je kinderen zijn. Ook toeslagen en tegemoetkomingen krijg je niet als er genoeg inkomen is op één adres.

Ik zou verder niet adviseren om de oudsten zelfstandig te laten wonen, het is fijn als dat, op den duur, hun vrijwillige keuze is. Je zet je kinderen niet buiten de deur.
Maar een eerlijke, financiële verdeling maken met verdienende inwonende kinderen lijkt me heel logisch.
Zelfs is een particuliere hulp in huis een optie.

Precies

dat is ook wat ik bedoel. Met drie ft salarissen is er een heleboel mogelijk. Een particuliere schoonmaker, boodschappen laten thuisbezorgen, om en om koken.

Als ts zo ziek is dat ze dit niet meer kan, dan zouden de volwassen kinderen allemaal 2x per week kunnen koken en 1x haal je patat of iets dergelijks.

Voor de rest moet er gewoon inkomen zijn voor ts, aangezien het thuis blijven wonen van volwassen kinderen ervoor zorgt dat zij minder bijstand en toeslagen ontvangt. Het is duidelijk niet genoeg. Ts maakt zich zorgen, voelt zich bezwaard, goede afspraken kunnen de situatie verbeteren. De verhoudingen moeten nu echt veranderen. De kinderen zijn geen kinderen meer en ts is helaas hulpbehoevend geworden in plaats van de kartrekker. Dat is wennen, maar het klinkt alsof het tijd is dat dit tot iedereen doordringt.

Veranderende verhoudingen

Lanza heeft hier zeker een punt denk ik. De verhoudingen liggen nu gewoon anders dan toen de kinderen jonger waren. Inmiddels zijn ze volwassen en heeft moeder zorg nodig.

Misschien geeft het al wat lucht als ts zich op financieel gebied minder zorgen hoeft te maken. Als de oudere kinderen het huis verlaten kan deze ruimte ontstaan.

Soms is het goed om te proberen even afstand te nemen van je eerste gevoel (dat zegt: het zijn mijn kinderen en ik zet ze het huis niet uit) en je situatie wat zakelijker te bekijken. Wat betekent het concreet als je kinderen het huis uit gaan? Waar ga je tegenaan lopen? En wat levert het je op? Wat is er aan zorg nodig als ze het huis gaan verlaten? Hoe kun je dat ondervangen?

Al is het maar een gedachtesprongetje en kom je tot het besluit dat het zo moet blijven zoals het is, maar je kijkt dan toch even weer vanuit een ander perspectief naar je situatie. Wie weet wat het oplevert.

Iedereen

Op dit moment dragen de kinderen voldoende bij.
Oudste werkt 3 dagen, geen fulltime, derde net geslaagd.
Verlengd traject en werkt sinds deze maand fulltime.
Alle kinderen koken 1 a 2 x per week.
Het huis word gedaan op toerbeurt.
Maar ik blijf het gewoon lastig vinden dat zij alles voor mij moeten doen.
Omgekeerde wereld.
Zit er bij mij diep in geworteld.
Ik moet als moeder zorgen voor de kinderen.
Werken voor het geld, huis netjes, eten in huis.
Leuke dingen doen met hen.
Dat stuk kan ik allemaal niet.
Ik heb opgevoed met ideeën van niet zeuren doorgaan.
En dus ging ik door.
Nu heeft mij lichaam letterlijk de stop knop in gedrukt.
Nu moet ik bijna voor alles hulp vragen.
Kinderen werken, school, zijn grotendeels dag weg.
Ik ben dus alleen thuis, waar ik geen kant op kan.
Therapie is erg pittig, merk dat ik moeite heb om mij open te stellen.
Vooral als ik mij niet goed voel.
Controle is weg.
Zal zware weg worden.
Derde vind dit bijzonder moeilijk.
Kan praten met hem maar komt toch niet goed aan.
Hij vind nu ook toch hele dag thuis zit ik dan ook wel makkelijk alles kan doen.
Dat kan ik maar zeer beperkt.
Niet kunnen lopen, de duizeligheid en de oververmoeidheid maken het erg lastig.
Kon hij maar voelen wat ik heb en voel.

derde

Rymke, ben blij dat je zoon niet voelt wat je voelt. Zelfs om een punt te maken, gun je je kind dat zeker niet.

Soms moet je zelf ook even wennen aan de dingen die je niet meer kunt en kun je zoeken naar manieren waarop je dingen zelf wel kunt, je zult zien dat met alternatieven meer mogelijk is dan je denkt. Daarnaast zou je kunnen kiezen om de dingen zoals iedere dag gezond eten en een net huis wat loslaat. Een kop soep met een boterham is ook een maaltijd en als je huis niet iedere dag netjes is, kunnen je kinderen misschien iets meer tijd besteden aan de dingen waar je zonder hulp niet uitkomt. Dat het moeilijk is en zwaar klopt, voor jou, maar ook voor de kinderen.

Ik zou proberen om behalve de strijd met instanties, zo creatief mogelijk te zijn in de manier waarop je je dagelijkse leven invult. Dat je lichaam dingen minder doet betekent niet dat je niet meer zelf aan het stuur staat.

Voelen wat jij voelt.

Er zullen meer mensen zijn die niet begrijpen wat jij voelt, dat idee kan je beter loslaten. Niet iedereen heeft begrip voor je situatie en het blijven uitleggen wordt dan meer verantwoording afleggen.
Wat Hanne zegt, richt je leven in zodat het op die manier werkt voor jou. Je kinderen zijn jong en gelukkig gezond, wees daar blij om. Ze moeten ook verder en werken aan hun eigen toekomst.
Het is fijn als er meer hulp is van buitenaf, ik zou zeker verder kijken wat daar de mogelijkheden nog zijn. Thuis is het ook fijn als jij, op jouw manier, inderdaad aan het roer staat.

Hier ook

Ik heb ook klachten waardoor ik lang niet alles kan (wat ik wil doen/vind dat ik zou moeten doen)
Ik heb wel een partner, dat scheelt enorm.
Verder zijn mijn klachten mogelijk minder ernstig dan de jouwe.

Waarom ik reageer: ook mijn pubers willen er niets van weten/nemen mijn klachten niet serieus.
Terwijl ik er geregeld niet onderuit kom ze te mobiliseren.
Ik weet hoe lastig manoeuvreren dit is.
Maar over het algemeen ben ik echt BLIJ als mijn dochter er niets van moet hebben.
Ik moet het soms wel aangeven, maar ik probeer toch heel veel te verbloemen.

Maar goed, dat kan dus alleen ook zo makkelijk omdat ik mijn ei kwijt kan bij partner.
Ik zou je gunnen dat jij ook meer mensen in je omgeving krijgt, die je wat kunnen steunen. Kinderen zijn daarvoor echt niet aangewezen, vind ik. (niet in puber leeftijd)

Kun je wat uitwisselen?
Heb je anderen iets te bieden, vanuit jouw situatie?
Misschien kun je wel kinderen bij jou thuis incidenteel opvangen? Of incidenteel huiswerkbegeleiding geven? Of, of....

Ik moet bijv veel liggen en dat matcht weer prima bij het helpen van dochter met huiswerk, zo krijg ik weer wat meer krediet. (en voel ik me wat meer moeder ipv alleen steeds die patiënt)

Het huis vies laten is een enorme frustratie.
Een zuigrobot aanschaffen was mijn beste koop ever. (sommigen kunnen ook dweilen) Scheelt zoveel werk. (kunnen jullie misschien samen bekostigen? Hoeft niet meer heel duur te zijn)
Alles heel strak organiseren werkt ook.
En bijv boodschappen laten bezorgen. Dat kun jij prima organiseren vanaf de bank. Dan kunnen je kinderen in de vrijgekomen tijd de badkamer en keuken poetsen.

*rymcke*

'Maar ik blijf het gewoon lastig vinden dat zij alles voor mij moeten doen.
Omgekeerde wereld.
Zit er bij mij diep in geworteld.
Ik moet als moeder zorgen voor de kinderen.
Werken voor het geld, huis netjes, eten in huis.
Leuke dingen doen met hen.'

Nou... ik heb 3 pubers/jongvolwassenen en ik vind het toch echt dat die tijd voorbij is!

Leuke dingen doen met hen, graag!
Maar werken, huis netjes, eten in huis: dat wil ik toch echt sámen doen nu ze (bijna) volwassen zijn. Ik vind dat dan een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Mijn kinderen niet altijd. Maar ik ben geen hotel. Ik mankeer niets, maar werk hard en verwacht echt dat de kinderen hun steentje bijdragen.

Dat lukt niet altijd, mijn oudste dochter werd niet goed van mijn 'gezeur'... Ze is nu op kamers. Zonder ruzie of gedoe hoor, maar ze wilde graag haar eigen koers varen. Nou prima, dat lijkt me een natuurlijk gebeuren.

Jouw insteek: als moeder moet ik overal voor zorgen en alles doen, tja, daar zou je moe van worden! Wat mij betreft geldt dat voor jonge kinderen, maar niet meer voor jongvolwassenen.

Ze af en toe verwennen, dat doe ik dan wel weer:). En als ze een keer niet de keuken op hoeven te ruimen omdat er bijvoorbeeld vrienden over de vloer zijn, dan zijn ze extra blij met mij:)..